8,653 matches
-
-sa câștigă cinci milioane, cu ce s-o țină? Am întrebat-o pe fata mea cea mare: — Mamă, de ce nu cumperi carne? Mi-a răspuns: — Nu ne permitem! Luăm pentru copil și atât. Noi gus tăm câteodată. Atunci am fost fericită să mă întorc în Italia. Cei de acasă au nevoie de carne, și de lapte, și de pâine și au nevoie să-și achite întreținerea. Așa că, te rog frumos, domnule președinte, ține minte! Aju tă-i pe cei din țară să
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
era o nădejde. Stând așa la cozi, cunoșteai oameni, îți făceai chiar prietenii. Într-o zi, un domn în fața mea avertiza că ai noștri copii vor avea probleme de sănătate mai târziu pentru că nu sunt alimentați corect și nu sunt fericiți. Am început să privesc copiii ieșind de la școală în grup. Nu erau îmbujorați, ci palizi toți, nu râdeau, ci erau posomorâți. Acești copii așteaptă azi bani din Italia și nu știu ce să facă cu viața lor. Oamenilor politici din țara mea
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
nu știu ce să facă cu viața lor. Oamenilor politici din țara mea, ajung 20 de ani de tristețe! Lăsați-ne să ne îmbujorăm și să râdem! Faceți ceva astfel încât omenirea asta să se întoarcă, să pună umărul toți și să fie fericit și domnul președinte că are forță de muncă. Scrisoarea 78 Mă întorc la părintele din Perugia. Era înconjurat de femei, vorbea și se răsucea să înțeleagă ce e cu fiecare dintre ele. La un moment dat zice: — Gata, hai la
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
odată că cine știe ce muieri dacice au fost aici înainte... La o prietenă de-a Concettei lucra o fată din Onești, era înaltă, avea în jur de 28 de ani și pomenea mereu de colegii ei. Lucrase la spital, probabil fusese fericită în colectivul ei. Ei, fata asta descoperise instinctiv treaba cu dialectele și vor bea „la libera alegere”. Fără cea mai mică reținere po vestea, râdea și amesteca cuvinte românești cu italienești și cu cele din dialect, de nu mai înțelegeai
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
cumpăra zahăr, am luat eu. — Bine, îmi răspundea, atunci cumpăr numai ulei. Împărțeam totul înainte de salariu, ca s-o mai lungim. Și o ceapă o dădeam în două! Ei, pe vremea aia ți aș fi spus că probabil italienii sunt fericiți. Nu sunt! Aceleași sentimente de frustrare economică, ace leași certuri și probleme de familie, bârfe, dușmănii mă runte... A fost ciudat să descopăr că „pe afară-i vopsit gardul, înăuntru-i leopardu’”. E adevărat, nu se supără că nu au
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
ales, va fi împușcat! Ca și Kennedy! Va fi ținta numărul unu! Am răspuns: — Nu contează! De-ar fi așa, ar deveni și mai important decât e. Și, oricum, va reprezenta mereu mai mult decât s-ar crede! Am fost fericită! Emigranții întregii lumi sunt alături de el. Săracii întregii lumi sunt alături de el. Oamenii cu inimă bună și dreaptă, cei care încă mai cred în prietenie și-n pace îi sunt alături. Am cunoscut aici și italieni de acest fel. Sunt
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
îmi zâmbește Elena... Acum are patru ani și spune că suntem amiche per la pelle, adică prietene la cataramă. Chiara mai vorbește cu arborii ei, își pune mâinile la tâmple ca și cum s-ar concentra, apoi îmi spune că voi fi fericită. Eu o întreb: — Auzi, ia vezi, o să am vreodată o casă cu flori și cu un cățel în curte? Ea se concentrează din nou și spune: — Da, o să ai multe flori și un cuptor de pâine și, în plus, o
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
rareori ieși. În țară, pe câteva străzi sunt sute de români... sau mii! Aici sunt câteva sute sau mii într-un oraș. Fiecare își vede de treaba și de dorul lui și de cercul său. Acum câteva luni am fost fericită alături de o familie de români. O zi memorabilă. Într-o după-amiază oarecare m-am trezit mâncând șuncă afumată din Ardeal, castraveți murați și gogoșari cu aroma soarelui din grădină. Gusturi uitate și glume despre prășit... El, zidar cu palmele grele
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
atenția de la problemele politice. Am fost intrigată, dezamăgită. Am simțit că toată tinerețea mea a fost manipulată. Menționez că tinerețea mea înseamnă Bacovia, Călinescu, Sartre, Camus, Shakespeare, Eminescu, Hemingway (nu există o ordine). Apoi mi-am spus că am fost fericită cu acest drog și că dato rită lui am devenit un om mai bun sau poate mai împlinit. Tinerii țării preferă Facebook. Și nu e o problemă a timpurilor moderne, ci a faptului că ei au nevoie cu adevă rat
