6,679 matches
-
ca să mă pot șterge, dar eu am continuat să vorbesc. E foarte urât să transmiți din Vama Veche de 1 mai. Am mai făcut de la meciuri cu suporterii care ieșeau pe lângă mine, evident supărați, și ăia înjurau încontinuu și eu urlam în microfon ca să acopăr înjurăturile lor. Dar de unde, când vedeau că îi acopăr veneau și-mi luau direct microfonul din mână să țipe în el, tu știi cum fac, că ai transmis de pe sport mulți ani. A.N.: Știu, știu
TRANSMISIUNEA ÎN DIRECT by ANA-MARIA NEAGU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/861_a_1560]
-
mă elibera și, într-o viziune utopică, să-i ajutăm și pe alții să se elibereze, în viziunea optimistă în care aceste biete rânduri vor vedea vreodată lumina tiparului. Mă simt nevoit să o iau etern de la început: o alarmă urlă dezabuzată, uitată pe o antică Dacia 1300, parcată în fața ferestrei mele, și nimeni nu se sinchisește, evident. Ce mai contează o muscă urlătoare în plus pe buba, pe puroiul numit „capitala“ europeană București, condus de un negustor de marmură și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
colegilor la el. Este mândru de această responsabilitate dar, în același timp, nu o ia prea în serios. Iubește fotbalul, se uită la cât mai multe meciuri, fără a fi însă fanul vreunui club. Uneori, înaintea vreunui derby, începe să urle „Forza Steaua!“ sacadat, ca și cum ar întruchipa o galerie în marș forțat către un stadion inamic. Se ocupă și de cafeaua de dimineață. Este popular, fără a spune prea multe poante (pe care nu le știe). Unul dintre prototipurile omului simplu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
metru și, întâmplător, fără să vreau, i-am auzit preț de 30 de minute. Pe de altă parte și dacă aș fi stat în față, tot i-aș fi auzit, căci ei nu vorbeau normal, nu glumeau normal, ci țipau, urlau, hăhăiau, râdeau vulgar la niște glumițe abjecte, se întrețineau și întrețineau focul stupid al distracției de vacanță, fiecare aducându-și contribuția la atmosfera turmei. Evident, prezența unei fete de 14-15 ani contribuia la fericirea generală, la excitația masculilor, la frenezia
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
care nimeni și nimic să nu ne mai enerveze, iar duminicile să fie la fel de triste ca cele de la Geneva. Din (ne)fericire, acest lucru nu se va întâmpla prea curând. Așadar, mă enervez, deci exist. P.S. Tocmai a început să urle sub geamul meu o alarmă. Fără nici un motiv aparte. Cu prietenie, Mirel 3 august 2006 Devenim repetitivi, așa mi-ai spus. Și ai dreptate însă, adaug eu, enervările repetitive au și ele scopul/rolul lor, acela de a ne arăta
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
a intrat în săli un singur film, Legendă vie/I Am Legend. Merită văzut, chiar dacă din a doua jumătate o ia pe autostradă, devenind un amestec de SF cu thriller și horror, al cărui ingredient principal sunt niște monștri care urlă sinistru și fug repede, umplând povestea de derizoriu (nu înainte ca finalul apoteotic să salveze omenirea). Ecranizare a cărții lui Richard Matheson din 1954, carte care a mai fost transpusă de două ori, în 1964 și 1971 (avându-i ca
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2196_a_3521]
-
băiat, așa că le-am spus: Ia ieșiți voi afară, la toți. Când am rămas singur, am pășit peste băiat cu epitrahilul pe gât și cu cartea în mână și am început să citesc rugăciuni de dezlegare. El a început să urle și să se zbată mai tare. Am spus deodată: Maica Domnului, ajută-mă! Și am început să spun poezia Maicii Domnului de la Giurgeni, sub formă de rugăciune. În timpul ăsta, tot venea și se năpustea spre mine. După ce-am terminat
Maica Domnului de la Giurgeni by Mihaela Manu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1645_a_3101]
-
și, nu după mult timp, vreun bătrânel trage perdeaua și aruncă un șervețel folosit pe tava mea. Eu cred că el crede că îmi face o favoare. Că mă scutește să îl culeg de pe jos mai încolo. O altă femeie urlă că una din toalete dă pe dinafară. O rog politicos să se adreseze unui alt membru al echipajului, pentru că eu sunt în pauză. Din nefericire, a reușit deja să îmi taie pofta de sandviciul meu cu brânză și murături. Pauza
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
