5,442 matches
-
de cazuri. De asemenea, s-a semnalat faptul că, majoritatea ofițerilor de poliție fiind bărbați, acest lucru poate inhiba victimele în a apela la serviciile lor: pe de o parte, din cauza rușinii, iar pe de altă parte, a tendinței, uneori inconștiente, a ofițerilor de poliție de a exprima convingeri bazate pe atitudini tradiționale, conform cărora a-ți bate soția nu este chiar o infracțiune. Lipsa de pregătire de specialitate a polițiștilor în acest domeniu are consecințe contraproductive asupra victimelor (un exemplu
[Corola-publishinghouse/Science/2154_a_3479]
-
divorțul - sunt menționate patru aspecte legate de divorț care pot fi identificate ca abuz emoțional : când copilul dezvoltă o anxietate cronică de separare și sentimentul de vină că a ținut parte unui părinte; când copilul a fost folosit (conștient sau inconștient) de părinți pentru trimiterea de mesaje, spionare etc. răpirea copilului sau separarea ilegală de părinți; când părinții se bat în prezența copilului. Abuzul emoțional și cel sexual au, pe termen lung, efecte mult mai distructive decât abuzul fizic. Din păcate
[Corola-publishinghouse/Science/2154_a_3479]
-
o „viziune cuantică”. Sau că „tîrziu”, din versul „Și tare-i tîrziu” („Pastel”), „nu-i un tîrziu de durată, ci o tendință de superlativizare a evenimentelor”. Sau că „misterul” apare ori de cîte ori se produce o atingere cu viața inconștientă. D-l Solomon Marcus a mai vorbit despre „stuctura propagatoare” a operei lui Bacovia, despre capacitatea ei de a genera noi semnificații. Aci cred că ar fi trebuit să disocieze între semnificațiile reale, verificabile și atribuirile hazardate de semnificații, cam
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
animalică și cînd iubita lui nu era decît un obiect de plăcere. Cu această interpretare a venit mai întîi G. Călinescu: "Oameni și insecte, îmbătați de codru și lac, simboluri ale dospirii fecunde, vin să se împreuneze, după un rit inconștient și milenar"52; Natura ațîță dorința de împreunare. Ea este Edenul, locul sexualității, de aceea poetul își strigă acolo femeia"53; "Intimitatea eminesciană nu e analitică. Perechea nu vorbește și nu se întreabă. Amețită de mediul înconjurător, ea cade într-
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
o sensibilitate față de Țările de Jos, deopotrivă belgiană și olandeză cât și franceză... un fel de realism vizionar pe care-l simt că se află în mine25. Ceea ce asimilase din pictură a fost transportat, în mare parte și în mod inconștient, în narațiuni. Clocea o idee, o transcria, o publica într-o versiune, apoi nu avea nici un scrupul în remodelarea și renumirea ei de multe ori, în forme diferite. A găsit multă înțelepciune în rescrierea vechilor cărți de nenumărate ori, ca și cum
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
sfârșitul vieții, când își trecea în revistă ră dăcinile, imaginea labirintului a devenit extrem de importantă. Un labirint ascunde și ține închiși monștri și lucruri monstruoase. Pe măsură ce Yourcenar îmbătrânea ajunsese să creadă că, simbolic, labirintul ascundea în cea mai mare măsură inconștientul și gândurile acestuia. Marguerite a dorit să-și ascundă de lume gândurile ei inconștiente: iar labirintul era locul perfect unde să le ascundă. Yourcenar a continuat să lucreze asiduu în ciuda acceselor repetate de boală ale lui Grace. Nu-și putea
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
importantă. Un labirint ascunde și ține închiși monștri și lucruri monstruoase. Pe măsură ce Yourcenar îmbătrânea ajunsese să creadă că, simbolic, labirintul ascundea în cea mai mare măsură inconștientul și gândurile acestuia. Marguerite a dorit să-și ascundă de lume gândurile ei inconștiente: iar labirintul era locul perfect unde să le ascundă. Yourcenar a continuat să lucreze asiduu în ciuda acceselor repetate de boală ale lui Grace. Nu-și putea ima Am împrumutat titlul de la o operă foarte importantă dar mai puțin cunoscută, Labirintul
