5,504 matches
-
și înspăimântător de albe, de ambe sexe, tremurau, dezbrăcate. Dar poate că nu voia decât să schimbe frigul din propria locuință pe cel din academie. Imediat am fost luat la întrebări: „Ce cauți aici, tinere?“. Răspunsul meu a venit spontan: „Sculptor, asta vreau să mă fac“; sau am spus cumva „Vreau neapărat să mă fac artist“? Doar un efort de memorie, cât să întind mâna după ceapă. La urma urmelor, în acest minut al destinului era vorba despre a face sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
negreșit, nu s-a lăsat însă descurajat, era cu neputință de trimis la plimbare. Trebuie că mi-am formulat în repetate rânduri și într-un mod atât de convingător, în încăperea care făcea vorbele să răsune, nevoia de a deveni sculptor și prin urmare artist, încât profesorul, pe care numai niște ochi tineri l-ar fi putut vedea bătrân, a părut convins de foamea mea fără leac. A început să-mi pună întrebări. Vârsta mea, nouăsprezece ani, e posibil să nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
care, fără nici un ocol - mai întâi la stânga, pe urmă la dreapta și apoi pe partea dreaptă - putea fi găsit în apropiere, pe Hindenburgallee, oficiul forțelor de muncă. El mi-a spus să-mi găsesc un loc de ucenic pietrar și sculptor în piatră. Un meșteșug pentru care se găsea de lucru din belșug. Monumentele funerare aveau oricând căutare. În încheiere, consilierul meu profesional și-a oferit plăcerea de a face pe profetul - lipsit, ce-i drept, de barbă, dar convingător: „Când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
grasă. Pe toți i-a hrănit, pe toți aceia care înghițeau praf de piatră sub acoperișul atelierului: trei ucenici jigăriți, două calfe originare din Silezia, care erau specializate ca cioplitori de inscripții și, pe deasupra, frați, pe starostele calfelor, Korneff, pe sculptorul în piatră Singer și pe mine, începătorul cu un aer atât de sigur de sine, căruia unul dintre frații silezieni i-a dat sfatul ca nu cumva să se considere ceva deosebit, eventual artist. Mai târziu, el mi-a povestit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
de jumătate de oră din timpul călătoriilor matinale cu tramvaiul. Totodată, începea să se atenueze și gustul de griș cu lapte ars. Sufertașul meu plin de fiertură îl predam la nevasta meșterului pentru ca, la fel cum făcea și cu sufertașul sculptorului Singer, al starostelui calfelor Korneff, cu cele ale cioplitorilor silezieni și ale ucenicilor slăbănogi, la ora prânzului să-l încălzească pe aburi. Numai marțea și vinerea mă duceam la muncă fără sufertaș în raniță. Astea erau zilele supelor de carne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
niciodată până atunci. Toate astea erau interzise, erau „artă degenerată“. Tot mereu, jurnalul săptămânal îi prezentase consumatorului de filme ceea ce era considerat a fi frumos în Al Treilea Reich: cu personajele eroice cioplite în marmură, mai mari decât în realitate, sculptorii Breker și Thorak se întreceau unul pe altul, arătându-și mușchii. Lilli Kröhnert, fumătoarea a cărei privire de argint mă irita, tânăra femeie tunsă băiețește și cu bărbatul plecat, profesoara mea iubită, care-mi arăta lucrările interzise ale lui Lehmbruck
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
arătându-și mușchii. Lilli Kröhnert, fumătoarea a cărei privire de argint mă irita, tânăra femeie tunsă băiețește și cu bărbatul plecat, profesoara mea iubită, care-mi arăta lucrările interzise ale lui Lehmbruck, dar care-mi atrăgea atenția și asupra unor sculptori tolerați precum Wimmer și Kolbe, risca să fie turnată de elevul ei care, cum credea ea, nu era lipsit de talent. Trădarea era la ordinea zilei. Era suficient un denunț anonim. În anii aceia, gimnaziști zeloși întru credință își trimiteau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
ale unui tors înalt de 90 de centimetri. În orice caz, șeful firmei a făcut pe misteriosul atunci când a scos la iveală modelul înfășurat, cu grijă, în pături de lână. Ghipsul trăda fără echivoc faptul că fusese zămislit de un sculptor, odinioară recunoscut, chiar celebru, dar expulzat în perioada nazistă, cu sculpturile lui cu tot, din toate muzeele: Wilhelm Lehmbruck; îl întâlnisem, elev fiind, în revistele de artă interzise ale profesoarei mele, Lilli Kröhnert. Ea îl numea „unul dintre cei mari
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
