6,679 matches
-
cuvânt potrivit. I-am spus că vreau mai mult, mai repede, mai mult, mai repede. A făcut ce i-am spus. Îmi venea să râd și să plâng în același timp. Dacă aș fi fost singură cred că aș fi urlat de fericire. Am început să coborâm într-o mișcare care parcă urma traiectoria unei spirale care se micșora. La un moment s-a întâmplat ceva. Nici acum nu mi dau seama exact ce și cum, dar dintr-odată m-am
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
o mai minți? Nimic, bunico, nici nu poate să vorbească bine. — Ei, nu poate, se preface. Și tic. Și tac. Și tic. Și tac, pentru că asta face moartea din oameni, îi tace și îi spânzură de gânduri. Și claxoanele Bucureștiului urlă la oameni, oamenii urlă la câini, bunica urlă la motan. Și zâmbește. Ai grijă de tine, să fii mai deșteaptă ca maică-ta și ca tac-tu. Nu te mărita încă, scrie, iar pe noi iartă-ne. Beau apă și
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
bunico, nici nu poate să vorbească bine. — Ei, nu poate, se preface. Și tic. Și tac. Și tic. Și tac, pentru că asta face moartea din oameni, îi tace și îi spânzură de gânduri. Și claxoanele Bucureștiului urlă la oameni, oamenii urlă la câini, bunica urlă la motan. Și zâmbește. Ai grijă de tine, să fii mai deșteaptă ca maică-ta și ca tac-tu. Nu te mărita încă, scrie, iar pe noi iartă-ne. Beau apă și caut cu palma picioarele
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
să vorbească bine. — Ei, nu poate, se preface. Și tic. Și tac. Și tic. Și tac, pentru că asta face moartea din oameni, îi tace și îi spânzură de gânduri. Și claxoanele Bucureștiului urlă la oameni, oamenii urlă la câini, bunica urlă la motan. Și zâmbește. Ai grijă de tine, să fii mai deșteaptă ca maică-ta și ca tac-tu. Nu te mărita încă, scrie, iar pe noi iartă-ne. Beau apă și caut cu palma picioarele mătușii. Mă mângâie pe
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
Obiect de studiu într-un laborator de cercetare a sistemului nervos. Se căuta un microb, o anomalie, ceva. Eu știam sigur că nu vreau să dau, dar mâinile, picioarele, gura și limba mi se mișcau singure. Creierul organiza, în timp ce eu urlam pe dinăuntru. Funcționa. A funcționat luni de zile. Nimeni nu trecea pe lângă mine fără să primească ce-și dorește. Măcar le făceam oamenilor un bine. Până la urmă, și nevastă-mea a văzut partea bună a lucrurilor. Avea deja altă casă
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
de gol, de lipsuri foarte concrete și doar pe urmă a văzut câte lucruri frumoase dispăruseră, în afara cărților, transportate în parte încă de dinaintea plecării ei. Ar fi trebuit să o cuprindă disperarea și câteva clipe a fost convinsă că va urla, mișcându-se agitat de colo-colo, frângându-și mâinile și trecându-și-le fără rost prin păr, până a observat copiii rămași pe loc, țepeni, o priveau cu încordare, tăcuți. Atunci și-a mușcat buzele, a răsuflat a ușurare după un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
muncind la fel toate trei femeile, cu puteri diferite și obosind diferit, dar nevorbindu-și despre asta, până la orele amiezii, când se odihneau în fața unei căni de ceai din ierburi aromate, povestindu-și la nesfârșit sau citind sau ascultând viscolul urlând în livadă și izbind cu furie hornul sub care torcea egal focul din vatră, dar povestindu-și una alteia mai ales, atât de mult, că vorbele deveneau ele însele ființe, atunci înțelegând cât de important e cuvântul cu care poți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
și supele; a simțit că se sufocă, a reușit să scoată un urlet, un șir de urlete de durere, pe care nu le auzea, era convinsă că nu se produceau decât în capul ei și deodată a fost convinsă, în timp ce urla, că acela îi e sfârșitul, de asta crede că urletul din capul ei era pricinuit mai mult de spaimă, nu de dureri, parcă îi ieșeau globii ochilor din orbite de durere. Dar, în întunericul subțiat de sclipirile lunii noi, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
date la începutul începutului lor cu un rost și sunt suportabile tocmai în virtutea acelui rost și de aceea chiar și durerea care te face să plângi și să strângi din dinți poate fi suportabilă, nu trebuie să începi îndată să urli și să ceri ajutor. Și, cu toate aceste mărunțișuri, simțea cum devine conștient, treptat, de trupul său, încât stăpînirea de sine nu mai era ceva nedefinit, ci o putere de care omul - își zicea - Își, desigur, și el) are nevoie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
