5,478 matches
-
sublima fericirea revine la a ști, a-i evalua durata, a o potența. Arhivarea ei este esențială, este hrană ulterioară pentru suflet și minte, ea adaugă la sănătatea mentală și fizică. Punctul de sublimare este punctul până la care trebuie să îndurăm fericirea, oricât de insuportabilă ni s-ar părea, și în același timp este punctul limită, dincolo de care nu avem voie s-o prelungim, pentru a nu cădea în plictiseală. Odată sublimat, actul fericirii trece în sfera gândirii; abia aici putem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
avea urmași, siguranța familiei devenea principala lui responsabilitate. La vremea aceea trebuia să fi rezolvat deja problema habitatului. Lupoaica își pusese soarta în mîinile lui, iar el nu se dovedise vrednic de încrederea ei. Neam de neamul lui nu mai îndurase o asemenea rușine. Ce le va povesti el copiilor lui, nepoților? Cum va avea puterea să-i privească în ochi, să le ceară să fie cei mai buni, cînd el însuși dăduse greș? Trebuia să se adune. Trebuia reparat ce
by Crenguţa H. B. Docan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1108_a_2616]
-
că ne caută și-o să ne certe c-am plecat de-acasă fără să-i spunem! Da, în plus, Lupino va trebui să dea și explicații unei mame îngrijorate sau, perfect justificabil!, de-a dreptul furioase. Asta era trebuia să îndure! În scurt timp, ghidîndu-se, unii și alții, după ecoul vocilor strecurate printre copaci, se întîlniră. Lupoaica era însoțită de Arus și, spre ușurarea lui, Lupino a fost scutit de a oferi amănunte. Șeful haitei a înțeles dintr-un cuvînt cum
by Crenguţa H. B. Docan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1108_a_2616]
-
a întors fără hrană pentru familia lui. Dacă nu era suficientă, cît să le ajungă amîndurora, lupul uita pe dată de foamea lui și se sacrifica bucuros în favoarea lupoaicei. Ea avea de hrănit puiuțul, prioritate pentru care era pregătit să îndure la nesfîrșit, fără să crîcnească. Și a venit și primăvara. Lupino avea cîteva luni și dovedea deja curiozități care-i făceau să nu-și încapă în piele de mîndrie. De la bun început a dat semne că-i un copil special
by Crenguţa H. B. Docan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1108_a_2616]
-
despre ceea ce este viața în ființa sa cea mai intimă, în auto-afectarea sa. În măsura în care se afectează pe sine, se simte și se încearcă pe sine, viața este în mod funciar pasivă în ceea ce privește ființa sa proprie, ea o suferă și o îndură ca pe ceva ce nu a dorit ori stabilit, dar care i se întâmplă și nu contenește să i se întâmple ca ne-dorit și ne-stabilit de ea, și totuși ca ceva ce este ea însăși, ca ceea ce ea
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
i se întâmple ca ne-dorit și ne-stabilit de ea, și totuși ca ceva ce este ea însăși, ca ceea ce ea încearcă în mod constant ca fiind ea însăși. Atâta vreme cât viața este în esență ceea ce se suferă și se îndură pe sine într-o pătimire mai puternică decât libertatea sa, ea nu este doar patos, patimă de sine, ci este determinată de asemenea ca suferință, fiind acel a se suferi primar în care constă orice subiectivitate surprinsă în posibilitatea sa
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
orice subiectivitate surprinsă în posibilitatea sa radicală ca viața însăși viața fenomenologică absolută care suntem noi. În suferința faptului de a se suferi ca suferință de sine și îndurare de sine și atâta vreme cât acest a se suferi și a se îndura pe sine înseamnă un a se încerca pe sine și astfel un a ajunge în sine, un a pune stăpânire pe sine, un a se spori pe sine și un a se bucura de sine, se întâmplă așadar și că
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
de situație în care o instanță teoretică va decide asupra lumii-vieții și a vieții înseși fără a ține seama de ele în nici un fel caracterizează etapa actuală a istoriei lumii, făcând din aceasta Modernitatea despre care putem spune că o îndurăm, dacă este adevărat că în ea, și pentru prima oară de la începutul vremurilor, viața a încetat a-și dicta sieși propriile legi. Interpretările tehnicii, care se multiplică în mod cât se poate de legitim într-o epocă în care oricine
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
