7,705 matches
-
greu cuvintele. I-am cerut o oglindă, și mi-a adus una mică de argint, veche, dar bine polisată. Mi-am ras barba neagră și țepoasă, care îmi făcea pielea feței și mai oacheșă. Eram deosebit de mândru de părul meu des și negru, pe care-l aranjam după moda romanilor din Cividale: scurt și încrețit cu fierul cald. Din pricina necazurilor prin care trecusem revenise la cum era înainte, lins și drept, așa că am încercat să fac inele șuvițele încă ude. Mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
mine, m-am trezit cu noaptea în cap. Nereușind să adorm la loc, m-am gândit că se cuvine să cunosc împrejurimile. Zorii mijeau pe cerul roșu, luminându-mi drumul spre sat. Un du-te-vino de lume prin perdeaua de fum des a vetrelor deja aprinse. M-am oprit la un adăpost unde un fierar și un pielar lucrau la lumina unui foc mare. M-au salutat respectuos, dar nu s-au oprit din treabă. Unul din ei tocmai termina de cusut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
o cucuvea a cântat în noaptea aceea la fereastra lui. IX Când am pornit, eram cam agitat. Nu din pricină că mă întorceam la Concordia, ci fiindcă trebuia să mă întâlnesc din nou cu tatăl meu. Drumul trecea prin mijlocul unui codru des, ce-l încleșta amenințător. Satele din vremea aceea erau puține la număr, niște biete așezări de case locuite de țărani care-și plecau capul la vederea noastră. Noi înaintam câte doi, în față Ariald și Gundo, după care eu și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
și n-avea pantofi în picioare. A clătinat din cap nedumerit, și-a luat desagul pe umăr și a spus: „Pornim“. După ce-am lăsat în urmă Adria, ne-a condus pe o uliță care dădea într-o pădure din ce în ce mai deasă și mai întunecată. Mergea în fața noastră, încet, dar cu pași mari și statornici. Când și când se oprea, ridica o mână ca semn să nu mai facem zgomot, cu toate că nu vorbeam, ciulea urechile și scruta împrejurimile încercând să vadă dincolo de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
Așteptați aici. S-a întors însoțit de un călugăr bătrân, îmbrăcat în negru, la fel ca Andras, și cu același soi de scufie pe cap. - Ce vești aveți pentru Andras? Ne cerceta cu ochii întredeschiși sub o pereche de sprâncene dese, albe și zbârlite. Am îngenuncheat în fața lui și i-am sărutat poala veșmântului, spunând: - Abrasax, stăpânul celor trei sute treizeci și cinci de ceruri, să te binecuvânteze. S-a încruntat surprins, iar eu am continuat: - Lucrurile pe care le am de spus nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
confidențele, mă consola cu blândețea și afecțiunea ei; o singură privire din partea ei avea puterea să mă însenineze. Eram ca doi frați, care se iubesc cu duioșie, în ciuda faptului că vedeam în ea și femeia, lucru care adesea mă tulbura. Desele noastre întâlniri au stârnit bârfe pe care Rotari le-a curmat printr-un acces de mânie în toiul unei întruniri a consiliului, făcându-i pe cei de față să le tremure nădragii. Am simțit că, cel puțin de data asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
vrei să-mi răspunzi, nu-mi răspunde. Amândoi sunteți daruri de la Dumnezeu. Era un bărbat de etatea mea, sau cel puțin așa mi s-a părut. Numele lui era Ansechise și aparținea unei stirpe rar întâlnite. Mic, cu o bărbuță deasă, natura îl înzestrase cu o față numai din muchii, sau asta i se trăgea de la lungile posturi. Ochii îi erau neclintiți precum pietrele, și totuși blânzi. Mi-am spus și eu numele, la care a holbat ochii la mine, năucit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
cu mirosul de iarbă proaspăt cosită care umplea mașina, își aduse aminte când, cu mulți ani în urmă, Martin le dusese prin colțurile mai puțin cunoscute ale ținutului, unde zburdau libere pe câmpii și făceau picnicuri sub castani mari și deși. Uneori se duceau numai cu familia, dar de obicei venea și Nieve, stând lângă Darcey în spate și strigând amândouă „Am ajuns? Am ajuns?“, pentru că știau cât de mult îl enerva pe tatăl ei. Oare Nieve alesese castelul din Rathfinan
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
dispuși, apoi încep să rememoreze cu mare haz din figurile celebre de nebuni ai orașului, ascult și nu ascult spusele lor, m-aș ridica să plec, dar n-aș vrea să fiu nepoliticos, Milu! O figură de milioane, cu barba deasă ca a unui filosof, n-are niciodată nimic la el decât un fel de poșetă neagră, nu-ți dai seama dacă are ceva în ea sau nu, o ține strâns la piept cu dreapta îndoită deasupra ei, ca și cum ar ține
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
