526 matches
-
în folosirea armelor, ba chiar salvându-i viața. Hotărât lucru, făcuse rău că nu o crezuse, iar dacă aceea era femeia al cărei stăpân voia să se facă Balamber - trebuia acum să recunoască -, acesta avea să aibă oarecare greutăți. Coloana burgunzilor se pusese de acum în mișcare. Trebuia să se grăbească. La câțiva pași în spatele său, Lidania nu reușea încă să o miște din loc pe fată. — Haide, Lucia, o implora trăgând-o de un braț, nu face așa, vino! Trebuie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
loc printre cei care îl înconjurau, fără să-l piardă din vedere pe alan, care îi deschidea drumul către cai. — Știi să mergi pe cal? o întrebă pe Lidania. Sigur, tatăl meu era grăjdar. Se luminase de-acum de ziuă. Burgunzii, călare pe animalele lor, se îndepărtau deja, pe două șiruri, în lungul unei cărări ce se pierdea printre copaci, iar mulți dintre prizonierii eliberați, neștiind ce să facă, se amestecau cu ei, căutând protecție, ori îi urmau pe jos. Cei mai mulți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
copaci, iar mulți dintre prizonierii eliberați, neștiind ce să facă, se amestecau cu ei, căutând protecție, ori îi urmau pe jos. Cei mai mulți, însă, se răspândeau prin desișurile dimprejur. Luminișul se golea repede. Maliban primi de la unul din cei câțiva soldați burgunzi ce rămăseseră doi cai mongoli, mărunți și spătoși - firește, fără șa. Unul dintre ei însă purta un căpăstru făcut din sfori lungi, iar Maliban i-l dădu lui Sebastianus. Acesta, înainte de a urca, îi puse în brațe fata, spunându-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
pe cal, și, urcând la rândul său, o ținu prinzând-o puternic de mijloc. Zâmbi apoi către Sebastianus: — Eu nu am făcut nimic. Când am încercat să-l prind pe acela - făcu semn către calul pe care i-l dăduse - burgundul care-l ținea de căpăstru mi-a spus că primise poruncă să-l țină pentru tine. Conducătorul lor te cunoaște, Prefectule, e limpede. Eu am zis că sunt scutierul tău, astfel că mi-au dat și mie unul. în timp ce încăleca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
care acum dormea cu capul sprijinit pe umărul său, legănată de pasul calului. Câștigând teren încetul cu încetul, Sebastianus se gândea cum să se elibereze, înainte de a ajunge la Frediana, de prezența incomodă a Lidaniei. Avu ocazia atunci când un cavaler burgund, grav rănit, se aplecă pe gâtul calului și alunecă apoi din șa chiar în fața lor, căzând greoi în buruienile de la marginea cărării. Rapid, Sebastianus descălecă și se aplecă asupra războinicului. Constatând că se afla pe moarte, îi luă centura și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
cărui emisar era torentul. Dacă malul ce se găsea în stânga sa era îmbrăcat de un desiș compact, de nepătruns, pe cel din dreapta se lărgea, în schimb, o porțiune mare de loc deschis acoperit cu iarbă, unde, la adăpostul unei palisade, burgunzii își ridicaseră tabăra. în ultimele licăriri ale zilei ce murea, Sebastianus putu să distingă barăci din lemn și pământ - i-ar fi fost fu greu să spună câte - și corturi de diferite mărimi, în mijlocul cărora mișunau bărbați înarmați. Stâncile mari
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
stea de vorbă, să-i mai pună și alte întrebări. Despre Balamber, de exemplu. Dar fu obligat să amâne pentru un alt moment. Ieșind de acolo, îl izbi splendoarea cerului, deja presărat cu o puzderie de stele. O porni în urma burgundului și avu astfel ocazia să traverseze o parte din tabără. Adunați în jurul bivuacurilor, războinicii mâncau; comentau, fiecare în felul său, întâmplările acelei zile sângeroase, însoțindu-se cu exclamații puternice sau chiar cu câte un râs scurt; erau lăudate faptele celor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
ruinele încă fumegând ale unui grajd și ale câtorva case. Acolo se oprise atenția lui Sebastianus, care scruta peisajul din înălțimea unui pinten stâncos. I se alătură Maliban, călare pe același cal mongol pe care pusese mâna în seara când burgunzii atacaseră tabăra lui Balamber: Mergem jos să vedem. Bineînțeles! împungându-și murgul cu călcâiele, Sebastianus îl obligă să apuce o cărare ce cobora printre stânci calcaroase, spre întinderea înverzită. Maliban împreună cu ceilalți - opt cavaleri burgunzi - îl urmară prompți. Prefectul se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