de ceea ce o încarcă, adică de ea însăși. Așa cum am văzut, această neputință dublează încărcarea și o face intolerabilă insuportabilul nefiind astfel decât esența interioară a vieții în efectuarea sa fenomenologică: acel "a se suporta pe sine" care nu mai îndură să fie ceea ce este. Acesta este punctul de origine al oricărei culturi, ca și a posibilei inversări a acesteia în barbarie. Cultura este ansamblul acțiunilor și practicilor în care se exprimă prisosirea vieții, toate având drept motivație "încărcarea", "surplusul" care
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
-i amenință, de acele lucruri ce nu seamănă cu grijile lor obișnuite? Simțea toate astea în chip nedeslușit la mari răstimpuri. Îl ajuta pe Marcel să-și țină registrele la zi și-l înlocuia uneori în prăvălie. Cel mai greu îndura lunile de vară, când căldura ucidea până și obișnuita și plăcuta senzație de plictiseală. Și deodată, tocmai când vara era în toi, a izbucnit războiul. Marcel mobilizat, apoi reformat, lipsa de stofe, afacerile care nu mai mergeau deloc, străzile pustii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
lor, să le arăt acolo, în orașul lor, în casa idolului lor, prin pilda purtării mele, că învățătura Dumnezeului meu este atotbiruitoare. Aveau să mă batjocorească, dar nu mă temeam de batjocură, prin ea va ieși la lumină adevărul, și, îndurând-o fără crâcnire, îi voi supune pe acei sălbatici, precum un soare puternic. Puternic, da, ăsta era cuvântul pe care-l rostogoleam întruna pe limbă, visam la puterea deplină, la acea putere prin care îți supui dușmanul, silindu-l să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
între dinți în timp ce dorm, cufundați în somnul polar al nopților, sarea pe care o beau o dată cu apa singurului izvor, aflat în adâncul unei crestături strălucitoare, lasă uneori pe straiele lor întunecate lungi dâre, ca urmele melcilor după ploaie. O, Dumnezeule, îndură-te și dă o ploaie, o ploaie adevărată, o ploaie care să nu se mai sfârșească, o ploaie cu bășici, o ploaie binecuvântată! Ros de puhoaie, orașul cumplit s-ar surpa cu încetul, fără putință de scăpare, și, topit pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
sfârșească, o ploaie cu bășici, o ploaie binecuvântată! Ros de puhoaie, orașul cumplit s-ar surpa cu încetul, fără putință de scăpare, și, topit pe de-a-ntregul într-un șuvoi vâscos, i-ar târî către nisipuri pe cruzii lui locuitori. Îndură-te, Dumnezeule, și dă o singură ploaie! Domnesc peste casele lor sterpe, peste sclavii lor negri care trudesc până la moarte în măruntaiele pământului, fiecare bulgăr de sare smuls din munte e plătit în ținuturile din miazăzi cu viața unui om
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
în care mi-au tăiat limba am învățat să mă închin sufletului nemuritor al urii. Ce învălmășeală, ce furie, bum, bum, beat de căldură și de mânie, prosternat la pământ, culcat peste pușca mea. Cine gâfâie aici? Nu mai pot îndura căldura asta fără sfârșit, așteptarea aceasta, trebuie să-l ucid. Nici o pasăre, nici un fir de iarbă, numai piatră, o dorință stearpă, tăcerea, strigătele lor, limba din mine care vorbește și, din ziua când m-au schilodit, lunga suferință searbădă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
atingă de oraș, de puterea lor de neînvins, de Dumnezeul cel adevărat, și aceluia care trebuia să vină nu i se va tăia limba, el se va putea făli cu bunătatea lui nerușinată fără să fi plătit, fără să fi îndurat batjocura. Domnia răului va fi din nou întârziată, îndoiala va stăpâni iară, oamenii își vor pierde iar timpul visând la un bine cu neputință de atins, istovindu-se în strădanii deșarte, în loc să grăbească venirea singurei împărății cu putință, și priveam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
ușor să-ți pui mereu lacăt la gură, să nu-ți poți niciodată vărsa focul și s-o pornești în fiecare dimineață pe același drum, de fiecare dată mai ostenit, ca să capeți, la sfârșitul săptămânii, doar atâția bani cât se îndura patronul să-ți dea și cu care te ajungeai din ce în ce mai greu. Și într-o bună zi se mâniaseră. Mai erau doi sau trei care șovă'iau, dar se înfuriaseră și ei după primele discuții cu patronul, care le spusese că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
munților care despart deșertul de podișurile înalte. Acolo, pereții stâncoși, verzi și negri către miazănoapte, trandafirii sau violeți spre miazăzi, se înălțau la hotarul veșnicei veri. Îl numiseră într-un post aflat mai la nord, chiar pe podiș. La început îndurase cu greu pustietatea și tăcerea acestor pământuri sterpe, unde, cât cuprindeai cu ochii, nu vedeai decât pietre. Ici-colo, brazde adânci, aducând cu niște arături, fuseseră săpate pentru a scoate la iveală o anume piatră de construcție. Oamenii din partea locului nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
