8,741 matches
-
Evident, nu puțini Îmi vor răspunde că da, cum să nu, ambiția curată, profesională, nu poate fi decât o calitate. Nu știu cum se Întâmplă În alte profesiuni, dar În literatură, În mediile literare și mai ales la debut, la Începutul carierei, inșii ambițioși sunt priviți cam pe sub sprâncene, dacă nu ocoliți, de-a dreptul. Confundați cu vulgarii carieriști. Și atunci, tinerii care visează, dacă nu gloria, marea, absoluta glorie, cel puțin un drum onest, o „acceptare” a calităților, a hărniciei și bunei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
-o la parametrii „bunului-simț cotidian, uzual”, cel care se potrivea cu comandamentele și reflexele ideatice ale micii lor lumi, ale mirco-cosmosului lor, ale ghetoului lor etnic și politic, depășit riguros de tragedia românească și m-au „Împachetat” În postura unui ins „dubios, agent de influență” etc., făcând eforturi, reușite, de altfel, de a-i ridica acestuia obstacole În calea noii sale cariere În capitala Franței. Și astfel, este ilustrat Încă o dată adagiul cunoscut care ne amintește, În cazul În care l-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
pare, are o frază cu care am polemizat spontan În gând: „Moartea, afirmă marele prozator, este un act, un fenomen firesc În lumea animală. Doar omul face din aceasta o problemă!”. Lui Preda i se pare nefiresc - ca și multor inși de bun-simț - că ființele animate, plante sau animale, „consideră” extincția lor după Îndeplinirea actului de reproducere un act În ordinea firească a lucrurilor. Bineînțeles că e cumva „nefiresc” faptul că omul creează din aceasta o problemă! Dar.. nu cumva e
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
În apropiere sau la distanță, aflați În aceiași „situație-limită”. Mai mult sau mai puțin „Îngrozit”, am constatat deci că sunt de fapt incapabil de ceea ce se cheamă adaptare, o altă adaptare pe care, iată, unii din jurul meu, scriitori sau nu, inși care mi se păreau nu mai Înzestrați decât mine În ceea ce privea resorturile volitive sau intelectuale, o reușeau destul de bine, ba unii chiar foarte bine. (Vezi „cazuri” cunoscute precum Kadare sau Kundera, nemaivorbind de alții mai puțin spectaculari.Ă Ar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
un grup literar constituit, unde, câțiva ani, să joc rolul celui dispus să-și asume muncile și posturile cele mai umile sau ingrate. Sau, dacă nu, să pătrund În „curtea” unei „celebrități”, chiar și de-a doua mână, dar un ins cu relații În „sfânta-sfintelor” lumii literare, o lume, o știam, arogantă, Închisă, dominată de legi și cutume care ar face să i se ridice părul În cap unui naiv apărător al „drepturilor și demnității” omului. Medievalitatea, o spun Încă o dată
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
și demnității” omului. Medievalitatea, o spun Încă o dată, Renașterea, hălăduiesc În tot ce au aceste două uriașe segmente ale evoluției istorice europene mai detestabil, dar și mai eficace, din punctul de vedere extrem de „ciudat”, de paradoxal, de „reacționar”, al unui ins contemporan, În ce privește unul dintre fenomenele cele mai „ascunse, mai misterioase”, crearea, formarea și afirmarea În social a unui artist, a unui autentic creator, azi - În lumea, În lumile literar-artistice, poate chiar și științifice - la vârf, se’nțelege. Am făcut acest
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
unui handicapat moral, unui lunatic social, acel „eu”, care acționase atunci ca un suicidar, „dărâmând tot ce clădise”, părându-mi-se literalmente un dușman al Întregului meu destin. Părea că acționasem ca’ntr-un fel de transă, influențat de sfaturile unor inși mai mult sau mai puțin străini, preocupați de strategiile lor strict politice sau de răzbunări personale... Dar, În cazul de față, nu „accidentul meu biografic” contează, cât acel proces sau fenomen al simetriei, care, sunt convins, apare În viața oricui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
literatură, istorie și moravuri a influențat atât de decisiv modernitatea românească!... Nu posedam prea bine limba și, Într-un fel, deși reflexele „lor” de gândire, de comportament, mă atrăgeau, mi-erau cumva străine, străine totuși de felul meu, fiind un ins mai degrabă greoi, fără acea celebră replică a bucureșteanului și fără arta sarcasmului care Îi ajută pe munteni, mai ales, să suporte istoria, nenorocirile, dar și personalitățile incomode, autohtone sau venite de aiurea; pe scurt, deși Îl admir, nu sunt
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