multe cuvinte urâte, și chiar încep să mă întristez rău. Cu cât scriu mai mult, cu atât devin mai negativistă. Ajungând la momentul în care tatăl își bate cu bestialitate fiul, ochii mi se umplu de lacrimi. Iar când băiatul urlă îngrozit, încep să-mi curgă pe obraji. Destul. Doamne, nu suport să scriu chestii din astea deprimante. Aș vrea să scriu mai bine ceva amuzant. Ceva care să-i facă pe spectatori să se țină de burtă. Dacă o să continui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
Ziua mea a fost cu doar șase săptămâni în urmă, dar mama tot mai țipă „Ai aproape douăzeci și opt de ani!“ de fiecare dată când ne certăm pentru că nu sunt o fiică perfectă. M-am obișnuit deja. Când aveam nouăsprezece ani, urla „Ai aproape douăzeci de ani, bla, bla, bla“ și așa mai departe. Nu știu ce încearcă să demonstreze, dar refuz să mai pun la suflet. Până la urmă, e mama. Dacă ea nu-și dă seama când m-a născut, ce șanse sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
Vai, nu o să-mi răspundă, nu-i așa? Probabil a șters mesajul meu. Probabil râde de răspunsul meu disperat. Dar nu a fost chiar atât de disperat, nu? Adică nu a fost nici nepoliticos, dar nici chiar genul de mesaj „Urlă disperarea-n mine“. Îmi dau palme. Probabil a trimis mesaj la toată agenda. Probabil a primit o mulțime de răspunsuri. Îmi dau palme. Cine naiba se crede? O s-o sun pe Patricia și o să-i spun că m-am răzgândit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
Pentru că nu o cunosc atât de bine și, oricum, iubitul său le-ar spune celorlalți piloți că sunt o băgăcioasă și mi-aș pierde mult din popularitate când rămânem să dormim undeva. O, Doamne, un copil grăsuț a început să urle după jeleuri, și eu nu am așa ceva în cărucior. O întreb pe mama lui dacă nu cumva copilul ei ar vrea altceva, dar ea clatină din cap hotărâtă. Nu e de mirare că puștiul e așa de răsfățat. Trebuie să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
în timp ce mă spăl pe mâini și mi le șterg pe prosopul alb, moale și pufos. Poate Donald nu a mai sunat-o de o vreme și se simte puțin supărată. Sau poate e doar în perioada aia a lunii și urlă hormonii în ea. Ei bine, nu o să las atitudinea negativistă a lui Debbie să îmi strice seara. Adam mă așteaptă în sala de mese, și asta e cel mai important. Mai sunt doar alte șase mese în restaurantul hotelului, în afară de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
pe ușa de la intrare azi-dimineață, multe mi-au auzit urechile de la mama. Țipa la mine că mă port de parcă ar fi hotel casa ei, bla, bla, bla. Doamne, când se pornește femeia aia, e destul de insuportabilă. —Trebuie să pleci, a urlat după mine când mă furișam pe scări. Unde oare am mai auzit asta? Nu prea mai bag de seamă, sincer. Am fost amenințată cu evacuarea de când aveam vreo optsprezece ani. De fapt, cu mult înainte, dacă mă gândesc mai bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
spun că nu are piscină sau o alee maiestuoasă. Și cu siguranță nu are un servitor care să îi deschidă ușa. Dar asta e o ușurare, sincer. M-am simțit ca un musafir nepoftit în casa părinților lui Adam. Casa urlă a burlac. Dar îmi place. E curată, ordonată și compactă, deși, ca să fiu complet sinceră, cred că i-ar prinde bine o influență feminină. Zăbovesc puțin în ușă înainte de a-mi da jos jacheta de la uniformă și de a mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
și iradiere este mai mare. Timpurile moderne au bulversat raportul dintre om și eroii mitici. Nu mai este adulat sfântul, eroul civilizator, războinicul sau filosoful, ci politicianul, sportivul, actorul, vedeta showbiz. Neschimbat a rămas rolul mulțimii: ea adoră, exultă, aplaudă, urlă. Dar mulțimea ca entitate poate fi ea însăși un mit, o necesitate, o boală. Băile de mulțime ale politicienilor pot degenera în paranoia lui „dacă voi nu mă vreți, eu vă vreau!“. Însă pentru „vedete“, lipsa mulțimii înseamnă moarte, pur
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2171_a_3496]
-
și asta pentru că după multă vreme încălțase pantofi cu toc. Dar nu putea sta locului o clipă, mergea prin apartament, căuta din ochi ceva și nu știa ce. Intră în baie, se privi în oglindă, lăsă capul pe spate și urlă prelung, din gâtlej. Observă că pe tavan înflorea o pată negricioasă de igrasie. Vecinii de sus aveau instalația sanitară defectă, mereu le spunea, dar ei nu luau nici o măsură. Aveau dese inundații era imposibil ca umezeala să nu pătrundă în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
