9,442 matches
-
așteptat în fața acestei săli și a înregistrat cu răbdare și minuție fiecare gest, reacție, grimasă, declarație, confesiune a parlamentarilor ieșiți la o pauză de țigară sau de cafea. A rezultat un pasionant document despre democrație, construit însă ca o veritabilă ficțiune - o piesă de teatru în cinci personaje (parlamentari, membri ai comisiei) ce se derulează nu pe scenă, ci în culise. Timp de 90 de minute pătrundem în culisele Puterii, vedem cum se construiesc strategiile și jocurile de influențe, devenim martorii
SOLOTHURN 2004: povești elvețiene și povești românești by Viorica Bucur () [Corola-journal/Journalistic/13170_a_14495]
-
Un film traversat de o mare tristețe (a poveștii, a personajelor), fără nimic turistic în el, regizorul fiind interesat nu de geografie fizică, ci de geografii spirituale. Totuși, în ciuda acestor filme realmente interesante, premiul pentru cel mai bun lung-metraj de ficțiune a fost decernat unei pelicule academice și plicticoase - “Mein Name ist Bach”. Este primul lung-metraj al unei realizatoare de 50 de ani, Dominique de Rivaz Knecht, fostă asistentă a lui Alain Tanner și Nino Jacusso și, de mai bine de
SOLOTHURN 2004: povești elvețiene și povești românești by Viorica Bucur () [Corola-journal/Journalistic/13170_a_14495]
-
și totuși monologul respectiv nu este doar un "detaliu": este motorul întregii acțiuni. Problema ridicată de cei care au văzut în asta o manipulare inadmisibilă a istoriei este pertinentă: au cineaștii dreptul de a folosi Holocaustul ca argument al unei ficțiuni? Deși răspunsurile variază în funcție de sensibilitatea fiecăruia la acest subiect, cred că trebuie trecut dincolo de aspectul emoțional și pusă problema în termeni logici. Or, din acest punct de vedere, Holocaustul este un eveniment al istoriei care poate fi - la fel ca
Norocoși de serviciu by Alex. Leo Șerban () [Corola-journal/Journalistic/13694_a_15019]
-
bella? Eu zic că nu: mi se pare indecent. Ai dreptul să amintești de Holocaust atunci cînd descrii viața unui personaj, arătînd cum a fost marcată de el? Eu zic că da: este dreptul estetic, moral și fundamental al oricărei ficțiuni, și nu văd nimic indecent în aceasta. Intact este unul din acele filme care propun o mitologie - dar nu în linia Stăpînul inelelor ( sau Războiul stelelor), ci în aceea a Suspecților de serviciu. Este o mitologie a hazardului ( joc, noroc
Norocoși de serviciu by Alex. Leo Șerban () [Corola-journal/Journalistic/13694_a_15019]
-
unor polaroide), să ia parte la o partidă de ruletă rusească. Evident, Berg cîștigă; singurul care reușește să iasă intact din "camera mortuară" este un hoț, Tomas ( Leonardo Sbaraglia, excelent). Samuel Berg este echivalentul cinematografic al lui Kayser Soze: o ficțiune semnificativă care generează acțiunea. Mai puțin flamboaiant decît personajul lui Kevin Spacey, este un magister ludi cu puteri totale înlăuntrul jocului inventat de el - singurul care poate să anuleze sau să re-starteze "programul". Și totuși, nu el, ci Tomas - tînărul
Norocoși de serviciu by Alex. Leo Șerban () [Corola-journal/Journalistic/13694_a_15019]
-
ea își închipuie că, dacă i-ar fi spus " Nu te mai iubesc", accidentul nu s-ar mai fi produs ( aceeași frază o salvase pe prietena eroului de la o moarte sigură în accidentul aviatic prin care trecuse acesta); este o "ficțiune compensatoare", tipică celor care au antecedente traumatice. Or, fraza respectivă a rămas în memoria mea tocmai ca generator al accidentului... ( Și mi se pare, în continuare, că această variantă - în care, cu alte cuvinte, "Nu te mai iubesc" funcționează diametral
Norocoși de serviciu by Alex. Leo Șerban () [Corola-journal/Journalistic/13694_a_15019]
-
