7,705 matches
-
fost fapta unui moment. In momentul acesta ușa cea mare trosni din țâțâni și căzu pe spate. - Foc! comandă Ioan, și dușmanii năvăliți prin ușa spartă începură a urla, cari răniți, cari izbiți de moarte, prin pocnetele și lătratul cel des al puștilor. - Înainte! comandă Ioan, și lăncerii se repeziră cu furie în inimicii lor cei mulți. Eu apucasem o săcure de coadă și izbeam cu ascuțișul și cu muchia fără milă în tot ce venea înaintea mea. Dădură și ei
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
Ochii erau legați c-o batistă de mătasă neagră. Unde se ducea sania el n-o știa... în fine, ea intră pe o poartă într-o ogradă solitară îngrădită c-un gard putred de mult, deasupra căruia atârna în șiruri dese și vii, ca un val nestrăbătut, răurusca desfrunzită, neagră, ghemuită cu miile ei de ramuri încîlcite de-a lungul gardului... în mijlocul gardului era o casă cu două caturi, a cărei var era negrit de ploaie și vânturi, peste a cărei
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
iată scopul pe care natura voiește a-l împlini prin aceea c-a îmbrăcat acel bobocel de fată cu naivitate si grații... un băiețel... o fetiță, aerul odăiei apăsat de voluptatea patului conjugal... un pat cu cerșafuri cari trebuiesc foarte des schimbare... N-a rezistat mult îngerul, nu-i așa... Se grăbea natura să-și împlinească scopul ei măreț, reproducerea neamului omenesc, și și-a asigurat această împlinire pin îmbrățișări multe, pin dulci rezistențe, pin vorbe cu două înțelesuri... O! O
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
o coloare nedescriptibilă. Păreau negri, dar, privind bine sub lungile lor gene, ai fi găsit că sunt de un albastru întunecos, demonic, asemenea unui smarald topit noaptea. Poate că, neumbriți de gene atât de lungi și {EminescuOpVII 295} atât de dese, n-ar fi părut atât de întunecoși, poate că lumina, neoprită de acea mătase brună, ar fi limpezit noaptea voluptoasă a acelor ochi. Aveau albăstrimea transparentă a strugurului negru. Dacă a cunoscut cineva ochi frumoși, la a căror vedere se
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
ai parcului, gândire cu gândire se-nșiră și văd că aceste fragmente ciudate și rupte din toate părțile sunt o istorie frumoasă, deși cam ciudată. Iată c-o scriu. {EminescuOpVII 321} [ISTORIE MINIATURALĂ ] 2255 Și parecă, repetîndu-mi -se atât de des cumcă pe icoană este un sfânt, mi se 168r părea firesc lucru că acel sfânt gândește, altfel la ce ar fi stat așa serios în cadrul lui, cu fruntea pleșuvă, cu ochii rotunzi și cu barba creață și albă. El era
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
era de părere că, orice ar fi fost, ieșise de mult din el. Pampu era iarăși ca înainte, poate nu tocmai la fel de binevoitor, dar, oricum, un bărbat la locul lui. Vremea trecea repede, cu munca, dar și cu întâlnirile, din ce în ce mai dese, fie în carieră, fie în marginea satului, fie, nopțile, la Tenica acasă. Aproape că uitase cu totul de Ghighina și de promisiunea lui din ziua de Joimari. Pentru ea însă, viața se făcuse de nesuportat. În noaptea aceea se închisese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
uniți decât utopiștii binelui comun? Aproape că-mi vine să zâmbesc. La ce-mi va folosi să știu? Prefer să nu-mi mai bat capul cu asta. Suntem aici. Punct. Avem de luat decizii. Ne găsim iarăși într-unul din desele momente cruciale din istoria recentă, la o săptămână distanță de o nouă alegere. ție, ți se pare decisivă. Mie, la fel, cu o precizare: nu va fi decisivă pentru noi și, poate, nici pentru fiica ta. O să-ți spun și
BULVERSAREA VALORILOR by Dan Tãpãlagã () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1337_a_2737]
-
Era un profesor, un englez care străbătea străzile Înghețate Îmbrăcat doar Într‑un pardesiu vechi, subțire. Un om de vreo șaizeci de ani, solid, rumen, cărnos, cu o față lată, Înfrigurată, plină ca un ardei roșu, gras. Avea un păr des și lung și, uneori, Îmi amintea de quakerul de pe cutia de fulgi de ovăz. Pulsa de suficientă energie pentru a Încălzi doi oameni deodată. Numai umerii Înălțați Îți sugerau că temperatura era sub nivelul de Îngheț - umerii Înălțați spre urechi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2144_a_3469]
-
