6,372 matches
-
accept situația, dar până și frica asta e, de fapt, mai mult ceea ce ar trebui să simt decât ce simt cu adevărat (cu adevărat simt o dorință de a râde cu lacrimi, totul mi se pare un carnaval, o farsă comică). M-au așezat aici, între Elisabeta și o bătrână sălbăticită rău, cu pareză facială. Tanti Laura are un colț al gurii lăsat până la bărbie și clipește doar dintr-un singur ochi. Pe celălalt și-l închide cu degetul când vrea
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
trecere. Ele sunt prezente atât la naștere, la botez sau la nuntă, cât și în riturile noastre funerare. Jocurile de priveghi ce se țin în casa mortului sunt pline de vervă, de gesturi și cuvinte, cu substrat erotic și conținut comic; funcția lor e aceea de a exorciza moartea, de a delimita spațiul lumii de aici de lumea spiritelor de dincolo (morții și duhurile de dincolo nu râd niciodată). Funcții de stimulare a forțelor vieții îndeplinesc veselia și glumele, note de
Carusel, nr. 15, Anul 2014 by Hristea Diana () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91783_a_107370]
-
și că pentru doctor ele fac parte din programul obișnuit care-i înmulțește rublele ce zornăie în cabinetul său, totuși mă duceam la el zi de zi, pur și simplu pentru că lucrul acesta îmi făcea plăcere. Era ceva încurajator, ceva comic, autoadmirativ și încă ceva greu de definit care mă flata în modul în care mi se adresa acest omuleț gras, cu picioare scurte, cu basca lui nostimă, cu cutele gâtului său aidoma unor lanțuri de bicicletă puse unul peste altul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
Volkman. A doua zi, aveam iar oră de germană, și Volkman, de data aceasta vizibil în toane bune și hotărât să râdă, îl chemă din nou la lecție pe Burkeviț. - Burkewitz! Ubersetzen Sie weiter! ordonă el, adăugând, cu o groază comică: — Aber selbstverständlich nur im Falie, wenn Sie heut’n Taschentuch besitzen. Volkman avea această calitate că-ți puteai da seama dacă tușește sau râde numai dacă știai ce s-a întâmplat anterior. Observând că, după ce pronunță cele de mai sus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
avea televizorul și computerul... Nu se omora cu privitul la televizor, nu-l interesa circul din fiecare zi, din fiecare seară. Își zicea că de la Caragiale nu se schimbase mai nimic în România, din contră, ce la Conu' Iancu era comic, acum era tragic. Dimineața citea, de pe internet. două-trei ziare. Aceleași știri, de care se sătura repede și începea apoi să butoneze pe Google, căutând articole despre inițiative economice în mediul rural, finanțări, târguri de mobilă, fructe de pădure... Când găsea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1564_a_2862]
-
insistent: Dar spune-mi adevărul! Blondul Yves Clos, care datorită vârstei, muncii și felului său de a fi dădea impresia că se află întotdeauna deasupra celorlalți și a problemelor, trase cu plăcere din pipă, își încreți nasul într-un gest comic și repetă surâzând: — Adevărul... adevărat? — Adevărul adevărat. — Păi, ca să fiu sincer, părerea mea e că foarte curând numărul morților va trece de cincizeci, fiindcă pentru patru dintre acești șase nefericiți situația va fi cam albastră. Sau mă înșel eu, sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
neliniștească și să zăpăcească animalele, animalele reușiră să zăpăcească și să-i neliniștească pe acei oameni, care nici pe departe nu-și puteau închipui că acțiunea lor avea să dezlănțuie o asemenea goană nebună. Minutele ce urmară fură mai mult comice decât tragice. Insuportabila putoare a cadavrelor era dovada că moartea înstăpânise pe acel loc în mod indiscutabil, dar goana nebunească, de colo până colo, a animalelor ce se ciocneau unele de altele, ba chiar și cu oamenii, era un spectacol
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
omorâți între voi pentru o gură de apă. — Și ce-o să i se întâmple dacă ți-l predăm? După ce-o să se termine totul și familia mea va fi la adăpost, îl las să plece. La naiba! - se văicări aproape comic celălalt. Ca să vezi cum se complică lucrurile. — „Prostul crede că totul vine din nimic și deșteptul că totul se transformă în nimic“ - spuse Gacel. Este un proverb de-al nostru, care vrea să spună că problemele apar și dispar în funcție de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
