7,774 matches
-
de ani de osteneală. 84 "Voi îndrăzni, spune Fleury, vorbind despre tinerii studioși din secolele al XII-lea și al XIII-lea, să vă fac să luați în considerare obiceiurile studenților noștri, pe care le-am descris în istoria asupra mărturisirilor autorilor contemporani? Observați că erau în fiecare zi apărați și se apărau între ei și cu ajutorul Borghesilor, iar primele lor privilegii constau în a interzice judecătorilor seculari să le judece delictele; iar Papa s-a văzut obligat să îi încredințeze
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
se revendice libertatea. Otto din Frinsinga spune despre acest mare om: Ecclesiam jamdiu ancillatam in pristinam reduxit libertatem. Lib. VI, c. 34. 208 Niciodată nu vor fi lipsite de interes cuvintele contemporanilor. Dar doresc să justific tot ceea ce spun prin mărturisirile lor, extrăgînd dintr-o materie atît de mare, confuză și influențată de istoricii partinici. Iată cum Martin Scot (in Cronico ad an. 1075) povestește această întîmplare: "El nu s-a temut (vorbește despre împăratul Henric), în măsura în care a depins de el
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
ai tendințelor sale rele. Bruno, în Istoria războiului saxon, atribuie decăderea în vicii a lui Henric apropierii acestuia de Episcopul din Bremen, Adalbert. Henric însuși într-o clipă de pocăință i-a transmis lui Grigore o scrisoare în care își mărturisirea greșelile: Heu criminosi nos, scria el, et infelices! Partim pueritiae blandientis instinctione, partim ptestativae nostrae et imperiosae potentiae libertate, partin eorum, quorum seductiles nimium secuti sumus consilia, seductoria deceptione, peccavimus in coelum et coram vobis, et jam digni non sumus
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
După șocul inițial al discuției cu ei, atât de necesar ca să depășesc starea de pasivitate și timiditate stângace În relația cu scrisul, cartea și-a găsit natural formula ei. Odată ce curentul a fost pus În mișcare, am căpătat curaj. Uneori, mărturisirile mele stimulate de Întrebările lor alternează cu un dialog În trei, pe care sper ca cititorul să-l găsească revelator pentru diverse momente ale formării mele ca regizor, Începând cu anii studenției la Institutul de Teatru din București. Le sunt
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
după Cântecul lebedei, monologul de Cehov interpretat de Emil Botta. Când vorbeai de Eminescu și de euritmie, mă gândeam deja la Botta. Ce artist magic și unic era... Încarnarea „actorului-poet“, care joacă neuitându-se niciodată pe sine. Jocul ca o mărturisire. Domnul Botta, căci nici azi nu-mi vine să-i spun altfel, a fost un caz unic În teatru și În literatură la noi. Eram Încă student când mergeam În mansarda unde locuia, vizavi de Biserica Armenească. Îi vizitam Întâi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
război a lui Camil Petrescu sau cu Ioana a lui Anton Holban. În urmărirea geloziei, Benador aduce o febrilitate care-i este caracteristică, împingând cazul eroului său, muzicianul Ludwig Holdengraeber, care-și conduce conștient nevasta la adulter, la limita patologicului. Mărturisirea febricitantă a eroului experimentator asupra șieși atinge intensitățile nevrozei. Cartea este ancorată în psihologicul pur și urmează linia impecabilă a unei demonstrații lucid provocate și urmărite. Aici este, de altfel, particularitatea cea mai izbitoare a cazului înfățișat de Benador. Bărbatul
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
atenuează suferința gelosului, ci o ascute, pregătindu-l, în cazul de față, pentru deznodământul înnebunitor, la pro priu, al confirmării „tezei“. Iar când căderea Hildei e un fapt împlinit, când nefericitul Holdengraeber știe sigur că a fost înșelat, din chiar mărturisirea Hildei, ajunge să tânjească după vremea torturantelor bănuieli încă neconfirmate, a nesiguranței, a incertitudinii chinuitoare care totuși îl mai lăsa să spere că iremedia bilul nu se produsese. „E îngrozitor. Tot ce bănuiam până acum, tot ce știam - și tot
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
deținuți politici. Acum, trudind supraomenește, se străduia să recupereze din ce i se luase - sau, mai bine zis, din ce fusese împiedicat să dea - prin îndepărtarea cu forța, atâta timp, de la masa de scris. Iată, în acest sens, o dramatică mărturisire târzie, din epoca exilului, citată de Emil Manu în ediția din 1995 a Postumelor (Editura „Societății Adevărul“): „Sub apăsarea anilor de viață furați, a manuscriselor de mai multe ori confiscate și distruse, cu complexul sfâșietor că nu voi mai avea
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
