6,028 matches
-
de la o femeie la femei. — Ce mai metafizică! — Și ce-i dragostea fără metafizică? — Dom’le! — Mai ales în cazul tău. Căci toată îndrăgostirea ta nu e decât cerebrală sau, cum se spune, cu capul. — Asta s-o crezi tu... - exclamă Augusto cam înțepat și prost dispus, deoarece gândul că îndrăgostirea lui nu era decât cerebrală îl străpunsese dureros până în străfundul sufletului. — Și dacă mă scoți din ale mele, îți spun că nici tu nu ești decât o idee pură, o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Nu mi-am putut niciodată închipui că veți trece prin așa ceva, fiindcă m-ați speriat de-a binelea când am intrat; arătați ca un mort. — Și eram mai mult mort decât viu, crede-mă. Va trebui să ne explicăm. — Eugenia! - exclamă sărmanul de el și întinse o mână pe care o retrase imediat. Mi se pare că încă nu ești în situația de-a vorbi liniștit, ca niște buni prieteni. Ia să vedem! - și-i apucă mâna ca să-i ia pulsul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
cei doi intrau în salon. — A venit don Augusto în vizită la voi, am ieșit eu să-i deschid, voia să plece, dar i-am spus să mai aștepte, căci nu veți mai întârzia mult; iată-l! — Va veni timpul - exclamă don Fermín - când vor dispărea toate convențiile sociale! Sunt convins că îngrăditurile și zidurile dintre proprietățile private nu sunt altceva decât stimulente pentru cei pe care-i numim hoți, când de fapt hoții sunt ceilalți, proprietarii. Nu există proprietate mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
hoții sunt ceilalți, proprietarii. Nu există proprietate mai sigură decât cea lipsită de împrejmuiri sau ziduri, la îndemâna întregii lumi. Omul se naște bun, este bun din fire; societatea e cea care-l înrăiește și-l pervertește... — Taci din gură, bărbate - exclamă doñ Eremelinda -, că nu-l pot auzi pe canar cântând! Nu-l auzi, don Augusto? E-o încântare să-l auzi! Și când fata asta începea să-și pregătească lecțiile de pian, să-l fi auzit pe canarul pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
cu el. — Nu-ți spuneam eu, Ermelinda, nu-ți spuneam? — Nu, nici vorbă, nu și nu, așa ceva nu se poate! Povestea cu logodnicul e o nebunie, don Augusto, o nebunie! — Dar, doamnă, dacă e îndrăgostită de el?... — Asta zic eu - exclamă unchiul -, asta zic eu. Libertatea, sfânta libertate, libertatea de alegere! — Apoi nu, nu și nu! Zău, fetița asta știe oare ce face?... Să te disprețuiască pe dumneata, don Augusto, pe dumneata! Nu se poate una ca asta! — Dar, doamnă, gândiți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
preocupăm decât de ea, ba chiar să ne sacrificăm ca să și-o dobândească... — Dumneata, don Augusto, dumneata? — Eu, da, eu, doamnă! Sunt dispus să mă sacrific pentru fericirea Eugeniei, nepoata dumneavoastră, fiindcă fericirea mea este să fie ea fericită! — Bravo! - exclamă unchiul -. Bravo! Bravo! Iată un erou! Iată un anarhist... mistic! — Anarhist? zise Augusto. — Anarhist, da. Pentru că anarhismul meu în asta constă, exact în asta, în sacrificiul fiecăruia pentru ceilalți, în faptul ca tu să fii fericit făcându-i fericiți pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
faci, Fermín, când se-ntâmplă câteodată ca supa să-ți fie servită cu zece minute după ora douăsprezece! — Mă rog, știi doar, Ermelinda, anarhismul meu e doar teoretic... Mă străduiesc s-ajung la perfecțiune, dar... — Fericirea este și ea teoretică! - exclamă Augusto, îndurerat și vorbindu-și parcă sieși, după care -: Am decis să mă sacrific pentru fericirea Eugeniei și m-am gândit la un act eroic. — Ce act? — Nu mi-ați spus chiar dumneavoastră, doamnă, că locuința pe care i-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
strângea ca un nebun la piept. — Cred că da..., cred că o să vă iubesc... Că o să te iubesc, Rosario, o să te iubesc! — Că o să te iubesc... — Așa, așa, Rosario, așa! Ei! În clipa aceea ușa se deschise, apăru Liduvina și, exclamând „ah!“, o închise la loc. Augusto se tulbură mult mai mult decât Rosario, care, ridicându-se iute în picioare, își netezi părul, se scutură și, cu glas întretăiat, zise: — Bine, domnișorule, facem socoteala? — Da, ai dreptate. Dar ai să te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
