6,602 matches
-
fost „grădinar de verze la Ploiești”, care va fi prezentat drept o variantă a arhetipului jefuitorului. Aceeași stigmatizare pentru figurile spăimoase ale celor care au inspirat, regizat și înfăptuit - sub protecția lui Grigore Ghica Vodă (un mare ingrat și el) - uciderea postelnicului, cele „două vase rele, unul rumânesc, altul grecesc, anume Stroe vornicul Leurdeanul și Dumitrașco vel-vistier Țarigrădeanul”, pilde de nerecunoștință și de infamie. Drept contrapondere, se propune, firesc, panegiricul. Patetic în tot ce întreprinde (și în culpabilizări, și în entuziasme
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287787_a_289116]
-
, ÎNTÂMPLATĂ LA ANUL 1777, OCTOMBRIE 1. Povestire în versuri compusă în ultimul sfert al veacului al XVIII-lea, textul deplânge uciderea, prin înșelăciune, de către turci a voievodului moldovean Grigore al III-lea Ghica, pentru opoziția sa față de anexarea Bucovinei, făcută „cadou” Habsburgilor în 1775 de Stambul. Este, în chip semnificativ, o temă generală a literaturii române din acel timp, pentru că pieirea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290500_a_291829]
-
de cronici rimate; un condeier necunoscut (Mihail Kogălniceanu a crezut că este vorba de Enache, un străbun al său) surprinde într-o povestire în versuri (care mai circulă și sub titlul Stihuri asupra domnului Grigorie Ghica, voievod al Țărei Moldovei) uciderea mișelească a domnitorului. Pe imbrohorul turc venit la Iași Ghica îl prezintă ca fiind animat de cele mai bune gânduri, când, de fapt, țelul lui era criminal, pe care îl și înfăptuiește cu prilejul vizitei domnitorului (o vizită protocolară) la
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290500_a_291829]
-
sau mai puțin capabil) să filosofeze pe marginea subiectului, să genereze contemplarea lumii din perspectiva deșertăciunii. Preocuparea lui pare a fi mai mult istorisirea faptului înspăimântător și înconjurarea lui în lamentații aducătoare de expresivitate. Cel ce a scris stihurile despre uciderea lui Grigore Ghica - text care lui N. Iorga îi provoca o iritare maximă: „banală plângere versificată”, „narațiune difuză și palidă, fără nici un element adevărat dramatic într-însa, fără un cuvânt energic și o comparație justă” - expediază rapid contextul filosofic (refuzându
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290500_a_291829]
-
în manuscrise ardelene vechi, București, 1939, 87-88; Călinescu, Ist. lit. (1941), 57, Ist. lit. (1982), 50-51; Piru, Ist. lit., I, 423-424; N. A. Ursu, Contribuții la stabilirea paternității unor povestiri istorice în versuri. Anonimul B., LR, 1966, 1, 2; Dan Simonescu, Uciderea lui Grigore Ghica (1 octombrie 1777), CPV, 165-179; Mircea Anghelescu, Contribuții la stabilirea unor premise ale literaturii românești moderne (1750-1780), LL, 1968; Gáldi, Introducere, 102; Dan Horia Mazilu, Barocul în literatura română din secolul al XVII-lea, București, 1976, 310-311
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290500_a_291829]
-
165-179; Mircea Anghelescu, Contribuții la stabilirea unor premise ale literaturii românești moderne (1750-1780), LL, 1968; Gáldi, Introducere, 102; Dan Horia Mazilu, Barocul în literatura română din secolul al XVII-lea, București, 1976, 310-311; Mihai Bordeianu, O cronică rimată referitoare la uciderea lui Grigore Alexandru Ghica vodă, CRC, 1977, 26; Dicț. lit. 1900, 901; Dan Horia Mazilu, Literatura română barocă în context european, București, 1996, 266-275; Eugen Negrici, Poezia medievală în limba română, Craiova, 1996, 169; Mihai Moraru, De nuptiis Mercurii et
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290500_a_291829]
-
