6,028 matches
-
nu? Ce scandal! Dar parcă pe copil îl cheamă Toby. Mă uit la ea, incapabilă să articulez vreun cuvânt. — Poate că Peter e numele lui de botez, sugerează patroana, arătând spre mine. Dânsa e nașa lui. Deci dumneavoastră sunteți nașa! exclamă femeia. Da, am auzit vorbindu‑se despre dumneavoastră. E ireal. Ireal. — Poate că dumneavoastră îmi puteți spune. Femeia înaintează și își coboară vocea. Tim a acceptat propunerea lui Maud? Mă uit în jurul meu, la magazinul amuțit. Toți cei prezenți așteaptă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
să mă ia... — Da, o întrerupe Emma cu blândețe. Ei, Becky, ce zici? Pare destul de dificil. Doi parteneri care nu sunt de acord ce să facă cu banii pe care îi au în comun. — Pur și simplu nu‑l înțeleg! exclamă Judy! Acum avem și noi în fine șansa de a face o investiție serioasă. E o oportunitate de zile mari! De ce nu pricepe? Se oprește brusc și în platou se lasă o tăcere expectativă. Toată lumea așteaptă răspunsul meu. — Judy... mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
Mă uit la el șocată. — Ai invitat niște parteneri de afaceri cu noi în vacanță? — Doar ca să putem avea întâlnirea de care ți‑am zis, spune Luke. Restul timpului o să fim doar noi doi. — Și cât o să dureze întâlnirea asta? exclam. Nu‑mi spune! Toată ziua. Pur și simplu nu‑mi vine să cred. După ce am așteptat tot timpul ăsta, după atâta agitație și nerăbdare, după ce m‑am chinuit atâta să împachetez... — Becky, n‑o să fie chiar așa de rău... — Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
singură cu gândurile mele. — Eu sunt, zic, cu un surâs chinuit. Eu sunt Rebecca Bloomwood. — Foarte bine, zice bărbatul. Atunci totul e la marele fix. Dacă vreți să îmi semnați și mie aici... — Ei, atunci să nu te mai țin! exclamă Alicia, uitându‑se amuzată la pachetul meu. Bucură‑te de restul șederii tale aici! — Mersi, răspund. Așa o să fac. Și, simțindu‑mă vag amorțită, mă îndepărtez, ținându‑mi hainele strâns la piept. Endwich Bank SUCURSALA FULHAM Fulham Road 3 Londra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
ești celibatar. Așa am făcut? zice Luke, părând amuzat. Când am făcut asta? — În Tatler! spun furioasă. Luna asta! Înșfac revista și o deschid la articol. „Cei mai influenți bărbați ai Marii Britanii. Numărul 34, Luke Brandon.“ — Pentru numele lui Dumnezeu, exclamă Luke. Despre asta e vorba? Despre asta, da! exclam. Despre asta! Și scrie că ești celibatar. Cum crezi că m‑am simțit când am văzut c‑ai spus că ești celibatar? — Mă citează c‑aș fi spus eu asta? — Păi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
Când am făcut asta? — În Tatler! spun furioasă. Luna asta! Înșfac revista și o deschid la articol. „Cei mai influenți bărbați ai Marii Britanii. Numărul 34, Luke Brandon.“ — Pentru numele lui Dumnezeu, exclamă Luke. Despre asta e vorba? Despre asta, da! exclam. Despre asta! Și scrie că ești celibatar. Cum crezi că m‑am simțit când am văzut c‑ai spus că ești celibatar? — Mă citează c‑aș fi spus eu asta? — Păi... nu, zic, după o pauză. Nu te citează exact
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
zice Judd și se uită fix la mine, de parcă s‑ar aștepta să fac o poantă. OK, repede. Hai, gândește‑te la ceva haios. Simt al umorului britanic. Ăă... Monty Python? Victor Meldrew? — Nu‑mi vine să cred! mă aud exclamând. Îhm... ăsta‑i un fost‑papagal! Râd zgomotos, și Judd și Kent schimbă între ei priviri buimace. Exact atunci vine cafeaua. În fine, eu am cafea, Kent bea ceai englezesc pentru micul dejun, iar Judd bea o infuzie ciudată de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
hol vechi. Aceeași viață veche. Înapoi la căsuța numărul unu. Îmi zăresc reflexia ofilită din oglindă și îmi mut repede privirea. — Bună! zic. E cineva? M‑am întors. Urmează o pauză, apoi Suze apare în ușa ei, în halat. — Bex? exclamă. Nu mă așteptam să vii așa de repede. Ești bine? Se apropie de mine, strângându‑și halatul în jurul ei și se uită îngrijorată la mine. Of, Bex. Își mușcă buza. Nu știu ce să zic. — E OK, zic. Sunt bine. Serios. — Bex
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
nu mă mai mut la New York, dar asta e tot ce le‑am zis până acum. Pur și simplu n‑am inima să le spun ce rău mi‑a mers. — Becky, scumpa mea, tocmai mă uitam la Cafeaua de dimineață! exclamă mama. Ce caută fata aia acolo, să dea sfaturi financiare? — E... e OK, mamă, nu‑ți fă griji! spun, simțind cum îmi intră unghiile în carne. Au... luat‑o să mă înlocuiască cât am fost plecată. — Aha. Puteau, totuși, să aleagă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