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
prejos „bagaj” pe care omul îl poate lua cu sine în paradis. Acolo se desăvârșește o stare de perfectă comuniune. E totuși un spațiu mai cuprinzător unde va fi dusă cu sine nu numai iubirea, ci tot ce a fost fericit și fast în viața omului. Fericirea, chiar când este fugară, lasă urme de neșters. De pildă, poți să simți o bruscă afinitate cu un trecător ori să ți se încălzească sufletul la amintirea unei prietenii. O mică afecțiune de o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
că, potrivit reflecției melancolice a autorului, „orice fericire se plătește” (105). Ceea ce pare numai o sonoră apoftegmă devine realitate în viața lui Valeriu Cristea, iar aceasta tocmai atunci când s-ar fi zis că are, în fine, șansa de a fi fericit. Deși pare și aceasta o exagerare, scriitorul a avut de ce să afirme că în 22 decembrie 1989 s-a bucurat mai mult decât îi permitea condiția de veșnic perdant. Abia atunci a început calvarul său. Deși trăise cu sentimentul că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
Întrunire (ședință? serbare?) cu sute de adolescenți ale căror tinere trupuri și răsuflări transformaseră sala într-o baie de aburi și de... fericire. Nu pot nicicum să-mi amintesc care era scopul acelei întruniri și nici de ce eram atât de fericit atunci, în vara lui 1953 sau 1954, la Cluj. Dar eram, cum rareori am mai fost de atunci. Senzațiile după-amiezii aceleia târzii - de burg (străzile pe care am mers ca să ajung la clădirea unde avea loc acea... ședință? serbare?... clădirea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
de Stat și a Băncii Naționale. De la un centru de difuzare a presei, unde se găseau și ziare străine, am cumpărat niște Monde-uri; am intrat apoi într-o bodegă, am băut ceva, am discutat despre una-alta. Eram atât de fericit că plec acolo unde urma în mod sigur să plec acolo unde urma în mod sigur să plec peste câteva ore încât multă vreme, chiar și astăzi încă, acea zi cenușie și umedă a rămas în sufletul meu inextricabil amestecată
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
or, în tablou, el tocmai asta face, privește în sus, spre Ceva sau Cineva anume, cu mâinile încrucișate pe piept, în dreptul inimii, cu chipul transfigurat, în ochi cu un extaz am spune măsurat, ca și cum minunea pe care o contemplă îl fericește, dar nu-l uimește, căci a crezut și crede și va crede în ea; ce vede oare acest Sf. Petru al lui Van Dyck? Cum se deschid cerurile? Înălțarea? Pogorârea Sfântului Duh? E un bătrân încă verde, cu barba sură
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
că de aur a fost, de fapt, nu epoca, atât de glorificată, ci viața mea familială, umilă, anonimă? Să risc asemenea declarații? Îmi dau, firește, seama la ce mă expun. Și totuși mărturisesc, recunosc: eu și soția mea am fost fericiți, în „anii lumină”, care au fost pentru noi, în mare, cu adevărat niște ani-lumină. Nu pentru că ne-am fi închis în fericirea care ne-a fost dată și am fi rămas astfel nepăsători față de ceea ce se întâmpla în jur. Vedeam
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
a fi un indiferent în materie de politică, departe de a fi un apolitic, îmi permit, dimpotrivă, să-mi arog meritul de a-i fi fost ostil lui Ceaușescu (cum puțini alții i-au fost) aproape de la început. Am fost fericiți în acei ani pentru că iubirea noastră a fost mai tare decât istoria, pentru că am știut să ne păstrăm libertatea interioară în toată dimensiunea ei oceanică și am refuzat să fim niște „supuși” în relația cu puterea. Nimeni nu ne poate
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
dansul victimei sale. Moartea eroului principal e o capodoperă (a realismului socialist) de echivoc artistic. Secerat de gloanțele chiaburilor (care nu apar în imagine decât în final, ca niște umbre fugitive și acestea de-abia observabile), flăcăul, care se întoarce fericit pe o noapte cu lună acasă, jucând de unul singur, se prăbușește dintr-o dată, ca și cum, epuizat de dans, s-ar fi împiedicat și ar fi căzut. De la lirism la satiră, de la legendă la cotidian, de la portretul individului la mișcările de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
