51,037 matches
-
O figură luminoasă, deși lucrată în trăsături mai convenționale, e Bunica, depozitară a valorilor tradiționale pozitive. Ca să-i scutească pe ceilalți de încă o rușine, bătrîna, înăbușindu-și plînsul, se chinuie să fredoneze un cîntec, după cum au chef "musafirii". Vădind intenția de a construi arhetipal, personajul ne convinge totodată că autorul nu se teme nici de melodramă. Și, dintr-o dată, terorizanții Vecini dispar. În fundul scenei se mai întrezăresc, parcă, vreo două perechi de fantoșe. Ambiguitatea învăluie totul (dramaturgul își plimbă îndemînatic
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
Oprea ("Cronica", anul XXVI, nr. 29, 1-15 noiembrie 1991) Constantin Popa despre... Constantin Popa Și despre "Regulamentul de bloc" s-au spus "unele" și "altele"; parte din punctele de vedere respective apropiindu-se, cu multă prudență, ce-i drept, de intențiile și adevărul meu. Telegrama acestei piese ar spune următoarele: agresiune, agresiune și iar agresiune! Stop!; agresiune bioconcentrică și de dinafară și dinlăuntru Uniunea Sovietică din departe și regimul comunist din aproape; două amenințări permanente care se susțin reciproc și în numele
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
se aude muzică "disco", apoi deschide aparatul de radio, unde se cîntă muzică populară; ia ghitara, i-o dă lui Alex, care, însă, n-o ia, ceea ce îl face pe Mihai să zdrăngăne el însuși strunele bietului instrument, evident cu intenția de a face numai gălăgie; furios, se apropie de Maria, care simte nevoia să fie solidară și încearcă ceva ce ar putea să fie și cîntec... la-la-la; apoi Mihai vrea s-o angajeze și pe bunica, drept care bătrîna, presată de
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
E la puterea n -, a insului care intră și iese nestingherit diabolic din apartamentul celor doi Ei, se insinuează frigul metafizic, descins dintr-o mașină de vînt simbolic prezentă în spectacol și în text. Răul învelit în cele mai bune intenții comunitare binele și prosperitatea familiei care, al rîndul ei, este celula societății, moralitatea intangibilă a certificatului-contract de căsătorie etc. dobîndește în spectacol chipul proteic și vocea cînd dictatorială, cînd insidioasă și lunecătoare a actorului Călin Chirilă, aflat, cu acest rol
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
susținută de doi piloni; Ea 1, deja venită, se plimbă calm, privește pompa, apasă pe o manetă care provoacă zgomote ruginite; apare El 1, care are o pălărie pe cap, ochelari negri, sub braț are un pachet; Ea 1 are intenția de a-l întîmpina, dar el lunecă pe lîngă ea, ca și cum n-ar cunoaște-o, apoi se apropie) El 1: Eu sînt. Ea 1: (care îl urmărise cu nedumerire) Știu că ești tu. El 1: (surprins și dezamăgit) Cum știi
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
în lume ca într-o casă din care au fugit lucrurile... atunci e rău... rău de tot...! Ea 2: Te cred. Și te înțeleg. El n: Adică ce înțelegi? Ea 2: E treaba mea (începe să adune resturi, pahare, cu intenția de a le duce în bucătărie) El 1: Lasă că le duc eu. Nu, nu, te rog, le duc eu, am să le și spăl... am o poftă să fiu gospodină! (iese) El n: Nu prea te înțeleg! Ea 2
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
mînuțele cu aceeași plăcere cu care-i mănînc pîrjoluțele... Iar Desdemonei... (îi dă trandafirul) Gh. P. doi: Îi de anul ăsta...? Gh. P. unu:...Ia și programele de sală... și cronicile... și afișele... Gh. P. doi: (privindu-l cu o intenție pe care încă nu o deslușim...) Ai să vrei să mai aduc programele astea..., și afișele..., și albumele... O să-ți fie dor de ele..., ține minte! Gh. P. unu: Bine, cînd o să mor de dorul lor, o să-ți spun la
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
o ieșire În decor prin care literatura refuză o cursă ale cărei motivații Încep să-i scape, al cărui scop nu-i mai aparține. Literatura pură este un celălalt eu, cel care vorbește cu tine spunnîndu-ți spune ceva cu simpla intenție de a te face să nu-ți pierzi identitatea de celălalt - niciodată eu, niciodată cogito, niciodată. Textul 04, de pildă este un „montaj de extrase din Estetica și teoria romanului” de Bahtin și de Paysage lacustre avec Pocahontas de Arno
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
N-o așază la căpătîi - nu Încape, oricum. Acolo stau cărți de citit - o carte de pe noptieră, un clasic, o autoficțiune, un Beigbeder, sau un Platon, sau Biblia. Sau ziarul, sau o fotografie, În sfîrșit: nu Revue de littérature générale. Intenția ei e limpede, În orice caz: literatură nu e ceea ce citește toată lumea. Dacă, prin absurd, oamenii ar Începe să citească pe rupte din Revue..., un nou număr ar trebui să-și modifice radical criteriile de selecție a textelor. Revue de