și al spectatorului). Evident, un asemenea film și un asemenea personaj nu pot fi degustate de cei al cărui gust cinematografic se reduce la filmul hollywoodian - "Ceea ce ne interesează este modul în care realul hrănește și este scânteia ce declanșează ficțiunea și cum ficțiunea devine o privire asupra realului" - afirmă frații Dardenne. Aceeași intenție au avut-o și realizatorii unei alte pelicule ce a șocat anumite obișnuințe: Condiția câinilor (State of Dogs, 1998), un film de debut datorat belgianului Peter Brosens
Made in Europa by Viorica Bucur () [Corola-journal/Journalistic/16149_a_17474]
-
Evident, un asemenea film și un asemenea personaj nu pot fi degustate de cei al cărui gust cinematografic se reduce la filmul hollywoodian - "Ceea ce ne interesează este modul în care realul hrănește și este scânteia ce declanșează ficțiunea și cum ficțiunea devine o privire asupra realului" - afirmă frații Dardenne. Aceeași intenție au avut-o și realizatorii unei alte pelicule ce a șocat anumite obișnuințe: Condiția câinilor (State of Dogs, 1998), un film de debut datorat belgianului Peter Brosens (39 de ani
Made in Europa by Viorica Bucur () [Corola-journal/Journalistic/16149_a_17474]
-
de film „Anonimul” se desășoara în intervalul 28 august - 2 septembrie, în incinta Noului Cinematograf al Regizorului Român (NCRR), din cadrul Muzeului Țăranului Român. Autor: Diana - Monica Vulpescu În această perioadă publicul poate urmări filmele din competițiile de lungmetraj, scurtmetraj de ficțiune și scurtmetraj de animație. De asemnea, vor fi o serie de scurt și mediumetraje românești, dar și filme din programele paralele ale Festivalului. În ultima zi a retrospectivei vor putea fi văzute filmele care au fost declarate câștigătoarele festivalului. Festivalul
Retrospectiva celei de a IX-a ediții a festivalului Anonimul () [Corola-journal/Journalistic/81292_a_82617]
-
ultima zi a retrospectivei, începând cu ora 19. Acestea au fost declarate câștigătoare, prin vot, de către publicul prezent la Sfântul Gheorghe: Trofeul Anonimul 2012 - "Toată lumea din familia noastră" în regia lui Radu Jude (România/ Olanda); Cel mai bun scurtmetraj de ficțiune - "Pui, cartofi prăjiți și o cola" în regia lui Emanuel Pârvu, (România); Cel mai bun scurtmetraj de animație - "Țipătul" de Sebastian Cosor (România); Premiul Special acordat de bloggerii acreditați la Anonimul - "Reuniune de familie" regizat de Florina Dumitrache Premiul "Ovidiu
Retrospectiva celei de a IX-a ediții a festivalului Anonimul () [Corola-journal/Journalistic/81292_a_82617]
-
și modelul Arghezi, al necruțătorului pamfletar căruia i se ștersese complet din memorie numele actriței nimicite pe hârtie cu numai o zi înainte. Paginile de gazetă, pagini "la vedere", accesibile cititorului mediu, sunt și o formă de socializare. Autorul de ficțiuni dense, grele, pline de fantasme, face un pas către spațiul public, scoțând nasul prin ușa întredeschisă și încercând să prindă pulsul scării, blocului, țării. Făcând astfel dovada că e un bun cetățean, un ins adânc preocupat de problemele societății în
Ușa stacojie by Daniel Cristea-Enache () [Corola-journal/Journalistic/11697_a_13022]
-
alcătuiri fantomatice (un zid ce abia se mai ține, o scară ce nu mai duce nicăieri), ele au o rezonanță specială în sensibilitatea scriitorului. Mergând pe urmele acestuia, vom trece cu relativă ușurință din realitatea pe care o trăiește în ficțiunea pe care o scrie: "Coloane la etaj, geamuri cu sticlă spartă și înlocuită cu hârtie albastră, impresie de părăsire și fărâmițare lentă (...) Dezolat, m-am lăsat pe vine, și atunci, deodată (pentru că o priveam acum de la înălțimea copilului de doi
Ușa stacojie by Daniel Cristea-Enache () [Corola-journal/Journalistic/11697_a_13022]
-
despre figura spiritului creator, complexul respectiv are funcția și valoarea lui. Când însă, defulat, modifică datele realității pentru a le face să coincidă cu desenul interior al protagonistului, se impune o corecție în spiritul adevărului. Întrucât ceea ce este dezirabil în ficțiune nu se potrivește cu spațiul realului. Fiecare are o logică distinctă, o conformație pe care, spre binele nostru moral și psihologic, o respectăm. Publicistul trece cu facilitate dintr-o parte în alta, aplicând legi progresiste în spațiul comentariului literar și