construire, eroii noștri erau siguri de faptul că aveau de a face totuși cu o navă. Buimăciți de această viziune, niciunul dintre ei nu se gândea la avantajele financiare pe care ar putea să le procure această halucinantă descoperire. Tustrei exclamară surprinși. Kane o ținea una și bună: ― Un fel de astronavă, sigur că da. Lambert, pe care o interesa luciul aproape umed al cocăi curbate, remarcă absența reliefurilor exterioare, a formelor caracteristice identificabile și, nefiind deloc lămurită, scutură din cap
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
Trebuie să fie o parte normală a navei. Credeam că se datorează unei explozii. Ceea ce ar fi explicat semnalul. Lambert cercetă pereții găurii. ― O încurcătură explozivă bine dirijată ar putea săpa o gaură așa netedă. ― Ții mereu să ne liniștești! exclamă supărat Dallas. Dar eu susțin că fosa e naturală. Pereții sunt prea netezi, chiar și pentru o încărcătură dirijată, oricât de puternică. ― Mi-am dat și eu cu părerea. ― Pare foarte adânc. Nu ne-ar mai rămâne decât să străpungem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
capacitatea de a roade mai multe substanțe diferite cu o egală ușurință... sau nepăsare, dacă vrei. Aliajul cocăi, mănușile chirurgicale, așternutul de infirmerie, patul metalic, le-a găurit pe toate. ― Și creatura asta blestemată folosește treaba asta drept sânge. Diabolic! Exclamă Brett, cu un amestec de respect și teroare. ― Nu știu sigur ce folosește drept sânge. (Creierul lui Asth funcționa fără încetare în ciuda precarității situației.) S-ar putea să fie o componentă a sistemului circulator separat, creat pentru lubrefierea interiorului vietății
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
container. ― Inutil, răspunse Dallas. Nu mai sângerează. Ash cerceta zona tăieturii. ― S-a cicatrizat. N-a rămas nici un semn. Remarcabilă capacitate de regenerare. Nici nu-ți vine să crezi că adineauri a fost tăiată. ― Trebuie să scăpăm de ea acuma! exclamă Lambert înfiorându-se. Îmi vine rău când mă gândesc că-i băgată în gâtul lui Kane! ― Ți-ar fi mai rău dacă ar fi pe tine, o tachină Ripley. Lambert păstră distanța. ― Nu ești amuzantă. ― Afirm încă o dată, domnule, că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
interne ale pacientului în comă, diagrame. Nimic nu alterase starea precedentă. Nici o soluție. Ash urmărea diverse informații. ― Funcțiile sale corporale se desfășoară normal în continuare, dar a apărut ceva. O indicație de degenerare a țesuturilor. ― Deci i-a făcut rău! exclamă Lambert. ― Nu neapărat. Nu a mâncat și nu a băut de câtva timp. Citirile acestea ar putea reflecta o reducere drastică datorată creaturii sau împrejurărilor. Oricum, noi vrem să-l menținem pe Kane în cele mai bune condiții cu putință
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
la zero. Strigătele de bucurie și de ușurare, explodară pe pasarelă. ― Am reușit! (Epuizată, Ripley se lăsă să cadă pe spetează.) Am reușit! ― Când ne-am zgâlțâit prima dată și când a început glisarea, n-am crezut c-o să reușim! exclamă Dallas. Ne și vedeam prăbușindu-ne pe munți. Oricum, ar fi fost mai bine decât să folosim hiperpropulsia și să abandonăm rafinăria! ― Nu era o problemă, zise Lambert cu seriozitate. Puteam să aterizăm din nou și să stăm liniștiți pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
s-a ascuns acolo, nu avem cum să ne apropiem de ea, le spuse Parker. ― Să sperăm că a luat-o în direcția opusă. În altă parte, unde am putea să ne ducem după ea. ― Trebuie neapărat s-o găsim! exclamă Ripley. Erau cu toții de aceeași părere. ― Dacă ne-am întoarce în congelatoare? sugeră Brett. Și mai înainte am pompa tot aerul spre rezervoare s-o sufocăm? ― În primul rând, nu știm cât rezistă această formă animală fără aer! răspunse masterul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
și profită de cele câteva minute care mai rămăseseră până la reuniunea generală pentru a inspecta tuburile cu un ochi sceptic. Ash sosi ultimul, având de parcurs o distanță mai mare. ― Vom încerca să forțăm vietatea să ne urmeze cu asta? Exclamă Lambert îndreptând un deget spre tuburi. (Din glasul ei răzbătea clar părerea jalnică pe care o avea despre aceste arme rudimentare.) ― Mai întâi să vedem de ce sunt în stare, zise Dallas. Fiecare să ia câte unul. Unul câte unul, primiră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