libere?! Ca să nu mai spunem că aceste forme „deduse” erau adeseori mai convigătoare, mai explozive, decât toate celelalte fraze și Îndemnuri directe la luptă. Marsilieza francezilor, creată de un tinerel ofițer necunoscut, a animat și mobilizat mii și mii de inși din diverse straturi sociale, dramele lui Schiller au aprins nu numai În ducatele germane flacăra speranței unor posibile libertăți civice, dar au măturat Întreaga Europă de atunci cu flacăra egalității și a demnității umane, conform dedicației inserate pe revoluționara sa
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
fost Înlocuit la conducerea revistei, adus, momit la București cu proiecte false și apoi... „lăsat” În deplina grijă a opiniei publice literare. Care a reacționat cum o afirmam mai sus: nefiind o „banală victimă” a puterii brutale politice, ci un ins demn, activ și curajos, dovedind că „se poate!” - posibilitatea reală a libertății Într-un stat autocrat și polițist este, pentru activistul fanatic politic, cel mai mare pericol, fugind de-un asemenea fenomen sau caz ca dracul de tămâie! -, el a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
În luna mai ’71, după ce Scânteia, organul partidului, refuzase să-i publice un discurs ținut la Cluj și, mai ales, după debarcarea sa din postul de prim-ministru, să facă un act de curaj, de protest clar și decis. Era insul cel mai influent În conducerea de stat, destul de popular, deoarece, după ’67-’68, guvernul condus de el preluase o bună parte din atribuțiile efective ale aparatului de partid și chiar polițienesc - aidoma cu ceea ce se Întâmpla În Ungaria sau Polonia
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
al atâtor beizadele ce știau mai bine grecește sau turcește decât limba străbună... Utopia În care Ștefan, Mircea și Mihai Ghiaurul erau cu adevărat antecesorii și modelele posibile ale unor populații fărâmițate sub trei imperii arogante și discreționare, utopia unor inși care-și vedeau propria limbă latină scrisă În caractere slave și preoții lor, ca și mărunții lor Învățați afundați În bezna unor secole În care doar tineri exaltați, precum un „oarecare Eminovici”, Slavici și alți câțiva, adunați Într-o cafenea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
care, fapt supărător pentru un atât de mare spirit, nu acceptau, la analiza prozelor sale, nici un fel de rezerve critice, nici cele mai infime, Îmi părea cumva mai mult decât rece - Înstrăinat... Înstrăinat acelui fermecător și extrem de viu, de atent, ins din vara lui ’71, atât de preocupat de cultura În care se născuse, ce-l formase și care trecea printr-o dramă atât de dureroasă, de neașteptată, de gravă! Ca și Cioran - spre deosebire de Ionescu, Însă! -, Eliade, cel „de atunci!”, nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
din „dezunire”, noi (intelectualii!Ă, care ne-am grăbit după ’89 să ne calomniem revoluția și asta numai pentru că În România, ca și În țările de la nordul nostru, un eșalon comunist a preluat frânele puterii. Dar... cine să le preia? Inși indignți, veniți de pe stradă? Existau oare la noi structuri cât de cât capabile de aceasta, pregătite dinainte, așa cum erau În Cehoslovacia sau Polonia? Cioran a rămas Român până la sfârșit, solidar cu destinul țării sale, Încercând să-l Înțeleagă. Destinul unei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
adesea fierbinte, cald și „umed”, cum mă simt și eu, chit că aceste calități sau caracteristici temperamentale mă Împing În unele „gropi” ale ridicolului, ale unor eșecuri momentane și infantile, ale unei imposturi de moment ce provoacă la nu puținii inși sarcastici din jur trombe de amuzament. Cioran a fost o „ființă chinuită”, În sensul cel mai Înalt - a fost adică viu până când și-a pierdut luciditatea, „Îngropat până la bărbie, până la frunte și ochi” Între noi, În existență, Împărtășind solidar cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
mică, după ’89, când reacțiile unor scriitori au devenit publice, infinit mai transparente; și nu mă refer numai la „uriașa lor dezamăgire” față de Paul Goma, pe care l-au susținut cu Înverșunare vreo două decenii, opunându-l nu numai ca ins de curaj, dar și ca scriitor, multor scriitori de prim rang din țară - dna Lovinescu declara că „regreta de a-l fi cunoscut!”, iar dl. Ierunca afirma amuzat cuiva că „atunci când vorbești cu Goma la telefon, singurul moment În care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
prim rang! - nu-mi atrag sufragiile estetice totale, cu excepția celor două magistrale piese citate mai sus, care sunt de altfel la granița Între realism și suprarealism. (În Regele moare asistăm, de fapt, la monologul fantast, paranoid, Însă posibil, al unui ins comun care, ca și Ivan Ilici al lui Tolstoi, are o criză a lucidității și a iminenței sfârșitului, știind că, odată cu el, se prăbușește Întreg Universul vizibil; iar În Scaunele urmărim jocul și dialogul a doi bătrâni senili, care joacă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
