5,468 matches
-
-n care ești gelos pe tine însuți! Dacă nu simți că marea îți poate servi de pseudonim, n-ai gustat o clipă din singurătate. Medicii n-au urechea destul de fină. Dar când știi că-n orice auscultație ai descoperi un marș funebru... Prin tristeți, îți pierzi poziția de om. De-aș da drum slobod pornirilor mele, m-aș odihni într-un cimitir de cerșetori sau de împărați nebuni. Numai ca sursă de nefericire este femeia o revelație a absolutului. Sorbindu-i
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
plânsul eteric al unei lumi ascunse? Parcă florile și-au rupt rădăcinile în inimă... și ai rămas singur cu suspinele lor... Asculți amurgul unui crin? Sau melodia sfâșietoare a unui parfum necunoscut? De-am mirosi un trandafir până la sunet, ce marș funebru ne-ar deschide mai delicat o lespede-n azur? Și azurul însuși nu-și pierde strălucirea, suptă-n o muzică scoborând spre noi? Cine să te vindece de tine? O tânără fată? Dar cine-i darnic până la jertfă, ca să
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
afirmîndu-se sub determinantul condițiilor interne și al unor direcții lăuntrice care înving rezistența mecanică a mediului exterior, tot așa, în lumea istorică există o ortogeneză a culturilor, care justifică individualitatea fiecăreia prin condiții și determinante originare, printr-un impuls specific. Marșul marilor culturi în istorie seamănă, de aceea, unei fatalități; căci nimic nu le poate opri de la pornirea lor de a se afirma și individualiza, de a impune stilul lor de viață altora și de a robi totul fascinației lor violente
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
care creează în România o febră excepțională și tinde să-i actualizeze ultimele posibilități. Democrația a risipit prea multe energii fără vreun scop național. O dictatură însă trebuie să pună țara la teasc. Nimic să nu rămână neexploatat și nevalorificat. Marșul României în istorie să semene unei coarde încordate la paroxism. O amenințare care să crească cu fiecare pas. Să ne apropiem și noi de lume și lumea să știe că ne apropiem. Efortul care trebuie cerut acestei țări nu poate
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
mijloacele simple și lipsa de ornamentație exprimă un urât al sângelui. O melancolie biologică, nestilizată,dar care își justifică ondulațiile dintr-un lux al materiei. Lungimile ei monotone sânt mai aproape pentru a da expresie desfrunzirii inimii, decât chiar cenușiul marșurilor funebre. Cine a avut ocazia să asculte într-un moment de mare oboseală Ofranda muzicală a lui Bach - n-a putut să nu aibă senzația că este îngropat în cer. Oboseala te face prizonier ultimelor intenții ale muzicii, iar tristețea
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
Ridichelor Întoarse pe gâtlej”. (Hibernia) ori „Invalid și ventriloc smochinit sub cozoroc/ Blegotrop și hipospad tălpășița pentru iad/ Uite-așa cum e și nu, nimeni altul nu-i făcu./ Și se-ncrâncenă de-i spui omul prost cu mâna lui” („Marșul cu prolog al Împlinirilor revoluționare”). Pentru că prostia și codoșia se simt bine alături de comunism, poezia lui Alexandru Tăcu relatează și acest fapt tot În... „Marșul cu prolog al Împlinirilor revoluționare”: „Se adună la plenară/ Pechinezii bunăoară/ Se adună la congres
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
altul nu-i făcu./ Și se-ncrâncenă de-i spui omul prost cu mâna lui” („Marșul cu prolog al Împlinirilor revoluționare”). Pentru că prostia și codoșia se simt bine alături de comunism, poezia lui Alexandru Tăcu relatează și acest fapt tot În... „Marșul cu prolog al Împlinirilor revoluționare”: „Se adună la plenară/ Pechinezii bunăoară/ Se adună la congres/ Șorecarii mai ales/ Hau hau hau și hâm hâm hâm/ Vin dulăii la ciolan/ Vin taraș că o șopârla/ Grangurii și marea tarla/ Unu-i
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
sară pe mine); Într-o fracțiune de secundă, am văzut că Popescu Își pătase haină de sânge, care-mi curgea din nas și din gură, dar asta nu-1 prea preocupă. În sfârșit, obosit și gâfâind din cauza efortului, Îl aud urlând: „Marș la baraca, banditule, și te spală!” Mi-am luat haină de jos, pe care, În timp ce colectăm loviturile lui Popescu, o călcasem În picioare, am luat felinarul răsturnat și am dat să intru În baraca; făcusem vreo câțiva pași și tocmai
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