pe care l-a furat peisajul de la prima plimbare. În mod special, vitrinele magazinelor viu colorate mă fascinau, de multe ori oprindu-mă din mers și admirând arta decorațiunilor. La un moment dat, neam întâlnit pe trotuar cu un cuplu comic și insolit, dar care m-a făcut să mă lipesc strâns de fusta mamei, și să strig în gura mare: Iga ursul! Țigani mascați mai văzusem la Vama de sărbători, la Anul Nou, dar un urs în carne și oase
MEANDRELE DESTINULUI by SORIN-CONSTANTIN COTLARCIUC () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1596_a_2962]
-
afectează a fi în imposibilitatea de a „reda prin scris” unele lucruri, ba chiar inutilitatea trascrierii sublimului, reeditând astfel teoria lui I. Al. Brătescu Voinești cu sprijinul lui André Gide.” <footnt\ote G. Călinescu, op. cit., p. 875 footnote> Dincolo de efectul comic involuntar, rezultat din alăturarea celor doi scriitori de valori deloc apropiate, este de remarcat fondul gidian al scriiturii lui Anton Holban. Al. Călinescu dă o explicație parțială acestei fragmentări. Sandu oscilează în ceea ce o privește pe Ioana între o adorație
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
acele lucruri numai ca să utilizez sticluțe cu bețișor de abanos și cu fundulețul de mătase la capăt!” Iulian Băicuș a asociat în studiul său Dublul Narcis acest face-à main cu ochelarii care apar în textul lui Proust. Dincolo de efectul involuntar comic pasajul pune în evidență absența tratamentului dialogic al personajului și neîntrerupta manipulare de către narator a personajului. Un personaj reprezentativ pentru această abordare a naratorului romanelor la persoana întâi este orbul din restaurant: „În mâini își strânsese toată sensibilitatea. Le
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
copilei pe viitoarea femeie rusă, fantasmă care bântuie visele romancierilor români. Fata îi face declarații de dragoste, scriindu-i un bilețel: „Cavalerule, îmi placi foarte mult.” și îl cucerește prin maniera de interpretare la pian. Modalitățile de seducție devin uneori comice: pentru a- l umili pe cavaler, aceasta îi dă un borcan cu mere murate și îl roagă să-i țină borcanul atunci când rivala ei Desirée trece prin zonă. Privind-o pe Antonia jucându-se „prinsul cu tălpile goale” cu băieții
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
continuu monolog al bărbatul Pygmalion: „Când eram asupra vreunei lecturi, mă mulțumeam de cele mai multe ori cu aproximații din partea ei, și eu continuam, ca un nebun, să-mi monologhez părerile și eram fericit.” Efectele secundare ale acestului solilocviu sunt adeseori comice. Eroul ar fi dorit să se îmbogățească spiritual de la o femeie cu propriul traseu cultural, însă Irina e dominată de o egalitate superficială în fața unui pasaj tulburător din Wagner, în fața sublimului naturii și în fața morții. Personajul intră în categoria
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
la urechea ta, și a întinde mâna zadarnic, în aer. Ar trebui să închizi ochii ca să uiți că ești singur. A-ți atinge mâna ta, obrazul, ochii, ca să simți carnea iubitei.” Dania combină ingenuitatea cu perversitatea, iar efectele sunt uneori comice. Când își îmbie iubitul, pare a avea o voce cu adevărat erotică: “Te aștept iubite. Las ușa deschisă pentru tine. Toată lumea doarme, nu vom fi tulburați. Buzele mele sunt uscate pentru că tu nu ești să le săruți. Mă vei găsi
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
fel de obiecție ca respectivele spicuiri să fie atașate sub formă de apendice la această relatare. Nu pot nega că le-am spus. Tot ce pot spune este că nu le credeam, că știam foarte bine ce lucruri obscen de comice, distructive și stupide spuneam. Experiența trăită acolo în întuneric, ascultând lucrurile pe care le debitasem, nu m-a șocat. Poate că ar sluji apărării mele să mărturisesc că brusc am simțit o sudoare rece acoperindu-mi trupul sau vreo aiureală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
dus în hol, i-am luat paltonul și pălăria din cuier. Stătea deja lângă mine; i-am ținut paltonul, am ridicat mănușile care căzuseră din pălărie și i le-am dat. Era din nou gata să plângă, schiță câteva mișcări comice cu nasul și buzele, apoi șopti: Nu poți să-mi spui ceva drăguț?/ Ba da, am răspuns eu încet, a fost drăguț din partea ta că mi-ai pus mâna pe umăr, atunci când tâmpiții aceia m-au judecat - și a fost
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2178_a_3503]
-
