5,465 matches
-
din România, mediatizate pe toate canalele ne-au transformat în cele mai interesante personaje ale serii în acel sfârșit de decembrie. Părinți cu care nu am schimbat timp de mai mulți ani nici măcar o vorbă au devenit dintr-odată amabili, dornici să afle detalii și să dea o mână de ajutor. Au și făcut-o, cu generozitate și abnegație. Desigur, i-am reîntâlnit în acele zile frământate și pe amicii care, imediat după sosirea noastră, se întrebaseră: „Chiar așa?“. Decembrie ’89
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
bucata de pâine rămasă în hârtie și o trânti în valiza viorii. „Unde mergeți, porumbeilor? Ați făcut aici antren, ați instigat lumea la revoltă și acum vă luați tălpășița, ai?! Și aud că nu e prima dată tovarășul muzician e dornic să se manifeste. Am să vă încropesc eu imediat un raport de tulburare a liniștii publice, de acțiune împotriva regimului și o să vă duc eu frumos, așa, de aripioare, porumbeii lu’ tata, la secție, să vie mă-ta să te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
mergem pe băncile din parc pentru o jumătate de oră sau chiar o oră... Ce ziceți? propuse Mihaela în momentul în care soneria anunța sfârșitul pauzei. Votăm în pauzăăă, copii! strigă Sandu puternic înainte de a porni în fugă spre clasă dornic, ca întotdeauna, să fie primul. Se auziră două-trei afirmații de aprobare, mai multe țipete și grupul se năpusti după cel ce luase startul atât de vijelios. Nu-l ajunse nimeni până la ușa clasei și Sandu scoase un chiuit de bucurie
Captiv pe tărâmul copilăriei by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/630_a_1234]
-
care se liniștiră pe rând. În tăcerea instaurată, calm, el făcu semn Marianei să continue povestirea. Fata a clipit a înțelegere și, destul de timidă,a început să vorbească încet, ca pentru ea, astfel că toți ceilalți păstrară o liniște exemplară, dornici să audă tot, să nu scape nimic. Cum spuneam, primii pustnici ori sihaștri, cum se mai numesc, au debarcat aici cam după anul 100. Au venit din Asia mică, pe timpul Sfântului Evanghelist Ioan, cel care a fost acolo cu Fecioara
Captiv pe tărâmul copilăriei by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/630_a_1234]
-
ieșea - și compasiunea pentru nenorocirile sale îi îndemna prietenii și prietenele s-o invite cât mai des - avea o comportare desăvârșită. Era plină de curaj, fără să-l afișeze însă cu ostentație. Era vesela, dar fără agresivitate. Și părea mai dornică să asculte necazurile altora decât să le discute pe ale sale. Ori de câte ori vorbea de soțul ei, o făcea cu milă. Atitudinea aceasta m-a lăsat la început perplex. Într-o bună zi mi-a spus: — Știi, sunt convinsă că te-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
când era vorba de propria lui pictură - cu ceea ce era incredibil de banal și de vulgar. — Mai arată-i din tablourile tale, zise doamna. — Să-i arăt? Da? Deși suferise atât de mult de pe urma prietenilor care-l ridiculizau, Dirk Stroeve, dornic de laudă și mulțumit de sine într-un chip atât de naiv, nu putea rezista niciodată îndemnului de a-și etala opera. Aduse un tablou reprezentând doi copilași italieni cu părul creț care se jucau cu niște bile. Nu sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
altul ajunsese să cunoască pe larg cartierele cele mai rău famate ale orașului. Mi-a vorbit despre ceasurile îndelungate pe care le-a pierdut plimbându-se pe Boulevard de la Madeleine în căutarea unor englezi - preferabil cât mai amețiți de băutură - dornici să vadă lucrurile pe care legea le interzicea. Când avea noroc, izbutea să câștige o sumă frumușică. Dar până la urmă hainele lui jerpelite îi speriau pe turiști și nu mai izbutea să găsească oameni destul de dornici de aventură ca să aibă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
mai amețiți de băutură - dornici să vadă lucrurile pe care legea le interzicea. Când avea noroc, izbutea să câștige o sumă frumușică. Dar până la urmă hainele lui jerpelite îi speriau pe turiști și nu mai izbutea să găsească oameni destul de dornici de aventură ca să aibă încredere în el. Apoi a căpătat din întâmplare un angajament pentru traducerea reclamelor de leacuri băbești care erau trimise medicilor din Anglia. În cursul unei greve fusese angajat ca zugrav. Între timp, nu încetase nici o clipă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