de protecție, care în mod normal acoperea gura de aerisire, fusese ciopârțit. Luându-și lanterna electrică, Dallas îndreptă fascicolul în canalul întunecos. Când se întoarse cu fața la colegii lui, părea tulburat. ― A venit timpul șă ne mai tragem sufletul. ― Ai înnebunit? exclamă Lambert. ― Nu înțelegi? replică Dallas. Asta ne ușurează treaba. Canalul duce la sasul principal. Pe la jumătate nu e decât o singură deschizătură destul de largă ca să scape dincolo, și-i putem bloca trecerea cu aruncătorul de flăcări. O obligăm să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
scuturând din cap. Dar nici vorbă. ― Ești stupidă! Tot nu-ți dai seama cu cine ai de-a face! Entitatea este un organism perfect organizat. Superb structurată, vicleană, esențialmente violentă. Cu capacitățile dumitale limitate, nu ai nici o șansă. ― Dumnezeule mare! exclamă Lambert holbându-se la capul de pe masă. Tu admiri mizeria aia! ― Cum să nu admiri simpla simetrie pe care o prezintă? Un parazit interspecii, capabil să devore orice formă de viață care respiră, fără să se sinchisească de compoziția atmosferică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
nu ne Învață nimic decît să dormim, să bem, să mîncăm și să ne ferim ( Deși Arcadia a fost devastată de sensuri de către „păstorii” și „păstorițele” care au vrut s-o imite la Roma În Settecento.) Nu voi crede niciodată, exclama el, că sufletul zeilor locuiește În plante. Dar raporturile noastre cu natura n-au nevoie de zei, ci de un Împărat. Iar acest Împărat este omul. Nu vreau să Înalț aici steagul lui Rousseau, al reîntoarcerii la natură, ci să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
cu flacăra farmecului ei sfânt. În lirica profund amară a lui Giacomo Leopardi, poemul Infinitul ocupă un loc privilegiat, semnând o secvență de înseninare, de exorcizare a acestei vieți a suferinței și nimicniciei care l-a făcut pe poet să exclame "E funesto à chi nasce il di natale"nefericit e cel ce se naște în ziua sa de naștere. Refugiat în natură, așezat la marginea unui lac și cufundat în binefăcătoarea pace, poetul uită nu numai lumea, dar și pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
c-o taină", absurd evocat și de Arghezi, care ar fi voit să-l "pipăie" pe Dumnezeu și să "urle, convins în fine este!" Până și un mare optimist, iubitor al vieții și al Creației în general, precum Rabindranath Tagore, exclamă la un moment dat: ar fi "o mare fraudă" dacă Dumnezeu nu va plăti dincolo, printr-o bucurie eternă, o viață de suferințe și nădejdi. Noaptea lui Michelangelo, de la muzeul din Florența, roagă pe cei care trec pe lângă ea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
am trăit efectiv sentimentul desprinderii nelimitate, urmarea firească a acelei îndelungi perioade de meditație ce parcursese progresiv etapele eliberării ultime depășirea oricărei determinări, depășirea ideii de sine eliberat, și încheind cu depășirea conștiinței eliberării, a ideii de libertate. Atunci am exclamat într-o beatitudine indescriptibilă: "În această clipă "eul" meu se schimbă: vechea ființă se desface în două entități: una umană, cealaltă o conștiință extramundană. Un ochi transcendental le desparte, și ele se îndepărtează spre cele două extremități ale infinitului." * De
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
cu viteză prea mare.” V-ați convins? Mă-ntreb, deseori, de ce se joacă atît de rar dramaturgie națională; mai ales, teatrul jumătății secunde de secol XX. Un om de teatru străin, care-a văzut repertoriile instituțiilor noastre de spectacol, a exclamat, În glumă: „Se pare că Shakespeare e un autor român!”. E. Dar Radu Stanca, Marin Sorescu, D.R.Popescu, D.Solomon, Iosif Naghiu, Ion Băieșu, Horia Lovinescu, Aurel Baranga, Al. Sever, Ion Omescu, V.Anania, Viorel Cacoveanu și mulți alții, devin
JURNAL TEATRAL by Bogdan ULMU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1611_a_3004]
-
buzunarul de la piept al sacoului. Îi arătă o ștampilă și câteva foi de hârtie cu antetul vechi al partidului lui Băcănel-Obănceanu. Goncea umezi cu limba ștampila și o aplică pe una dintre colile acelea. I-o întinse lui Băcănel. - Autentică! exclamă Goncea. E chiar de la vremea ei, că la noi totul s-a păstrat. Ce nu s-a mai păstrat, s-a făcut din nou ca la mama lor! Bătrânul înlemnise. Era sigur că în scurt timp au să năvălească în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]