6,066 matches
-
și-l privește cu aceiași ochi neliniștiți. Spune-mi, tu, care te pricepi la oameni, crezi că eu aș putea trezi interes unei femei? Nu-ți ajunge cît interes trezești bărbaților? răspunde Mihai. Dar cînd observă că ea nu-i gustă gluma, ba chiar s-a crispat, subțiindu-și privirea într-o reacție de durere interioară, se retrage mai spre capătul patului și-o privește lung, bănuitor. Îmi dai voie să beau? întinde Liliana mîna spre pahar. Te rog! apropie Mihai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
o să fugă înapoi spre Moldova cu primul tren. Ăsta-i din categoria celor care, întrebați de ce nu scriu mai mult despre dragoste, ar răspunde că eroii lor preferă s-o facă." Liliana rîde. Cînd observă că Mihai nu i-a gustat gluma, îl asigură: Nu i-am spus că știi, mi-era rușine. La plecare, m-a luat de braț și m-a condus. În curte, s-a oprit și a rupt cîteva brîndușe. S-ar putea să-i facă plăcere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
să-i spui părerea mea despre economiști? întreabă Mihai. Liliana rîde mult, înveselită de-a binelea. Îl amenință cu palma și clatină din cap mustrător: Ar trebui să i-o spun! Și știi de ce? Pentru că este foarte deșteaptă și-o să guste gluma. Apropo! Să vezi ce-mi trece prin cap! Și doar n-am băut un strop de alcool azi... Se ridică și-și ia paharul cu cafea: Te superi dacă-mi reiau locul? arată spre capătul patului, unde se așază
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
unei prietene așa bune, e un lucru rar. Dacă-i spuneai vecinei tale c-o vrem de nașă, sigur aștepta trenul și ne ducea pînă acasă, o liniștește Mihai. Ba poate că stătea și la o cafea cu noi. În loc să guste gluma, Liliana devine gravă, iar glasul ei se aude plin de tristețe: Află că i-am spus! Doamne, cum s-a schimbat dintr-o dată! Zîmbetul i-a înghețat pe buze iar ochii ochii ei mari și albaștri i s-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
a orizontului. M-am hotărît să-mi dau doctoratul în probleme de electrostatică, oftează el. Cu doctoratul luat, dacă nu se schimbă legile, voi putea ocupa un post de profesor gradul unu. Apropo! schimbă tonul, obligîndu-1 pe Mihai să-i guste amărăciunea din glas. La fabrica de medicamente unde lucrează, nevastă-mea are anual cîte o temă de cercetare, sau mai multe, în colectiv. De vreun an, am început să intru la bănuieli, parcă ți-am mai dat eu de înțeles
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
preocupat de cafea. Răspunsul Tamarei e dat de un simplu gest nervos, făcut cu vîrful pantofului sub masă, parcă ar lovi pe cineva. Tac amîndoi, cu privirea pierdută spre puncte imaginare. Cînd și cînd, duc ceștile cu cafea la gură, gustînd indiferenți. Alături de vilă, pe gazon, Carmen și Adrian se odihnesc. Mihai arată ceasul de la mînă, iar Adrian se duce la robinetul din fața bucătăriei de vară să se spele. Carmen fuge în casă și-i aduce un prosop. Cît băiatul se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
le-a adus cafele, pahare cu apă minerală și cuburi de gheață părăsește încăperea, Violeta încearcă să rupă tăcerea: Ai trecut pe la Liuță? Aseară. Tac din nou. Scăparea lor e în ceștile cu cafea și paharele cu apă, din care gustă pe rînd. Ei, asta-i bună! izbucnește în rîs Violeta. Se ridică și apasă pe butonul soneriei instalat la telefon. Să vină Teona! spune scurt, ca un ordin, cînd secretara deschide ușa. Mihai are impresia că se prăbușește. Ochii lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
fi fost acum o Violetă oarecare, pierdută în vreun cartier al Bucureștiului... Cu greu, Mihai îndrăznește să ridice privirea. Ochii femeii, voalați de zîmbet, stau asupra lui ca un lan verde. Mulțumesc! lovește Violeta paharul de-al lui Mihai și gustă. Pentru asta te-am căutat. Evident, continuă ea discuția pe un ton ușor ironic, mi-am pus întrebarea: ce s-ar fi întîmplat dacă am fi continuat...? Nu! Astea sînt speculații. În dragoste, sau, mai precis, în întîlnirile de acest
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
