6,028 matches
-
nostim și, de-ndată ce divorța, putea deveni un potențial soț. Poate, i-am răspuns. Nu voiam să par prea nerăbdătoare. —Minunat, te sun să stabilim când. Apropo, poți să-mi dai numărul de mobil al lui Jazz? —Poftim?! am exclamat, nevenindu-mi să cred. — Și-a uitat pașaportul în avion. Mi-am rugat asistenta să i-l trimită, dar nu știm unde poate fi găsită. Poate că Patrick era sincer. Nu știam ce să mai cred. Am rămas tăcută câteva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
Masa acoperită cu o față de masă de canava naturală! Până acum n-am folosit în Upper East Side decât pânză de in și crini. Asta ar putea zgudui puțin lucrurile. Ce-ați zice de un pește-luptător japonez în mijlocul mesei? — Minunat! exclamă Julie. Dar să nu fii prea creativ, Barclay, altfel o să ghicească toată lumea că n-a fost ideea mea. N-o să știe nimeni niciodată, îi răspunse și dispăru din nou. Julie se întoarse spre mine și-mi zise: „Oricum, Bradley spune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
dus pe Barclay înapoi la birou, m-am dus acasă și am sunat-o pe Daphne. Mă gândeam că o fi într-un hal fără de hal dacă, într-adevăr, Bradley a făcut ce mi-a zis Julie. Fugi de-aici! exclamă Daphne când îmi recunoscu vocea. Mă bucur să te aud. Ce mai faci? — Eu sunt bine, tu ce faci? am întrebat-o. — Mă simt minunat! Pentru o femeie în pragul divorțului, Daphne suna îngrijorător de lipsită de griji. Poate că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
în oraș, am vorbit cu el mai devreme. Dar Julie, am crezut că v-ați despărțit. —Poftim? bolborosi ea. Acum era rândul ei să arate neîncrezătoare. Mi-a spus că v-ați despărțit la Paris. —Nu-mi vine să cred! exclamă ea. Când ți-a spus? Fără să mă gândesc, i-am răspuns: —Noaptea trecută. Julie se făcu stacojie la față. —Tu erai la telefon, nu-i așa? Erai cu el azi-dimineață. Nu-mi vine să cred. —Ce? am întrebat-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
murmură. Apoi se repezi la Charlie strigând, „Ah, craiule!“ Îl sărută pe buze. După vreo cinci secunde se trase înapoi, cu privirea atrasă de tabloul din spatele lui. —Charlie, n-ai spus niciodată că ai pe undeva ascunse tablouri de Canaletto! exclamă ea. Uau, locul ăsta ar valora cam o sută de milioane de dolari dacă ar fi situat pe Gin Lane. Ce-ai zice dacă ai vinde totul și ai cumpăra Ibiza sau ceva de genul ăsta? — Bună, Julie, spuse Charlie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
surprinsă. Foarte bine, răspunse Julie cochetând. —Dar pe frumoasa mea fiică ai cunoscut-o? întrebă mama, trăgându-mă în fața lui Charlie. Știi, nu arată așa întotdeauna. E frumușică foc dacă se dă cu fond de ten și pudră. —Mamă! am exclamat. Suntem prieteni vechi, de fapt, spuse Charlie, ușor stânjenit. —Prieteni! Voi doi! Ce minunat!!! se bucură mama. Nici n-ai idee cât de bine se cunosc ăștia doi, spuse Julie, făcându-i cu ochiul mamei. Mai bine decât îți poți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
proastă calitate, Charlie. Sunt o adunătură de indivizi necinstiți, în care nu poți avea încredere, spuse contesa fără patimă în glas. Vreau să te ții departe de ei. —Contesă! bolborosi mama. Parcă am fi într-un episod din Forsyte Saga! exclamă Julie captivată de scenă. Trebuia să pun piciorul în prag până nu degenerau lucrurile și mai mult. I-am explicat: — Acum vreo două sute de ani, Charlie, tatăl meu i-a vândut tatălui tău niște scaune Chippendale neautentice. Tata și-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
fond de ten? mă interpelă mama. Nu, mamă. E prea cald, i-am răspuns. —Julie, arăți fenomenal, cine ți-a creat rochia asta extraordinară? se interesă mama. Înainte ca Julie să poată răspunde, mama se uită peste umărul meu și exclamă: Ah, contesssăă! Am simțit cum mă încordez toată. O să fie umilitor, mi-am spus. — Ce minunat să ne vedem din nou. Pimm’s? continuă mama. Când Julie și cu mine am întors capul, am văzut-o pe Caroline venind spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
noi, sper. Îți transmite salutări, Brooke, m-a rugat să vă spun tuturor cât de rău îi pare că n-a putut veni azi. A trebuit să plece înapoi la Los Angeles în dimineața asta. — Atât de curând după înmormântare? exclamă mama, fără să-și poate ascunde dezamăgirea. — Tocmai a terminat de regizat un film și se pare că cineva vrea să discute cu el despre un nou film. Trebuie să plec azi, mi-a spus. Știi cum sunt americanii când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