Ușa stacojie by Daniel Cristea-Enache () [Corola-journal/Journalistic/11697_a_13022]
-
Miru Rozeta -, care înseamnă lupta dintre Diavol și Înger. În jurul acestor personaje se țese cu migală parabola, alegoria, realismul magic și situarea scriitorului față de cititorul său. O complexitate de situații, care mai de care mai stranii, ce ne dezvăluie o ficțiune greu de stăpânit. Însă, cum orice ficțiune se leagă de realitate, Marius Tupan depune mărturie în trilogia sa asupra a ceea ce am trăit, asupra a ceea ce trăim și ce se va întâmpla într-un viitor nu prea îndepărtat. Primul volum
Lupta Diavolului cu Îngerul by Mariana Criș () [Corola-journal/Journalistic/9922_a_11247]
-
și Înger. În jurul acestor personaje se țese cu migală parabola, alegoria, realismul magic și situarea scriitorului față de cititorul său. O complexitate de situații, care mai de care mai stranii, ce ne dezvăluie o ficțiune greu de stăpânit. Însă, cum orice ficțiune se leagă de realitate, Marius Tupan depune mărturie în trilogia sa asupra a ceea ce am trăit, asupra a ceea ce trăim și ce se va întâmpla într-un viitor nu prea îndepărtat. Primul volum, Craterul, este gândit, asemenea Purgatoriului lui Dante
Lupta Diavolului cu Îngerul by Mariana Criș () [Corola-journal/Journalistic/9922_a_11247]
-
reconstituit de Bogdan Teodorescu la nivelul romanului se pretează mai bine analizei decît discursul politic al senatorului Corneliu Vadim Tudor a cărui receptare este de cele mai multe ori denaturată de contextul politic. Judecate cu mintea limpede, la nivelul unei cărți de ficțiune, plusurile și minusurile clasei politice și ale formatorilor de opinie ies mult mai pregnant în evidență. Ceea ce surprinde în mod plăcut în proza lui Bogdan Teodorescu este, în primul rînd, dezinvoltura stilistică, aparenta ușurință a scrisului, privirea mereu trează, inteligentă
Măști ale tranziției by Tudorel Urian () [Corola-journal/Journalistic/14541_a_15866]
-
nu cred decât într-o mică măsură în adevărul acestor secvențe socio-istorice din trecutul apropiat. E ca și cum mi-ar povesti cineva mie despre viața de front, blocada Leningradului sau măcelul de la Cotul Donului. Istoriile par desprinse și scuturate de Istorie, ficțiuni cu personaje imposibil de întâlnit în viața reală, momente cu care existența noastră nu are nici o legătură. Și totuși legăturile sunt foarte strânse, oricât ar pleda unii pentru radierea trecutului și oricât s-ar minuna alții de ceea ce află de la
Ceaușism la pătrat by Daniel Cristea-Enache () [Corola-journal/Journalistic/8209_a_9534]
-
traversează-mă pe podul acesta / de cuvinte/ fără să privești în jos!”). Complementar, apar poemele pe temă socială, precum „Caierul de vorbe vane”, „Viața cu amenințările ei” („... amenințările ei care iată vin acum și dinspre/ inofensivii castraveți mă retrag în ficțiune las/ realitatea să bată filmul/ în care nu sunt de găsit decât poate în pauzele de/ publicitate”) sau, aproape de manifest, „Petiții canine”: „primarul trebuie să învețe/ limba câinelui/ care lansează spre lună/ atâtea petiții nesoluționate”. Dincolo de câteva „accidente de parcurs
Alfabetul neantului by Constantin M. Popa () [Corola-journal/Journalistic/4531_a_5856]
-
1965), scriitor și editor francez, coordonează colecțiile de literatură străină „Du Monde Entier” și „Arcades” la Editura Gallimard. Născut într-o familie de origine est-europeană, scriitorul a dezvoltat istoria exodului postbelic al familiei sale spre Occident, în două volume de ficțiune: Băile Király (2008, tradus în românește de Silviu Lupescu, Polirom, 2009) și Lapte și miere (2010, tradus în românește de Anca Băicoianu, Polirom, 2011). Jean Mattern a fost prezent, ca editor, în 2006, la Festivalul de Literatură „Zile și Nopți
