5,222 matches
-
riscul să cadă În prăpastie, deoarece aveau lanțuri la picioare. CÎnd aceștia ajunseră la adăpost, legați și cu căluș la gură, urcă din nou pe culme și șterse cu grijă urmele care duceau la punctul pe unde se cobora la refugiul lui. Ascunse cu pietre și chiar cu cuiburi treptele săpate În stîncă și Închise apoi cu strășnicie intrarea Îngustă a peșterii, terminîndu-și treaba cînd deja se auzeau vocile marinarilor care ajungeau pe culme, la zece metri deasupra capului său. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
coborî din pat. Nu-și dădea seama dacă dormise, sau pur și simplu izbutise, așa cum i se mai întîmplase de două, poate de trei ori în viață, să zăbovească amorțită undeva într-un spațiu alb, o transă fără gânduri, un refugiu al ei unde nu putea pătrunde nimeni și nimic. În odaie se strecura seara. ― Trebuie să faci o baie, draga mea. O baie fierbinte cu multe săruri ― ai să deșerți acolo toate flaconașele acelea drăgălașe ― care te vor remonta cu
Bună seara, Melania. Cianură pentru un surâs by Rodica Ojog-Brașoveanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295600_a_296929]
-
a ta, doctore Thumb, am zis. Am luat amândoi câte o gură de Bordeaux. În timp ce așezam paharul pe masă, l-am rugat să-mi prezinte pe scurt raționamentul lucrării. — E despre lumile inexistente, mi-a spus nepotul. Un studiu asupra refugiului interior, o hartă a locului unde te retragi când viața în lumea reală nu mai e posibilă. — Imaginația. — Exact. Mai întâi Poe și analiza a trei dintre lucrările lui trecute cu vederea, Filozofia mobilării, Cabana lui Landor și Domeniul Arnheim
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
ăsta? TOM: Îți mai amintești lucrarea aceea? NATHAN: Mi-a lăsat o impresie durabilă. TOM: Pe vremea aia eram un biet studențaș. Nu știam prea multe, dar eram probabil mai deștept decât sunt acum. HARRY: Despre ce vorbim? NATHAN: Despre refugiul interior, Harry. Locul unde se retrage orice om atunci când viața în lumea reală nu mai este posibilă. HARRY: A, am avut și eu unul, pe vremuri. Credeam că toată lumea are câte unul. TOM: Nu neapărat. E nevoie de o imeginație
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
Ce ți se întâmpla ție era la fel de important ca tot ce li se întâmpla tuturor celorlalți. TOM: Tot nu pricep. Inventezi un hotel Existența, dar unde se află? La ce folosește? HARRY: La ce să folosească? La nimic. Era un refugiu, un loc unde mă puteam retrage în mintea mea. Despre asta vorbim, nu? Despre evadare. NATHAN: Și unde evada Harry când avea zece ani? HARRY: A, asta-i o întrebare complicată. Vedeți voi, au fost două hoteluri Existența. Primul, cel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
dar, ca toți băiețeii grăsuni și fără minte, visam să mă fac soldat. Scârbos. Scârbos și iar scârbos. Ce capete seci suntem noi, muritorii. Așa că am creat în imaginație locul ăsta numit hotelul Existența și l-am transformat imediat în refugiu pentru copiii pierduți. Vorbesc despre copiii europeni, desigur. Tații lor fuseseră împușcați în lupte, mamele zăceau sub ruinele bisericilor și clădirilor dărâmate și ei rămăseseră să rătăcească prin molozul orașelor bombardate, în frigul iernii, căutându-și hrana prin gunoaiele pădurilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]
-
o rezumă astfel : După el, nu erau decît două modalități de a și amenaja dormitorul : fie să faci din el un alcov excitant, un loc de delicii nocturne ; fie să dai naștere unui loc de solitudine și de repaus, un refugiu de gîndire, un fel de oratoriu. În primul caz, stilul Louis XV se impune persoanelor delicate (...) ; într adevăr, doar acest secol al XVII-lea a știut să învăluie femeia într-o atmosferă vicioasă, rotunjind mobilele după forma farmecelor sale (...). În
Scutecele naţiunii şi hainele împăratului: note de antropologie publică by Vintilă Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/609_a_1340]
-
dintre cele două sfere pare să se adîncească. Această tensiune este deci edificatoare, și nu locul în sine al „familismului”. S-ar părea deci că spațiul domestic (re)devine unul de rezistență socială, un soi de mecanism de apărare, de „refugiu în codru” din calea năvă litorilor. O strategie nu foarte combativă, și cu atît mai puțin „civică”, dar îndelung validată în vremuri de restriște. Sondajul CCSB ne oferă și alte teme de reflecție. O întrebare simplă și ingenioasă le solicită
Scutecele naţiunii şi hainele împăratului: note de antropologie publică by Vintilă Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/609_a_1340]
-
