6,028 matches
-
tu, ca să-l punem la curent! — E drept! - exclamă Augusto, consternat. Don Fermín sosi numaidecât. — Uite, unchiule - îi spuse Eugenia -, iată-l pe don Augusto Pérez, care a venit să-mi ceară mâna. Eu i-am dat-o. — Uimitor, uimitor! - exclamă don Fermín -. Uimitor! Vino-ncoace, fata mea, vino-ncoace să te-mbrățișez! Admirabil! — Te miră atât de mult că o să ne căsătorim, unchiule? Nu, ce mă miră, ce mă extaziază, ce mă subjugă e maniera în care s-a rezolvat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
a fost întotdeauna a tuturor fraților mei. Dar de azi înainte..., dumneata mă-nțelegi. Da, te-nțelege, unchiule. Chiar atunci se auzi soneria de la ușă și Eugenia zise: — Mătușa! Și când aceasta intră în salon și văzu ce se petrece, exclamă: — Gata, am priceput! Vasăzică s-a făcut? Știam eu. Augusto gândea: „Broască, total broască! Au pus toți mâna să mă pescuiască.“ — Azi rămâi, desigur, la masă cu noi, ca să sărbătorim... - zise doña Ermelinda. — N-am încotro! - îi scăpă bietei broaște
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
știind tot?“, își spuse el, și gândul acesta îl sperie mai mult chiar decât bănuiala sa anterioară cum că omul acela ar fi știut despre Eugenia lucruri pe care nici el însuși nu le știa. Își reveni însă repede și exclamă: — Și de ce-mi veniți mie acum cu asta? — Mi se pare - continuă Mauricio, ca și cum n-ar fi auzit nimic - că nouă, celor disprețuiți, trebuie să ni se dea voie măcar să ne consolăm unii pe alții. — Da’ ce vreți să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
un tren care plecase la căderea serii, la foarte scurt timp după ultima întrevedere a lui Augusto cu logodnica lui. Și-acum ce facem? - zise doamna Ermelinda. — Ce să facem, doamnă - răspunse Augusto -, altceva decât să răbdăm! — E o mârșăvie - exclamă don Fermín -; comportările astea nu trebuie să rămână fără o pedeapsă exemplară! — Tocmai dumneavoastră, don Fermín, dumneavoastră, anarhistul? — Și ce-are a face? Nu așa se procedează. Nu poți înșela pe cineva în halul ăsta! — Pe celălalt nu l-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
asta, încât mă tem să nu înnebunesc. — Bine-atunci: adevărul e, iubite Augusto - i-am spus cu cea mai blândă intonație cu putință -, că nu te poți omorî pentru că nu ești viu, dar nici mort, pentru că nu exiști... — Cum nu exist? - exclamă el. — Nu, nu exiști decât ca ființă fictivă; nu ești, sărmane Augusto, decât un produs al fanteziei mele și-a acelora dintre cititorii mei care vor citi relatarea scrisă de mine despre aventurile și necazurile tale fictive; tu nu ești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
el -, să fiți tocmai dumneavoastră, și nu eu, ființa fictivă, cel care nu există în realitate, nici viu, nici mort... Nu cumva să fiți dumneavoastră un simplu pretext pentru ca istoria mea să iasă în lume... Asta ar mai lipsi! - am exclamat eu oarecum vexat. — Nu vă aprindeți, domnule de Unamuno - mi-a replicat el -, păstrați-vă calmul. Dumneavoastră mi-ați pus la îndoială existența... — Nu-i vorba de îndoială, nu - l-am întrerupt -; e o certitudine absolută că tu nu exiști
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
el -, chiar și admițând că dumneavoastră mi-ați dat ființă și o ființă fictivă, tot nu puteți, așa, din pur capriciu și pentru că nu aveți absolut niciun chef, cum ziceți, să mă împiedicați să mă sinucid. Bine, destul! Destul! - am exclamat el, lovind cu pumnul în masă -. Taci din gură! Nu vreau să mai aud alte obrăznicii!... Și încă din partea unei creaturi ale mele! Și întrucât m-am săturat și nici nu mai știu ce să mă fac cu tine, hotărăsc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
mele! Și întrucât m-am săturat și nici nu mai știu ce să mă fac cu tine, hotărăsc chiar acum nu să te sinucizi, ci să te ucid eu însumi. Ai să mori, așadar, și curând încă! Foarte curând! — Cum? - exclamă Augusto speriat -. O să mă lăsați să mor, o să mă faceți să mor, o să mă ucideți? Da, te voi face să mori! — Ah, asta nu! Niciodată! Niciodată! - strigă el. — Ah! - i-am spus, privindu-l cu milă și furie -. Vasăzică erai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