de douăzeci și șapte de candidați, existau numai două locuri, și că portretele desenate de mine au fost apreciate de comisia de examen ca expresie a unui talent capabil să evolueze, dar că apoi practica mea de cioplitor și de sculptor în piatră avusese ponderea decisivă, numai că acum profesorul Mataré nu mai voia, din păcate, să primească nici un alt student și că prima etapă a studiului sculpturii urma să o încep cu un profesor, Mages, necunoscut mie, starețul căminului Caritas
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
o imagine de viitor ale cărei dimensiuni medievale aveau un farmec din cale-afară de ispititor și îmi aminteau de fanteziile mele de elev. De curând, așa spunea el, în mânăstirea centrală a ordinului franciscanilor murise, la o vârstă înaintată, fratele sculptor, pater Lukas. Acum mi se oferea, cu oberliht, blocuri de modelaj și ladă plină de lut cu tot, atelierul acestuia care se întindea până în grădina mânăstirii. Până și marmură din carierele din Carrara - pe care, la vremea lui, o prefera
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
zaruri, aș fi ascultat de camaradul meu Joseph, care între timp devenise episcop, dacă aș fi înghițit cuminte pastilele lui dogmatice împotriva îndoielilor, dacă mi-aș fi reînnoit credința din copilărie, iar apoi - cu sau fără o pregătire academică de sculptor - aș fi dat ascultare sfatului primit de la stareț și m-aș fi refugiat, întâi de probă, apoi ca novice, în sfârșit cu legământ în atelierul mânăstiresc lăudat de pater Fulgentius... Eu în chip de călugăr. Ce nume de călugăr mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
mă ocup de mulajul de ghips cu un început de bărbie dublă. Mânat de curiozitate, i-am căutat și i-am găsit frumusețea ascunsă în detalii, de pildă în arcuirea pleoapelor și în lobii urechilor atârnând liberi. Ucenicul pietrar și sculptor în piatră fusese nevoit să înlăture cu dalta material dur; acum el învăța, în primul semestru, să fixeze o masă moale, să modeleze lutul verde-cenușiu și, asemenea lui Dumnezeu-Tatăl, să-și frământe din el, dacă nu un Adam, atunci capul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
nenumărate bancuri. Și ce avea de oferit orașul: expoziții peste expoziții la galeria de artă. Pictorii din mișcarea Sezession din Renania, grupul „Tânăra Renanie“, expresioniști, colecția „mamei Ey“, personalități locale din Düsseldorf. Am văzut lucrări de Goller, Schrieber, Mecketanz, de sculptorul Jupp Rübsam. La modă era un pictor pe nume Pudlich. O expoziție mică prezenta acuarele de Paul Klee, care, până când l-au dat jos naziștii, fusese profesor la academie. Se spunea că înainte să plece la Paris, Wilhelm Lehmbruck ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
dincolo de orice măsură? Sau o vizită scurtă în menajeria lui Otto Pankok, pe al cărui ogor talentele creșteau ca buruienile, în timp ce în și din asociația lui familială intrau și ieșeau întruna țigani. Acolo, nimeni nu purta halat alb. În clasa sculptorului Enseling, care mă consiliase profesional pe cât de concis, pe atât de precis, am dat peste Norbert Kricke, care mergea cu zel pe urmele maestrului său și transforma cu maximă fidelitate fete goale vii în fete goale de ghips până când, peste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
cățăram pe fațada cocoșată din piatră naturală. Asta sună temerar și ar putea să genereze o scenă de film: exaltarea pătimașă a cățărătorului pe fațade sau un alt Louis Trenker cucerește peretele de nord al masivului Eiger. Deoarece însă atelierele sculptorilor, ca și atelierul pentru lucrări în ghips și turnătoria de bronz, erau situate la parter, cățărarea mea de la sfârșit de săptămână era o joacă de copii; nu voi fi fost eu acela care a inventat-o, doar că am practicat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
Mataré, la care totul se învârtea, cristic-ascetic și antropologic, numai în jurul studentului de acum dominant Joseph Beuys, nu mai eram atras. Mai degrabă era timpul ca, liber de constrângeri didactice, să-mi caut propriul drum sau ocol. Pankok nu era sculptor, lucra aproape numai în alb-negru, se spunea chiar că ar fi daltonist, dar atrăgea elevi care căutau expresivitatea și care, ca mine mai nou, erau încăpățânați. Cu colegii mei am rămas în continuare prieten, cu Beate Finster, fata nebăgată în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