ore la amiază. Degeaba îmi spunea nevastă-mea: „Dumitre nu este bine să te culci sub nuc, te trage și ai să mă faci să umblu cu tine prin spitale. N-am ascultat-o niciodată. Avea nucul acela o umbră deasă și un foșnet de frunze molcom, adormitor, că simțeam ca-n rai, chiar ca-n rai, mă Mihule mă. Dormeam și visam. Visam mereu același vis, că sap o fântână. - O fântână, tresări fără nici un motiv aparent Mihu. - Da o
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
aruncându-le în adierea molcomă ce le ducea spre mijlocul străzii unde rămâneau ca niște enigmatice insulițe albe. Porni mai departe și se miră singur ce tare răsună acum pașii lui. Clopotele Cerul parcă se lipise de pământ. Prin ploaia deasă care cădea ca un fuior neîntrerupt, de abia se vedea tabla albastră de un dreptunghiular cam aproximativ, pe care se zbăteau litere de un alb stins, însemnând locul unde trebuiau să oprească trenurile ce veneau rar, parcă în silă și
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
acum să n-am, am o fată dar ea nu vine decât vara aici, e studentă la ASE, mai are un an și poate își va găsi și ea rostul ei. O undă cald-visătoare trecu parcă peste cutele multe și dese de pe frunte. Continuă tot așa de liniștit „Ce zice ea? Nimic, niciodată nu mi-a zis nimic, în privința asta poate mă aprobă, poate nu, cine știe de fapt asta. Cred că a înțeles și ea chiar fără să-i
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
din ce cauză, mi-am amintit de marea nisipărie din sat care distrusese un drum lăturalnic însă era paradisul nostru, al copiilor, să ne jucăm până soarele apunea după culmea Pungeștilor. Pe lângă nisipărie era un drumeag, tot timpul cu iarbă deasă pe el ca semn că nimic nu trecea pe acolo, iar în capăt, cocoțată pe culmea cea mai înaltă a nisipăriei abia se zărea o coșmelie de casă văruită cândva dar acum bălțată cu lut, casă unde nici unul dintre copiii
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
drum, ca dimineață să prindă primul tren care-l poate duce spre Iași sau mai știu eu unde avea el treabă. Drumul, era drum de țară, denivelat și cu ogașe adânci, din care o mare parte era prin pădurea cea deasă a statului, unde întunericul era parcă mai negru decât smoala și omul mergea doar din ce-și amintea despre șerpuirea drumului și se ghida după cum simțea bătătura drumului sub talpa opincii. Cred că eram adolescent, când am mers pentru
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
fie călcat și mai apăsat. Dar ce să-i faci, aceștia suntem, cu aceștia defilăm... Gică Hușanu E ra la noi în sat unul Gică Hușanu, un tip încrâncenat, tăcut, cu o privire cruntă, cu mutră de haiduc de codru des, care în absența unui alt Hușanu care îmbătrânise, era recunoscut drept prim ghiogar al satului. Avea în curte un coteț pentru porci, un coteț bine alcătuit din trunchiuri de copaci, la care avea și un pod, niciodată nu am înțeles
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
cheia franceză, care mă așteptam ca în Franța să fie denumită simplu, cheia noastră, ei o denumesc de fapt, cheia engleză (!?!), în Germania, se numește tot cheie engleză, la noi franceză. Și ca până la coadă ceața să fie și mai deasă, în certificatul de naștere acestei regine a cheilor, se spune, negru pe alb, „Acest tip de cheie fost inventat la 11 Mai 1892 de un suedez numit Petter Johansson, și de aceea se mai numește în mod firesc și cheie
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
un pătuț moale în care aștepta, surâzând, tot ceea ce avea să vină! CAPITOLUL I Boțul de aur I se spunea "boțul de aur". Era mică, dolofană, avea ochii mari și negri, o piele catifelată de crin alb iar părul blond, des și ondulat, te ducea cu gândul la chipul sfânt al lui Iisus din pruncie. Pe măsură ce micuțul boț de aur crescu, deveni o fetiță slăbuță, nărăvașă, orgolioasă și tare neastâmpărată. Luana Leon reprezenta întregul univers al unei familii obișnuite. Mama, femeie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
mici, negre. Încep să fredoneze unul din cântecele filmelor cu Charlot. Se ridică, pe rând, sprijiniți în bastoane. Se aliniază și pornesc spre masa spectatorilor, învârtind bastoanele și legănându-se, imitând mișcările eroului cu pricina. Au, sub năsucurile cârne, mustăți dese și scurte, desenate cu carioca. Spectatorilor nu le vine să creadă. Înțepeneala lui Dan a dispărut ca prin minune. Cu cât se leagănă și se împiedică mai tare, cu atât e mai aproape de personaj. Ema întruchipează un Charlot rotofei și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