de tulburătorul N-a dansat decât o vară, cu Ulla Jacobsson, văzute și răsvăzute, comentate în fel și chip. Tot astfel s-a întâmplat mai târziu cu Umbrele strămoșilor uitați al lui Paradjanov, pe care Sorin îl văzuse, după propria mărturisire, de unsprezece ori. Dar oricât de mult ar fi iubit Sorin Titel filmul, desigur că nu putea rămâne numai la el. Erau în primul rând lecturile, acestea implicând investigații în anticariate sau în bibliotecile publice, unde, cu insistențe, se putea
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
de perspectivă același. În studiul despre jurnal, redactat în 1986, Mihalaș are premoniția, am putea spune, de-a cădea pe o temă care interesează azi, la noi, pe toată lumea. Mulțimea jurnalelor apărute după 1989, a memoriilor culturale și politice, a mărturisirilor despre gulag, i-ar fi oferit lui Mihalaș noi argumente pentru susținerea ideilor care-i structurează studiul. Fără a-i modifica însă aceste idei și schemele de clasificare propuse acolo. Tot ce a apărut nou „intră“ în acele scheme, rămânându
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
nu sunt în stare decât să bâigui? Și totuși... dacă poți, dacă vrei, dacă nu ești convins că-ți pierzi timpul, încearcă s-o faci.“ Unde, în ale cui pagini, citite de curând, am mai întâlnit aceeași tonalitate sufletească, aceeași mărturisire inechivocă a prieteniei, aceeași înfrigurare în așteptarea răspunsului celui invocat sau, nesperată fericire, a venirii prietenului în carne și oase? Unde am întâlnit aceste trăiri, căci le-am întâlnit nu demult într-o carte? Răspunsul mi l-am dat destul de
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
lucrat până la timpul de armată, iar după trei ani de militărie și opt în administrația teatrului, am început pe cont propriu munca de librar, până azi... când nu mă pot obișnui cu gândul lichidării librăriei, a sta și a mânca...“ Mărturisirea amară de la urmă, a omului neîmpăcat nici la o vârstă înaintată cu perspectiva unei existențe vegetative („a sta și a mânca“), este prilejuită de lichidarea obligată a librăriei, în primăvara lui 1951, ca urmare a măsurilor de etatizare integrală a
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
pământul și Simfonia nr. 5 în do minor op.67 a lui Beethoven, supranumită Simfonia destinului (al cărei mesaj ar putea fi acesta: cădem doar pentru a învăța cum să ne ridicăm), există posibile analogii. Laitmotivul simfoniei invocate este - după mărturisirea compozitorului - fatuum-ul, forța imanentă, care, atârnând deasupra capului ca sabia lui Damocles, împiedică năzuința de fericire să-și atingă țelul. Laitmotivul din Răscoala, țelul tuturor năzuințelor și totodată piedica în calea fericirii, este pământul. Acel pământ care, dincolo de valea Teleormanului
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea - de la teorie la practică 1 by Carmen Bocăneţ () [Corola-publishinghouse/Memoirs/427_a_1355]
-
la vecinătatea noastră viitoare ca la unul din puținele lucruri bune care mă așteaptă în următoarele trei luni de zile. Profită deci de această clipă de slăbiciune și înregistrează, fiindcă n-o să mai ai adeseori prilejul de a auzi asemenea mărturisiri, ba chiar dimpotrivă! Cu aceasta am încheiat introducerea sentimentală a scrisorii mele. Să trecem la lucruri pipăibile. Cu ocazia Sărbătorilor am obosit cumplit: acasă, la lucru, aiurea... și totuși am reușit să păstrez un soi de echilibru, inspirat din Glossele
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
fiu deschis cu el, cu toate că o doresc uneori, iar el abia așteaptă lucrul acesta. Dar încep să bâigui ceva, din care de bună seamă nu înțelege nimic și în care nici eu nu mă recunosc... și mă opresc. Cât despre mărturisirile sale proprii, acestea mă plictisesc și mai rău. De ce? E un om pe care chiar dacă nu-l cunoști (și nu este un om obișnuit), îl simți ca pe cineva care nu-ți poate oferi nimic nou. E ceva într-însul
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
a adevărului a început să se înfiripe, să se adune, să prindă consistență... Cum? În ce fel? N-aș mai putea-o spune. Din mici indicii... Din indis creții... Din presupuneri, ce făceau legătura... Din mărtu risiri... Da, chiar din mărturisiri. Într-o zi, în timpul anchetei, i se puse în față lui Mihai una din scrisorile care provenea din teancul de scrisori ce se aflaseră la Dinu și pe care, în ciuda rugăminților sale, Dinu nu le distrusese. Dinu nu distrusese scrisorile
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
