8,741 matches
-
transgresează, apți de sacrificiu total (sacrificiu care include renunțarea la propria vocație, „sacrificiu” de care eu n-aș fi fost niciodată capabil, o recunosc!Ă, se pot înșela! Chiar dacă credința lor politică s-a năruit sau a fost aplicată de inși nevrednici, de oportuniști sanghinari, credința lor - mai bine zis, „nevoia lor de credință” - nu poate fi trădată, uitată! E poate sublimul epocii noastre, aceste legiuni de tineri scriitori supradotați și generoși cu ființa și destinul lor până la absurd - un tip
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
-l fractura pe un gigant de expresia sa cea mai intimă, mai expresivă, este un proces de calomniere, de fapt: - Iată cum arată regele gol!, se bucură și rânjesc „noii apărători ai dreptății și valorii”, și atunci Eminescu este un ins dezordonat, certat cu studiile și cu curățenia, alcoolic, Bacovia, un biet cretin ce bea vin ieftin și scârțâie la vioară acolo, în mahalaua sa, Arghezi, un cămătar al diatribelor sale, Nichita, un „colaborator” al comuniștilor, al ideilor și artei lor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
de înaltă, suferă de amprenta morală, de „concesiile sociale” făcute de autorul ei. Nu pot să nu observ că această „idee”, seducătoare în pura ei formă și total falsă și reacționară în conținut, e de obicei susținută și „apărată” de inși sau excentrici actului cultural propriu-zis, sau creatori sterili, semi-ratați, „procurori ad-hoc” ai unor momente de criză, demagogi insistenți ai așa-zisei „dreptăți și moralități” în creație și cultură. A-l face pe Marin Preda „colaboraționist”, pe Nichita Stănescu „poet comunist
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
Damian sau Titus Popovici, nu mai țin bine minteă, în primul rând pentru absența „mesajului”. Cezar, un tânăr blond, cu părul ondulat, buclat, purtând ochelari, ce împrumutau severitate de student american feței sale regulate, încordate. L-a apărat un singur ins, un „lung” blond, îmbrăcat neglijent, fluid în mișcări, ochi albaștri, puțin spân, ce poseda, spre surpriza mea, o relaxare intelectuală și un vocabular izbitor de ne-asemănătoare cu cele ce auzeam în jur. Era Nichita și îl cunoscusem jos, la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
o fire mai colțuroasă, „provincială” cu siguranță, aplicând când trebuie și când nu unele principii morale sau de conduită, ceea ce se cheamă cu un termen vag - lipsă de tact (lucru stânjenitor într-o prietenie de grup în care membrii săi, inși vibrând de sensibilitate, imaginație și amor propriu, se pândesc și studiază la nesfârșit, „iubindu-se” - Nichita și Cezar adeseori se salutau cu un: - Te iubesc, Nichita! - Te iubesc, Cezar!Ă, era firesc că eu însumi uimeam sau șocam de multe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
atunci și în „pedagogia” lui, neobosit în a detecta prostia sau impostura de care eram înconjurați, aflată în poziții „prestigioase” atunci, Matei „ne învăța” arta de a ne „debarasa” ușor de anumite „enigme umane” ce purtau un nume sau altul, inși aflați în centrul vieții literare sau în apropierea noastră, în frecarea aceea zilnică care se naște într-o profesiune atât de tensionată, la vârf, precum cea literară în centrul ei, prin „elucidare”, pur și simplu! A elucida un tip înseamnă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
de piele. Avem în față, atunci, acei „adulți imaturi”, iute detectați mai ales de perspicacitatea feminină și disprețuiți pe măsură, deși acești indivizi nu sunt altceva decât „caractere” care s-au oprit la un moment dat al evoluției morale, psihologice, inși incapabili să se „adapteze” unei alte vârste, maturității sau chiar și senectuții. E adevărat că din acești „pozeuri” se nasc, nu puțini, ratați autentici sau inși instabili în relațiile interumane, incapabili de prietenie, fidelitate sau constanță în urmărirea unui scop
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
decât „caractere” care s-au oprit la un moment dat al evoluției morale, psihologice, inși incapabili să se „adapteze” unei alte vârste, maturității sau chiar și senectuții. E adevărat că din acești „pozeuri” se nasc, nu puțini, ratați autentici sau inși instabili în relațiile interumane, incapabili de prietenie, fidelitate sau constanță în urmărirea unui scop. A unui „ideal”, cum se spunea în secolul al XIX-lea! Masca însă, în această ordine de idei, este tocmai semnul găsirii propriei firi, a drumului
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