Jean Mattern: „Nu mă interesează realitatea, ci adevărul“ by Ana Chirițoiu () [Corola-journal/Journalistic/5045_a_6370]
-
autobiografic. Doar că, pe măsură ce scriam, ficționalizam diferite lucruri din viața mea. Actul de-a scrie transformă lucrurile, le schimbă. Pe mine nu mă interesează realitatea, ci adevărul. Iar adevărul nu se găsește în detaliile concrete. Uneori ajungi la el prin intermediul ficțiunii. Cred că ficțiunea e un mijloc mai bun de-a ajunge la adevăr - fie el al unor senzații sau al unor sentimente. Genul acesta de adevăr îl caut în ceea ce scriu, nu adevărul factual. De-asta v-ați și păstrat
Jean Mattern: „Nu mă interesează realitatea, ci adevărul“ by Ana Chirițoiu () [Corola-journal/Journalistic/5045_a_6370]
-
pe măsură ce scriam, ficționalizam diferite lucruri din viața mea. Actul de-a scrie transformă lucrurile, le schimbă. Pe mine nu mă interesează realitatea, ci adevărul. Iar adevărul nu se găsește în detaliile concrete. Uneori ajungi la el prin intermediul ficțiunii. Cred că ficțiunea e un mijloc mai bun de-a ajunge la adevăr - fie el al unor senzații sau al unor sentimente. Genul acesta de adevăr îl caut în ceea ce scriu, nu adevărul factual. De-asta v-ați și păstrat scrisul, așa cum remarcă
Jean Mattern: „Nu mă interesează realitatea, ci adevărul“ by Ana Chirițoiu () [Corola-journal/Journalistic/5045_a_6370]
-
Coetzee știe prea bine (și o spune explicit chiar în această carte), că scriitorii nu cred în asemenea competiții și ierarhizări. La fel de bine știe însă că, prin anvergura, experiența, statura morală și talentul care-l definesc ca scriitor a cărui ficțiune profund meditativă și implicată social a experimentat cu succes formule insolite, și-a asigurat dreptul de a emite sentințe, de a-și proclama propriile adevăruri. A preferat totuși succesul de public al unui roman conceput în așa fel încât să
Coetzee ca „J. C.” by Felicia Antip () [Corola-journal/Journalistic/6567_a_7892]
-
aluziv, oblic - ceea ce le face și mai insuportabile - de către neînduplecatul prooroc al damnațiunii contemporane. Au putut să-și dea seama că autorul sud-african nu recondiționează formule uzitate anterior de alții, că el născocește numai situații și evoluții neîntâlnite anterior în ficțiune. De aceea, nu puteau să se aștepte ca formula literară inițială să rămână neschimbată. Benzile încep, de la un punct, să șerpuiască, să se întretaie, raporturile dintre personaje se modifică și, ceea ce este mai important, ideile în jurul cărora a fost construit
Coetzee ca „J. C.” by Felicia Antip () [Corola-journal/Journalistic/6567_a_7892]
-
de pe acum pot spune că unele pagini le-am savurat și la a treia lectură"); lăsîndu-se în voia unor asociații și referiri filozofice interesante, ca, de pildă, apropos de ideea lui Paul Ricoeur din "Temps et Récit" după care "timpul ficțiunii nu se mai opune timpului istoriei", sau de temerea exprimată de Baudrillard că "noile generații nu mai pot înțelege nici cel de al doilea război mondial, nici holocaustul". în multe alte scrisori, ca și mai tîrziu, cînd am început să
Cuvinte și limbaje by Gina Sebastian Alcalay () [Corola-journal/Journalistic/8741_a_10066]
-
le adune. ș...ț Iar acest excelent servitor își pierdea stăpânirea de sine, se așeza pe actele strânse și nu mai făcea nimic altceva decât să-și balanseze picioarele". Organizarea scenografică a imaginii vizuale nu rămâne la Kafka de domeniul ficțiunii, ci funcționează și în viața cotidiană. Citez doar două exemple menționate în Jurnal. Unul este descrierea lui Rudolf Steiner, celebrul antropozof. În 1911, la Berlin, acesta ținea conferințe, dar avea și un cabinet medical unde consulta, recomandând diete antropozofice. Kafka
Vocația scenografică by Amelia Pavel () [Corola-journal/Journalistic/14021_a_15346]