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
ne luăm măsuri metodologice de prevedere prin care să specificăm În ce decupaj operăm cu acest instrument, pentru că nu există o definiție transculturală a vreunui instrument cultural. Nu putem, apoi, opune, atunci cînd vorbim de literatură, modernismul postmodernismului decît cu intenții didactice și numai În absența vreunui criteriu esențialist. și aceasta dintr-un motiv inspirat de un text de-al lui Rorty despre Foucault: “Foucault a Încercat să slujească libertatea umană, Însă, În interesul autonomiei sale personale, el a Încercat de
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
În special de reacționarii secolului al XIX-lea (de la De Masitre la Baudelaire) dar și de unele voci mai mult sau mai puțin surprinzătoare ale secolului trecut, ultima fiind cea a lui Barthes Însuși, din ultimele sale cursuri publicate recent. Intenția lucrării este, conform mărturiilor autorului din numărul din martie 2006 al Magazine-ului littéraire, de „a reflecta la reprezentările pe care le permite literatura” În modernitate. Les Antimodernes apare astfel ca o continuare a Celor cinci paradoxuri ale modernității (1992
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
cînd de fapt tocmai ea, imprecația și tocmai ea, antimetabola (aceleași cuvinte repetate În chiasm de o parte și de alta a unei axe de simetrie, de pildă: „Revoluția conduce oamenii mai degrabă decît oamenii conduc Revoluția”) sînt semnele unei intenții, chiar camuflate, literare. Altă figură de stil remarcată de Compagnon la antimoderni este tautologia. Exemplu, tot din de Maistre: „Istoria lui 9 Thermidor nu e lungă: cîțiva scelerați au omorît cîțiva scelerați”. Iată Însă o altă tautologie foarte recentă, ca să
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
se reconstituie comploturile, dejucate acum, se negociază ierarhii, se caută morala. Nu În ultimul rînd, cartea lui Compagnon are un tîlc, limpede expus de autor. Lipsite de ambiguitatea Moralităților postmoderne lyotardiene, cele ale criticului de francez de origine belgiană au intenția clară de “déniaiser”, de oferi unui public cît mai larg, amator de un fel de literatură (sau de cai morți), bătălia, reconstituită, dintre teorie și sensus communis. La lectura unei astfel de cărți-bilanț cititorului Îi va părea bine că a
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
68 a lui Luc Ferry și Alain Renaut. O altă carte de căpătîi pentru francofonul anului 2000 este Mirajul lingvistic a lui Toma Pavel (1988). Dintre cele trei, cea de față este cel mai puțin teoretizantă. Constatarea n-are o intenție axiologică, ci mai degrabă de diagnostic epistemologic: Între filozofie, lingvistică și literatură, ultima este și cea mai amenințată. Pentru că, dintre toate, ea are Încorporată cea mai mică doză de variabilitate. Filozofia poate migra spre reflecția politică, acolo unde sînt atîtea
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
serpentinelor istoriei, pentru că, obiectiv vorbind, literatura n-are obiect. Antoine Compagnon Încearcă, vom vedea cu ce preț, s-o salveze. Pentru publicul intelectual (În sens larg) În primul rînd. Scrie, așadar, foarte limpede, Întrebuințează o retorică empatic-didactică, e redundant cu intenție. Demonul teoriei reprezintă astfel o introducere În ceea ce s-ar putea numi o istorie o teoriei literare. Tocmai de aceea autorul se ferește să facă teorie, mărginindu-se la a arbitra meciuri În care n-a jucat, dar i-au
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
retorică ce aparține pînă la urmă unui proiect ideologic, o dată reîntoarse, nu mai sînt aceleași, revin Îmbogățite cu experiența unui eșec maturizant, capabile de noi nuanțări. Pentru că numai astfel ideile capătă viață, investite cu istoricitate. De aceea criticul mărturisește că intenția lui a fost aceea de schițare a unei bathomologii, termen Împrumutat autorului Mitologiilor, definit ca “battement incessant de la doxa et du paradoxe”, comparat, apud Vico, cu o spirală. Dacă, de exemplu, intenționalitatea În producția literară a fost socotită la un
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
cu o spirală. Dacă, de exemplu, intenționalitatea În producția literară a fost socotită la un moment dat o iluzie, reîntoarcerea ei În cîmpul reflecției teoretice nu Înseamnă reapariția aceluiași, a aceleiași idei perimate conform căreia operele se originează În niște intenții clare ale autorilor de care critica trebuie să dea seamă prin răspunsul la “ce a vrut poetul să spună”. Cu alte cuvinte, diversele fundamentalisme formaliste și imanentiste din critica secolului XX care și-a Însușit o panoplie terminologică manipulată fraudulos
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