de altfel, de multișor! - să scape de el, dar, de teamă de a nu luneca odată cu el, i-au amânat sfârșitul. Da, aceasta era boala pe care am văzut-o, Îngrozit, zugrăvită pe unele fețe ale colegilor mei, ale unor inși din medii diverse: apatia, acel „gol” În care se putea cuibări orice, oricine, viciul, depresia profundă, alcoolismul, cinismul ordinar și veșnic schimbător, ura și frica de străin, ura și aparentul dispreț pentru cel mai presus de tine În hărnicie, cinste
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
Georgescu, Luca și ceilalți „tovarăși” au fost cu adevărat călăii, În accepție nonfigurativă, directă, fizică, a suprastructurii românești; În această suprastructură În afara financiarului, politicianului, omului de cultură, izolați, alungați, Închiși sau exterminați, se afla și Țăranul mijlocaș, numit și „chiabur”, insul cu autoritate al satului românesc și rezistent contra spolierii și dezrădăcinării agricultorului și păstorului român. Nu, Ceaușescu, mai abil, cu mult mai viclean - o viclenie și o abilitate care l-au dezechilibrat chiar și pe cel care le exersa! -, el
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
hieratism de origine asiatic-medievală, acea rigiditate a Figurii conducătoare ce nu trebuia Întrevăzută, ca și Faraonii vechiului Egipt, decât Într-o unică ipostază sacrosanctă. Teribilă tocmai prin neasemănarea ei cu tot ceea ce era natural sau comun, firesc sau previzibil unui ins oarecare. El, Șeful, Potentatul era previzibil, dar Într-o altă ordine, inaccesibilă nouă, muritorilor de rând, proiectându-l În cosmosul de gheață al Istoriei!...Ă 5 ...M-am Întors la Paris atunci, În toamna gri bucureșteană În ’88, cum spuneam
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
oricărui totalitarism ideologic. Nouă nu ne era o frică exacerbată de „infiltrați”, știam iute să-i depistăm, ba eram chiar capabili de a-i diferenția: de a-i separa pe „simplii și pașnicii” informatori de reala molimă care erau provocatorii, inși periculoși, Într’ adevăr; și nazismul, și comunismul, În faza lor finală, mai ales, s-au sprijinit binișor pe aceștia. (În romanul meu Pândă și seducție, scris la Stockholm În vara lui ’76 și care a zăcut ascuns În sertarele mele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
el Însuși, luptând nu numai cu teama de necunoscut, de eșec, dar și de abrutizare În fața unui cortegiu atât de monoton de suferință și ruină fizică! Sau polițistul care se plânge de vreme, ploi și vânt, de Întuneric și de inși disperați care-l confundă nu rareori cu absurditatea unui sistem social! Sau preotul nemulțumit de anonimatul În care i se scufundă prestigiul, omul de stat, onest, văzându-se confundat cu atâția impostori și escroci, plugarul de vreme - el, care de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
Eram de serviciu pe batalion și i-am primit în incintă, după care erau repartizați așa după cum figurau în ordinea de bătaie întocmită de „Biroul mobilizării” Printre cei sosiți rămân cu privirea ațintită asupra unei batiste mari, apretate, a cuiva... Insul respectiv, văzând că-l privesc stăruitor ia poziția de drepți și se prezintă regulamentar: „Să trăiți, sunt sergent T.R. Durilă Mărgărit, și m-am prezentat conform ordinului primit”. Îi zâmbesc protector și-i spun că eu sunt unul dintre vizitatorii
CĂLĂTOR... PRIN VÂLTOAREA VREMII by ALEXANDRU MÂNĂSTIREANU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/560_a_1263]
-
agreează politica aservită Moscovei. Mi se fac serioase avansuri de la comuniști și pentru că i-am refuzat mă pomenesc într-o noapte cu o manifestație zgomotoasă. Un grup de circa 10-15 indivizi se fac a plimba prin sat pe un oarecare ins și se fac a-l întreba și a-l lovi cu o măciucă peste o pernă aflată sub palton strigându-i: „Mai slugărești la chiaburul cutare? Mai lingi blidele cutărui chiabur? Te mai ții cumătru cu X sau Y?” și
CĂLĂTOR... PRIN VÂLTOAREA VREMII by ALEXANDRU MÂNĂSTIREANU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/560_a_1263]
-
activitate culturală, cu serbări școlare la căminul cultural, activitate extinsă apoi și la tineretul din sat. Autoritatea comunală exercită presiuni în activitatea școlară, urmărind atent supravegherea noastră. În sat se înfiripă o celulă de partid comunist, având ca secretar un ins întors din prizonierat de la ruși. Oricât aș fi muncit eu, organizația de partid nu mă agreează, semn că primarul comunist de la Dimiana - Buzău îmi și trimisese dosarul. Tot atunci, la școală, sosesc doi învățători proletari, comuniști convinși. Le voi trece
CĂLĂTOR... PRIN VÂLTOAREA VREMII by ALEXANDRU MÂNĂSTIREANU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/560_a_1263]