un frigider Sub-Zero dacă vrea să-și țină rangul. Dezavantajul aragazului Aga este că trebuie să fie aprins tot timpul, chiar și vara. Era ca într-un furnal acolo, dar măcar eram singure. Doamne Dumnezeule, Julie, ce mă fac? am exclamat agitată. —Dar ce s-a-ntâmplat? De ce ți s-a tăiat răsuflarea? mă întrebă Julie îngrijorată. —N-a venit. —Cine? —Charlie. —Și? — Cum rămâne cu scuzele? Cum îi mai spun că-mi pare rău c-am fost atât de nepoliticoasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
vreodată, mă întrerupse Charlie. —Serios? —E foarte puțin probabil, îmi răspunse. Ești o fată îngrozitoare. — Îmi pare rău, am șoptit tristă. Mi-am ridicat privirea spre el. Dacă nu mă-nșelam, avea o privire poznașă. Îți râzi de mine! am exclamat, râzând. Crezi că vei putea vreodată să ierți o persoană atât de îngrozitoare ca mine? — Bine’nțeles că te iert. Cum aș putea să nu te iert când porți așa o rochie? Asta-i partea bună a lui Charlie, îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
Eugeniei, dar cum abia o zărise, fu nevoit să și-o imagineze. Mulțumită efortului evocator, în închipuire i se ivi o figură imprecisă împresurată de visări. Și adormi. Adormi pentru că avusese parte de o noapte proastă, cu insomnii. — Domnișorule! — Ha? - exclamă el trezindu-se. — Prânzul e servit. Oare vocea valetului sau apetitul, căruia glasul acela nu-i era decât ecou, îl trezise? Mistere psihologice! Așa cugetă Augusto și se duse în sufragerie zicându-și: „Oh, psihologia asta!“ Își luă cu plăcere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
gândește. Să vedem acum cinstita pereche conjugală.“ Deseori seara, înainte de a se culca, Antonio obișnuia să joace o partidă de cărți cu Domingo, valetul său, în vreme ce nevasta acestuia, bucătăreasa, contempla jocul. Partida începu. — Douăzeci de cupe! - cântă Domingo. — Ia zi! - exclamă brusc Antonio —. Ce-ar fi să mă-nsor? — Ar fi foarte bine, domnișorule - zise Domingo. — De la caz la caz - cuteză Liduvina, soția lui, să insinueze. — Păi tu nu te-ai măritat? - o interpelă Augusto. — De la caz la caz, domnișorule. — Cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
a bărbatului ei. „Toate astea sunt foarte urâte, fiule - îi spunea ea -, să nu te faci medic. Cel mai bine e să nu știi cum sunt lucrurile pe dinăuntru.“ Când Augusto își luă bacalaureatul, îl îmbrățișă și, izbucnind în plâns, exclamă: „De-ar fi trăit tatăl tău!...“ Îl puse apoi să îngenuncheze, fapt de care el, ditamai băiețoiul, se simțea rușinat, și-l ținu așa, în tăcere, cu ochii la scrumiera răposatului. Și veniră apoi studenția, prieteniile din facultate și melancolia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Mulțumesc, domnule - zise don Fermín, adăugând -: Oamenii și toate ale lor sunt conduși de legi enigmatice, pe care omul le poate totuși întrezări. Eu, dragă domnule, am ideile mele despre mai toate lucrurile... — Taci din gură, omule, cu refrenul tău - exclamă mătușa -. Și cum de-ați putut sări atât de iute în ajutorul lui Pichín al meu? Voi fi sincer, doamnă; îmi voi deschide sufletul față de dumneavoastră. Adevărul e că dădeam târcoale casei. — Casei noastre? — Da, doamnă. Aveți o nepoată încântătoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
dumneavoastră. Adevărul e că dădeam târcoale casei. — Casei noastre? — Da, doamnă. Aveți o nepoată încântătoare. — Gata, domnule. Da, înțeleg, înțeleg fericitul accident. Și înțeleg că există canari providențiali. Cine cunoaște drumurile Providenței? - zise don Fermín. — Eu le cunosc, omule, eu - exclamă soția sa; și, adresându-i-se lui Augusto -: Ușile casei noastre vă sunt deschise... Cum altfel! Fiului doñei Soledad... Așa să fie, și-o să mă ajutați să-i scot fetiței ăsteia o toană pe care și-a vârât-o-n
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Cum altfel! Fiului doñei Soledad... Așa să fie, și-o să mă ajutați să-i scot fetiței ăsteia o toană pe care și-a vârât-o-n cap ... — Și libertatea? - insinuă don Fermín. — Taci, omule, vezi-ți de anarhismul tău. — Anarhism? - exclamă Augusto. Chipul lui don Fermín străluci de satisfacție, și, cu cel mai blând glas posibil, adăugă: — Da, domnule dragă, sunt anarhist, anarhist mistic, dar în teorie, să fim bine înțeleși, în teorie. Nu te teme prietene - și zicând acestea, îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