intervenții, Mihai a reușit să obțină o cameră cu balcon. Însetată, pe la un prînz, Ana s-a grăbit să soarbă din berea cumpărată. După cîteva înghițituri, a observat cum se desprind firișoare albicioase de la fund. Mihai a luat sticla, a gustat, a mirosit... Nu i-a spus Anei ce crede, dar au plecat cu toții la policlinică. Acolo nu aveau furtun subțire pentru spălaturi stomacale, așa că doctorița, foarte grijulie de altfel, a improvizat și ea ce a putut. Copiii plîngeau, iar Mihai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
corp, destul de citită dar gureșă! Cînd a ieșit să fumeze pe culoar, Ana s-a aplecat spre Mihai: Doamne, mult mai vorbește! Mult și fără noimă. Foarte bine! Tot te plîngeai tu că n-are cine-ți ține companie. În loc să guste gluma, cu simțul umorului necesar uneori în familie, Ana s-a îmbufnat iar. I-a reproșat de multe ori lui Mihai că n-are cu cine sta de vorbă, ultima dată chiar pe plajă, într-o zi atît de călduroasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
lucru ce-l interesează. Țuica, nici atît. Deși are în casă o damigeană și cîteva sticle pline. A desfundat totuși o sticlă, pentru Theodor Săteanu, să-și clătească gura, că n-are voie să bea, din cauza inimii. Mihai nici măcar nu gustă. Mănîncă struguri toată ziua. Umple cîte o găleată, îi spală și-i aduce în cameră. Afară s-a răcit. De cîteva zile e chiar frig. Bine că astă-vară și-a reparat soba! Altă viață să stai la căldura sobei încinse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
La Inter, de la portar și pînă la chelner, toți sînt amabili cu Doris. Cu cîțiva, ce nu par a fi clienți, femeia se salută discret, atît de discret, că doar un ochi ca al lui Mihai poate sesiza. Am să gust și eu, pentru că las mașina în parcarea hotelului, arată Doris paharele cu băutură. Vreau să vorbim. Nu-mi place aici, strîmbă Mihai din nas. Sînt multe urechi. Nu interesează pe nimeni ce-am să-ți spun. E vorba de chestiuni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
ca șefi, n-au văzut în noi decît niște subalterni o atitudine de căprari ce pun pe recruți la frecat podelele. Atît e nivelul lor de conștiință și orizontul lor uman, pentru că așa i-a prins înghețul. Tac apoi amîndoi, gustînd cîte puțin din cafele. Cum poate o femeie să-ți zdruncine destinul! surîde amar Vlad. Eu am mai fost cu circul pe aici, în urmă cu un sfert de secol. Eram un puști, care dădea spectacole pe motocicletă. Ziua cutreieram
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
podgorie să fie din anul în care ne-am cunoscut, arată ea spre vin. Ciocnesc, șoptindu-și ceva, aproape fără glas, doar din mișcarea buzelor. Nu știam că există și asemenea minunății pe lume, arată Mihai paharul din care a gustat. Mai ai timp să înveți și pe asta, îl necăjește Violeta, rîzîndu-i cu fața invadată de-o fericire stranie. Mihai înțelege că femeia a redevenit aceeași din toamna de demult. La ce oră ai birou executiv? o întreabă. N-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
iar amețeala. O amețeală tot mai frecventă în ultima vreme. Caută în buzunare un tranchilizant și-l sfărîmă între măsele, amărîndu-și gura. Imediat însă, fără nici o jenă față de oamenii care trec pe lîngă el, începe să scuipe, de parcă ar fi gustat ostravă. Scoate din buzunar o fisă de-un leu și-o introduce în aparat. Formează numărul de telefon al lui Doris. Înainte de ultima cifră, se oprește. Trage de furcă și-și ia fisa înapoi. Cum adică maleabilitatea ei poate ucide
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
a rostit întrebarea înainte de-a o fi gîndit. E gata să-și ceară scuze, dar observă că Simona s-a pierdut complet. Ai dreptate! șoptește ea, parcă să se apere. Nu poate fi numai... Te rog, nu vrei să guști ceva? arată străruitor spre tava de pe măsuță, bucuroasă că găsește motiv să schimbe subiectul. Mihai refuză printr-un gest politicos, dar privirea lui, rămasă ațintită asupra femeii, îi dă de înțeles că nu a renunțat la răspuns. Simona strînge un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
se odihnește după masă, timp în care așteaptă să fiarbă apa pentru cafea. Odată aroma puternică instalată în toată cămăruța, ridicîndu-se continuu din ibricul tras pe marginea plitei, aprinde celălalt opaiț și se lasă pe spate, rezemîndu-și umerii de sobă. Gustă încet din cafea și se concentrează asupra întregului roman. Îl privește detașat, ca pe o construcție a cărei arhitectură îi aparține. Cunoaște fiecare colț, are știință de toate bolțile, cu simetriile cumpănite îndelung. Știe unghiul în care să se așeze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