expoziții? l-am întrebat. Credeam că te-ar interesa să știi ce părere au oamenii despre ele. Dar ce, pe tine te-ar interesa? Nici nu pot descrie disprețul nemărginit cu care și-a încărcat aceste vorbe. Dar nu ești dornic de faimă? E lucrul la care mai nici un artist n-a fost indiferent. — Copilării! Cum poate să-ți pese de părerea gloatei când nu dai doi bani pe cea a unui om? — Păi nu toți suntem ființe raționale, am râs
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
primarului. Este protestantă și știi că ei privesc lucrurile astea altfel decât catolicii.“ Și atunci el m-a întrebat: „Dar ce zice Ata de povestea asta?“ „S-ar părea că are o slăbiciune pentru tine“, i-am răspuns. „Ea e dornică, dacă ești și tu. S-o chem?“ A chicotit într-un fel sec și caraghios specific lui. Am chemat-o pe fată. Știa despre ce vorbesc - cățelușa naibii -, am văzut-o cu coada ochiului cum ascultă cu urechile ciulite în timp ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
durată. Dar trebuie să trăim cu speranța că în curând vom simți din nou acel vestit miros“ - au scris ziarele. Ici-colo, vârfurile brazilor continuau să se ițească din apă, crengile lor erau năpădite de alge, iar în locurile periculoase înotătorii dornici de tămăduială erau avertizați cu stegulețe roșii, ceea ce era frumos. Am ajuns în piață, la statuia ocrotitorului. Era Păstorul cel Bun. Nu Păstorul Necunoscut, ci, cu neobrăzare, Păstorul cel Bun, cocoțat pe o coloană în stil doric, înconjurată de bănci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2123_a_3448]
-
copilăresc pe planul cel mai destructiv. Zâmbetul amiralului se lărgi. - Măi, măi, dar sunteți cu adevărat filozof, așa-i? Ochii lui ageri se făcură curioși.) Foarte interesant, însă. Nu mă gândisem că factorul bravadă putea fi atât de important. Părea dornic să continue, dar roboperatorul îl întrerupse: "Imposibilă intrarea în contact cu Y 381 907." Gosseyn-Ashargin ezită, nedumerit. Spuse: - Nici un fel de contact? - Niciunul. Își reveni. - Bun, continuați încercările până când mesajul va ajunge la destinație și anunțați-mă pe Gorgzid. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
el. Era imposibil să plecăm fără să ne oprim în calea noastră la el. Era complicat, văzîndu-l abătut, să ne prefacem că nu știm nimic despre nenorocirea lui și că nici măcar nu-i observam răspunsurile anevoioase. Eram prea grăbiți, prea dornici de plimbare ca să-l așteptăm să plece, și domnul Cornea sta cu răbdare, mânca încet, ca un om care nu mai prețuia timpul. Eram prea bine dispuși ca să fim triști și să-i spunem cuvinte de consolare. Am fi fost
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
să o întovărășesc. Ioana nu putea merge pe jos cei patru kilometri sub căldură și a rămas în port. La despărțire era tristă, ca și cum ar fi cutremurat-o o prevestire, ca și cum făcea un mare sacrificiu rămânând singură. Mă simțeam prea dornic de a schimba atmosfera și nu puteam renunța la drum. l-am spus o ultimă vorbă, pe care am căutat să o fac cât mai afectuoasă posibil și am plecat. La Cavarna am jucat cărți, cu soții Axente, m-am
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
se urmează foarte obișnuit. Persoană făcută numai din contraste, totdeauna bine colorate. La un loc egoism meschin și apoi generozitatea cea mai neprevăzătoare. Mîn-dria i se poate numi pe rând dragoste excesivă sau despotism și mă face să am gânduri dornice de eliberare, dar sunt incapabil de a pleca. Uneori îl luăm pe Ahmed pe plajă, căci nu ne îndurăm să-l lăsăm singur în cameră. Dar marea și nisipul îl sperie. Se instalează cât mai lipit de noi, pe vreo
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
mai influențați de cultura europeană. Nobunaga accepta, cu recunoștință, tot ceea ce se aducea din Europa - arme de foc, praf de pușcă, telescopuri, doctorii și echipamente medicale, pielărie, produse împletite și vopsite, obiecte de uz zilnic. Era deosebit de entuziasmat - și chiar dornic de a le avea și el - în fața inovațiilor din medicină, din astronomie și din știința militară. Totuși, existau două lucruri pe care nu le putea înțelege cu nici un chip: creștinismul și educația creștină. Dar dacă nu le-ar fi permis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
au ajuns deja în acest impas, dar, dacă modul meu de a administra guvernarea a fost defectuos, te rog să-mi explici în ce fel. Dacă nu am stăpânit disciplina militară cum trebuia, arată-mi o cale de îndreptare. Sunt dornic să mă îndrept. Am auzit că ai învățat multe de la tatăl meu, care ți-a fost prieten în Cale. Nu l-ai putea învăța și pe nevrednicul său fiu câteva strategii bune? Te rog, nu te zgârci să îmi împărtășești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