culmea dealului pe care urma să-l urcăm se vedeau În noapte niște lumini unde trebuia să ajungem, sugerându-ne că până acolo va trebui să mărșăluim. A urmat o comandă scurtă și Înțepata a unui plutonier de securitate: „Înainte marș și ține aproape!” și cei aproape 600 de condamnați au Început urcușul unei Golgote concrete și Înecate În noroi; nu am mers mai mult de o sută de metri și soldații din escorta (români de-ai noștri!...) au și Început
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
rău și, pe deasupra, devii mai bun. M-am trezit În mijlocul Revoluției sau, cel puțin, al celei mai uimitoare simulări a ei care a avut loc vreodată, căutând o credință onorabilă. Am socotit că-i onorabil să participi la adunări și marșuri, am strigat Împreună cu ceilalți: „Fasciști, burghezi, multe zile nu aveți!”, n-am aruncat cu pietre de pavaj sau cu bile de metal fiindcă Întotdeauna mi-a fost frică să nu-mi facă și mie alții ceea ce le făceam eu lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
erau rabinii tăi din Gerona”, zise Belbo. „Trăiau În niște cocioabe mizere pentru că voi, creștinii, Îi alungați În ghetou. Templierii, În schimb, se jegoșeau din plăcere.” „Să nu dramatizăm”, zisei eu. „Ați văzut vreodată un pluton de recruți după un marș? Dar eu am povestit lucrurile astea numai ca să vă fac să Înțelegeți contradicția templierului. El trebuie să fie mistic, ascetic, să nu mănânce, să nu bea, să nu facă amor, În schimb străbate deșertul și taie căpățânile dușmanilor lui Hristos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
urmă ca pe niște inși nu prea curați, apoi ca pe niște cavaleri dintr-o miniatură, pe urmă iarăși ca pe niște bancheri ai lui Dumnezeu care-și vedeau de afacerile lor necurate, pe urmă ca pe-o armată În marș, apoi ca pe niște adepți ai unei secte luciferiene, În fine, ca pe niște martiri ai libertății de gândire... Cine erau, de fapt?” „O fi existând vreun motiv pentru care au devenit ei un mit. Probabil că erau toate aceste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
a domniei tale.“ (Joinville, Histoire de Saint Louis, 46, 226) După ziua cu templierii n-am mai purtat cu Belbo decât conversații fugitive la bar, unde mă duceam din ce În ce mai rar, pentru că lucram la teză. Într-o zi era un mare marș Împotriva mișcărilor neofasciste, ce trebuia să pornească de la Universitate și la care fuseseră invitați, cum se Întâmpla pe atunci, toți intelectualii antifasciști. Desfășurare cu mare pompă a trupelor de poliție, dar se părea că se Înțeleseseră să lase lucrurile În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
pornească de la Universitate și la care fuseseră invitați, cum se Întâmpla pe atunci, toți intelectualii antifasciști. Desfășurare cu mare pompă a trupelor de poliție, dar se părea că se Înțeleseseră să lase lucrurile În voia lor. Tipic pentru timpurile acelea: marș neautorizat, dar dacă nu se petrecea nimic grav, forța publică avea să se mulțumească să privească și să controleze (pe atunci compromisurile teritoriale erau multe) ca stânga să nu depășească anumite granițe ideale ce fuseseră trasate În centrul orașului Milano
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
spațiul leului, leul rage, atunci dresorul ridică biciul, Însă În realitate face un pas Înapoi (ca și cum și-ar lua avânt pentru o săritură Înainte), iar leul se calmează. O revoluție simulată trebuie să-și aibă regulile ei. Mă dusesem la marș, dar nu mă așezasem În vreunul din grupuri. Stăteam pe la margini, În piața Santo Stefano, pe unde circulau ziariști, redactori de edituri, artiști veniți să-și manifeste solidaritatea. Tot barul Pilade. Mă pomenii alături de Belbo. Era cu o femeie cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
curaj ieșit din comun (sau disperate), poate pentru a grăbi Întâlnirea aceea, de atâtea ori amânată, cu adevărul. FILENAME: CANALETTO Am fugit din fața unui atac al poliției sau din nou din fața istoriei? Și este vreo diferență? M-am dus la marș dintr-o opțiune morală sau pentru a mă pune Încă o dată la Încercare dinaintea marii Ocazii? De acord, am pierdut marile ocazii pentru că soseam prea devreme sau prea târziu, dar vina asta era a stării civile. Aș fi vrut să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
prea târziu, dar vina asta era a stării civile. Aș fi vrut să fiu În lanul acela ca să trag, chiar cu prețul de a-mi răni bunica. Nu eram absent din lașitate, ci din cauza vârstei mele. De acord. Dar la marș? Am fugit din nou din motive de generație, lupta aceea nu mă privea. Dar aș fi putut risca, chiar și fără entuziasm, pentru a dovedi că atunci, În lan, aș fi știut să aleg. Are oare sens să alegi Ocazia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
