5,222 matches
-
care nu după mult timp Înconjură o plajă de culoarea limonitului și dezvălui o peninsulă arătoasă, din stîncă bogată În minereu de fier. Aceasta era Estrella de Mar, la fel de generos dăruită cu păduri și priveliști precum Cap d'Antibes. Un refugiu naval mărginit de baruri și restaurante, o semilună de nisip alb și un mic port plin de iahturi de curse și vase de croazieră. Vile tihnite se Întrezăreau În spatele palmierilor și eucalipților, iar deasupra lor se Înălța prova de pachebot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
promontoriul de porfir. După nici patru sute de metri am atins istmul Împădurit, unde Începeau să se vadă primele vile În spatele porților lor lăcuite. Construită În anii ’70 de un consorțiu de dezvoltatori britanici și danezi, Estrella de Mar era un refugiu rezidențial pentru clasa de mijloc din nordul Europei. Stațiunea respinsese turismul de masă și nu exista aici niciun zgîrie-nori precum acelea care răsăriseră pe malul apei la Benalmadena sau Torremolinos. Orașul vechi de lîngă port fusese transformat Într-o bijuterie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
conduse În toate direcțiile pe drumurile mărginite de palmieri, fără să mă scape o clipă din ochi, și mă Întrebam dacă nu cumva intenționa să dea o spargere la vreo vilă. Apoi, pe cînd Înconjuram pentru a treia oară același refugiu pentru pietoni, acceleră pe neașteptate și se Îndepărtă de mine, făcu un tur complet și se plasă În urma Citroënului meu; apoi viră scurt și pătrunse În labirintul rutier, salutîndu-mă cu cîrÎieli vesele de claxon care se risipiră peste pantele colinelor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
iar eu Îi observam felul copilăros În care se bucura de tot ce exista În jurul lui. Modestele mele calități de șofer, un schior pe apă care făcea slalomuri În urma șalupei care Îl trăgea prin golf, turiștii vîrstnici izolați pe un refugiu pietonal, toate Îi smulgeau același zîmbet plin de veselie, de parcă vedea lumea dintr-o nouă perspectivă la fiecare colț de stradă. Am condus pe cornișa inferioară către Marbella, trecînd pe lîngă terase, buticuri și clătitării. La periferia vestică a Estrellei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
mai păstra din acel cântec năuc al primei lor nopți erau atingeri și șoapte, o electricitate a trupurilor, care răspândise scântei când se apropiaseră. Nu se îndrăgostise. Era mai mult de atât - o lăcomie a fugarului, când își caută un refugiu. Veterinara vorbea puțin. Cel mai mult se trăda prin gesturi, prin felul de a-și scutura părul, dacă era despletit și lăsat pe spate. Corpul ei era vibratil și făcea să sune voci din ea de neauzit, dar pe care
Omar cel orb by Daniela Zeca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/607_a_1328]
-
doar în cămașă, simțea vântul călduț cum i se înfășura după ceafă și se pregăti în tot corpul pentru sentimentul cel bun ce avea să îl invadeze. După șase luni de strădanie, se ținea pe picioare în limba străină a refugiului său, a acelei țări de adopție, și nu era tot. Cu o seară în urmă, un funcționar de la bancă, cel care primea formularele de depunere, îl lăudase că scrie atât de bine. De când sunteți aici? — De o jumătate de an
Omar cel orb by Daniela Zeca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/607_a_1328]
-
fost divorțată, ar fi cerut-o de nevastă pe insulă, fiindcă locul asigura tot decorul: faleze romantice, luminate până în zori, restaurante de noapte, chiar dacă fără alcool, ceainăria „Derakht-e Sabz“, care îi plăcuse și Șahului, negustorii de perle și de recifuri, refugiile pentru îndrăgostiți, de la docuri, parcul de biciclete. În Piața Marjan, merseseră până aproape de bărcile celor care făceau scufundări și, dacă ar fi fost oficial un bărbat cu soția lui, ar fi coborât împreună în străfundurile sărate, să înoate alături de bancurile
Omar cel orb by Daniela Zeca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/607_a_1328]
-
Apriga matroană intuiește prea bine un adevăr, formulat cât se poate de simplu: În fond, clubul pare „o fortăreață pentru bărbații singuri”. Mai ostil căsătoriei decât chiar mănăstirile sau marile colegii, un club e Întâi de toate cel mai ocrotitor refugiu pentru un bărbat care vrea să Își păstreze libertatea. „Numai la club bărbații reci, rezervați, egoiști, Într-un cuvânt - terni, Își pot cultiva egotismul; numai acolo dușmanii doamnelor au mână liberă pentru a da formă intimității lor; iar dacă sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