îi putem lăsa cu îngrijitorul de la capelă. Un călăreț singuratic își îndemna calul, ca să-i ajungă din urmă. Nu cumva ne strigă cineva din spate? întrebă Genemon, destul de îngrijorat. — Dacă ne urmărește cineva, sunt sigur că e Mitsuharu. Ieri, părea dornic să mă oprească de a face călătoria asta. — Are o gentilețe și o sinceritate cum rareori mai vezi la oamenii de azi. E aproape prea blând pentru a fi samurai. — Mitsuharu este, întocmai cum bănuisem. Pare foarte hotărât să vă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Merge la Kyoto cu un anturaj atât de mic? Mitsuharu rămăsese tăcut, în spate, iar acum, când Mitsuhide se cufundă și el în tăcere, îi dădu liber lui Shinshi. După plecarea lui Shinshi, Mitsuhide și Mitsuharu rămaseră singuri. Mitsuhide părea dornic să-și deschidă sufletul în fața vărului său, dar, în cele din urmă, Mitsuharu nu-i dădu ocazia. În schimb, îi vorbi despre loialitatea față de Nobunaga, îndemnându-l să se grăbească spre provinciile apusene pentru a nu-și supăra seniorul. Caracterul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
încălzi camera în care aveau să se desfășoare tratativele. Odată ce cei patru oameni se așezară, Inuchiyo deschise discuția: — Cred că ați primit o scrisoare de la Seniorul Nobutaka, care recomandă, de asemenea, pacea cu Seniorul Katsuie. Hideyoshi încuviință din cap, părând dornic să asculte. Inuchiyo îi aminti de datoria lor comună ca vasali ai lui Nobunaga, după care recunoscu deschis că Hideyoshi era cel care se achitase, cu adevărat, până la capăt, de acea îndatorire. În continuare, însă, părea să fi intrat în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
vesele. Străbătând cetatea principală și pe cea de la apus, se observa că toate încăperile erau pline cu musafiri - ici, un grup recita versuri din teatrul Nô, colo, în alt grup, se declamau poezii. Chiar și după-amiază, alți și alți oameni, dornici să-i facă urări de bine, trecură prin fața lui Hideyoshi. Hideyoshi se ocupă de toate treburile din Himeji până în ziua a cincea, iar în seara aceea, spre surprinderea vasalilor săi, anunță că a doua zi avea să plece la Kyoto
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
timp însă îi trecu prin minte că mirarea lui era oarecum prefăcută. Realitatea e că la școală nu-i displăcuse să fie admirat de la distanță. La fel și acum, în studenție. De fiecare dată însă când se ivea vreo fată dornică să se apropie de el, se retrăgea, devenea distant, fără ca el însuși să știe sigur de ce se întâmpla asta. Nu crezi că viața e mai interesantă cu întrebări rămase fără răspuns? îi replică ea. Paul fu cât pe-aci să
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
o viață. Nici nu se mai poate controla. Sătul de hățișul uriaș de abstracțiuni în care s-au încurcat Fiii Omului, deloc dispus să mai accepte fie și o singură clipă responsabilitatea programării acestui monstru și nu în ultimul rând dornic să-și repare greșeala, Ionel se îndreaptă hotărât spre calculator pentru a-l decupla. Oricum nu mai e cale de întoarcere. Cifrele din ce în ce mai mari pe care le tot inventează hardughia asta vor ajunge să prăbușească întreaga existență la pământ, într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
a o ciopli și șlefui atât de minunat. „Uniunea Scriitorilor din Jackson City”... cam acesta fu ultimul gând care îmi străbătu biata minte înainte de a lua ceea ce avea să fie una dintre cele mai cumplite decizii ale vieții mele. Veșnic dornic de noi și eroice isprăvi, m-am hotărât să intru. Am pășit cu stângul. Clădirea era destul de veche, din câte bănuiam, deși n-aș putea spune exact ce anume mă făcea să cred asta, întrucât stilul arhitectonic îmi era cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
de gândire Obezitate Grăsime (v.supraponderabilitate) Emotivitate excesivă. Adesea arată frica și nevoia de protecție. Frica poate fi mascată de o furie exterioară și o rezistență în a ierta Sunt protejat de însăși IUBIREA DIVINĂ. Sunt în siguranță întotdeauna. Sunt dornic să cresc și să îmi asum responsabilitățile vieții. Îi iert petoți iar acum îmi formez propria viață așa cum mi-o doresc. Sunt în deplină siguranță. OBEZITATE MÂINI Furia unei iubiri refuzate E bine pentru mine să creez toată iubirea pe
Cărticică înspre… minte, trup şi suflet = mic tratat de bunăstare by Dan Alexandru Lupu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/545_a_749]