de migranți ; 3) din 2000, relansarea unei puternice diferențieri între tipuri : în prezent cele mai importante deplasări sînt cele între orașe, urmate de cele dinspre orașe către sate.” Urmează hărți. Și o concluzie : „după 1990, (agricultura) a jucat rol de refugiu economic, populația ocupată în acest sector cunoscînd o creștere de peste o jumătate de milion de persoane”. O altă hartă, expunînd distribuția în spațiu a „presiunii agricole” (adică a numărului de activi în agricultură la 10 hectare de teren agricol), se
Scutecele naţiunii şi hainele împăratului: note de antropologie publică by Vintilă Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/609_a_1340]
-
vieții. Cel mai exact diagnostic în iubire îl dă depărtarea. Iubirea vascularizează creația. Iubirea și Bach ne-ar fi fost poate de ajuns. Dintr-o iubire poți pleca cu demnitatea în priviri sau în portmoneu. Și totuși Pământul rămâne un refugiu al iubirii. Epoca noastră vrea să spulbere mitul hegemoniei iubirii. Cadoul - un drum modernizat spre iubire. O mare iubire mai accesibilizează parcă absolutul. Iubirea - această pată de sublim a condiției umane. Când este moderată, gelozia condimentează iubirea. Iubirile împlinite se
Chef pe Titanic by Vasile Ghica () [Corola-publishinghouse/Imaginative/528_a_1305]
-
a se îmbogăți fără muncă, prin furtișaguri și excrocherii. Aici nu te contrazic. Sunt sigur că tu cunoști mai bine ca mine. Pentru mine, orășean din tată în fiu, satul își avea farmecul și poezia lui. Era un fel de refugiu intelectual, un leagăn al sufletului, acolo simțeam că trăiesc cu adevărat, acolo m-am căsătorit, acolo mi s-au născut copiii. Ce mai încolo-încoace, am îndrăgit mult satul și mi-ar fi plăcut să rămân în el definitiv. Poate ar
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
vatră întreținut cu vreascuri și fundul grădinii, se întorceau și cu ceva provizii, poate și cu ceva gologani puși la chimir, iar la întrebarea stereotip: Unde a-ți petrecut vacanța?" răspunsul era unul și același: "În R.F.G." (pentru neavizați "R.F.G. = refugiu în fundul grădinii") Cu toate aceste mici neajunsuri materiale, comune tuturor celor ce lucrau cu condeiul, ca toți ceilalți, și soții Bidaru erau pregătiți pentru-ca în ziua ce va urma să se prezinte la datorie cu forțe relativ proaspete. Era într-
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
pielii și arătau mult prea îngrozitor, pentru a te putea, vreun dram, mândri cu ele. De aceea, femeia și le ținea, pe cât îi era ei cu putință, cât mai la dos, unde își 120 Rareș Tiron găseau ele odihna și refugiul față de privirile, de obicei atât de răutăcioase și parcă prea iscoditoare, ale necunoscuților. În cei peste douăzeci și cinci de ani de lucru în acest serviciu, ea își împlinise munca în cel mai corect chip cu putință, ajungând chiar la rafinament și
Istorisiri nesănătoase fericirii by Rareş Tiron () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1251_a_1941]
-
incerte, lăsându-i cu adevărat impresia că înaintează-n casă ca într-o peșteră în negură, unde nu poți niciodată ști dacă ai să întâmpini fiara sălbatică, sau, dimpotrivă, dacă ai să găsești doar un loc cald și sigur de refugiu! Dar, dintr-odată, i se păru că a ajuns unde trebuia să ajungă și că a văzut ceea ce trebuia să vadă. Înlemni. Adriana stătea în fața unei mari ferestre, ce era deschisă larg. Era limpede pentru oricine că dorește să se
Istorisiri nesănătoase fericirii by Rareş Tiron () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1251_a_1941]
-
pe care o lăsa pe o străduță din apropiere, încărcată cu apă și provizii, și se îndrepta hurducănind spre apropiatele contraforturi ale muntelui ce domina orașul El-Akab, pe a cărui culme se înălțau ruinele unei fortărețe inaccesibile, ce servise drept refugiu locuitorilor oazei în vremuri de război și incursiuni de pradă. Nu mai era nimic de explorat printre zidurile fortului, de nerecunoscut acum, ale cărui pietre fuseseră folosite în bună parte de francezi ca să construiască clădirile publice din El-Akab, dar Anuhar-el-Mojkri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
semne arătau că vulpea s-a ospătat în lege pe acel loc. Amuzat, mă întrebam: cotețul cărui călugăr o fi fost vizitat în noaptea trecută? Sigur nu era al bătrânului, fiindcă el nu mai ținea păsări de multă vreme la refugiul său din vale... Atmosfera se mai răcorise în ultima vreme. Acum adia și un firicel de vânt. La adăpostul unor tufe de lozii mai răsărite, m-am învelit bine cu pătura. După ce am simțit căldura soarelui, am prins a citi
Ce nu știm despre Iași by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/551_a_859]
-