e parcă predestinat să studieze dandysmul cel dintâi Între toți. Poate și pentru că, deloc Întâmplător, anii petrecuți la Caen, ca student, i-l readuc În memorie pe Brummell. Marele dandy al Angliei se stinsese treptat În acest oraș de provincie, refugiu al mai tuturor proscrișilor englezi. Când tânărul Barbey ajunge la Caen, Frumosul rămăsese doar o legendă, și ea intrată În uitare. Ceva din propria-i fire Îl face Însă pe francez să Îl simtă ca nimeni altul pe Brummell, mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
stăvilită. Foarte tânărul Beardsley Îi uluiește pe cei prezenți la Salonul parizian din 1893 cu mixtura savantă de griuri a costumului, mănușilor și pălăriei. Și totuși, scandalul Wilde Îl afectează direct. E demis de la Yellow Book. Descumpănit, Îndurerat, Își găsește refugiul (În 1896) la o altă revistă, Savoy, singura care mai are curajul să publice texte și desene ale autorilor decadenți. Măcinat de tuberculoză, cu un corp scheletic, Înveșmântat Însă cu un rafinament desăvârșit, Beardsley se convertește la catolicism, Îndemnat de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
În primul război mondial, când, pilot pe un bombardier italian, e lovit deasupra Veneției, riscând să rămână orb. Căsătoria prematură, sinuciderea soției, răpirea unei prințese, fuga, arestul, legătura pasională cu celebra actriță Eleonora Duse, ruina materială, amenințarea cu Închisoarea datornicilor, refugiul În Franța, toate Îl prind ca un vârtej. Și apoi, o revenire spectaculoasă: după ce Își consumă reveriile egotist-estetizante, simte nevoia să trăiască nietzscheean, cu maximă intensitate, la limită. Acestei convingeri i se datorează destinul de nou condotier În timpul primului război
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
repudiat, blamat, supus oprobriului public și unui linșaj de presă, măcinat de o suferință mai veche a urechii și de o meningită care Îl răpune. Încă o dată (din păcate Însă și ultima), Parisul se dovedește pentru el un loc de refugiu. E Înmormântat la Père-Lachaise, lăsând posterității sute de pagini a căror justă valoare o intuiește, ca nimeni altul, Wilde Însuși: „Mi-am pus talentul În operă și geniul În viață”. WhistlerJames Abbot McNeil Whistler (1834-1903). Artistul american se Întoarce În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
antipatiile, propriile-i insatisfacții intră În amorțire.”1 Într-un studiu des citat, o altă psihanalistă, Françoise Dolto, leagă strict dandysmul de absența tatălui, punând câteva Întrebări deloc retorice. De unde provine sentimentul de abandon total al majorității dandy-lor?2 De unde refugiul În oglindă, singura prezență pe care se pot bizui? De demult, din copilărie și adolescență, când mare parte din dandy Înfiripă relații tulburi cu mamele lor. Nici pe departe efluvii de dragoste, sufocări protectoare, după care unii poate ar tânji
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
joacă și ceilalți, transformați instantaneu În spectatori, un proces de identificare, o idee pusă În scenă, o provocare a imaginației, o iluzie, o secvență evanescentă? Deși vom reveni asupra acestui aspect, să adăugăm aici Încă una dintre posibilele cauze ale refugiului dandystic În artificialul spectacolului, În substitutul stilizat al vieții: repulsia (dacă nu spaima) dandy-ului față de tot ceea ce ține de imperiul naturii și al naturalului. Slăbirea vitalității (În majoritatea cazurilor), blocajele sexuale, teama de Îmbătrânire (lege căreia i se supun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Îi are În vizor doar pe cei de la periferia societății, nu pe răsfățații saloanelor. Nu rămâne deci fără explicație faptul că, În jurul lui 1890 (și mult după aceea), Parisul devine nu doar capitala lumii artistice europene, ci și orașul de refugiu al mai tuturor dandy-lor. Anglia Își Înăsprește, Începând din 1885, legislația, iar Articolul 175 răspândește teroare printre dandy-i Germaniei. Doar imensul scandal stârnit de „afacerea Wilde” pune o surdină temporară dezinvolturii afișate a pederaștilor dandy parizieni. Procesul redeschide subiectul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
porunci unui creștin, nici măcar unei creștine. Și dacă te îndărătnicești să vrei s-o recuperezi pe femeia asta, va trebui să treci printr-o biserică“. Dădu drumul unei înjurături și își trecu palmele peste față, înainte de a continua: „Află-ți refugiul în Allah și roagă-L să-ți dăruiască răbdare și resemnare“. Cum mă sculam să plec, dezamăgit și furios, continuă tata, Hamed mi-a mai dat, pe un ton de confidență, un ultim sfat: „Există în orașul ăsta multe văduve
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
despre care Cel-de-Sus vă va cere socoteală în ziua Judecății. Stă scris în Carte că în ziua aceea îngerul morții vă va întreba: „Oare pământul lui Dumnezeu nu e destul de mare? Nu puteați să vă părăsiți țara spre a căuta refugiu altundeva?“ De acum, veți avea iadul drept locuință. În acel an de încercări și de sfâșieri se termina răgazul de trei ani acordat granadinilor pentru a alege fie supunerea, fie pribegia. Potrivit acordului de capitulare, mai aveam vreme până la începutul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