cartea lui Viart, sub semnul minimalismului. S-a vorbit mult despre acest curent, prezent În pictură, de exemplu, ca expresie mai degrabă a unui refuz (Don Judd, de exemplu), trecut apoi În muzică și, În sfîrșit, În literatură cu aceeași intenție polemică, disimulată diferit. Minimalismul În literatură nu reprezintă mai mult decît o dominantă, tehnic vorbind. Dar el naște un ethos, construiește reprezentări, și acestea sînt poate cele mai spectaculoase noutăți ale literaturii franceze contemporane, poate singurele. Din punct de vedre
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
devine, pentru el, o expresie a propriului libido, un mediator, mai mult sau mai puțin autentic al vieții. Nu există nici o judecată estetică În această afirmație. Nu pun acum În discuție acum reușita estetică a fiecărui autor În parte, ci intenția lor. Ei lucrează mereu prin reducere la absurd, cu personaje, cu situații și cu cuvinte excesive, făcute pentru a șoca. Faptul că uneori este vorba despre șocuri false, traduse În teribilism, nu impietează cu nimic asupra voințe de angajament a
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Gestul a stărnit discuții aprinse În Hexagon, acuzată fiind brutalitatea unui argument egal, mutatis mutandis, cu acela oferit de radicalizarea iconografiei infernale spre sfîrșitul Evului Mediu: nu unul care să se adreseze rațiunii, ci simțurilor, provocînd frică. Nu alta este intenția lui Houellebecq. Romanul lui provoacă foarte multe senzații, se adresează În mare măsură subconștientului. Dezgustul, crede autorul, are o funcție cathartică. Ne dezgustă protagonistul - să nu-i semănăm! Ne dezgustă obscenele bacanale - să iubim! Ne dezgustă societatea În care trăim
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
cultural vorbind, vrea să-l reprezinte pe occidentalul mediu, așa cum apare el În nenumăratele statistici date publicității pentru cuantificarea unei epoci. Dintr-un punct de vedere plauzibil, deci, Posibilitatea unei insule este o metaficțiune. Dintr-un altul, Însa cel al intenției auctoriale romanul acesta este o monumentală reducere la absurd ca metodă de a demonstra validitatea următoarei ipoteze: civilizația occidentală a Încercat zadarnic să mascheze determinările biologice, inexorabile și imperturbabile, ale oricărei societăți naturale. Din motive pe care naratorul nu le
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
faptul că morala elohimită, la fel ca cea greacă, nu se sprijină nici pe sacriciu, nici pe vină. Pe de lată parte, e drept că așa-numitele minuni săvîrșite de mai marii sectei sînt falsuri, dar păcăleala este motivată de intenții bune. Atunci cînd Profetul este ucis, Savantul și Polițistul, aghiotanții lui, decid, Împreuna cu fiul Profetului, să-l Înscauneze pe acesta ca reîncarnarea tatălui pentru a-i convinge pe adepți că metamorfoza este posibilă acum. Planul cronologic secund al romanului
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
simplu: textul literar (recunoascut ca atare) se sprijină pe convenții din ce În ce mai bine stăpînite și diversificate de autori tot mai vizibili pe scena socială, iar romanul pe o retorică a persuasiunii, politicoasă odată, tot mai perversă În vremea din urmă cu intenția vădită, azi, de a-și scoate cititorul din țîțÎni. Mi se pare de aceea absurd să separăm fără rest autobiografia - atunci cînd face parte dintr-un patrimoniu literar - de ficțiune. Pentru că, pe măsură ce criza identității sporește printre indivizii unei societăți, e
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
schimbe placa: ceea ce Genette a și făcut Între timp, Îndreptîndu-se spre estetică normativă, În condițiile În care Lejeune nu trebuie decît să-și corecteze principiile metodologice pentru a fora mai departe Într-un teren foarte bogat, mult prea bogat pentru intențiile proiectului său. În loc să cerceteze noile forme ale literaturii și să-i reevalueze rolul În contextul societății urbane, tehnicizate, ritos individualiste și totuși masificate (cum constată Peter Sloterdijk), Lejeune și Genette continuă sîrguincios și autarhic, cu disprețuitoare suficiență, În cîmpul literaturii
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Degeaba insistă criticii pe insistența descrierii la gradul zero, anatomice, transparente - În continuarea unui Houellebecq, sau unei Nobécourt, sau poate chiar al unui Guibert - În sublinierea contra-tabuului psihologic (i.e. Catherine Millet spune tot ce face și nimic din ce simte), intenția autoarei este alta, mult mai inocentă. Ea relatează ce face, ce-i place să facă, dar și ce simte cînd face. Numai cînd face. Deși e greu și inutil de “povestit” cartea, rămîne memorabilă scena actului sexual de la marginea unui
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]