Sufletele noastre sunt nemuritoare și în armonie cu Cerurile, migrând între persoane și alte ființe vii. În calitate de oameni, nu trebuie să ucidem și să ne alimentăm cu plantele sau animalele, pentru că am face un păcat împotriva sufletelor noastre nemuritoare! Prin uciderea unor ființe vii este foarte posibil să ne ucidem și să mâncăm propria speță umană familia, prietenii, cunoscuții! Orice obiect distrus, înseamnă de fapt distrugerea unei vieți, a unui suflet întrupat. Cel mai bine ar fi să respectăm aceste reguli
ACCENTE ISTORIOGRAFICE by I Claudia Furtună () [Corola-publishinghouse/Science/791_a_1719]
-
Banat pătrunderea Vicleimului a fost, probabil, impulsionată de ruteni, polonezi și, respectiv, de sârbi. Tributară, din punct de vedere tematic, în foarte mare măsură, textului evanghelic, piesa Irozii cuprinde câteva episoade: nașterea lui Iisus Hristos, călătoria magilor, adorarea pruncului și uciderea pruncilor de către Irod. În varianta moldovenească a Vicleimului apare un personaj neîntâlnit în celelalte, harapul, a cărui tentativă de a-l ucide pe Irod sporește dramatismul acțiunii. Intervențiile pline de umor ale personajelor laice (ciobanii), precum și numărul mare de colinde
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290104_a_291433]
-
popularitate a acestor piese. Un loc aparte îl ocupă drama Cântare și verș la Constantin, creație a minerilor din zona Baia Mare, inspirată de sfârșitul tragic al lui Constantin Brâncoveanu. Ceata reprezenta, la Anul Nou, uneltirea boierilor la Curtea otomană și uciderea domnului muntean. Intrată în circulație pe la mijlocul secolului al XIX-lea, această dramă nu se mai joacă astăzi în Transilvania. În schimb, în Moldova este semnalată în mai multe localități piesa Brâncovenii, generată de aceleași evenimente, dar independentă de spectacolul transilvănean
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290104_a_291433]
-
evitării acesteia. Precedată de un post, ea amintește, chiar dacă istoricitatea ei se pretează la controverse, de salvarea miraculoasă obținută de Estera și de vărul ei Mardoheu în momentul când Aman, vizirul regelui persan Artaxerxes și arhetip al persecutorului evreilor, hotărâse uciderea lor. Ea arată cum o soartă nefastă a putut fi răsturnată în chip fericit. Această sărbătoare prilejuiește distracții de tot felul și un carnaval, iar consumul de vin este recomandat. Ceea ce o face paradigmatică este faptul că diverse comunități au
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
Sub impactul flagelanților, grup de penitenți de inspirație apocaliptică care ațâța furia săracilor împotriva evreilor, aceștia au suferit, desigur, masacre și expulzări în timpul ciumei din 1348-1349, fiind bănuiți că otrăveau fântânile și răspândeau boala. Dar, dacă ei sunt acuzați de ucidere rituală, țiganii sunt mult timp acuzați de canibalism. În orice caz, condiția evreilor a rămas mult timp mai de invidiat decât cea a iobagilor, fie și numai prin relativa mobilitate de care se bucurau, putând merge de la un senior la
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
foarte bine rădăcinile biblice. Cum însuși explică, la el utilizarea acestui termen derivă din comparația pe care o stabilise între sacrificiul biblic al lui Isaacfffff și exterminarea evreilor. Dumnezeu îi cere lui Avraam să-i sacrifice fiul în "holocaust" (ola), ucidere urmată de o distrugere completă prin foc. Pentru Wiesel, Isaac este primul supraviețuitor, care-i învață pe ceilalți să supraviețuiască, s-o ia de la capăt și să continue să creadă. Anihilarea este astfel percepută ca un sacrificiu care deschide calea
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