iar el îl urmă. La ieșirea din biserică, bărbatul acela își înmuie degetul arătător și mijlociul de la mâna dreaptă în agheasmatar și-i oferi lui Augusto apă sfințită, făcându-și apoi semnul crucii. Se întâlniră alături în dreptul grilajului. — Don Avito! - exclamă Augusto. — Chiar el, Augustito, chiar el. Dar cum, dumneavoastră pe-aici? — Da, eu pe-aici; te învață multe viața și încă mai multe moartea; te învață mai multe, mult mai multe decât știința. — Bine, dar candidatul la geniu? Don Avito
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
rozariu. Nu-i știu cine sunt, nici ei nu mă cunosc pe mine, dar ne simțim solidari, într-o comuniune intimă. Și-acum cred că biata omenire n-are nevoie de genii. — Și soția dumneavoastră, don Avito? — Ah, soția mea! - exclamă Carrascal, și o lacrimă ce i se ivise într-unul din ochi păru a-i răspândi o lumină lăuntrică -. Soția mea! Am descoperit-o! Până la cumplita mea nefericire n-am știut ce aveam într-însa. N-am pătruns în misterul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Elena nu poate scăpa de sentimentul ridicolului care o asaltează. Se simte ridicolă! — Dar nu înțeleg... Nu, nici eu nu înțeleg; dar asta e, se simte ridicolă. Și face asemenea lucruri, încât mă tem pentru... intrus... sau intrusă. Dom’le! - exclamă Augusto alarmat. — Nu, nu, Augusto, nu, nu! Nu ne-am pierdut simțul moral, iar Elena, care e, după cum știi, profund religioasă, se supune, fie și scrâșnind din dinți, voii Providenței și se resemnează să fie mamă. Și va fi o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
și nu-și dorea decât ca ea să fie fericită; se arăta chiar dispus să-i caute un loc de muncă bun lui Mauricio, ca să nu fie nevoit să trăiască din veniturile soției sale. — Ai o inimă de aur, domnule! - exclamă doña Ermelinda. — Nu mai rămâne acum, doamnă, decât să o convingeți pe nepoata dumneavoastră asupra adevăratelor mele intenții și, dacă scoaterea de sub ipotecă a casei a fost o impertinență, să mă ierte. Mi se pare însă că nu mai e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
ajungă la timp ca să mă mai prindă-n viață..., iar ea pentru pensia de văduvie de treisprezece duros pe care i-o las.“ Și se povestește că, ajuns acasă, Correíto, i-a povestit totul soției sale, Emilia, și aceasta a exclamat: „Zău, Pepe, ești un dobitoc! De ce nu i-ai spus să se însoare cu Encarna - Encarnación era o slujnică, nici tânără, nici frumoasă, pe care Emilia o adusese ca zestre la căsătorie -, că ea, pentru cei treisprezece duros de văduvie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
că dacă vrea să v-aștepte... Da’ puteai să-i faci tu socoteala ca-n alte dăți... — Da, dar..., în fine, mă-nțelegeți... — Liduvina! Liduvina! — E mai bine să faceți dumneavoastră socotelile cu ea. — Mă duc acum. XVIII — Bună, Rosarito! - exclamă Augusto de cum o văzu. — Bună ziua, don Augusto - și glasul fetei era senin și limpede, și nu mai puțin limpede și senină privirea ei. — De ce n-ai rezolvat cu Liduvina, cum faci alteori, când nu sunt acasă la venirea ta? — Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
biata fată era schimbată la față și tremura. Înțelese că se simțea lipsită de apărare, așa, singură, în fața lui, la o anumită distanță, și, așezată pe sofaua aceea, ca un acuzat în fața procurorului, simțea că-și pierde cunoștința. — E drept! - exclamă el -; cu cât stăm mai aproape, cu atât suntem mai protejați. Se așeză din nou, o luă pe genunchi, o prinse în brațe și-o strânse la piept. Sărmănuța îi puse un braț pe umăr, ca pentru a se rezema
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
a fost creat pentru a minți. L-am auzit pe filozoful nostru zicând că adevărul este, asemeni cuvântului, un produs social, ceva ce toți cred și, crezând asta, se înțeleg. Produs social este minciuna.“ Simțindu-se lins repetat pe mână, exclamă: „Ah, ai și venit aici, Orfeule? Tu, cum nu vorbești, nu minți, ba chiar cred că nu te înșeli, că nu te minți. Deși, ca animal domestic ce ești, trebuie să te fi molipsit cumva de la om... Nu facem altceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
dintr-o bucată, ce cutezanță! Ce hotărâre! Ce ochi! Dar nu, nu, nu mă înmoaie ea! Nu mă cucerește!“ Când Augusto intră în salon, Eugenia stătea în picioare. Îi făcu semn să ia loc; dar ea, înainte de a o face, exclamă: — Dumneata, don Augusto, ai fost înșelat ca și mine! Drept care bietul om se simți dezarmat și nu știu ce să spună. Luară loc amândoi și urmă o foarte scurtă tăcere. — Ei da, cum spuneam, don Augusto: dumneata te-ai înșelat în privința mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