despre sine, cu excepția Istorisirii Pelerinului, unde rememorează câteva experiențe, despre care crede că vor fi de folos altora, în special acelora care sunt călăuziți de același spirit asemenea lui. „A fi de folos”: acesta este unicul motiv care-i justifică mărturisirile. Dacă acest lucru elucidează întrucâtva geneza scrierilor sale, el nu este încă suficient pentru a le credita drept „literare”. Și totuși, azi se vorbește despre valoarea literară a Exercițiilor spirituale și a altor opere ignațiene 2, în special datorită forței
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
porunci să se dea o hotărâre, care fu de partea Pelerinului. La Roma, cu ajutorul Pelerinului și al însoțitorilor săi, au fost întemeiate câteva opere pioase: „Catehumenii”, „Sfânta Marta”, „Orfanii” ș.a1. Restul va putea fi istorisit de Maestrul Nadal. Ultimele mărturisiri 99. O dată încheiată această povestire, la 20 octombrie, l-am întrebat pe Pelerin cum a scris Exercițiile și Constituțiile. Mi-a spus că Exercițiile nu le-a scris dintr-o dată, ci, ori de câte ori observa anumite lucruri în sufletul său, pe care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
care a cunoscut-o la Loyola, în timp ce suferea cu piciorul 3. A adăugat că despre Constituții îmi va vorbi seara. În aceeași zi, înainte de cină, m-a chemat. Arăta mai recules decât de obicei. Mi-a făcut un fel de mărturisire, al cărei miez făcea vădit adevăratul gând și simplitatea cu care îmi povestise aceste lucruri, spunându-mi și că era cu totul încredințat că, în toate, nu era nimic de prisos. Mărturisi și că-L jignise de multe ori pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
cu cele trei Persoane dumnezeiești; apoi, înveșmântat pentru a spune liturghia, neștiind cui să mă încredințez sau cu cine să încep, mi-a venit în minte, în timp ce Isus mi se oferă: „Doresc să merg înainte”, și cu aceasta să încep mărturisirea, confiteor Deo4, cum spunea Isus în evanghelia zilei, confiteor tibi5 etc. Atunci, și mai departe, începând mărturisirea cu o reînnoită evlavie și nu fără înclinația de a lăcrima, și continuând liturghia cu multă evlavie, căldură și lacrimi și pierzându-mi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
cu cine să încep, mi-a venit în minte, în timp ce Isus mi se oferă: „Doresc să merg înainte”, și cu aceasta să încep mărturisirea, confiteor Deo4, cum spunea Isus în evanghelia zilei, confiteor tibi5 etc. Atunci, și mai departe, începând mărturisirea cu o reînnoită evlavie și nu fără înclinația de a lăcrima, și continuând liturghia cu multă evlavie, căldură și lacrimi și pierzându-mi câteodată graiul, iar în rugăciunile către Tatăl, mi se părea că Isus le înfățișa sau însoțea ceea ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
anumită treaptă de mulțumire sufletească i se poate da cercetarea particulară (24-31) și apoi cercetarea generală (32-43); totodată, pentru o jumătate de oră, dimineața, modul de a se ruga privitor la porunci, păcatele de moarte 2 etc., îndemnându-l la mărturisirea păcatelor la fiecare opt zile și, dacă poate, să se împărtășească la fiecare cincisprezece zile sau, dacă se simte mai atras, la fiecare opt zile. Acest mod este mai potrivit persoanelor mai simple sau fără carte, cărora li se va
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
recunoscut aceasta, deja - este dotată cu o cunoaștere extraordinară: cea a trezirii energiei Kundalini! Ce-i cu tine, măi, băiatule? Ce-ai rămas așa de mut?! - Frate, nu mai am cuvinte... Îmi cer iertare, dar... mă simt dator cu o mărturisire: mă temeam ca nu cumva Shri Mataji să fie din cele ce umblă cu... știi și tu, cu... cu farmece, măi!... - Omule, trezește-te! Te-ai simțit vreun moment posedat? Sau hipnotizat? Vibrațiile din palme au fost vreo închipuire de-
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
sat bucovinean, în casa ridicată de bunicii săi, niște întâmplări ciudate al căror "erou" a fost. Erau fapte de acum 30-40 de ani, unele estompate de trecerea timpului, altele de carențele de memorie ale povestitorului, aflat la o vârstă venerabilă. Mărturisirile m-au prins, prin reînvierea unei epoci și a unor practici de tristă amintire, când destinul oamenilor era hotărât arbitrar de indivizi și instituții malefice. Întorși în capitală și incitat de "firul Ariadnei", care așteptam să mă conducă prin labirint
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
civil, și teroarea stalinistă, și ocupația germană... Fratele cel mare și fratele cel mic, primul și ultimul din cei șapte copii, s-au întâlnit în 1954, după aproape 40 de ani. Ce și-or fi spus între patru ochi, ce mărturisiri și-ori fi făcut cu prilejul acelei scurte, de altfel, întrevederi (ocazionată de o vizită oficială a ultimului în țara de răsărit), unchiul din România, pe atunci ministru, în vârstă de 46 de ani, un bărbat încă tânăr deci și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]