să-mi fii mireasă Și pentru tot ce-nsemni, în viața mea! Din trupul tău ... Eu, aș putea preface lacrimile tale în pietre scumpe și mărgăritare. Dar sufletul ți-e așa curat și pur, Ca să-l ascund în perle nu mă-ndur... Din ochii tăi aș înfrunzi copaci, Uscați de timp ca tineri iar să-i faci Din crudul lor pe crengi să năpădească Desiș de verde pui să cuibărească ... Pe buzele-ți angelic arcuite, Aș înălța oceane de ispite; Dar gura
Căutări prin vara arsă de cuvinte by Nicolae Stancu ; ed. îngrijită de Vasile Crețu, Nicoleta Cimpoae () [Corola-publishinghouse/Imaginative/472_a_1434]
-
s-au îmbrăcat în gri să jelească toamna despărțirii noastre Ce ți-am fost ce-ai fost nu mai are nume am șters și adresa unde ne am aflat ne-au rămas atâtea amintiri comune și o despărțire greu de îndurat Nu am ce să-ți iert nu ai ce mi ierta ne-am iubit prea mult și prea târziu viața mea de-acum de-acum viața ta risipire-n toamnă Când îți scriu ochii mei s-au îmbrăcat în gri
Căutări prin vara arsă de cuvinte by Nicolae Stancu ; ed. îngrijită de Vasile Crețu, Nicoleta Cimpoae () [Corola-publishinghouse/Imaginative/472_a_1434]
-
mama lui Randall, Lucille- subiectul perfect pentru această conversație. De ce nu-i pomenisem de pasiunea mea cu câteva săptămâni mai devreme? Istoria ar fi putut fi rescrisă; șirul de relații eșuate și de dezamăgiri amoroase pe care aveam să-l îndur în decada anilor douăzeci ai existenței mele ar fi putut fi evitat. La optsprezece ani, aș fi putut să încep să trăiesc fericită până la adânci bătrâneți. * * * Ei, oricum, iată că acum aveam acea a doua șansă pe care o așteptasem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
simțeam foarte încrezătoare în legătură cu decizia mea. Un an în tranșee, un progres uriaș în carieră. Eram convinsă că făceam ceea ce era bine să fac. Bine, poate că nu eram chiar convinsă. Dar, cel puțin, speram. și eram în stare să îndur orice timp de un an de zile. Avea să merite. Eram convinsă că puteam s-o scot la capăt. Bine, bine. Speram. Am mai aruncat o ultimă privire, încărcată de nostalgie, către fotocopiatorul unde petrecusem ore întregi - al căror număr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
1 mea! De ce ești așa de slabă? Apoi Mimi s-a întors către Luke și l-a ciupit zdravăn de obraz. Mi-am dat seama că pe Luke îl duruse, dar, cu toate astea, el a continuat să surâdă curajos, îndurând chinul. Cei doi clienți preferați ai mei! Au venit împreună! A, Mimi e așa de fericită! a chicotit ea, conducându-ne la masă. Decorul din restaurantul lui Mimi era, în totalitate, clișeistic - fețe de masă în pătrețele roșii, lumânări lăcrimânde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
Jackson să creadă că aceea era mai mult decât o cină între prieteni. — Consideră-te norocoasă, mi-a răspuns Luke zâmbindu-mi și ridicând ochii din meniu. Prietena mea e o vegetariană strictă, ceea ce înseamnă că eu sunt nevoit să îndur multe mese de la Zen Palate. Abia am reușit să mă conving că chiftelele cu gluten de soia sunt comestibile. Apoi Luke a făcut o pauză, ca să se gândească. — Nu, de fapt, n-am ajuns încă în punctul ăla. Prietenă? Eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
II, înainte de a lua cina în Montauk, cu Bea și Harry. și sigur că voiam să mergem. Dar eram puțin cam agitată. Dacă părinții lui n-aveau să considere că sunt o prietenă potrivită pentru fiul lor? Nu puteam să îndur mai mult de un atac strivitor pe săptămână, la adresa ego-ului personal- și, mulțumită lui Vivian, îmi luasem deja porția, cu o seară înainte. — N-ai de ce să fi agitată. Mama e absolut încântată că mă întâlnesc cu fiica Patriciei Truman
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
și nici n-avea să existe cineva care să-mi spună mulțumesc. Asta fiindcă, în mod cert, ceva n-avea să meargă cum trebuie cu una dintre cărți, cu măcar una, așa că, peste toate celelalte, aveam să fiu nevoită să îndur furia dezlănțuită a lui Vivian. Ceea ce mă întreba ea, de fapt, era dacă eram în stare să fac față unui martiriu în toată regula. — Asta înseamnă, ăăăă, mult, am bolborosit eu. Aș putea să încerc... dar chiar trebuie să fie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]