6,028 matches
-
cu pieptul gol și incredibil de păros. Iisuse. Nu știu nici eu cum, dar reușesc să nu scap tava pe jos. — Îmi... cer scuze, spun bâlbâindu-mă, făcând un pas înapoi. Nu mi-am dat seama... — Nu te prosti ! Intră ! exclamă Trish veselă, părând că s-a împăcat total cu ideea că eu mă aflu în dormitorul ei. Nu suntem pudici. OK, sinceră să fiu, mi-ar fi plăcut să fie. Mă apropii cu grijă de pat, trecând peste un sutien
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
privire curioasă. Știi ce ai de făcut ? Ai totul sub control ? — Categoric. Mă chinui să găsesc niște cuvinte care să-mi ateste competența. Sunt destul de... călare pe situație. Auci. Adică... gata să-ntorc casa cu fundul în sus. Auci. — Bravo ! exclamă ea. Știam eu ! N-ai nevoie să te iau de mână și să-ți arăt ! Știi singură ce trebuie făcut într-o casă ! — Îmi place să cred că da. Trish îmi răspunde cu un surâs radios și mai ia o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
că aduc un pic cu un bursuc. Aerul văratic a început deja să se încălzească și îl inspir recunoscătoare, în timp ce pășim pe aleea de pietriș. Simt un miros plăcut floral, pe care am sentimentul că-l recunosc... — Caprifoi și iasomie ! exclam subit. Am ulei de baie Malone acasă. Uite caprifoiul, acolo pe zid. Nat îmi arată spre o plantă încâlcită de pe piatra veche, îngălbenită, cu flori de culoare gălbui deschis. Acum un an l-am pus. Mă uit la florile delicate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
la glumele lui și-și va expune încheieturile și palmele. Mă aplec spre imaginea mea din oglindă ca să văd cum dă, și-mi întind mâna. Arăt ca Iisus. O să încerc faza cu râsul pe ton de flirt. — Ha ha ha ! exclam cu voce tare. M-ai dat pe spate ! Acum arăt ca un Iisus care a luat ceva la bord. Nu sunt prea convinsă că în felul ăsta îmi sporesc șansele. Cobor, trag draperiile, lăsând să intre lumina puternică a dimineții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
unghiile ei ca lama. Dintre bulele de scârțâitoare și foliile de protecție cu bule de aer ridic un... ceva strălucitor, de inox. Ce naiba o fi ăsta ? Mă uit repede la eticheta de pe cutie. Formă de savarină. — O formă de savarină ! Exclam. Ce frumos ! Exact ce-mi doream. — N-am luat decât opt, spune Trish îngrijorată. Ajung ? — Ăă... mă uit la cutie neajutorată. Cred că sunt arhisuficiente. — Acum, crațițele. Trish a deschis cu unghia o cutie de vase strălucitoare de aluminiu și-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
expresia de plăcere și mulțumire de sine de pe fața ei, îmi dau seama că am atins nota cea mai adecvată de flatare. — Treizeci și nouă, dacă vrei să știi ! spune, și pe obraji îi apar două pete de culoare. — Nu ! exclam, evitând să mă uit la ridurile de laba gâștii. Nu pot să cred ! Ce mincinoasă. A făcut patruzeci și șase în februarie trecut. Și dacă nu vrea ca lumea să știe asta, ar trebui să nu-și lase pașaportul pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
-mi iau cărțile cu mine în grădină, adaugă aceasta relaxată. Crezi că-mi poate aranja grădinarul o masă la umbră ? Trish se uită cu maximă admirație cum Melissa scotocește printr-un rucsac plin de manuale. — Fii atentă câte cărți, Samantha ! exclamă în timp ce Melissa scoate Ghidul avocatului - primii pași în abordarea litigiilor. Fii atentă ce cuvinte complicate ! — Ăă... uau, spun politicoasă. — Ce-ar fi să ne faci mai întâi tuturor niște cafea ? Trish se întoarce către mine. O s-o bem pe terasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
Samantha ? — Îhm... da, mă bâlbâi. — N-a avut nici cea mai mică idee, spune Nathaniel zâmbind larg. — La mulți ani, scumpo. Iris vine la mine, mă îmbrățișează strâns și mă sărută pe obraji. — Eddie, desfă șampania ! o aud pe Trish exclamând impacientă în spatele meu. Hai odată ! Sunt complet debusolată. Ce să fac ? Ce să zic ? Cum le dai celor care care ți-au organizat o petrecere surpriză de ziua ta vestea că, de fapt... nu e ziua ta ? Dar oare de ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
