5,478 matches
-
a devenit, prin binecuvântarea Înalt Prea Sfinției Sale Bartolomeu Anania, Arhiepiscopul Vadului, Feleacului, și Clujului, altar sfințit de rugăciune pentru odihna celor care s-au săvârșit atât între zidurile cruntei închisori, cât și în marea închisoare care ajunsese România sub comunism, îndurând cu credință în Dumnezeu și demnitate chinurile la care au fost supuși de criminala orânduire comunistă, un grup de foști deținuți politici s-a constituit într-un comitet de inițiativă, având drept scop strângerea de fonduri pentru ridicarea, alături de Mausoleu
Amintiri ?ns?ngerate by CONSTANTIN N. STRACHINARU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83873_a_85198]
-
conflagrație, în Est ca și în Vest, scos din cadrele armatei pe motiv de nealiniere la noile directive, în plin proces de sovietizare a României, persecutat din cauza atitudinii ostile față de regimul “democrat popular”, arestat în împrejurări spectaculoase și silit a îndura nu numai privațiuni de libertate dar și mizerii de tot felul, a căror înșirare, numai, ar necesita multe pagini”. Gheorghiță Savel, din nou în rama ferestrei, tot larg deschisă, pentru a respira mai ușor, rămâne tot meditativ, tot pe tăișuri
Amintiri ?ns?ngerate by CONSTANTIN N. STRACHINARU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83873_a_85198]
-
Ionescu în Filosofia religiei (Prelegeri 1924-1925, p. 166); este și una din ideile ghid ale Căpitanului = Corneliu Zelea Codreanu când lasă posterității: “cine vrea să învingă, trebuie să rabde”, ceea ce înseamnă în reflexiile Părintelui Arhimandrit Iustin Pârvu: “trebuie să înduri, să rabzi suferințele”..., să le trăiești sensul inițiatic, de superiorizare în lupta cu propriile slăbiciuni, minusuri, greșeli, păcate, căderi, fortifiindu-te pentru lupta cu puzderia de ispite, prigoane, torturi...etc. La Căpitan, răbdarea este o formă a jertfei purificatoare, tonifiante pentru
Amintiri ?ns?ngerate by CONSTANTIN N. STRACHINARU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83873_a_85198]
-
din acestea, au cunoscut din plin aceste suspiciuni, care-n unele cazuri, le-au stânjenit revenirea la lumina normalității, împingându-i spre alte suferințe de ordin moral. Tulburătorii de ape, de conștiințe, care dacă ar fi trecut măcar pe lângă torturile îndurate de martirii închisorilor, poate s-ar fi târât ca râmele, umiliți ca netrebnicii, cerând îndurare la nelegiuiții torționari făuriți de partidul comunist și securitatea lui, adică de insecuritatea criminală a poporului. Chestionatorii, răscolitorii de conștiințe în realitate colportatori, gonflatori de
Amintiri ?ns?ngerate by CONSTANTIN N. STRACHINARU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83873_a_85198]
-
au 81 revenit în mănăstire, mulți au rămas în lume și nu au mai îndrăznit să se întoarcă în mănăstiri, alții au fost prinși cu problemele vieții de familie, iar alții au trecut la Domnul. Cât frig și foame au îndurat bieții monahi ? La câte umilințe au fost supuși de Securitate? Câte lacrimi și suspine amare au vărsat ? Câți spini și câtă durere au fost în inimile lor ? De câte ori s-au simțit ai nimănui, alungați de ici acolo și singuri pe
Bucurii sfinte în glasuri din cetate by Ierodiacon Hrisostom Filipescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/462_a_1113]
-
În adolescența mea, o dragoste nefericită și apoi expe riența mize rabilă a serviciului militar mi-au dezvăluit ce n-aș fi crezut niciodată că zace-n mine: multă ură, frus trare și lașitate, dar și multă putere de a îndura. Nu-mi mai fac de-atunci atâtea iluzii: nu sunt cu adevărat nici bun, nici frumos sufletește, nu pot fi un „model“ pentru nimeni, așa cum nici eu nu am modele în viață. Experiențele ulterioare m-au învățat și ele să
De ce iubim femeile by Mircea Cărtărescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/589_a_971]
-
slăvitului și blagocestivului domn Io Constantin B. Basarab Voievoda {EminescuOpXV 1022} O INIMĂ CE SUSPINĂ (p. 546) O inimă ce suspină De durere fiind plină, Zi și noapte se muncește, De nimic nu se alină. Nime-n lume nu se-ndură Să potoale-a ei arsură, Toate s-au giurat de moarte S-o întîmpine cu ură. ["CÎND TU TRECI... Când tu treci atuncea murul Fură-n umbra-ți și conturul Ah cum nu sunt eu copilu Tinereții tale furul - 1022
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
unde dorul să-mi încredințez. 5 L-a cui îndurare pot să năzuiesc, - De-această-ntristare să mă mîntuiesc? Toat-a mea nădejde e la un noroc Or să mă ajute, or să mor în foc. Ah, dară noroace nu te îndura, 10 Află tu mijloace de-a mă bucura. Nu cer bogăție să-ți vie cu greu, Ci să-mi dai iubita sufletului meu. Arată-ți dar mila, nu mă pedepsi... Și de-a mea dorință nu mă mai lipsi. Din