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
pentru toți acești psihologi sursa conflictului se află, mai ales, în contradicțiile interioare, mai precis în structura complexă a personalității, care, în efortul uman de actualizare de sine poate dezvolta într-adevăr tensiuni sau incompatibilități interioare (ca, de exemplu, între „inconștient” și „conștient” etc.). Vasile Pavel cuconsideră conflictul prin excelență un factor al tensiunii afective: „Două sau mai multe tendințe, egale în intensitate, dar calitativ incompatibile, creează conflictul” („Din viața sentimentelor..., p. 52). Când conflictul derivă din sisteme motivaționale incompatibile, concurente
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
vedere „behaviorist”, și a celui „biologist” în explicarea „frustrației”, care duce la simplificarea cercetării, la sărăcirea conținutului psihologic al acesteia; de exagerările asemeni, nu putem să nu condamnăm și exagerările înțelesului psihanalitic de „complex” („complex al frustrației”), adică de factor inconștient, rezultat din conflictul intrapsihic dintre instanțe („Sine” și „Eu”, „Eu” și „Supra-Eu”), sau dintre forțele pulsionale ostile („Libido” și „Thanatos”). Antrenând participarea aproape integrală a psihicului, fenomenul frustrației influențează, la rândul său, în mod dinamic, cea mai mare parte a
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
orientările pozitiviste, adică acele interpretări care, ignorând principial conținutul interior al conduitei, restrâng schema, de explicație a frustrației la studiul manifestărilor exterioare ale conduitei respective, după schema „S-R”(stimul-reacție); 2) concepțiile biologiste, care așează pe un prim plan motivația inconștientă, instinctuală. În concepția „freudismului”, de exemplu, frustrația nu reprezintă altceva, decât un factor inconștient, rezultat din conflictul intrapsihic dintre „instanțe” și „pulsiuni” incompatibile. Concepțiile „psihanalitice”, minimalizând, mai mult sau mai puțin, rolul conștiinței, al condițiilor social-istorice în dezvoltarea omul, faptul
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
de explicație a frustrației la studiul manifestărilor exterioare ale conduitei respective, după schema „S-R”(stimul-reacție); 2) concepțiile biologiste, care așează pe un prim plan motivația inconștientă, instinctuală. În concepția „freudismului”, de exemplu, frustrația nu reprezintă altceva, decât un factor inconștient, rezultat din conflictul intrapsihic dintre „instanțe” și „pulsiuni” incompatibile. Concepțiile „psihanalitice”, minimalizând, mai mult sau mai puțin, rolul conștiinței, al condițiilor social-istorice în dezvoltarea omul, faptul că acesta este o ființă socială, o personalitate, absoluțizează rolul determinărilor interne și, implicit
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
procese și funcții psihice (ex. afective, cognitive, volitive). „Freudiștii”, de exemplu, nemulțumiți de caracterul static, asociaționist și mecanicist al interpretărilor psihologice de la începutul secolului XX, au introdus pe „scena” vieții psihice un „personaj misterios, plin de capacități creatoare și impreviyibile, inconștientul”. Conștiinței i se rezerva - așa cum arată V. Pavelescu - doar un rol de „figurant pasiv și fără importanță, în spatele noului protagonist”. Desigur, nu putem fi de acord cu această interpretare biologistică, care desconsideră rolul influențelor externe în determinarea activității psihice, subliniind
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
conflictelor emoționale” în generarea comportamentelor patologice și delictuale). „Freudismul”, născut mai mult ca metodă psihoterapeutică, și-a lărgit treptat semnificația, dobândind tot mai mult - prin „explorările” pe care S. Freud le-a întreprins în domeniile obscure ale activității și motivației inconștiente - un caracter bologizat și reductivist, în sensul că oricărui comportament uman i se fixa o singură finalitate: satisafaerea mai ales a „nevoilor biologice”, în primul rând sexuale. Având o bază de preocupări forte îngustă (psihologia sexualității), „freudismul” substituie tensiunii dintre