mă fixează insistent. Peste tot se întorc capete, ca un magnet care atrage pilitură de fier. Și nicăieri nu există nici măcar un chip prietenos. — Iisuse Hristoase ! aud că spune cineva. Uitați-vă la ea. Dar are voie să fie aici ? exclamă altcineva. — Nu, zic, încercând să par sigură pe mine. Ai dreptate. N-am. Dau să plec, dar gloata mă înconjoară din toate părțile. Nu pot găsi nici o cale de ieșire. Și atunci simt cum mi se ridică brusc inima în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
pe hol. Mă uit prin vizor și o văd pe doamna Farley privindu-mă, cu brațele pline de pachete. Evident. Cine altcineva să fie ? Deschid ușa. — Bună dimineața, doamnă Farley. — Samantha, m-am gândit eu că tu trebuie să fii ! exclamă. După atâta timp ! Sinceră să fiu... N-am știut ce să cred... Am fost plecată. Îi zâmbesc. Îmi pare rău că nu v-am spus că plec. Însă n-am știut nici eu. — Înțeleg. Privirea doamnei Farley îmi înregistrează avidă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
noi credem că e ceva legat de Joanna Lumley ! Deodată, se aude soneria. Mi se ridică stomacul în gât. O clipă, mă gândesc că n-ar fi rău să o șterg pe ușa din spate. — Mă întreb dacă ei sunt ! exclamă Trish. Eddie, du-te să deschizi. Samantha, pune de cafea. Mă privește impacientă. Haide ! Sunt total paralizată. Trebuie să vorbesc. Trebuie să le explic. Dar gura nu vrea deloc să mă asculte. Corpul refuză să se miște. — Samantha ? Mă fixează
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
de bucătărie. Trish încă se mai ține de scaun, de zici că e posibil să cadă în orice clipă. — Nu înțeleg. Eddie lasă prosopul jos brusc și se întoarce spre mine. Cum ai reușit să combini avocatura și menajul ? — Da ! exclamă Trish, reînsuflețindu-se brusc. Cum naiba ai putut să fii și avocată în City și să mai găsești și timp să te specializezi cu Michel de la Roux de la Blanc ? O, Doamne. Tot nu pricep ? — Adevărul e că nu sunt menajeră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
Eu sunt în Daily Mail ! Se colorează ușor la față. Ăsta ar putea fi doar începutul pentru noi, Eddie. Dacă am angaja agentul de presă potrivit, am putea ajunge la reality TV ! Sau... să facem reclamă la Campari ! — La Campari ? exclamă Eddie. Trish, tu nu bei Campari ! — Dar aș putea să beau ! spune Trish agasată exact în clipa în care sună soneria. Sau ar putea să folosească apă colorată... Mă îndrept zâmbind spre hol, trăgându-mi capotul mai bine în jurul meu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
la un metru de mine, stă jos și se uită fix înainte. Ce... De ce e... — Nathaniel ! încerc să strig, dar glasul îmi devine un țipăt răgușit. Nathaniel ! Îi fac cu mâna frenetic, încercând să-i captez atenția. — Iisuse, el e ! exclamă Dominic. Nathaniel ! urlă cu un glas ca de megafon. Aici, amice ! — Nathaniel ! Până la urmă, îmi revine glasul. Nathaniel ! La țipătul meu disperat, ridică în fine privirea și tresare vizibil în clipa în care mă zărește. Preț de un moment, pare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
alte lucruri, Dacă Centrul nu le cumpăra pe astea, e mai mult decât îndoielnic că va cumpăra altele, Poate că nu, poate că cine știe, Despre ce vorbești, femeie, Spun c-ar trebui să ne apucăm să facem păpuși, Păpuși, exclamă Cipriano Algor cu un ton de surpriză scandalizată, păpuși, niciodată n-am auzit o idee mai trăznită, Da, dragă tată, păpuși, statuete, bibelouri, momâi, jucării, hopa-mitică, spune-le cum vrei, dar nu spune că e o prostie până n-avem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
se schimbase, aluzia la niște nedefinite sentimente de a căror existență Marta ba se îndoia, ba credea în ele, îl tulburase, Mă refer la Isaura Estudiosa, rosti Marta de parcă s-ar fi aruncat într-o baie cu apă rece, Poftim, exclamă tatăl, M-am gândit că, dacă ești interesat de ea, cum mi s-a părut uneori, și-ți spun că ești pe cale să ai un nepot, ai putea, îmi dau seama că scrupulele mele sunt absurde, dar n-am reușit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
o să mai fie, În ce mă privește, eu sunt resemnat, spuse Marçal, și imediat spre Cipriano Algor, Și tata, Eu sunt resemnat de mulți ani, de când s-a născut, În sfârșit, toată puterea femeii, tremurați, bărbaților, tremurați și temeți-vă, exclamă Marta. Olarul nu urmă de astă dată tonul jovial al fiicei lui, ci vorbi serios și senin ca și cum aduna unul câte unul cuvintele care rămăseseră în urmă, în locul unde fuseseră gândite și lăsate să se coacă, dar nu, aceste cuvinte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