Matei Călinescu, în epistolarul cu I. Vianu, de a vorbi, în fugă, doar despre om, sau cum o fac unii detractori vorbind doar „despre unele” dintre poeziile sale sau „doar” despre unele atitudini și reacții ale sale față de dictatura vremelnică. Insul excepțional, cel pe care mii și sute de mii îl recunosc ca atare, nu poate fi „judecat”, nu poate fi „înțeles” decât în totalitatea sa, deoarece el însuși este „totalitate”, unitate, și doar prin această riguroasă unitate el poate produce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
și acum”, la țărmurile zigurate ale senectuții. Trebuie să constat și să mărturisesc că viața mea, în anii care au pregătit debutul literar și imediat după, era „tipică” pentru felul în care-și închipuie un cumsecade mic-burghez un „artist”, un ins „care nu face nimic”, inutil societății, trăind într-o evidentă dezordine socială și intimă, „nerespectând” normele sociale și morale. Într-adevăr jucam va banque, cum se spune, totul sau nimic, iar acest „nimic” se mărea, se „îngroșa” teribil, și azi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
când cel care o trăiește devine lucid de aceasta: de faptul că „ea”, această reacție, reflex de comportament sau de gândire e caracteristic, specific în cel mai înalt grad propriei individualități. Și de această calitate a „specificității”, a „individualității”, respectivul ins devine conștient nu numai dacă această trăire-tip se repetă - deoarece și alte reflexe de comportament se pot repeta „în cerc”, ci dacă acest „motiv esențial” al „caracterului său” poate fi - și trebuie să fie! - unul formator, unul absolut tipic
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
existenței noastre lucide, să intrăm în acea „Tebă a spiritului” și cu necesitate vom fi opriți, întâmpinați de acel Animal hibrid, cu cap și tors de femeie, ce ne va pune întrebarea: de ce, Domnule sau Doamnă, bărbat, femeie, tânăr sau ins obosit de propriile eșecuri și victorii, de ce omului i s-a dăruit frumoasa, miraculoasa rațiune pentru toate treburile și calculele sale multiple și necesare și... de ce, când e să-și pună, sărmanul muritor, problema-problemelor, sensul propriei, unicei sale vieți, este
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
trebuie să aibe răbdarea și să fie apt de a reconstitui încă o dată previzibilul, cunoscutul, banalulă. Și noi nu putem trăi fără această „recunoaștere” de către „asemănătorii” noștri, nos semblablés, congenerii! Da, ni se spune încă din pubertatea năucitoare pentru orice ins sensibil (deoarece „acolo” se desparte, se fracturează ființa „unică” în „două entități” ce seamănă în fiecare segment, în fiecare „gând”, în fiecare act al lor și totuși sunt mereu altfel, adânc, profund altfel, creând acea miraculoasă atracție (sau indiferență acută
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
eu eram „prietenii lor”, acceptați de Paul și de criticii-evrei care conduceau „primul organ” al U. Scriitorilor cu îngăduința celor ce știu că un „mare talent” ca Nichita e întovărășit de „amici” de tipul lui Chibici Râmneanu al lui Eminescu, inși din aceeași generație biologică, tovarăși de libațiuni la birturi de categoria a doua, visând, probabil, „zorii” unei celebrități din ce în ce mai problematice... Antipatică, nu știu exact de ce, poate că venea din „activul UTM” sau pentru că se ocupa cu „treaba” doctrinară, ce nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
Damian sau Dolfi Solomon sau redactor-șef-adjunct, amabilul, finul Milo Petroveanuă, care aveau dreptul de a participa la ședințele „conducerii”, că drăguța de Tita, abia sosită în redacție, recomandată probabil de unul din „forurile politice”, a „ridicat problema” unui „grup” de inși ce asaltează culoarele revistei, prieteni de-ai lui Nichita, care „nu fac nimic”, în schimb emit cu voce tare tot felul de păreri „ciudate” despre „marii noștri scriitori”, cu cuvinte de laudă despre unii „ideologi ai capitalismului”, un Faulkner, Dos
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
pe care o primise de curând în „blocul Carlton”, lângă restaurantul „Dunărea”. A doua zi, la Gazeta..., i-am alertat pe „amici” că întâlnisem „un individ” din generația noastră, lucrează se pare la serviciul de presă al Ambasadei Americane, un ins de o rară cultură și distincție intelectuală, și că e cazul să facem uz de invitația Titei, să mergem să-i vizităm, în aceeași seară. Tot la Gazeta..., Eugen Simion, colaborator permanent al foii, auzind nu știu cum de proiectul nostru, m-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
Medicină în 1956, este arestat pentru bănuiala de a fi vrut să organizeze un miting studențesc de solidarizate cu revolta maghiară și condamnat la cinci ani de detențiune penitenciară și doi ani D.O. (domiciliu obligatoriu, în Bărăgană. Fire sangvino-colerică, ins extrovert, suferind de multe „boli” ale unui tânăr intelectual - verbiaj excesiv, versatilitate caracterială, ambiții mari, capacitate de a se mișca în medii diverse -, impunea totuși, mie, cel puțin, printr-o capacitate intelectuală ieșită din comun, ceea ce se cheamă în genere