mal și trase alene de gută. Era un frumos pește bagre, de aproape zece kilograme, care se zbătu timp îndelungat. Lupta îl entuziasmă: îl trăgea și îi dădea drumul fără să-i lase o clipă destul răgaz ca să-și găsească refugiu printre mangrove, și în același timp cu grijă să nu rupă una dintre puținele gute ce-i mai rămăseseră întregi. Când, în sfârșit, peștele se lăsă târât domol printre nuferii de lângă mal, intră în apă și, cu o singură apucătură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
mal. În lagună erau pirania și câteodată o vizitau anacondele și caimanii din mlaștina învecinată. La vreo treizeci de metri, un teren cu mangrove se întindea precum o insuliță singuratică și înotă într-acolo. Se cățără cum putu pe șubredul refugiu și se instală într-un colț, cu picioarele în apă. Pe malul îndepărtat, lângă colibă, Piá stătea în continuare nemișcată cu tunica ei albă și părul ud. Încercă să-și pună ideile în ordine. Se simțea tulburat, atât de descumpănit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
printr-un manual de chiromanție, trei cărți de șah, două geografii și nenumărate romane de toate genurile. Se întoarse spre femeie: — La cât le lăsați dacă le iau pe toate? Îl privi uimită. Închise cartea și își părăsi locul de refugiu din spatele tejghelei. Avea o siluetă frumoasă pe care părea că nu voia s-o scoată în evidență. Era îmbrăcată prost și neîngrijit, într-o culoare maro ce nu o avantaja. Înaintă spre el și se opri să privească stocul în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
verdelui amazonian. Părintele Carlos își închise cartea de rugăciuni și se întoarse să-l privească: — Ți-ai făcut o idee clară? întrebă el. Ridică din umeri și continuă să privească mișcările unei turme de oi care traversa Trecătoarea, exact în spatele refugiului în care a dormit o noapte, cu ani în urmă. Dacă nu s-ar fi grăbit să se întoarcă la coliba și la selva lui, i-ar fi plăcut să meargă din nou pe drumul acela, să se cațere de pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
în tavanul avionului, își încruntă sprâncenele reamintindu-și și recită cu voce monotonă: „Pământul tribului crow se află exact în locul cel mai potrivit. are munți înzăpeziți și văi însorite, tot felul de clime și recolte bune. Când vara pârjolește pășunile, refugiul lui e în aerul curat, la poalele munților, cu râuri cristaline și iarbă nouă. Iar toamna, când caii sunt grași, putem coborî în vale să vânăm bizoni și castori. Iarna, găsim ocrotire în pădurile adânci sau pe valea Râului Vântului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
ei, ca să se arunce apoi cu capul în lagună și să înoate spre larg fără să-i pese de caimani, de pirania sau de anaconde, care nu părură interesați de prezența lui. Se cățără în mangrove, acolo unde își căutase refugiu într-o dimineață, și se întrebă dacă nu ar fi fost mai bine să o fi posedat în ziua aceea, să fi uitat de toate crezurile lui, să fi încercat să fie ca majoritatea bărbaților. — Trebuie să iei lucrurile așa cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
patru sute cincizeci de ani de când Francisco de Orellana a trecut prin acele ținuturi, dar războiul continua să fie același. Simți că yubani-i începeau să se miște. De parcă un ceas interior i-ar fi trezit la unison, ieșiră din minusculele lor refugii și își luară armele ca să dispară în desișuri. José Correcaminos se așeză pe vine lângă el. — În curând se va crăpa de ziuă - spuse el. — Să mergem acolo...! Se ridică în picioare și înaintă până la pachetul ghemuit care era Inti
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
complicitate orgolioasă - simțea și el că victimele au un ascendent moral asupra Învingătorilor, deci trebuia să arătăm că sîntem puternici, că avem o calitate care ne deosebește de ceilalți și care nu ne poate fi anulată de nici o instanță socială, refugiul și imperiul nostru interior - arta. Și deodată birourile și scaunele au fost trase la perete și sub lumina albastră a tuburilor de neon a apărut În mijlocul parchetului un Tiberiu transfigurat crescînd În sus ca o coloană arteziană, ca o flacără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2081_a_3406]
-
un verde mustos vegetal cu miros sărat de iarbă de mare. FÎșia de plajă e mărginită În dreapta de un perete Înalt, argilos, cu eroziuni adînci În partea de sus, meșteșugit săpate acolo, adăposturi stranii pentru păsări niciodată zărite la chip, refugii poate din fața luminii, din fața stridențelor cu care ziua modernă invadează aceste alcătuiri fără vîrstă. În stînga e marea. O mare verde compactă, brăzdată de linii Întunecate ca niște muchii ondulatorii - valurile sînt ample În larg - doar la țărm, În cele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2081_a_3406]