pădurarului pe drumeagul încărcat încă de umbrele nopții, roua nu s-a desprins de pe frunze, dimineață frumoasă, proaspătă ca un început de lume, gângăniile mici trezindu-se la viață, razele soarelui filtrate în aerul răcoros răzbat cu greu prin frunzișul des al pădurii, coborând pe alocuri prin răritură de frunze în fante drepte de lumină împrăștiind întunericul, merg pe drum fără nici un gând, atent doar cu ochiul la schimbul de ziuă tăcut ce se face în natura din jurul meu, mă uit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
văzut lumină, zâmbește senin părintele, și-am cutezat să vin eu la tine, dacă tu mă ocolești, Tac la mustrarea lui și-i arăt prin gestul larg al mâinii patul tare de lemn acoperit cu o pătură decolorată de prea desele spălări, Dar el se întoarce spre lavița de lemn din colțul odăii și se așază cu mișcări încete, e cald în încăpere, nu îndrăznisem să deschid fereastra din pricina gângăniilor atrase de lumina becului meu, îi propun părintelui să las ușa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
bătrânul îmi spune povestea fiecăreia, masca de drac, mască de lemn cu chip de drac, găurile pentru ochi dispuse ca pentru o privire zbanghie, coarnele ascuțite și smocul de câlți zburliți, două rânduri de dinți rari care se-ncalecă, barba deasă și țepoasă, din păr de coadă de cal, îmi explică bătrânul, și urechile mari clăpăuge, Iau masca din cui și curiozitatea mă împinge s-o aduc peste chipul meu, dar bătrânul mă oprește îngrozit, să nu faci asta, nu-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
arde, la cruce mă voi odihni puțin, nici picioarele nu mă mai ascultă, fii, Doamne, cu mine, nu mă părăsi! la cruce, văd, de aici, creștini închinându-se sau numai mi se pare, peste ochi mi se lasă o pânză deasă de, și lumea pare să se învârtească, Floarea, Florița din Drăgosteni și pentru o clipă vârtejul lumii pare să-și îngăduie rotirea, la ea să fie oare Cartea? m-a întrebat și părintele Varava de Carte, deci n-a luat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
acela pe care-l măresc la adevărata lui dimensiune în raport cu privitorul, o hiper-realitate, cu mult mai misterioasă decât suprarealitatea imaginată, lucrurile reale cărora le modificăm perspectiva și dimensiunile, ne sperie nu ceea ce nu se poate percepe în nici un fel, țesătura deasă a cearceafului, umbra discretă în spatele lui, soarele abia ghicit în albul florilor de prun și-n albul din cearceaf, clama de lemn fixând pe frânghie cearceaful și totul într-o tehnică realistă, am deja în minte tabloul, Cu cât mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
din corpul meu care ieșeau la iveală de sub apă. Da, poate că asta era, poate că Îmi amintea de vinul din poeziile lui omar Khayyam. Dacă eu sunt vinul, tu trebuie să fii cupa... șopti el. o ninsoare măruntă și deasă a Început să cadă Între noi. Fulgii se topeau instantaneu pe pielea noastră, transformându-se În abur. Curând ninsoarea a devenit ploaie cu fulgere și trăsnete, care ni s-au descărcat pe șira spinării, scurgându-ni-se În cap. De
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1756]
-
cu o serie de fenomene pentru care nu au fost pregătiți să le facă față. Este vorba de situații complet noi, cum ar fi violența stradală sau în familie, consumul de droguri, devianțele juvenile sau sexuale. Aceste situați sunt din ce în ce mai dese în școală, în ansamblul ei, profesorii le fac față din ce în ce mai greu. Nici pregătirea psihopedagogică pe care o au absolvenții facultăților nu este cea corespunzătoare pentru a face față acestor situații. Pe de alta parte cei mai buni, cei mai performanți
Din viaţa, activitatea şi gândurile unui profesor by Mihai TOMA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101007_a_102299]
-
depinde de calitatea resurselor umane folosite, iar școala, în întregul ei, este direct răspunzătoare de asigurarea resurselor umane necesare dezvoltării economice, culturale și sociale a țării. În contextul general descris mai sus se înscrie și învățământul de fizică. Modificările foarte dese ale programelor de învățământ, modificări strâns legate de numărul săptămânal de ore alocate pentru studiul fizicii în învățământul gimnazial, liceal sau chiar universitar, manualele alternative, multe de calitate îndoielnică, dar și atitudinea generală a Ministerului Educației și Cercetării în ce privește dezvoltarea
Din viaţa, activitatea şi gândurile unui profesor by Mihai TOMA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101007_a_102299]
-