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
îl înștiință: — L-au omorât și pe el. Băiețelul surprinse cuvântul „omorât“ și, deși în castrum se vorbea zi de zi despre câte-o moarte, mai apropiată sau mai îndepărtată, îl văzu pe ofițer reacționând cu furie: — Nu mai putem îndura! N-or să cruțe pe nimeni. Cum a murit? — Ca un animal, răspunse curierul. Aruncă o privire în jur și continuă în șoaptă, mânios: — La Rhegium au omorât-o și pe Julia, ca pe-o cerșetoare. De pe haina udă se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
se zbătu, încercând să scape, apoi se liniști treptat; îmbrățișarea deveni drăgăstoasă. El o strânse din nou la piept; femeia continua să se opună. Micuțul auzi glasul tatălui său șoptindu-i la ureche, aproape ca un sărut: — Ai răbdare, sustine, îndură. Vom avea timp... Ea se liniștea. — Șterge-ți ochii, îi spuse el, îndepărtându-i cu degetele lacrimile, nimeni nu trebuie să spună că ai plâns. Ea îi răspunse cu glas răgușit: — De șaptesprezece ani mi-au interzis s-o văd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
furioase. Vru s-o ia din loc. Copilul se opri. — Vreau să știu dacă frații mamei erau deja morți când Tiberius a devenit împărat. Preceptorul îi răspunse greu, obosit, de parcă ar fi fost torturat și n-ar mai fi putut îndura: — Da, cei doi frați mai mari, da. Al treilea era foarte tânăr, cam cum ești tu acum. Începu să meargă. De ce-au murit? — Se aflau departe de Roma; erau ani de război, spuse Zaleucos. Îi venea greu să inventeze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
ale zeilor: capacitatea de a-și atrage imediat simpatia celorlalți. Tribunul le făcu semn soldaților să plece. Gajus spuse: Mama a plâns, iar tu știi că se ascunde să n-o vadă nimeni. De ce tata îi zice numai: „Ai răbdare, îndură“? Și de ce nimeni nu vrea să vorbească cu mine, de parcă n-aș fi în stare să înțeleg? Era adevărat: nici măcar în timpul conversațiilor, nici măcar când era emoționat nu făcea greșeli de sintaxă, nu greșea timpul sau modul vreunui verb. Își înălță
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
putut să ajungă la el. A înțeles, cu siguranță, că voiau să-l ucidă pentru că-i scrisese lui Augustus că voia să abandoneze totul și să se retragă într-un oraș din Syria. Poate spera că Maștera avea să se îndure de el. Numai că scrisoarea a ajuns după moartea lui. Avea douăzeci și trei de ani. La funeraliile lui, poporul de la Roma și toți soldații din legiuni au strigat că fusese asasinat, că Maștera înlăturase primele două obstacole din drumul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
escorta și să se transforme în cortegiu. — Toți oamenii sunt aici numai pentru că Germanicus se întoarce dintr-o călătorie, observă supărat senatorul Annius Vinicianus, superior printre optimates. Iar definirea anilor grei de război pe care Germanicus fusese obligat să-i îndure - cu speranța că avea să fie ucis - drept o „călătorie“ era atât de cinică și de disprețuitoare, încât adepții săi izbucniră în râs. În acest timp, celebra familie trebuia să-și facă încet loc prin mulțime, salutând mereu, îndreptându-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
să citească și să scrie în șapte limbi. Era tânără când s-a sinucis. Și nu voia să-l seducă pe Augustus, cum au scris învingătorii. Era regina Aegyptus-ului - voia să-și salveze țara de martiriul pe care l-a îndurat. Insula cu palatul devastat era aproape, la câteva bătăi de vâslă. — După cum vezi, spuse preotul, Antonius nu și-ar fi putut construi încăperile departe de ale ei. — Hai să acostăm și să intrăm în palat, îi rugă Gajus. Nu se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
pleacă departe la război. Pe buze îi rămase o urmă de sudoare sărată. La urmă Germanicus o chemă pe Agrippina; un martor a spus mai apoi că a sfătuit-o să-și tempereze impetuoasa și orgolioasa sete de dreptate. — Sustine, îndură. O să ai timp. I-a șoptit, după câte se povestește, că mai mult decât otrava îl durea gândul că o lăsa, cu copiii atât de tineri, în mijlocul dușmanilor. — Eram singură, cu fiul nostru, și pe podul de pe Rhenus. Nu te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
întrebă Gajus. Drusus râse furios. — Plancina dormea în alte încăperi și n-a auzit nimic. Mesajul lui Tiberius n-a fost găsit. După câteva ore, întreaga Romă fu de acord că acea sinucidere generoasă îl apăra pe comanditarul otrăvirii. Tiberius îndură umilința fără nici un cuvânt, fără nici o tresărire. Însă în timpul uneia dintre tăcerile sale teribile - putea să tacă zile în șir, cufundându-se în spaima care-i dădea târcoale - hotărî că toți cei care se bucurau acum urmau să aibă curând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