dragă, dacă mă iubești, trebuie să-i înapoiezi banii!Cum ai putut face una ca asta? Papa dragă, scoate banii. Și începu să vâre degetele prin buzunarele de la vestă ale bătrânului, ale cărui sprâncene erau lăsate în jos de o comică supărare, în vreme ce buzele râdeau de gâdilitură. În fine, Otilia G. Călinescu descoperi în fundul unui buzunar cinci monede mici de aur, ce fură confiscate, spre ciuda lui moș Costache, care totuși nu obiectă nimic și se puse să mănânce mai vârtos
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
pe care-l lăsa ea multă vreme după trecerea ei, dezordinea grațioasă din care reconstituia mișcările ei, semnăturile, lucrurile uitate prin cărți. Odată, Otilia îl trimise pe Felix sus, să-i aducă un degetar. Tânărul găsi în odaie o amestecătură comică. Un pantof era în pat, pe o carte deschisă, pus probabil ca să nu se închidă volumul legat prea dur. Covorul era semănat cu note muzicale, răsfirate nebunește, spre a găsi în pripă ceva. În cutia în care trebuia să caute
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
nebunește la pian. Fata se interesa de aproape de activitatea lui Felix, îi scruta mereu intențiile, îi aducea cărți și, când nu le avea ea însăși, mergea nu se știe pe unde și le împrumuta. - Vezi tu, zicea ea cu o comică maternitate, eu mi-am pus în gând să scot din tine un om ilustru. Asta o să-i facă mult sânge rău tantei Aglae. Însă trebuie să m-asculți. Pascalopol venea mereu, cu foarte rare lipsuri, primit de toți cu o
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
haine, de cărți, de o mulțime de lucruri și-i trebuie bani. În definitiv, vrea să știe odată care sunt drepturile lui. Moș Costache ascultă, înfricoșat de această ieșire, căută să-l îmblînzească, ținîndu-l mereu de mânecă, într-un chip comic, dar nu scoase nici o vorbă încurajatoare, nici o explicație. În cele din urmă, cu tonul răgușit, cu ochii aplecați în jos, făcu această neașteptată propunere: G. Călinescu - Dacă ai nevoie de bani, de ce nu iei cu împrumut vreomie de lei de la
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
în mijlocul nopții, cariera nu-i surâse deloc. Își zise că se va dedica cu totul științei. Se dădu, în sfârșit, jos. Costache ieșise și el în cămașă, cu un surtuc deasupra și cu un fes de lână pe cap. Era comic, în toată puterea cuvântului, încît Felix nu putu să nu zâmbească. Fuma și scotea fumuri groase pe întuneric, care dădeau aerului luciri albe. G. Călinescu - Du-te, zise moș Costache, du-te să vezi ce are bietulSimion! Felix trecu în
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
scurtă luptă de tonuri, apoi lăcomia învinse, și bătrânul rămase pironit pe scaun. Georgeta și generalul conduse pe Felix pe strada pustie, ținîndu-l fiecare de un braț și silindu-se, într-un chip care în altă împrejurare ar fi fost comic, să-l învioreze. Generalul părea afectat: - Fetița mea, dar tânărul nostru mi se pare că e îndrăgostit. - Așa mi se pare și mie, confirmă Georgeta în șoaptă, cugrija unei mame de a nu deștepta copilul. - O! dar atunci e îngrozitor
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
afară de râsul lui și de "bun de tot". Era tot ce făcea în momentele lui cele mai critice. Intram adesea în atelierul lui, unde îmi dădea bucăți de lemn și rândelele complicate să mă joc, și-mi spunea cu glas comic lucruri de astea: "Bun de tot!" "Cea bătrână (soacră-sa) nu vrea să-mi dea de mîncare! Hi,hi,hi! Bun de tot!" - Nu-i dădea chiar de mîncare? întrebă Otilia. - Nu, oricât v-ați mira. Scarlat muncea ca un
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
dreptul în prăvălie și să fure. Văzuse el o dugheană, în tinerețe, așa înălțată deasupra pământului, căreia i se punea ziua o scară de lemn în fața ușii. Dacă zidarul ar fi executat planul oral al bătrânului, rezultatul ar fi fost comic. Însă nu-l înfăptui, fiindcă moș Costache amâna lucrările pentru o dată incertă, pe care urma el s-o fixeze, după studii serioase ale prețurilor mâinii de lucru. În vară construiește toată lumea, așa încît salahorii sunt scumpi. Toamna târziu, ei sunt
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
ce voia să spună bătrânul cu atâta iritație. - Vezi dumneata ce vrea! invitase el pe Pascalopol. - Ce e, Costache, spune-mi mie, fără să faci sforțări, îlîntrebă acesta cu compătimire. Bătrânul, cu o tremurătură de furie a întregii fețe, aproape comică, zise plîngător: - Pu-pungași... mă-mă-mă pândesc să să mă fure... să mămoștenească pîn-pîn-n-am murit... să-i dai afa-afară pe toți, pe toți, să nu văd de-decît pe fe-fe-tița mea și pe Felix, vreau să-i dau fe-fetiței mele ce
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]