avut "norocul" să facă parte din prima promoție de elevi care, pe lângă matematică și română, să dea examen și la fizică. Știa că la matematică era capabilă să ia un șase dar nota de la fizică îi apărea într-o ceață deasă, de nepătruns. Toate cele trei zile de testări au sleit-o de puteri. I-a fost imposibil să se detașeze de atmosfera stresantă creată de admitanți. Adunați în mijlocul curții, care mai de care mai blindat cu manuale, caiete și culegeri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
unde, o siluetă imaginară trecu pe lângă ea, inima îi îngheață de groază. Ca și cum i-ar fi ghicit spaimele, Renar se apropie cu grijă și-o prinse de mână. Fata se lipi de umărul lui și se lasă condusă prin negura deasă. Călcau, când și când, prin gropile de pe uliță, dezechilibrându-se și ciocnindu-se unul de celălalt. Mâna lui fermă încerca s-o susțină iar ochii verzi căutau zadarnic să întrevadă capcana următoare. Căldura mâinii care o susținea și apropierea tainică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
vreau alt dar, te vreau numai pe tine, Ca să-mi aduci iubirea înapoi". Mesajul lui, plin de contradicții, nu lămuri în nici un fel problema dintre ei. Versurile din final nu făcură decât s-o arunce într-o ceață și mai deasă. Luana așteptă, fără stare, ca băiatul să-i dea caietul lui, pentru a putea pune punctul pe "i". Plănuise să noteze acolo întregul zbucium prin care trecuse, să se explice și să se scuze, oferind, astfel, o șansă relației dintre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
desenată, ochii mari și calzi, mângâierea tandră și pricepută. Acum, rarele momente care-i aduceau împreună erau forțate, de complezență, se terminau imediat, el fiind prea obosit iar ea grăbită să-și reia lectura. Începu să facă drumuri cât mai dese la Sanda, Ștefan fiind nevoit să dea numeroase telefoane ca s-o facă să se întoarcă. Nu era prost. Simțea că o pierde. Sărutul ei pătimaș, care-l arunca odinioară în extaz, dispăruse. Scenele de gelozie și interminabilele mustrări pieriseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
la muncă, dornici să termine cât mai repede și să fugă cât mai departe. Priviră ruinele precum meșterul Manole. Dezolați, au dat înapoi. Nu voiau să se implice într-o treabă a cărei sorți de izbândă apăreau într-o ceață deasă. Sanda izbucni într-un plâns cu suspine. Luana nu știu încotro s-o apuce. Bica striga, de mama focului, să se renunțe la toate planurile, să fie lăsată să trăiască în pace puținele zile pe care le mai avea. Scoasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
era conștientă că, prin natura talentelor înnăscute, a studiului neobosit și receptivității la tot ceea ce se întâmpla în jur, poate depăși orice limită dar nu era convinsă că avea voie să se întindă mai mult decât îi era plapuma. Ceața deasă, în care se zbătuse ani la rând, se ridicase de la o zi la alta. Lecturile nopții nu i se mai păreau atât de încâlcite. Citise, undeva, un studiu interesant și făcuse o analogie cu una din crizele firmei dar nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
și, În ochii lui, cei doi bărbați care discutau sub marchiză erau personaje prestigioase, care ajunseseră În vârful ierarhiei. — Tare aș mai bea un pahar cu bere! În colțul străzii era un bar, dar nu puteau să iasă În ploaia deasă. Cuvântul bere Îi stârni lui Maigret un zâmbet resemnat. Îi promisese lui Rian și se ținea de cuvânt. — Urcăm? Îl găsi pe polițist sprijinit cu spatele de perete. Tânărul luă imediat poziție de drepți, În timp ce suspectul se uită pe rând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
din fața ochilor mei! În timp ce ieșeam, judecătorul Saxo mi-a făcut cunoscute ordinele pe care le primise, fără emoție, ca și cum ar fi vorbit cu glasul altcuiva. Trebuia să mă duc în ținutul stăpânit de tribul Ariberti, croindu-mi drum prin păduri dese și sălbatice dincolo de Tagliamento, două mile la sud de locul unde via Postumia se-ntâlnește cu izvoarele râului pe care romanii îl numesc, lipsiți de fantezie, Fiume. Acolo aș fi găsit un tânăr, pe care trebuia să-l învăț să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]