În fiecare dintre ele, se afla în punctul central al întâmplărilor. Pasiv ori activ, era când una, când alta. În plus, Oskar Matzerath a fost plătit ca să pozeze în acest atelier amintit de mine ca rezervație. Dorit de pictori și sculptori, el era potrivit pentru reprezentări expresive și alegorice. Mai mult: fiind mic de statură și dotat cu cocoașă, el întruchipa nebunia epocii trecute, ca și pe aceea a epocii care începea. Cine îl întâlnea, părea că se privește într-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
elevului - se sfârșise iremediabil. Ea, Annerose, urma ca și mine sculptura. Cu ochii ei cenușii sau albaștri, pentru mine era frumoasă și atunci știam și de ce. În fuste care fluturau pe ea, pleca și venea de la Stuttgart, unde fusese eleva sculptorului Baum. S-a întâmplat în martie sau la începutul lui aprilie, în orice caz într-un anotimp care mai mult simula decât anunța primăvara, dar care invita la schimbări. Cu puțin înainte să vină timpul iubirii noastre incipiente, părăsisem în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
plin, un dascăl, cum aveam să scriu mai târziu într-o cerere, „absolut“ și, într-o climă mai aspră, să-mi disciplinez talentele care umblau brambura. La începutul verii, încă înainte de călătoria în Franța, fusesem atras de o expoziție a sculptorului Karl Hartung, în special de sculpturile mici, dar cu aer monumental, ale acestuia. Am solicitat să fiu admis la clasa lui de la Academia de Artă plastică din Berlin, trimițând desene, fotografii ale unor mulaje în ghips, o mapă plină de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
apropia decât cu prudență. În trenul interzonal spre Berlin, mai mult gol, el sau eu am fi putut găsi loc și în alt compartiment. Ludwig Gabriel Schrieber, numit Lud, era cu două decenii mai bătrân decât mine. Ca pictor și sculptor, făcea parte dintr-o generație de artiști care, în 1933, erau încă prea necopți ca să fie interziși imediat. Iar când n-a mai avut voie să-și expună tablourile în galeria Stuckert sau la Mama Ey, a început războiul și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
și cocoșii aveau să mă instige la desene și poezii. După una din turele de corectură, Hartung, care altminteri se străduia mai degrabă să păstreze distanța față de elevii săi, ne-a vorbit despre o vizită în atelierul de la Paris al sculptorului român Brâncuși. „Ca ocupant, în anii mei de soldăție“, a completat el corect. Limbajul formelor lui Brâncuși îl impresionase, „comprimarea formei fundamentale“. Apoi și-a repetat, cu trimitere la găina mea pe cale de a se naște, una din propozițiile standard
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
considerat un admirator al lui Rilke. La care eu am adus în discuție câștigul, îmbogățit încă de pater Stanislaus, al foamei mele de lectură, Însemnările lui Malte Laurids Brigge. Prin urmare, am ajuns la Rilke ca secretar și biograf al sculptorului Auguste Rodin. Gonda și cu mine am început să ne întrecem în lecturi. Nu știu ce am citat eu sau ce a citat el, probabil ceva din poezia pariziană cu caruselul: „Și, când și când, un elefant în alb...“ Echipa de profesori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
nicicând trăită. Venea familia Härter, cu care se putea bârfi ca lumea; Fridtjof Schliephacke, un student la arhitectură, care mai târziu a proiectat, pentru satul studențesc Eichkamp, mobile de șezut și o lampă cu picior care i-a purtat numele; sculptorul Schrieber, treaz ziua, și elevul său Karl Oppermann, care curând a început să mai câștige un ban la marea firmă Meierei Bolle ca specialist în publicitate și care mai târziu m-a ajutat să primesc o comandă: o aniversare a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
și visează molii și despre „gura-leului și alte flori care prezintă pericol de incendiu“, despre „toamna care se transformă în rochie...“ Și astfel a devenit realitate basmul despre care nu se știe cine l-a scris: A fost odată un sculptor căruia, pe lângă altele și ocazional, îi veneau în minte poezii, printre care se număra și Șifonier deschis. Atunci când, pentru o altă poezie, a primit un premiu mai mic, el a cumpărat îndată pentru iubita lui o fustă și pentru el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
poezie, a primit un premiu mai mic, el a cumpărat îndată pentru iubita lui o fustă și pentru el un palton. De acum încolo credea că este poet. Și iată cum a continuat basmul: Poetul, care pe lângă asta era și sculptor și plămădea găini, păsări, pești, precum și alte dihănii, a dat curs, cu poeziile în geantă, unei chemări telegrafice care i-a fost trimisă în primăvară în locuința lui din pivnița unei vile în ruine. În grădina sălbăticită a vilei înflorea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]