omori pe Eugenia sau pe Mauricio sau pe amândoi, nu te-ai mai gândi să te omori pe tine, nu-i așa? Stați puțin, nu neapărat pe ei...! — Pe cine, atunci? Pe dumneavoastră! - și mă privi în ochi. — Cum? - am exclamat eu, ridicându-mă în picioare - Cum? Ce, ți-a trecut prin cap să mă ucizi? Tu? Pe mine? — Luați loc și calmați-vă. Sau credeți cumva, prietene don Miguel, că ar fi prima oară când o ființă fictivă, cum mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
tolerez. Și ca să-ți pedepsesc cutezanța și concepțiile astea dizolvante, extravagante, anarhice, cu care mi-ai venit, hotărăsc și dispun să mori. De cum vei ajunge la tine acasă, vei muri. Vei muri, ți-o spun, vei muri! — Dar pentru Dumnezeu! - exclamă Augusto, acum implorator, tremurând ca varga și livid de frică. — Niciun Dumnezeu! Vei muri! Dar eu vreau să trăiesc, don Miguel, vreau să trăiesc, vreau să trăiesc... N-aveai de gând să te omori? O, dacă de asta-i vorba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
domnule de Unamuno, că nu mă voi omorî, nu-mi voi lua viața aceasta pe care Dumnezeu sau dumneavoastră mi-ați dat-o; jur... Dacă vreți să mă omorâți, atunci vreau să trăiesc, să trăiesc, să trăiesc...! — Halal viață! - am exclamat eu. — Da, oricum ar fi. Vreau să trăiesc, chiar de-ar fi să mai fiu batjocorit, chiar dacă altă Eugenia și alt Mauricio mi-ar mai sfâșia inima. Vreau să trăiesc, să trăiesc, să trăiesc... — Păi dacă nu ești decât ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
poate..., nu se poate... — Ascultați-mă, don Miguel, pe viața copiilor dumneavoastră, a soției dumneavoastră, pe tot ce vă este mai scump... Gândiți-vă că nu veți mai fi ..., veți muri... Căzu în genunchi la picioarele mele, implorându-mă și exclamând: — Don Miguel, pentru numele Domnului, vreau să trăiesc, vreau să fiu eu însumi! — Nu se poate, sărmane Augusto - i-am spus, apucându-l de o mână și ridicându-l -, nu se poate. Am scris-o deja și e irevocabil; nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
fel ca voi. Pentru că dumneavoastră, creatorul meu, dragul meu don Miguel, nu sunteți mai puțin decât alții o ființă rimanescă, la fel ca ființele rimanești ale cititorilor dumneavoastră, la fel ca mine, ca Augusto Pérez, victima dumneavoastră... — Victima mea? - am exclamat eu. — Victima dumneavoastră, da! Să mă creați ca să mă lăsați să mor! Și dumneavoastră veți muri. Cine creează se creează și cine se creează moare. Veți muri, don Miguel, veți muri și dumneavoastră, și toți cei ce mă vor gândi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
exist, nu pot muri..., sunt nemuritor! Nu-i nemurire comparabilă cu aceea a cuiva care, ca mine, nu s-a născut și nu există. O ființă fictivă e o idee, și o idee este totdeauna nemuritoare...“ — Sunt nemuritor! Sunt nemuritor! - exclamă Augusto. — Ce ziceți? - dădu fuga Liduvina. — Să-mi aduci acuma..., ce știu eu..., șuncă de Paris, răcituri, foie-gras, orice ... Am o poftă de mâncare feroce! Așa-mi place să vă văd, domnișorule, așa. Mâncați, mâncați, cine are poftă de mâncare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
s-a îndoit niciodată de propria-i existență substanțială, de faptul că nu-i altceva decât o ficțiune, o umbră, un vis, sau visul unei umbre, cum zicea Pindar, nu este eliberat. Și sărmanul Augusto Pérez avea poate dreptate să exclame, când i-am comunicat decizia mea de a-l obliga să moară, că toți cei ce i-au citit istoria nu sunt altceva decât tot ființe fictive. Căci un om foarte convins de propria-i realitate tangibilă e un lucru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
obiect pe deplin apt de a fi clasificat, ordonat și organizat împreună cu altele. Sesamul actual al acelor oameni e cuvântul magic: organizarea! — Și ce le rămâne de făcut săracilor? - l-am întrebat. — Ce? Să se sinucidă! — Să se sinucidă! - am exclamat eu, amintindu-mi că pe Antonio Pérez nu-l lăsasem să se sinucidă, obligându-l în schimb să moară prin voința mea de autor. — Da, să se sinucidă! Nu însă cum am vrut eu să mă sinucid și tu nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
ani, el va fi fost sclav al planului prostiei sale și al prostiei înseși, în timp ce tu, improvizatorul, vei fi trăit. Căci chiar de va izbuti să te atace, va fi tot un prost pur... — Dar își va atinge scopul! - am exclamat eu. — Scopul? Și care îi e scopul? Ce înseamnă scop? Vai, puțină credință ai în tine! Dacă eu, pe care tu mă socotești o ființă fictivă, o plăsmuire monstruoasă a fanteziei tale umoristice, ți-aș putea da tot atâta încredere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