fotoliul acela, așezat pe "Terasa Piraților" (p. 541), în partea dinspre nordul Villei Blanca, privirea mea domina golful acela micuț, martor al nenumăratelor capturări de convoaie de nave în drum spre Europa, purtătoare de comori inestimabile. Legile piraților, nescrise, prevedeau uciderea tuturor, în bloc, ca să nu rămînă nici un martor. Briza mării însă, acolo, pe acel fotoliu, mă mîngîia delicat și îmi susura la ureche poveștile acelor locuri și ale acelor timpuri, povești ale unor oameni teribili, ucigași sau uciși, cu morala
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
aceste grupuri de vânători - apărători ai satelor. Cum vom vedea îndată, războinicii, cuceritorii și aristocrațiile militare prelungesc simbolismul și ideologia vânătorului exemplar. Pe de altă parte, sacrificiile sângeroase, practicate atât de cultivatori cât și de păstori, repetă, la urma urmei, uciderea vânatului de către vânător. Un comportament care, timp de unul sau două milioane de ani, s-a confundat cu modul uman (sau cel puțin masculin) de existență nu se lasă ușor desființat. După mai multe milenii de la triumful economiei agricole, Weltanschauung-uvânătorului primitiv
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
străduit să înțeleagă gândirea zeului, cu umilință și pietate a căutat-o pe zeiță. Totuși "zeul mi-a adus lipsă în loc de bogăție" (r. 71 sq.). Dimpotrivă, nelegiuitul și necredinciosul a strâns bogății (r. 236). Mulțimea laudă vorbirea omului meșter în ucideri, dar înjosește pe cel umil, care n-a urgisit pe nimeni". "Răufăcătorul este 48 Ne putem întreba de ce n-a mâncat-o pe loc, dar Ghilgameș și-a păstrat-o pentru mai târziu; cf. A. Heidel, op. Cit., p. 92, n.
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
lui Ra, cât și în drama primordială a lui Osiris. În acest mod ei au articulat într-un singur sistem ceea ce părea prin excelență etern și invulnerabil - cursa soarelui - ceea ce era doar un episod tragic și, la urma urmei, întâmplător - uciderea lui Osiris - și ceea ce părea prin definiție efemer și fără sens: existența umană, în articularea acestei soteriologii, rolul lui Osiris a fost esențial. Grație lui, fiecare muritor putea să spere de acum înainte un "destin regal" în cealaltă lume. În
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
sq.) și Ch. Picard (op. Cit., pp. 70 sq.). Vezi, de asemenea, R. F. Willetts, Cretan C uit s, pp. 84 sq. Megaliți, temple, centre ceremoniale E important să subliniem funcția de centru ceremonial a palatului. Coridele sacre ale taurului, fără uciderea lui, erau celebrate în suprafețele cu gradenă, zise "teatrale" ale palatului. Picturile de la Cnossos ne arată acrobați de ambele sexe voltijând pe deasupra taurului, în ciuda scepticismului lui Nilsson, semnificația religioasă a "acrobației" este indubitabilă: a sări peste taurul în cursă constituie
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
importante: instalarea lui lacov și a fiilor lui în Egipt; persecuția declanșată, câteva secole mai târziu, de către un faraon care a ordonat exterminarea primilor născuți ai israeliților; peripețiile lui Moise (miraculos salvat de masacru și crescut la curtea faraonului) după uciderea unui soldat egiptean care copleșea sub lovituri pe unul din frații săi, în special fuga sa în deșertul Madian, apariția "tufișului arzător" (prima sa întâlnire cu Iahve), misiunea cu care 1-a însărcinat Dumnezeu, de a scoate poporul său din
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
Thraetaona și dragonul cu trei capete, Azhi-dahăka. În unele cazuri (Marduk-Tiamat, de pildă), victoria zeului constituie condiția prealabilă a cosmogonici, în alte cazuri, miza este inaugurarea unei ere noi sau stabilirea unei noi suveranități (cf. Zeus-Typhon, BaaJ-Yam). Pe scurt, prin uciderea unui monstru ofidian - simbol al virtualului, al "haosului", dar și al "autohtonului" - o nouă "situație" cosmică sau instituțională se instaurează în lume. O trăsătură caracteristică și comună tuturor acestor mituri este teama, sau o primă înfrângere a luptătorului. Marduk și