la cele dintâi licăriri ale zorilor, s-au îndepărtat, chiar dacă răgetele lor, la fel de înfricoșătoare, încă ne ajungeau la urechi dinspre muntele cel mai apropiat. Și abia când satul s-a însuflețit la lumina dimineții, am avut curaj să ne părăsim refugiul. Cu toate astea, pentru a porni iarăși la drum, trebuia să așteptăm trecerea unei caravane mari. Mohamed, hotărât să-și împlinească făgăduiala fără zăbavă, voia să găsească la Meknès un grup de pelerini care plecau spre Taghya. Ajungând acolo o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
Spania, un predicator din Tlemcen venise la Fès, instigându-i pe musulmani să-i extermine pe evreii din oraș. De îndată ce a fost informat în legătură cu acest lucru, suveranul a poruncit să fie expulzat agitatorul, care s-a dus să-și afle refugiul în oazele din Tuat și Ghurara, izbutind să ațâțe acolo populația împotriva evreilor; aceștia au fost aproape toți măcelăriți, iar avutul lor a fost prădat. În ținutul acela erau multe terenuri cultivate, dar ele sunt aride, căci nu pot fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
brațele ei se deschideau, pielea ei era netedă și alunecoasă. Și parfumată cu ambra cenușie a mării 1. Buzele îmi fremătau la b-ul din numele ei, brațele mele repetau aceleași îmbrățișări, trupul meu regăsea același delir, aceleași repere, același refugiu. Fatima a devenit femeie în absență. Am deschis ușa, vecina a înhățat prețioasa rufă slobozindu-și strigătele de pasăre de noapte, musafirii au prins să se agite, muzica s-a pornit, pământul a început să vibreze sub pașii dansatorilor. M-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
de acum trebuia pedepsită toată populația orașului Cairo. Soldații Marelui Turc se răspândiră așadar pe străzi, având poruncă să ucidă tot ce mișcă. Nimeni nu putea părăsi orașul blestemat, deoarece toate străzile erau izolate; nimeni nu-și putea înjgheba un refugiu, deoarece până și cimitirele și moscheile fuseseră transformate în câmpuri de luptă. Oamenii erau siliți să stea pitulați în case, așteptând să treacă uraganul. Se pare că au fost în ziua aceea, din zori și până în ultimul pătrar al nopții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
fiecărei zile, cu mare bucurie mă întorceam acolo a doua zi. Adesea, în timp ce stăteam adâncit în gânduri, îmi aminteam versete, mai cu seamă pe cele din surata juncii, care evocă îndelung Kaaba. „Am așezat Locuința Sfântă pentru ca ea să fie refugiul și adăpostul oamenilor, și am spus: luați popasul lui Avraam ca loc de rugăciune.“ Buzele mele murmurau cuvintele Celui-de-Sus, ca pe vremea Marii Recitări, fără să mă bâlbâi și fără să schimb nimic. „Spuneți: Credem în Dumnezeu și în ceea ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
aprinse. BMW-ul se întorsese. Kishon încercă să rămână calm. Poate că mașina aceea nu îl urmărea, ci aprținea statului și încerca să-l oprească. Greșise cu ceva? Avea vreo lumină defectă? Se hotărî să oprească. Dar nu exista nici un refugiu, ci doar rocile gri, prăbușite la marginea drumului, înainte de prăpastia abruptă a Alpilor. Cu toate acestea încetini, dar BMW-ul nu păru să recepționeze mesajul. Kishon claxonă lung și susținut. BMW-ul acceleră și îl izbi în spate, propulsând în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
am Învârtit surescitat prin dormitor. Tibet... India... Amazonia... Pirinei... Iar la sfârșit, aruncat neglijent, Kapala - orașul unde inițiații plasează capitala Sfântului Regat Shamballa, legendarul ținut subpământean În care s-ar fi adăpostit supraviețuitorii de pe Atlantida sau, după alți autori, ultimul refugiu al Cavalerilor Templieri, depozitul sacru al misterelor, al secretelor și al revelațiilor ce alcătuiesc tezaurul Înțelepciunii budiste, banca de date a tainicelor Învățături ale științelor oculte. Shambhala sau Agartha, tărâmul ascuns al celor nouăzeci și șase de regate Închipuind un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
fi trebuit să mă adresez: lui Roger, unui bodyguard, doctorului Wagner, Soniei Anderson? Să fim serioși... Iritat că un gest atât de temerar risca să fie compromis dintr-un motiv complet idiot, mi-am aprins cu mișcări mecanice o țigară: refugiul tuturor fumătorilor când sunt În Încurcătură și caută o ieșire. Inhalarea norișorilor de tabac nu le e de nici un folos efectiv, bineînțeles, dar obișnuința funcționează În virtutea unor rațiuni pe care constientul nu le cunoaște. De data asta Însă, viciul mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]