se crede invincibil. Amintește-ți ce se întâmpla aici, în țara ta, în timpul războaielor civile cu amărâții aceia care au început prin a se declara invincibili, deoarece împotriva credinței, ziceau ei, nimic nu are putere, iar apoi, văzându-se învinși, exclamau: trădare! sau susțineau că au rămas învingători moralmente. „Dacă n-ar fi fost cu...“, ziceau. Și la fel e totdeauna. Dacă n-ar fi b în loc de c și nu s-ar fi oprit în l, atunci s-ar fi oprit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
a conștiinței, adică problema cea mai angoasantă. Nu vrea să i se smulgă iluzia realității. Se povestește despre un predicator de țară care descria pătimirea Domnului Nostru și, auzindu-le pe țărăncile evlavioase cum plângeau cu lacrimi cât pumnul, a exclamat: „Nu mai plângeți așa, că toate astea s-au întâmplat acum peste nouăsprezece veacuri și pesemne nici nu s-au întâmplat întocmai cum vi le spun eu...“ Și-n alte cazuri trebuie să i se spună ascultătorului: „Pesemne s-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
La asta mă refer când spun curiozitate insațiabilă. Probabil că-și notează toate astea într-un caiețel. — Mersi foarte mult. Dau să-mi iau hainele de la curățătorie, dar spre groaza mea, doamna Farley trece pe lângă mine și intră în casă, exclamând : — Ți le duc eu ! — Îhm... scuzați vă rog... ăă... dezordinea, spun în clipa în care trece pe lângă mai multe rame cu fotografii rezemate de perete. Am tot vrut să le atârn... și să arunc cutiile... O conduc repede în bucătărie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
să ai un nasture de rezervă în cutia de cusut. În ce ? — N-am nici o cutie de cusut, îi explic cât pot de politicoasă. Pentru că nu prea cos. — Nu-mi spune că nu știi să coși un amărât de nasture ! exclamă ea. — Nu, spun, ușor vexată de expresia ei. Dar nu-i nici o problemă. O trimit înapoi la curățătorie. Doamna Farley a rămas tablou. — Chiar nu știi să coși un nasture ? Nu te-a învățat mama ta ? Îmi înăbuș un zâmbet
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
care le facem și în somn. Probabil că a fost sigur că i-am urmat instrucțiunile. S-a bazat pe mine. O, Iisuse. Frunzăresc iar paginile, mai rapid, căutând disperată o ieșire din situație. Vreo clauză la care să pot exclama ușurată „O, da, firește !”. Însă nu există. Strâng documentul în mână și simt că mă ia cu amețeală. Cum de s-a putut întâmpla așa ceva ? Oare l-am văzut măcar ? L-am pus deoparte, cu intenția de a mă ocupa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
Glasul îi devine un țipăt. Eddie, a mai venit una ! Sunt Trish Geiger, adaugă spre mine. Îmi poți spune Doamna Geiger. Pe aici... Mă conduce într-o bucătărie luxoasă în culoarea arțarului și deschide câteva sertare la întâmplare înainte să exclame „Aha!” și să scoată o cutie de plastic. O deschide și scoate din ea vreo cincizeci de sticle asortate și folii de pastile și începe să scormonească prin ele cu unghiile date cu lac. — Am aspirină... paracetamol... ibuprofen... valium foarte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
vorbesc despre bani, Samantha. Trish coboară glasul ușor. E extrem de vulgar. Și cu toate astea... — Doamnă Geiger ? Nathaniel a apărut din nou în ușa bucătăriei, cu o lopată murdară de pământ. — Te rog servește unul din delicioasele sandvișuri ale Samanthei ! exclamă Trish, arătând în jur. Uită-te și tu ! Nu-i așa că e extraordinar de pricepută ? În timp ce Nathaniel trece atent în revistă munții nesfârșiți de sandvișuri, se lasă o tăcere totală. Nu sunt în stare să mă uit în ochii lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
mea de sos sar bășicuțe maronii care tapetează tot aragazul și podeaua din jur. Arată ca oala minune din poveste, care a dat pe-afară, până a acoperit totul în jur. — Ce faci, dă-l la o parte de pe foc ! exclamă Nathaniel. Apucă de cratiță și o mută de pe foc. Ce naiba ai pus în ea ? — Nimic ! zic. Doar ingredientele obișnuite... Nathaniel a remarcat borcanul de pe bufet. Îl ia și se holbează la el uluit. — Praf de copt ? Ai pus praf de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]