suferi lângă mine în pat. A păstrat însă o cheie, vine uneori seara și abia îl conving să plece. Uneori ajunge la mine beat și adoarme în fotoliu. Toată chestia asta durează de vreo patru luni. Îmi vine, câteodată, să urlu, cred că nu se va mai sfârși în vecii vecilor... Alteori mi-e teamă, pur și simplu, să mă întorc acasă. Săptămâna trecută l-am găsit așteptându-mă, destul de beat, cu o sticlă în față, cu pălăria pe cap și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
vorbea Rodicăi Dumitrescu despre asta, ar fi impresionat-o inutil, n-ar fi avut nici rost. Dar eu știu ce gândea. Și pe urmă, în scurt timp, nici nu mai putea gândi, durerile îi tulburau mintea, ajungea să geamă și urle de durere. Rodica îmi spunea că nu poate fi ceva mai groaznic decât să auzi pe cineva urlând în camera de alături, unde se zvârcolește și să nu poți face nimic, nimic! I-au dat morfină și a acceptat-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
știu ce gândea. Și pe urmă, în scurt timp, nici nu mai putea gândi, durerile îi tulburau mintea, ajungea să geamă și urle de durere. Rodica îmi spunea că nu poate fi ceva mai groaznic decât să auzi pe cineva urlând în camera de alături, unde se zvârcolește și să nu poți face nimic, nimic! I-au dat morfină și a acceptat-o. Mi-a spus că a doua oară când i-au făcut injecțiile zâmbea trist și se uita la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
simt!“, dar fălcile încleștate îi zvâcneau nervos și arăta rău și dur și abia atunci ea l-a privit cu atenție și a izbucnit în lacrimi, în timp ce deschidea ușa coborând valvârtej pe scări. Și pe urmă lui îi venea să urle, i se descleștaseră fălcile în sfârșit, dar nu mai avea cui să-i vorbească. A fumat un pachet de țigări, își simțea gura amară ca o rană. N-a lucrat nimic. Avea o sticlă de votcă și a început să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
jos din pat, respirând greu. Era încă noapte. A mers la fereastră și a privit afară. Luna plină albea acoperișurile și era o liniște de mormânt. Își simțea pulsul. Își simțea gura uscată. I se părea că-i vine să urle. I se părea că așa trebuie să arate disperarea. Orele până după-amiază s-au scurs incredibil de încet. Nimic nu fusese vreodată mai nemulțumitor de încet. De parcă orele și minutele și clipele chiar s-ar fi încăpățânat să nu mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
prezent, îi simt mirosul, cămășile alea pe care le pot pipăi în voie au fost spălate și călcate, dar au încă în ele mirosul lui. Nu mă îngrozesc. În clipele alea mă apucă disperarea și-mi vine și mie să urlu. Și atunci am impresia că el e prezent în încăpere, undeva în apropiere, mergând sau stând și privindu-mă, nu-l văd, dar mă liniștesc dintr-odată. Înnebunesc?“ „Nu, cred că e ceva normal. Adică două lucruri care mi se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
Ca rachetele Într-un joc de artificii, bucăți arzînde din vasul Petrel săriră În aer și apoi căzură cu zgomot În apă. Jim Încremeni auzind bubuitura și văzând fumul gros. Oamenii alergau pe coridoarele hotelului; o englezoaică mai În vîrstă urla În ascensor. Jim ședea pe pat și se uita uluit la platforma În flăcări care plutea pe rîu. La fiecare cîteva secunde, În mijlocul ei izbucnea o lumină scurtă. Marinarii englezi de pe vasul Petrel răspundeau la atacuri. Armaseră unul dintre tunuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
despre războiul chino-japonez luau În derîdere avioanele japoneze și piloții lor, dar tatăl lui Jim și domnul Maxted vorbeau Întodeauna cu respect despre ele. Jim se Întreba cum ar putea să-l vadă pe tatăl lui, cînd caporalul de gardă urlă o comandă În casa scării. TÎnărul soldat era Îngrozit de acest caporal mărunt și sever, care părea să fie gradul cel mai important În armata japoneză. Azvîrli chiștocul de țigară, Își luă pușca și ieși din salon, făcînd cu degetul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