după aceea, unde, cum, cu cine, îl înțepă Marta, Îmi voi însoți fiica și ginerele în Centru, dacă mă mai vor. Neprevăzuta și categorica declarație a lui Cipriano Algor a avut efecte diferite asupra fiicei și a ginerelui. Marçal a exclamat, În sfârșit, și și-a îmbrățișat cu putere socrul, Nu poți să-ți închipui ce bucurie mi-ai făcut, spuse, era ca un spin în inimă. Marta și-a privit tatăl mai întâi cu scepticism, ca și cum nu credea ce aude
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
hrană, Găsit n-a cerut, dezinteresat de obligațiile lui de paznic, s-a întins lângă cușcă, vechea înțelepciune spune că trupul culcat suportă multă foame, așteptând, răbdător, ca unul dintre stăpâni să-și dea o palmă peste frunte și să exclame, oh, la naiba, am uitat de câine. Nu e de mirare, odată ce, în zilele acelea, chiar de ei înșiși uitaseră. Dar datorită acestei totale dăruiri față de sarcinile lor, furând ore somnului, deși Cipriano Algor niciodată n-a renunțat să protesteze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
însorită, dar răcoroasă, poate că se schimbă vremea. Se simțeau bine, în ciuda tristeții, se simțeau aproape fericiți, în felul acela melancolic pe care fericirea adesea îl alege ca să se manifeste, dar, brusc, Marçal se ridică de pe scândura de uscat și exclamă, Am uitat, părinții mei, trebuie să mergem să vorbim cu părinții mei, pun pariu doi la unu că se vor întoarce la ideea că ei trebuie să meargă la Centru, și nu tatăl tău, Cu mine de față, probabil că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
gol, și spuse, Să mergem. Nu va mai pronunța alt cuvânt până când vor ajunge la Centru, până când au urcat în liftul care i-a dus cu valizele și pachetele la etajul treizeci și patru, până când au deschis ușa apartamentului, până când Marçal a exclamat, Am ajuns, doar atunci a deschis gura ca să emită câteva sunete organizate, totuși nimic personal, se mărgini să repete, cu un mic adaos retoric, fraza ginerelui, E adevărat, am ajuns. La rândul lor, Marta și Marçal vorbiseră puțin în timpul drumului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
influența lui nu se Întinde dincolo de acești tineri care-l Înconjoară, atenți la cea mai mică frază, la cel mai mic semn al lui. În ochi Îi apare o lucire neașteptată. Se Întoarce spre acoliții săi. Apoi, triumfător, spre mulțime. Exclamă: — Dumnezeule, cum am putut oare să nu-l recunosc pe Omar, fiul lui Ibrahim Khayyam din Nishapur? Omar, steaua Khorasanului, geniul Persiei și al celor două Irakuri, prințul filozofilor! Mimează o adâncă plecăciuneși Își flutură degetele de cele două părți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
sugereze să te numească mare vizir, numirea ta fiind o ușurare pentru Întreaga curte. Totuși, Înainte de a-i da un asemenea sfat, voia să aibă Încuviințarea ta. Omar a avut nevoie de timp să Înțeleagă ce i se cere, apoi exclamă: — Dumnezeule, Djahane, Încerci să mă dai pierzării? Mă vezi tu comandând armatele imperiului, decapitând un emir, Înăbușind o revoltă a sclavilor? Lasă-mă cu stelele mele! — Ascultă-mă, Omar. Știu că n-ai dorința de a conduce treburile țării, rolul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
i se cere, pe un ton patetic, suma de patruzeci și două de mii de tumani pentru plata soldelor trupelor din Teheran. — În caz contrar, va izbucni o revoltă, și trezorierul general va fi acela care va purta Întreaga responsabilitate! exclamă Amir-i-Azam, „Emirul Suprem”, ministru de Război. Răspunsul lui Shuster: — Dl ministru a solicitat, acum zece zile, o sumă egală cu aceasta. Ce-a făcut cu ea? — Am cheltuit-o pentru plata unei părți din soldele aflate În Întârziere, familiile soldaților
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
nevrând deloc să se dea dusă. Cred că or să fie și mai populare decât cele lila. — Serios? zic, încercând să par cât pot de indiferentă. Ei, am să le iau doar pe astea, cred... — Uite c‑am găsit‑o! exclamă ea. Știam eu că trebuia să mai fie una undeva pe aici. Iar eu încremenesc, pentru că în acel moment pune pe tejghea cea mai rafinată sanda pe care am văzut‑o vreodată. E un oranj pal, cremos și are aceleași
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]