se reflectă în prelegerile calde, însuflețite de noutatea conținutului. Nu intra în detalii obositoare, de importanță secundară pentru un curs experimental ca cel de „structura materiei”, aborda în schimb toate problemele noi, de perspectivă pentru știință și pentru economie. Făcea dese referiri la descoperirile din domeniul radioactivității, a izotopilor și aplicațiilor lor, acceleratorilor de particule, reactorilor nucleari. Insufla încredere în viitorul cercetării în acest domeniu. Activitatea deosebit de bogată din domeniul cercetării, ca și pe tărâm didactic, nu îl împiedică pe profesorul
Din viaţa, activitatea şi gândurile unui profesor by Mihai TOMA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101007_a_102299]
-
trecu În camera alăturată, unde se așeză. Genba? — Stăpâne? — Intră. Sakuma Genba se opri la marginea camerei alăturate și Înghenunche. Nobunaga Își făcea vânt. Seara se simțea deja răcoarea toamnei care se apropia, dar, În curtea castelului, cu pâlcurile sale dese de copaci, Încă mai zburau roiuri de țânțari. — Nu e chiar atât de neașteptat, spuse, În cele din urmă, Nobunaga, ca și cum ar fi cîntărit Îndelung cuvintele. Dacă Yamabuchi-ii se revoltă, Înseamnă că rana care se vindeca a Început iarăși să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
pentru că păstrez ceea ce am.“ Însă caracterul lui avusese dintotdeauna o parte care refuza să se lase convinsă. În zile liniștite ca aceea, când priveai vechea casă, atât de asemănătoare cu un castel, Înconjurată din toate cele patru laturi de verdeață deasă și luxuriantă, era cu neputință să crezi că stăpânul acelei locuințe nu era decât căpetenia unei bande de ronini, conducând câteva mii de războinici ca lupii, care bântuiau drumurile lăturalnice ale unui ținut nelocuit. Lucrând În taină atât În Owari
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
era plin de lene, și ei deveneau apatici. Oricât de multe Înștiințări oficiale erau afișate zi și noapte, nimeni nu le lua vreodată În serios. Era amiaza. Berze albe și păsări de apă ciripeau pe eleșteu. Florile de piersic cădeau dese și Îmbelșugate. Deși livada era Împrejmuită de zidurile castelului, pe vârful Înalt al Muntelui Inabayama erau puține zile fără vânt. Tatsuoki stătea Întins, amețit de băutură, În ceainăria din livada de piersici. Saito Kuroemon și Nagai Hayato, doi dintre vasalii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
-l aprinse se alungi pe cerul albastru, precum cerneala Împroșcată de o sepie. Hideyoshi și oamenii săi merseseră spre partea din spate a castelului, cu un calm desăvârșit, privind ici și colo prin spațiul Întins și gol unde iarba creștea deasă. Primii soldați ai Castelului Inabayama care văzură grupul crezură că era alcătuit din oameni de-ai lor. Postați la depozitul de combustibil din vecinătate și la magazia de orez, Își luau masa de dimineață, bârfind. Cu toate că trecuseră câteva zile de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
cal, plesnindu-l pe crupă. Când calul se Îndepărtă În galop, cu Ieyasu pe spinare, Tadahiro și ceilalți vasali Încălecară și porniră după el. Începu să ningă. Poate că zăpada așteptase ca soarele să apună. Spulberată de vântul puternic, ninsoarea deasă se Învolbura În jurul steagurilor, al oamenilor și al cailor armatei Înfrânte, Îngreunându-ne, și mai mult, drumul. Oamenii strigau zăpăciți: — Domnia Sa... unde-i Domnia Sa? — Încotro e cartierul general? — Unde mi-e regimentul? Pușcașii din Kai Îi ochiră pe fugarii pierduți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
de cozile lăncilor și strângând mâinile camarazilor dinaintea lor, escaladară cei trei sute cincizeci de metri până În vârf. O albeață palidă Începea să apară pe cerul nocturn, anunțând apropierea zorilor. Norii se risipeau, iar soarele de dimineață străpunse marea de ceață deasă. — Se Înseninează! — Norocul cerului! Condițiile sunt excelente! Pe culmea muntelui, oamenii Îmbrăcară armurile și se Împărțiră În două grupe. Prima avea să efectueze un raid În zori asupra fortăreței inamice de pe munte, iar a doua urma să atace Toigasu. Clanul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
despre mâncărurile sau desfătările extravagante. Fusese Înzestrat cu o Înfățișare ca aceea a unui șoim tânăr, crescut pe vânturile șuierătoare care suflau peste munții și câmpiile din Kai. La vârsta de treizeci și trei de ani, semăna cu tatăl lui, Shingen: păr des, sprâncene stufoase și o gură largă. — Ei bine, crezusem că azi avea să plouă, dar s-a Înseninat frumos. Cu florile de cireș pe munții din depărtare, anotimpul ne dăruiește o zi minunată pentru a muri. Cu siguranță, nu ne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]