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
a-și confecționa „un dosar politic curat”?! Sau... poate că solidaritatea ideatică, complicitatea strânsă și prietenia „dinainte”, de sub tiranie, nu fuseseră decât „forme de „rezistență și de luptă”, alianțe de moment, un alt tip de „tropisme sociale”. Foștii noștri amici, inși excelenți în orice situație, să nu fi fost ei apți, în fond, de ceea ce se numește prietenie?! Sau, noi înșine, printr-un sentimentalism deplasat, acordăm o prea mare greutate acestei noțiuni de prietenie, absolutizând-o, dându-i o prioritate „exagerată
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
sale pariziene! Cum nici eu nu cred că „lui Breban” i-ar fi dat prin cap să-l acuze de „oportunism” pe prietenul său Nichita, autor de excepție printre excepții, vârf nu numai al literaturii, dar și al nației sale, ins contradictoriu și profund misterios, ca orice geniu, indiferent de regimurile social-politice pe care acesta le traversează, luptând cu succes contra mediocrității agresive și ticăloșiei umane și profesionale curente oricând și oriunde! Să fi fost noi doi, eu și Nichita, niște
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
el însuși o editură, M. Eminescu, vrea să publice romanul. Nu-mi venea să cred, Râpeanu, în acei ani și până la sfârșitul dictaturii, ca șef al Scânteii, membru c.c. etc., făcea figură de „vigilent” apărător al comandamentelor de partid, ins aspru și adesea inamic al comunității scriitoricești. Pentru că Ivasiuc insista totuși, simțindu-mi disperarea și singurătatea din ce în ce mai profundă, mai radicală, am acceptat și m-am prezentat în biroul lui Râpeanu cu manuscrisul romanului. El l-a chemat pe Anghelescu, adjunctul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
muncii mele și proprietatea mea în consecință”. În acel moment a intervenit Pleșiță, pe care l-am cunoscut cu acea ocazie, tăcut până atunci și lăsându-i pe adjuncții săi să mă „înghesuie”, care, cu un surâs și jucând pe insul degajat, a declarat că „la urma-urmei, aveam dreptate”. Era un bărbat nu înalt, cu părul argintiu, cu o față oarecare, nu neplăcută și, cum erau cu toții în civil, nu mi-am dat seama cine e și ce grad poartă. De cum
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
că erau surzi la informațiile asupra complicatei și realei stări de fapt a „frontului literar”, dar ne categoriseau, pe cei care nu eram în deplin acord cu „excomunicările” și etichetările lor grosolane - față de un Nichita Stănescu sau Marin Preda! -, ca „inși dubioși” sau chiar „agenți de influență”. în ciuda faptului că noi înșine făcuserăm gestul, unic în Europa de Est la acest nivel, de a repudia politica șefului statului, ieșind din sistem la modul radical și public... Mai e necesar să adaug că aceste
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
peste un deceniu, până la „țărmul anilor șaizeci”, nu numai prozatorii români de formație citadină, dar și cei străini erau persiflați de critica română, dacă nu chiar tratați de-a dreptul ca „dușmănoși, înfeudați marelui capital!”. Și nu o făceau numai inși ca Novicov, Șelmaru, Vitner eiusdem farinae, ci chiar școlați ca P. Dumitriu, ce strâmba din nas la Joyce, îndeplinind desigur, excesiv de obedient, o „comandă de partid”, dar exprimând și o pulsiune internă, probabil, s-a văzut apoi în toată proza
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
toate capitolele în care apărea eroina cărții, Francisca, și să las doar partea care-l avea în centrul acțiunii pe Cupșa, țăranul sărac ce vine din Ardeal să „facă un ban la București” pe care să-i trimită familiei, acasă, ins pe care Chilian, activistul, crede a-l putea îndoctrina și care, în ultimele pagini ale romanului, își strigă refuzul, neînduplecarea, obstrucția totală la presiunile „de sus”, simbol, de fapt, al rezistenței țărănești față de tăvălugul barbar al colectivizării. Preda era foarte
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
-ului literar profesa pseudovalori - semne ale intelectualului de rasă. Dar generația ei, sclipitoare, a fost îmbâcsită și apoi insistent și brutal manipulată de ideologii de serviciu. O influență negativă a avut și prietenul ei de tinerețe din Galați, Ov.S. Crohmălniceanu; ins deosebit de inteligent, cu un gust sigur, rafinat literar, din păcate pentru calitățile sale native, ca și pentru „aerul vremii literare”, a servit cu un entuziasm care nu putea veni decât din afunde convingeri marxiste și pro-sovietice foile vremii, politice și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]