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
a „nevoilor biologice”, în primul rând sexuale. Având o bază de preocupări forte îngustă (psihologia sexualității), „freudismul” substituie tensiunii dintre „eu” și „lume”un conflict intrapsihic, „monadic”, între „instanțe” personificate. Viziunea deterministă a lui S. Freud face apel doar la „inconștient”, înțeles ca o „zonă dinamică” în care se produc fenomene de „conflict” și în care se elaborează „soluții de compromis”. Așezând la baza doctrinei sale apriga luptă între „Id” (înclinații inconștiente”) și „Ego” (personalitatea cu psihicul ei) și „Super-Ego-ul” (principiile
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
deterministă a lui S. Freud face apel doar la „inconștient”, înțeles ca o „zonă dinamică” în care se produc fenomene de „conflict” și în care se elaborează „soluții de compromis”. Așezând la baza doctrinei sale apriga luptă între „Id” (înclinații inconștiente”) și „Ego” (personalitatea cu psihicul ei) și „Super-Ego-ul” (principiile conduitei, normele sociale și valorile morale), S. Freud susține ideea după care omul ar fi condamnat la o permanentă frustrare, deoarece lupta între cele două instanțe extreme, Id și Supra-Ego, nu
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
care joacă un mare rol în desfășurarea vieții sufletești, în generarea comportamentelor patologice și infracționale. Ciocnirea dintre tendințele refulate și normele social-morale duce adesea la conflict și, implicit, la frustrație, deoarece satisfacerea unora se face în detrimentul celorlalte. Tendințele refulate în „inconștient” (sub forma complexelor Oedip, Electra, Jehova, de „inferioritate”, de „castrație”, al „înțărcării” etc.), se manifestă într-un mod ascuns, pentru a scăpa de cenyura conștiinței. Scopul general al conduitei este - din punctul de vedere al doctrinei freudiste - reducerea tensiunilor și
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
capacitatea subiectului de a suporta o frustrație fără a avea erefugiul în modurile de răspuns „inadecvate”. Această capacitate, pe care S. Rosenzweig o numește „toleranța frustrației”, se constată în cazul refulărilor, când pornirea libidinală e înlăturată din conștiință. Ajunsă în „inconștient”, ea refuză totuși „să se astâmpere”; își caută drepturile ei la viață, iar fiindcă în conștiință nu mai poate reveni, succesul fiindu-i barat pentru totdeauna, încearcă o operă de „deghizare”, „travestire” (în consecință, ea „îmbracă haina” altei tendințe, căutând
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
pe o cale, mai mult sau mai puțin, travestită. Pornind de la înțelesul psihanalitic tradițional acordat termenului de „complex”, o serie de psihologi, dintre care menționăm pe Nina Bull, consideră că fenomenul frustrației reprezintă un „complex”, înțelegând prin frustrație un factor inconștient, rezultat dun conflict și susceptibil să ia forme simbolice (în joc și pe plan verbal, în fantezia subiectului). O cercetare mai atentă a „complexelor psihanalitice”, a felului în care a evoluat înțelesul acordat termenului de „complex” și a diverselor întrebuințări
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
idei, imagini, sentimente) care se află în corelație funcțională. Înțelesul „psihanalitic” al termenului de „complex” a fost pregătit de fecundele cercetări de psihopatologie, îndeosebi asupra „isteriei”, ale lui Janet, Charcet, Bernheim etc., care au impus tot mai mult conceptul de „inconștient” și, legat de acesta, ideea „complexității reprezentărilor actuale, în acțiune și inconștiente” (carae era utilizată frecvent ca „explicație” a conduitelor patologice și a stărilor neuropsihice anormale). S. Freud, care cunoștea foarte bine aceste cercetări, nu va folosi, în prima fază