Sînzieni, tac amîndoi, ascultînd emisiunea muzicală de la radio. Casa cu doi nuci la o poartă mare, din scîndură vopsită verde, așa mi-a spus un om cînd am intrat în sat, murmură Doris oprind mașina. Te rog! o invită Mihai. Guști ceva și mai bei o cafea. Cît el pregătește mîncarea, Doris se întinde pe pat. Cînd s-o poftească la masă, Mihai își dă seama că femeia doarme profund. Lasă mîncarea pe plită și începe să-și facă bagajul; înțelege
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
Ana cu plăcere spre masa întinsă în bucătărie. Obosiți de orele petrecute afară, la săniuș, Adrian și Cristina abia au așteptat să termine de mîncat și să se culce. Nu i-a mai reținut nici măcar invitația lui Mihai de-a gusta din sticla cu vin adusă din cămară. Cînd am făcut curat săptămîna trecută, voiam s-o arunc, își amintește Ana. Văzînd-o așa ambalată și ceruită, credeam că ai adus vreo soluție pentru gîndacii de bucătărie. Primul pahar, băut încet, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
biserică... Mihai a încremenit. Are tot mai acut senzația că cineva și-a înfipt mîinile în gîtul lui, pe cînd o palmă nevăzută îi astupă gura, să-l sufoce. Reușește cu greu să se miște, ia paharul cu bere și gustă. Abia apoi își poate face glasul auzit, bîiguind: Cînd... cum...? A intrat cu mașina pe un pod stricat de peste Olt. Ce căuta pe acolo, nimeni nu știe... Dar ce ai, ți-e rău? Mihai îngînă ceva și se scuză că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
scutură Doris din cap cu înverșunare. Dar n-aș fi vrut să fie ale tale. Pe tine te vreau altfel. Așa cum erai seara asta la Ateneu... Adică? ridică Mihai privirea de pe măsuța plină cu pahare și cești, din care a gustat doar de cîteva ori, la întîmplare, în timpul cît a vorbit. Doris părăsește canapeaua și începe să se plimbe. Același mers al ei dintotdeauna! ai impresia că a prins viață statuia unei purtătoare de ofrande din Egiptul antic; doar că palmele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
poate că seara asta ar fi fost cea mai fericită de mulți ani încoace... Doris s-a oprit. Și pentru că tăcerea ei se prelungește, Mihai saltă bărbia de pe palmele puse una peste alta și-și retrage coatele de pe brațele fotoliului. Gustă o gură din cafeaua care s-a răcit de mult, apoi, lăsîndu-se iar pe spate, cu ceafa rezemată de spătarul înalt al fotoliului, privește îndelung tavanul încăperii. Cînd se uită spre Doris, o vede ghemuită pe canapea, cu picioarele strînse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
obiceiul grecesc de atuncea, nu voia nici să beie nici să mănânce, nici să urmeze invitărilor lui, el, cuprins de mânie, începu s-o mustre și s-o înjure, oprind-o, din despreț în limba grecească, ca nu cumva să guste ceva. Așa capăt rușinos avu campania întreprinsă cu atâta sumeție; cu toate acestea împăratul căută despăgubire și uitare în jocuri copilărești si în plăceri ușoare, în al cărora mijloc îl surprinse o nouă veste rea. Ivanco se leapădă de romei
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
simți-o mai adânc tocmai aceia cari sunt pătrunși de însămnătatea artei lor. Să cercăm a întemeia și mai adânc cele notate mai sus. E de natura cea mai denăuntru a omului d-a nu esperia sau d-a nu gusta nimica fără de-a deveni în același timp productiv. Mai precis însă decât oriunde aceasta trebuie sa aibă curs într-o activitate a cărei început e condiționat prin instinctul (înclinarea, înclinul) imitațiunei. Dacă între acest instinct simțit de om și
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
cu rigurozitate măsura (Massstab) iluziunei sensibile din creațiunile sale de arte și că pretutindene în arte și anume în teatru se simțea vis-a-vis de un op izvorât din idee, pe care voia a-l lua în sine și a-l gusta în adâncimea lui spirituală și în adevărul lui poetic. În deplină consonanță cu această demandațiune a poporului grec esprima și poetul națiunei noastre, care e mai înrudit cu poporul citat când respinge această pretențiune a unui simț prozaic. ACTORUL ÎN RAPORT CU
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]