don Fermín. — Dă-ne pace cu limbile tale universale. După ce nu ne-nțelegem nici în ale noastre, vii tu cu alta... Nu credeți însă, doamnă - o întrebă Augusto -, că ar fi bine să existe doar o singură limbă? — Așa, așa! - exclamă entuziasmat don Fermín. — Da, domnule - zise mătușa cu fermitate -; o singură limbă, castiliana, și cel mult asturiana ca să vorbim cu servitorii, care nu sunt raționali. Mătușa Eugeniei era asturiană și avea o servitoare, tot asturiană, pe care o muștruluia în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
arțăgoaso? — Bine, bine, mătușă, hai să lăsăm glumele. — Ai să-l vezi, fetițo, ai să-l vezi și-o să-ți schimbi părerile. Cât despre asta... — Nimeni nu poate spune din apa asta n-am să beau. — Misterioase sunt căile Providenței! - exclamă don Fermín -. Dumnezeu... Păi bine, bărbate - îi replică nevasta -, ce-are-a face Dumnezeu cu anarhismul? Ți-am mai spus-o de-o mie de ori. Dacă nimeni nu trebuie să comande, cum vine treaba cu Dumnezeu? — Anarhismul meu, nevastă, m-ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
soție, ceea ce înseamnă a cunoaște în limbajul biblic. Și crede-mă, nu există altă cunoaștere mai suculentă și mai esențială decât aceea, cunoașterea penetrantă. — Taci, omule, taci; nu mai bate câmpii. — Cunoașterea, Ermelinda... Se auzi soneria de la intrare. — Ea e! - exclamă unchiul cu vocea încărcată de mister. Augusto simți un val de foc urcând din podea și pierzându-se, după ce-i trecea prin cap, sus, desupra lui. Inima începu să-i aplice lovituri ca de ciocan în piept. Se auzi deschizându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
apoi un zgomot de pași iuți și egali, ritmici. Și Augusto simți, fără a ști cum anume, că în sinea lui se reînstăpânea calmul. Mă duc s-o chem - zise don Fermín, dând să se ridice. — Nu, sub niciun motiv! - exclamă doña Ermelinda și strigă. Și apoi servitoarei care se înfățișase: — Spune-i domnișoarei Eugenia să vină! Urmă o clipă de liniște. Tustrei, complici parcă, tăceau. Și Augusto își spunea: „Am să-i pot oare face față? N-o să mă fac
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
spună don Fermín. — Bine, destul - îi întrerupse mătușa -; domnul Augusto e la curent cu toate... — Cu toate? Cu toate ce? - întrebă Eugenia pe un ton aspru și schițând foarte ușor gestul de a se ridica. — Da, cu povestea ipotecii... — Cum? - exclamă nepoata sărind în picioare -. Da’ ce-i asta, ce-nseamnă toate astea, ce rost are vizita asta? — Ți-am mai spus, nepoată, că domnul acesta dorește să te cunoască... Și nu te-aprinde-așa... Dar sunt lucruri... — Scuzați-o pe doamna dumneavoastră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
o scrisoare... — Într-adevăr, nu neg. — Ei bine, domnule, răspunsul la scrisoarea aceea vi-l voi da când voi socoti eu mai nimerit și fără ca nimeni să mă constrângă. Și acum e mai bine să mă retrag. — Bine, foarte bine! - exclamă don Fermín -. Iată, asta înseamnă integritate și libertate! Iată femeia viitorului. Femei de felul ei trebuie să le câștigi cu forța, prietene Pérez, cu forța! — Domnișoară! - o imploră Augusto, apropiindu-se de ea. — Aveți dreptate - zise Eugenia, întinzându-i de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
spirituală, se pregăteau să dispară, Augusto simți că valul de foc îi străbătea corpul, inima îi bătea ca un ciocan în piept și capul stătea parcă să-i explodeze. — Vă e rău? - îl întrebă don Fermín. — Ce fătucă, ce fătucă! - exclama doña Ermelinda. — Admirabilă! Maiestuoasă! Eroică! Ce femeie! O femeie dintr-o bucată! - zicea Augusto. — Asta e și părerea mea - adăugă unchiul. — Scuze, don Augusto - tot repeta mătușa -, scuze; fătuca asta e un mic arici, cine-ar fi crezut-o!... Da
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
aia oribilă! — Din munca ta? Asta nu! Niciodată, niciodată, niciodată! Orice, dar nu să trăiesc din munca ta. Am să-mi caut, am să continui să-mi caut, și între timp, mai așteptăm... Așteptăm..., așteptăm..., și uite-așa trec anii! - exclamă Eugenia, izbind în dușumea cu piciorul deasupra căruia se afla genunchiul unde Mauricio își lăsase mâna să i se odihnească. Și el, simțindu-și mâna zgâlțâită, o desprinse de locul unde o așezase, dar ca să-și pună brațul pe grumazul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]