lui simt o vibrație, un fior. Dar nodulul ăsta nu mă absolvă, pentru că m-am ales cu el din inconștiență, nu din curaj. Îmi trec limba peste buze, și ce fac? Scriu. Dar literatura proastă nu răscumpără nimic. După ziua marșului nu l-am mai văzut pe Belbo timp de vreun an. Mă Îndrăgostisem de Amparo și nu mai mergeam la Pilade, iar de puținele dăți când trecusem pe-acolo cu Amparo, Belbo nu era. Lui Amparo nu-i plăcea locul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
spus, Încercând să zâmbesc. „Îți repet, e o prostie. Dar de unele povești e bine să te ții departe”. Am spus că sunt de acord, dar m-am simțit tulburat. La urma urmei, eram un student care lua parte la marșuri și o Întâlnire cu poliția nu prea Îmi convenea. Ajunserăm la pensiunea respectivă. Nu era dintre cele mai bune, fiind și departe de centru. Am fost imediat Îndrumați către apartamentul — așa Îl numeau — colonelului Ardenti. Agenți pe scară. Ne introduseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
Caterina plângea, pentru că bunica rămăsese afară...”. „E atunci când bunica s-a trezit cu fața-n jos pe un câmp, În mijlocul a două linii de foc...”. „Asta de unde-o mai știi?” „Mi-ați povestit-o În ’73, În ziua aceea, după marș”. „Doamne, ce memorie. Cu dumneata trebuie să fie omul atent la ce zice... Da. Dar și tata era plecat. Cum am aflat după aceea, era În centru, se adăpostise În intrândul unui porton și nu putea să iasă pentru că trăgeau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
nevoie de un genis”. „Ne măsură cu superioritate și recită: „Genis În limbajul orchestrelor e o specie de trombon, care În realitate se numește fligorn contralt În mi bemol. E instrumentul cel mai stupid din toată fanfara. Face umpa-umpa-umpa-umpap când marșul are un tempo rar, iar după para-papa-papa-pa-paaa trece la timpul forte și face pa-pa-pa-pa... Însă se Învață ușor, face parte din familia alămurilor, ca și trompeta, și mecanica lui nu-i diferită de cea a trompetei. Trompeta cere mai mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
În curtea oratoriului și mai ales În teatru, Înainte de spectacolele trupei de amatori, Cecilia, era Întotdeauna cu maică-sa În primul rând, la locul de onoare, alături de părintele superior al catedralei. Și În astfel de cazuri fanfara Începea cu un marș care se numea Bună pornire, iar marșul era deschis de trompete, trompetele În si bemol, de aur și de argint, bine lustruite la o ocazie ca asta. Trompetele se ridicau În picioare și cântau solo. Apoi se așezau și ataca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
teatru, Înainte de spectacolele trupei de amatori, Cecilia, era Întotdeauna cu maică-sa În primul rând, la locul de onoare, alături de părintele superior al catedralei. Și În astfel de cazuri fanfara Începea cu un marș care se numea Bună pornire, iar marșul era deschis de trompete, trompetele În si bemol, de aur și de argint, bine lustruite la o ocazie ca asta. Trompetele se ridicau În picioare și cântau solo. Apoi se așezau și ataca fanfara. Să cânt la trompetă era singurul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
un dolmen. Probabil că luminișul fusese ales chiar pentru prezența pietrelor acelora. Una dintre oficiante se urcă pe dolmen și suflă Într-o trâmbiță. Părea chiar mai mult decât ceea ce văzusem cu câteva ore mai Înainte, o bucină ca pentru marșul triumfal din Aida. Dar scotea un sunet Înăbușit și nocturn, venit parcă din depărtări. Belbo mi-a atins brațul: „Asta e ramsinga, trâmbița misticilor indieni Thugs lângă banianul sacru...” Am fost nedelicat. Nu mi-am dat seama că glumea, tocmai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
iar Pran aruncă o privire spre rândul de scaune din spate. În timp ce operatorul încearcă să-și pună mașinăria la lucru, Privett-Clampe continuă discuțiile politice, spunând lucruri pe care Pran nu le înțelege pe deplin, despre sistemul de apărare al Indiei, marșuri, proteste și detenție fără judecată. Ceilalți nu sunt deloc interesați. Doar Firoz pare să-i acorde atenție, dar se foiește cam mult în scaun, ca și cum mai degrabă ar face cu totul altceva. Pe măsură ce ochii lui Pran se obișnuiesc cu întunericul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]