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
pereți ai acestei locuințe, în interiorul casei, înconjurată de Vrtra, existau Cerul, Pământul și Apele 35. Indra face să explodeze această monadă primordială, anihilând "rezistența" și inerția lui Vrtra. Altfel zis, lumea și viața nu s-au putut naște decât prin uciderea unei Ființe primordiale amorfe, în nenumărate variante, acest mit este destul de răspândit, și chiar în India îl vom reîntâlni în ruperea în bucăți de către zei a lui Purușa și în autosacrificiul lui Prăjăpati. Totuși, Indra nu săvârșește o jertfă, ci
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
unui zeu - luptător împotriva Dragonului, simbol atât al "autohtoniei" cât și al suveranității primordiale a puterilor telurice, este unul din miturile cele mai răspândite (§ 45). Specific pentru Apollon este, pe de o parte, faptul că a trebuit să expieze această ucidere devenind astfel zeul, prin excelență, al purificărilor; și, pe de altă parte, instalarea sa la Delfi. Procesul era deja terminat în secolul VIII11. Cât privește "originea" sa, ea a fost căutată în regiunile septentrionale ale Eurasiei, ori în Asia Mică
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
51). În Apollon, contrariile sunt asumate și integrate într-o nouă configurație, mai largă și mai complexă. Reconcilierea sa cu Dionysos face parte din același proces de integrare care îl promovase la rangul de patron al purificărilor ca urmare a uciderii lui Python. Apollon revelează oamenilor calea care duce de la "viziunea" divinatorie spre gândire. Elementul demonic, implicat în orice cunoaștere ocultă, este exorcizat. Lecția apolliniana este exprimată, prin excelență, în celebra formulă de la Delfi: "Cunoaște-te pe tine însuți!" Inteligența, știința
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
au inventat astronomia, și grecii, care au inventat matematica și filosofia, 1-ar fi inventat și pe Dumnezeu cel unic. Ei nu erau din punct de vedere intelectual mai puțin dezvoltați ca evreii. Părintele psihanalizei a răspuns prin tată și uciderea tatălui la hoardele primitive; schema vă e cunoscută. Dar toți avem un tată, și există multe societăți patriarhale în istoria umanității. Dacă originea ideii de Dumnezeu este în imaginea tatălui atotputernic, nu se explică de ce ideea s-a născut mai
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
interesantă!" Să înțeleg din cele spuse de dumneavoastră, stimată doamnă Condor că eu îi consider pe copiii mei un fel de cobai pe care testez sau experimentez ca într-un laborator imaginar cel mai diabolic și mai monstruos sistem de ucidere lentă, dar sigură a propriilor mei copii nevinovați, prin înfometare??! Luați aminte, doamnă, că ceea ce gândiți ori spuneți despre mine și despre copiii mei este și neadevărat și mai ales profund jignitor și impardonabil. Da, doamnă, camera e afumată din cauză că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
năprasnic zgâriindu-mă cu ghearele ei ascuțite și înfigându-și adânc dinții în mână. Am scos un urlet de durere scăpând pisica din mâini și inspirând puternic și adânc mi-am umplut până la saturație plămânii cu aerul ăla otrăvitor destinat uciderii ploșnițelor și căpușelor și am căzut fără suflare pe dușumea. Tata , când m-a văzut precipitându-mă în cămăruță, și-a dat seama de imprudența comisă și dintr-un salt a fost lângă mine. În momentul în care am căzut
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]