nu poți face nimic. Tiberius a prefăcut insulele acelea în niște închisori unde e cu neputință să ajungi. Poți doar să te duci acolo în fiecare dimineață, disperat, cu gândul. Își înghiți din nou lacrimile. Mi-a fost greu să îndur zilele acelea. Eram foarte tânără și singură. Dar de toate astea a venit să mă salveze tatăl tău. Nu ne-am despărțit niciodată. Numai în timpul călătoriei în Aegyptus... Acum știi de ce m-ai văzut plângând în seara aceea în castrum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
fie urmărit de spionii lui Tiberius... — Drusus e isteț, nu știm pe ce drum a apucat-o, minți băiatul ca s-o liniștească - și, pe când rostea acele vorbe, se gândi că rămânea complet singur. Își aminti de tatăl său: „Sustine, îndură. O să ai timp“. Aerul acelei nopți de iarnă romană devenise ciudat de blând, sau poate că din cauza spaimei le era atât de greu să respire, încât ușa camerei era deschisă spre grădină. Frumosul păr al mamei sale fusese strâns la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
ochii; ea șopti: — Ca ai tatălui tău, verzi-cenușii, mai mult verzi decât cenușii... Simți însă că privirea lui era intensă, greu de susținut, aproape hipnotică. Murmură: — Ai o privire foarte puternică. El miji pleoapele și zâmbi. Ea îi spuse: — Mai îndură puțin; sângele lui Germanicus ești tu. Îl trase după ea într-o sală. — Vino, așază-te aici. Îl puse să șadă alături de ea, pe un scaun mic, fără spătar, înfrânându-i încet nerăbdarea. Îi zise: Aveam cu șase ani mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
din Pontus, Dareus din Parthia, fii ai unor principi și regi străini, deși tineri, trecuseră prin războaie, revolte, înfrângeri, perioade de liniște impuse de armele Romei; erau ostatici - reprezentau garanția că tații lor aveau să respecte o pace greu de îndurat. În spatele numelor lor se ghiceau ținuturile nesfârșite ale Asiei, orașe mitice, deșerturi, fluvii gigantice, îndepărtate mări interioare. Cel mai în vârstă era Herodes din Judaea, nepotul marelui Herodes - care construise Cezareea și templul de la Jerushalem; el preamări prietenia dintre Augustus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
era singurul om în care forțele acelea vechi și tragice încă mai trăiau. Bătrâna doamnă simți că băiatul se abandona îmbrățișării și, știind că era neliniștit din cauza acelei călătorii, îi repetă, strângându-l în brațe: — Să nu-ți fie frică, îndură... În teribilul joc împotriva morții existau probabil interese necunoscute. — Amintește-ți că, atunci când Tiberius mi-a interzis să iau parte la funeraliile tatălui tău, i-am răspuns că oricum n-aș fi avut tăria s-o fac și i-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
împlini douăzeci și unu de ani, dar nimeni nu-și aduse aminte de asta. Se gândi că autobiografia lui Augustus începea ca o întâlnire: „La vârsta de nouăsprezece ani...“ Iar noaptea, în liniștea de pe insulă, se simțea ca pus în lanțuri. Ceea ce îndurase răbdător în adolescență devenea de nesuportat acum, când era bărbat. Mintea, glasul, până și mușchii voiau să lase la o parte prudența, asemenea unui taur care stă cu capul plecat în fața unei îngrădituri. Insolența voalată a funcționarilor și liberților îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
întreba dacă tânărul prindea sensul cuvintelor lui, fiindcă uneori încuviința supus ca un copil, dar alteori părea să fi moștenit de la Augustus capacitatea de a asculta și de a-și ascunde gândurile. Continuă: — Pretorienilor le-a fost întotdeauna greu să îndure intrigile senatorilor. Iar acum, după atâtea lupte, comploturi și războaie civile, se supun doar comandanților lor. Sublinie astfel într-un mod grosolan, însă limpede, puterea pe care o avea; apoi răsuflă adânc. Gajus tăcu. Dar, asemenea unui șoim, se întoarse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
optimates și populares, înțeleseră că era o poruncă greu de îndeplinit. „Un duumviratus de tranziție“, șoptiră optimates, ascunzându-și entuziasmul: un guvern slab, divizat, adică plecat sub greutatea majorității lor. Populares fură cuprinși de o furie neputincioasă. „Roma nu va îndura un al doilea Tiberius.“ Toți știau că în averea aceea enormă, aproape cu neputință de evaluat, se uniseră treptat bogățiile lui Augustus, numeroasele proprietăți confiscate de la Marcus Antonius și de la partizanii lui înfrânți, inepuizabilele venituri din provincia Aegyptus. „Dar au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]