răspundă. Ce să-mi spună, că le era teamă să nu piardă credite din pricina prezenței insuficiente la cursuri? Când mă gândesc că tocmai ei ceruseră restructurarea universității, mi se face greață. Asemenea ticăloși își reglează vocea după cum bate vântul: ba urlă, ba vorbesc în șoaptă. Unde ești, Kizuki, ca să vezi în ce lume mizerabilă trăiesc? Asemenea indivizi își iau creditele, apoi scot nasul în lume și pun bazele unei societăți demne de tot disprețul. O vreme am participat la cursuri, refuzând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
a plecat. Bine-ar fi fost să nu ne fi prins și pe noi în fotografii, gândii eu. Un polițist țipa la cei care căscau gura, ordonându-le să se dea îndărăt. Un copilaș se pierduse de mama lui și urla cât îl țineau plămânii. Undeva se spărseseră niște geamuri. Vântul își schimb\ brusc direcția și scânteile au început să-și croiască drum spre noi. Cu toate acestea, Midori își vedea mai departe, nestingherită, de bere și de cântece. După ce-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
să-l potolești pe funcționar pentru că el nu face decât să scormonească și să scormonească. „Venitul e cam mic!“ Zău că nu glumesc, Watanabe. Normal că venitul e mic dacă nu avem de unde să mai scoatem! Întotdeauna îmi venea să urlu și să-l trimit la alții mai avuți, la unii care știu să facă bani. Crezi că s-ar schimba atitudinea unui individ de la garda financiar\ dacă ar veni revoluția? Mă îndoiesc profund. — Atunci de ce să cred în revoluție? Eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
aplecat peste mine să-mi caute banii, ceasul sau alte obiecte de valoare, n-a fi lipsit mult să dau ortu’ popii. I-am auzit discutând despre pradă, cu mucii curgându-mi și cu lacrimi În ochi, dar corpul meu urla atât de tare, Încât nu distingeam nici un cuvânt. Amețit de durere, mi-am tras genunchii la piept, m-am rostogolit pe partea cealaltă și, de Îndată ce am simțit un nou șut, de data asta, În vertebra caudală, am sărit În sus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
Prudenței pentru Femeile din Istanbul: Când sunteți agresate pe stradă, nu vă pierdeți cumpătul, fiindcă o femeie care-și pierde cumpătul În fața agresiunii nu face decât să-și Înrăutățească situația! Taximetristul a izbucnit În râs, claxonul Toyotei din spate a urlat din nou, ploaia s-a Întețit, câțiva trecători și-au manifestat zgomotos dezaprobarea, deși era greu de spus spre ce anume erau Îndreptate reproșurile lor. În mijlocul acelei agitații, Zeliha a zărit un autocolant fluorescent ce strălucea pe apărătoarea roților din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
care o căra mătușa Feride. Pe ea erau un cocoloș mare de carne și unul și mai mare de aluat. În seara aia la cină aveau să mănânce manti. — De câte ori trebuie să vă spun că nu-mi place manti? a urlat Asya. Știi că am renunțat să mai mănânc carne. Vocea Îi suna straniu până și ei, răgușită și străină. — Ți-am spus eu că-i e frică să nu se Îngrașe. Mătușa Zeliha și-a scuturat capul și a Îndepărtat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
dintr-odată, a schimbat subiectul, lansându-se Într-un discurs despre beneficiile alcoolului. — Țara asta Își datorează libertatea acestei sticluțe pe care pot s-o țin atât de liber În mână. Caricaturistul a ridicat vocea ca să acopere o sirenă ce urla afară. Nu reformele sociale, nici reglementările politice. Nici măcar Războiul de Independență. Ci sticla asta diferențiază Turcia de toate celelalte țări musulmane. Această bere - a ridicat sticla de parcă ar fi vrut să toasteze - este simbolul libertății și al societății civile. — Ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
bate la cap să o conduc peste tot ca să se minuneze de Istanbul. Vor să-i cânte osanale orașului ăstuia când s-o Întoarce În America. În ciuda ferestrei deschise, Încăperea mirosea Încă puternic a marijuana, raki și sex. Johnny Cash urla Încă pe fundal. Asya și-a luat geanta și s-a Îndreptat spre ușă. Chiar când era pe punctul să iasă, Însă, Caricaturistul Alcoolic i-a tăiat calea. Privind-o drept În ochi, a apucat-o de umeri și a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]