la familia Maxted și dormise În patul lui Patrick tot restul zilei. Se trezise a doua zi dimineață În zgomotul tramvaielor care treceau pe Avenue Foch, al claxoanelor convoaielor japoneze care intrau În oraș și al miilor de sirene care urlau continuu și care constituiau de fapt emblema sonoră a Shanghai-ului. VÎnătaia de pe față Începuse să dispară, lăsîndu-i chipul mai slab decît și-l amintea, cu gura mai strînsă și mai Îmbătrînită. Uitîndu-se În oglinda din baia lui Patrick, la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
rîului Yangtze, și care se Întindea dincolo de suburbiile Shanghai-ului. Șoferul făcu un gest spre Bund și spre Nantao și se urcă În cabină. Stătea liniștit, cînd sergentul Uchida Își făcu loc printre soldații plictisiți și Începu să-l Înjure urlînd. Stînd lîngă soldați, Jim așteptă ca sergentul Uchida să ajungă la apogeul tiradei sale, cînd va trebui să ia o decizie. Bineînțeles, sergentul cercetă linia aglomerată a orizontului de clădiri cu apartamente și depozite, apoi arătă la Întîmplare spre o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
trup se rostogoli pe podeaua camionului, dar Jim era fascinat de apa care șiroia peste capacul zimțat al butucului, țîșnind prin roată precum jetul unei fîntîni secrete. — La stînga... la stînga...! Strigă Jim, dar soldatul de lîngă parapetul din spate urla deja cuprins de agitație. Cu un oftat obosit, șoferul japonez trase frîna de mînă, Îi ordonă lui Jim să iasă din cabină și coborî pe scîndurile spălate de apă. Jim se strecură prin geamul din spate pe podeaua camionului. Trecu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
ei. Doar perechea de englezi, cu valiza lor de nuiele plină de pantofi, ședeau lîngă soldat În partea din spate a camionului. Jim Își Îndreptă haina, cînd un caporal japonez se cățără peste parapetul din spate. Avea ghetele ude, și urlă furios comenzi soldaților care Împingeau camionul pe pod. CÎnd ajunseră la malul opus, soldații porniră de-a lungul apei, pînă la punctul de lucru la podul de cale ferată. Caporalul Începu să-l blesteme pe șofer, Înfuriat În mod vizibil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
Jim se trezi din visare. În mod straniu, aura aruncată de trupul arzînd al pilotului american plutea Încă peste cîmpurile goale, dar hotărî să nu-i vorbească doctorului Ransome despre această iluzie optică. Sirena de Încetare a stării de alarmă urla din pagodă, semnal reluat de claxonul de la casa paznicilor. Jim părăsi balconul și se strecură În jos pe scară. — SÎnt aici, doctore Ransome. Cred că era să fiu omorît. A murit cineva? — Să sperăm că nu. Doctorul Ransome se aplecă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
să simtă prizonierii pe pielea lor, chiar În acea seară, cînd mii de țînțari anofeli aveau să se ridice din bălțile cu apă stătută din jurul lagărului, la vremea mesei. Pe treptele Blocului E, unul dintre dormitoarele pentru bărbați, sergentul Nagata urla În fața șefului Blocului, domnul Ralston, organistul de la cinematograful Metropole din Shanghai. În spatele sergentului stăteau trei paznici, cu baionete la armă, de parcă s-ar fi așteptat ca un pluton de marinari americani să dea buzna din clădire. Sutele de deținuți În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
dorit să se Întoarcă În lumea sigură a lagărului. Pete de scuipat luminau praful din jurul ghetelor rupte ale soldaților. Răcorindu-și furia de ani de zile față de foștii paznici, femeile scuipau printre sîrme, strigînd și rîzÎnd. O belgiancă Începu să urle În japoneză, rupînd bucăți de pînză decolorată din mînecile rochiei de stambă și aruncîndu-le la picioarele soldaților. Jim se agăță de cărucior, trăgînd de mînere, cînd domnul Maxted, obosit, Încercă să se așeze pe scîndura de lemn. Băiatul nu se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
poarta În nas. Totul În jurul lui, cîmpia, orezăriile goale, chiar și soarele, păreau că-l enervează. Clătină din cap spre Jim și apoi văzu cutia Spam din mîna lui. — De unde ai asta? Tot ce pică În Lunghua ne aparține nouă! Urlă În chineză spre țărănci, bănuindu-le de complicitate la furt. — Tulloch... Fură din cutiile Spam! Descuie poarta, voind să-i smulgă cutia lui Jim, cînd se auzi un strigăt de la turnul de pază. Bărbatul cu binoclu coborî pe scară, arătînd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]