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
termenului de „complex” a fost pregătit de fecundele cercetări de psihopatologie, îndeosebi asupra „isteriei”, ale lui Janet, Charcet, Bernheim etc., care au impus tot mai mult conceptul de „inconștient” și, legat de acesta, ideea „complexității reprezentărilor actuale, în acțiune și inconștiente” (carae era utilizată frecvent ca „explicație” a conduitelor patologice și a stărilor neuropsihice anormale). S. Freud, care cunoștea foarte bine aceste cercetări, nu va folosi, în prima fază de construcție a sistemului său (1896-1905), termenul de „complex”, dar va supune
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
unei colaborări sistematice, faptele la carae acesta se referă. Totuși, sistemul său de interpretare, din jurul anilor 1900, cuprinde deja suficiente referiri asupra semnificațiilor termenului de „complex”, căruia Freud îi atribuie mai multe caracteristici, derivate din cele două funcții cunoscute ale „inconștientului” și ale „eului”: în cazul primului, cea de descărcare a unei „tensiuni”, care este orientată de către „sexualitate”; în cazul eului, cea de inhibare a acestei tensiuni, pentru a se proteja. Totuși, cel care creează sensul psihanalitic propriu-zis al termenului „complex
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
de către „sexualitate”; în cazul eului, cea de inhibare a acestei tensiuni, pentru a se proteja. Totuși, cel care creează sensul psihanalitic propriu-zis al termenului „complex” este Carl Gustav Jung. Acesta, imaginănd, pe baza unor cerecetări experimentale efectuate în perspectiva teoriei „inconștientului colectiv”, testul „asociațiilor de cuvinte”, susține că orice perturbare în răspunsuri este „indiciu al unui complex latent”. „Această metodă (metoda asociațiilor) - va scrie Jung în Psihologia inconștientului - arată în manieră exactă și experimentală existența conflictelor înglobate în ceea ce au numit
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
Gustav Jung. Acesta, imaginănd, pe baza unor cerecetări experimentale efectuate în perspectiva teoriei „inconștientului colectiv”, testul „asociațiilor de cuvinte”, susține că orice perturbare în răspunsuri este „indiciu al unui complex latent”. „Această metodă (metoda asociațiilor) - va scrie Jung în Psihologia inconștientului - arată în manieră exactă și experimentală existența conflictelor înglobate în ceea ce au numit complexe: conglomerate de reprezentări ideo-afective, care-și trădează existența prin perturbări critice ale experienței”. Comentând definiția lui Jung, R. Mucchielli, precizează: „În această definiție complexul este, totodată
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
sexuală, având din acest motiv o semnificație negativă/patogenă, în viziunea lui Jung, complexele pot fi nu numai de natură sexuală, și nu neapărat dăunătoare, ci și de altă natură (spirituală, morală etc.), reprezentând și premisa unor performanțe. La Jung, „inconștientul” are, așadar, o sferă mai largă și o structură mai complexă; el impune, în 1912, ideea de „inconștient colectiv”, pe care-l consideră „forma generală atemporală a sufletului”, spre deosebire de „inconștientul personal”, care ar reprezenta mai curând conținutul ce nu mai
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
spirituală, morală etc.), reprezentând și premisa unor performanțe. La Jung, „inconștientul” are, așadar, o sferă mai largă și o structură mai complexă; el impune, în 1912, ideea de „inconștient colectiv”, pe care-l consideră „forma generală atemporală a sufletului”, spre deosebire de „inconștientul personal”, care ar reprezenta mai curând conținutul ce nu mai este în întregime conștient. Ca și C.G. Jung, A. Adler și-a dat relativ repede seama (1908) de caracterul unilateral al concerției lui S. Freud, rezultat din exacerbarea „Libidoului sexualis
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]