se adreseze cu anumite... dorințe? „Femeia asta e diabolică!“, gândi Augusto, și-și plecă fruntea privind în pământ fără a ști ce să răspundă. Când, în aceeași clipă, și-o ridică, văzu că Eugenia își ștergea o lacrimă furișă. — Eugenia! - exclamă el, și glasul îi tremura. — Augusto! - șopti ea cu supunere. — Bine, și ce vrei să facem? — Oh, e fatalitatea, nu e decât fatalitatea; suntem jucăriile ei. E o nefericire! Augusto, părăsindu-și fotoliul, se duse să se așeze pe sofa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
mult decât prietena mea, nu va mai exista niciun pretendent pentru tine? — Ah, nu contează; hotărârea mea este luată! — Poate după ruptura aceea...? — Poate... — Eugenia! Eugenia! Chiar atunci se auzi un ciocănit la ușă, iar Augusto, tremurând, cu fața aprinsă, exclamă cu glasul uscat: — Ce este? — Rosario, Rosario așteaptă - rosti vocea Liduvinei. Augusto se schimbă la față, făcându-se livid. — Ah! - exclamă Eugenia -, deranjez. Te așteaptă... Rosario. Vezi că nu putem fi decât prieteni, prieteni buni, prieteni foarte buni? — Dar Eugenia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
ruptura aceea...? — Poate... — Eugenia! Eugenia! Chiar atunci se auzi un ciocănit la ușă, iar Augusto, tremurând, cu fața aprinsă, exclamă cu glasul uscat: — Ce este? — Rosario, Rosario așteaptă - rosti vocea Liduvinei. Augusto se schimbă la față, făcându-se livid. — Ah! - exclamă Eugenia -, deranjez. Te așteaptă... Rosario. Vezi că nu putem fi decât prieteni, prieteni buni, prieteni foarte buni? — Dar Eugenia... — Vezi că te așteaptă Rosario... — Și dacă tu m-ai respins, Eugenia, așa cum m-ai respins, spunându-mi că vreau să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
de a li se adresa femeilor în viață și pentru a-și răzbuna timiditatea, le studia în cărți, se duse Agusto să-l vadă spre a-i cere sfatul. Nici nu apucă să-i expună intenția sa, că eruditul și exclamă: — Vai, sărmane domnule Pérez, cât vă compătimesc! Vreți să studiați femeia? Vă doresc mult curaj... Dar și dumneavoastră o studiați ... — Trebuie să te sacrifici. Studiul, și studiul neștiut, răbdător, tăcut, e rațiunea vieții mele. Eu însă, știți doar, sunt un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
în ochii unei femei... Și oglinda îl privea într-un chip ciudat. Rosario se gândea: „Bărbatul ăsta nu mi se pare ca ăilalți; se vede că o fi nebun.“ Augusto se depărtă brusc de ea, se privi, apoi se pipăi, exclamând în cele din urmă: Și-acum, Rosario, iartă-mă. — Să vă iert? Pentru ce? Și glasul lui Rosario era mai mult stăpânit de frică decât de orice alt simțământ. Simțea impulsul de-a fugi, zicându-și: „Când cineva începe să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Și-mi descarc în el buna dispoziție de care-s plin. Nu vrei să-mi citești câte ceva din el? Víctor scoase filele și începu să-i citescă de ici, de colo prietenului său. — Dom’le, dar mi te-ai schimbat! - exclamă Augusto. — De ce? — Pentru că sunt acolo lucruri care frizează pornografia, ba chiar merg uneori și mai departe... — Pornografie? Nici gând! Ce vezi acolo sunt crudități, nicidecum însă pornografie. Uneori câte un nud..., dar niciodată o despuiere... Ce este e realism... — Realism
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
doar că sunt sinceră -, face compătimirea. Da, Augusto, îmi faci milă, multă milă! - și zicând acestea îi aplică două pălmuțe ușoare cu dreapta pe un genunchi. — Eugenia! - și-i întinse brațele, gata parcă s-o cuprindă-n ele. Ei, ușurel! - exclamă ea îndepărtându-se și ferindu-se din calea lor -, ușurel! — Dar data trecută..., ultima dată... — Da, dar atunci era altceva! „Sunt pe post de broască“, gândi psihologul experimental. Da - urmă Eugenia -, unui prieten, cuiva care nu-i nimic mai mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
așa? „S-a terminat“, gândi Augusto, care se simți absolut și desăvârșit broască. — Și-acum - adăugă Eugenia ridicându-se - mă duc să-l chem pe unchiul meu. — La ce bun? — Ei, și tu, ca să-l punem la curent! — E drept! - exclamă Augusto, consternat. Don Fermín sosi numaidecât. — Uite, unchiule - îi spuse Eugenia -, iată-l pe don Augusto Pérez, care a venit să-mi ceară mâna. Eu i-am dat-o. — Uimitor, uimitor! - exclamă don Fermín -. Uimitor! Vino-ncoace, fata mea, vino
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]