pureci și care, ignorând igienica măsură, ridicând norișori albi și pudrând cu praf covoarele, se alergau tupăind prin odaie, luptându-se frățește și bufnind de podea spre desfătarea noastră, a privitorilor înveseliți, de fapt, fericiți, fericiți... cu toții! Eram atât de fericiți în acele clipe...”. „Și ei sunt aici”. „Cel mai bine te țin minte, dragă Țiți, cum stăteai la picioarele mele, pe plapumă, cuminte, când eram mic și răceam (răceam mereu pe atunci) și eram obligat să rămân toată ziua în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
Crimeea, într-o localitatea numită tot Bolgrad. După tratatul de pace de la Berlin (1878), străbunicul și bunicul s-au întors - cu multe imagini exotice imprimate pe retină - în Bolgradul basarabean. Protecția rusească le era necesară ca aerul! N-au fost fericiți acei oameni, strămoșii mei mai mult sau mai puțin îndepărtați. Voind să scape de silnicia turcească, ei n-au scăpat de vicisitudinile istoriei, ale cărei valuri i-au împins încolo și încoace, împrăștiindu-i, risipindu-i până la urmă și firește
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
frumusețea: trebuie să fie predicat mai mult cu viața decât cu vorba. Cine continuă să caute comoditățile și răsfățurile, cine evită truda și durerea, cine se teme de persecuție și moarte nu este capabil să predice popoarelor îndemnurile Sfintei Evanghelii: «Fericiți cei săraci, fericit cel care plânge, fericit cel calomniat, fericit cel persecutat pentru dreptate». Pentru a predica cât mai eficient despre datoria de a-l iubi pe Dumnezeu din toată inima și peste orice lucru, trebuie să-l avem pe
Apostolica vivendi forma. Meditaţii pentru preoţi şi persoane consacrate by Giovanni Calabria () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100984_a_102276]
-
acest loc pustiu. Aș putea fugi la parți sau să pornesc către nord, dincolo de Istru. Dar eu mă simt legat de insula asta, de casa asta. Aici mă descopăr surprinzător de autentic: am atins seninătatea și măsura în gesturi. Sunt fericit în anonimatul și în simplitatea asta a mea de a exista nebăgat în seamă de nimeni. Când nu mă mai regăsesc în această dimensiune, reiau discuțiile cu Aia. Constat la ea harul unei făpturi care știe să surprindă concret esența
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
Ah! Mă rușinez, am scris o carte-n limba getă/și vorbele străine le-am pus în ritm latin: ea a plăcut (poți să mă și feliciți) și-am început/să am și faimă de poet printre neciopliții geți”). Eram fericit fără să vreau și m-am lăudat la prietenii mei romani. E un fapt real că pot scrie versuri în limba getă. Cine știe dacă nu-mi va fi de mare folos acest lucru. Medeea Medeea era considerată de către tradiție
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
își au „barbarii” lor. Iubire adolescentină Nu reușesc să mai tolerez cearta dintre mine și trupul meu. Trebuie să înțeleg până la capăt ce mă desparte azi de cel care am fost. Cum se explică totuși faptul că eram atât de fericit la Roma? De ce gândurile frivole pe care le aveam atunci îmi scapă? Și de ce nu mai reușesc să găsesc nimic autentic în elegiile pe care le-am scris pentru iubitele mele romane? Nu mai am aproape deloc dorințe carnale. Rămân
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
mi-a întâmpinat aceste cuvinte cu mare uimire și cu un fel de reținere. Știam precis că avea să se ducă la Augustus să-i spună totul. Noaptea, în vis, mi-a apărut Pontul Euxin. Marea era foarte frumoasă; navigam fericit către antipozi. În perioada aceea tocmai scriam intens la Metamorfoze; mă oprisem la pățaniile Argonauților. În vis mă găseam exact în locurile acelea și luam parte concret la faptele pe care le povestisem. Am avut o senzație anume, de parcă tocmai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
dacă e frumos sau nu. Nu asta conta pentru mine; în schimb contau vitalitatea și inteligența ei, exuberanța aceea protectoare și bucuria de a trăi pe care mi-o transmitea. Sunt incapabil să înțeleg dacă și ea se simte la fel de fericită de această comunicare spontană. Câteodată mi-e teamă să nu mă lase și să plece pentru totdeauna de la mine. E un gând chinuitor, care mă poartă înapoi în timp, până la amintirea aventurilor mele romane cu femei ușoare care m-au
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]