pusese mâna în seara când burgunzii atacaseră tabăra lui Balamber: Mergem jos să vedem. Bineînțeles! împungându-și murgul cu călcâiele, Sebastianus îl obligă să apuce o cărare ce cobora printre stânci calcaroase, spre întinderea înverzită. Maliban împreună cu ceilalți - opt cavaleri burgunzi - îl urmară prompți. Prefectul se afla deja de trei zile printre oamenii Fredianei și acum conducea pentru prima oară de unul singur un detașament. Contrar primelor așteptări, după cea dintâi discuție pe care o avuseseră în cort, nu mai reușise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
în direcția pe care i-o arăta, mai exact, spre întinderea ierboasă de dedesubt, unde imediat după un mic pâlc de mesteceni se vedeau mișcându-se câteva siluete minuscule, întunecate. Oameni pe cai, ce păreau să însoțească niște vite. Lutgard, burgundul care găsise fata, veni repede să vadă și el. — Sigur sunt ei, spuse. Duc animalele de-aici. Atunci, mugi Sebastianus, împungându-și brutal calul cu pintenii, haideți să-i înhățăm!. în câteva secunde, întregul detașament îl urmă, galopând în jos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
probabil, sperau să-și găsească refugiu. Observând un nor de praf la mică înălțime, pe întinderea însorită, chiar pe direcția în care alergaseră până ceva mai înainte, înțelese motivul pentru care își schimbaseră drumul: era clar că un alt detașament burgund venise să le închidă drumul, obligându-i să schimbe direcția. Le făcu semn alor săi să cotească la stânga și căută să grupeze forțele pe diagonale, ca să le taie calea. îi putea vedea bine acum și, numărându-i, constată că nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
de făcut. — Da. De acolo venim; e un spectacol oribil. Frediana încuviință, fără să mai ceară alte detalii. îl chemă la sine pe Hariman, care, descălecând, ajunsese din câțiva pași lângă prizonier și-acum îi lega mâinile la spate. Prompt, burgundul făcu semn unui tovarăș să termine treaba și veni lângă ea. Frediana îi vorbi sprijinindu-se cu ambele mâini pe mânerul șeii. — Știi ce trebuie să faci, nu? O grimasă feroce apăru pe chipul războinicului. — Ca de obicei? întrebă. Frediana
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
Galiior. Etius a văzut, probabil, ca pe o prioritate apărarea ei. Frediana, făcând semn către prizonier, îi răspunse pe un ton dur: O fi cum spui. Oricum, între timp, noi trebuie să vedem aici de demonii ăștia. Rapizi și eficienți, burgunzii umblau în căutare de crengi uscate, pe care le adunau într-o stivă la rădăcina copacului celui mai apropiat, un stejar bătrân și rămuros. în timp ce unul dintre ei trebăluia ca să aprindă focul, hunul fu dezbrăcat complet și țintuit la pământ
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
de focul pe care Hariman, după ce își potrivise la centură scalpul, avu grijă să-l întețească, trăgându-se pe urmă îndărăt împreună cu cei care-l ajutaseră, pentru a-și contempla roadele muncii. O vreme, adunați în cerc în jurul focului înalt, burgunzii rămaseră să-l privească pe hunul care ardea. El începu curând să se zvârcolească, zgâlțâit de spasme violente, și imediat porni să scoată strigăte răgușite și disperate, care călăilor săi le smulseră comentarii de satisfacție și câteva râsete. Din când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
Arelate; acolo, cu siguranță, îl așteptau o baie caldă, haine curate, un cal nou și poate o promovare, care - spera el - i-ar fi asigurat un rol semnificativ în evenimentele importante ce se petreceau în Galii. Umilit fiindcă le făcuse burgunzilor promisiuni pe care Etius nu le ținuse, își spunea că în capitala regiunii Narbonense avea să găsească răspunsurile la toate întrebările sale, la toate îndoielile sale, și că numai reluându-și locul alături de Magister i-ar fi fost posibil să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
în repetate rânduri, din tabără fură văzute focuri ce ardeau în inima nopții pe munții din apropiere, iar patrulele trimise acolo în ziua următoare găsiră resturile carbonizate ale tovarășilor lor căzuți în mâinile dușmanului. Un războinic ce scăpase din mâinile burgunzilor și asistase la supliciul tovarășilor săi ascuns într-o tufă povestise că burgunzii erau conduși de o tânără femeie ce călărea un roib cu stea în frunte confirmând astfel indirect impresia pe care Mandzuk o avusese încă din primul moment
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
pe munții din apropiere, iar patrulele trimise acolo în ziua următoare găsiră resturile carbonizate ale tovarășilor lor căzuți în mâinile dușmanului. Un războinic ce scăpase din mâinile burgunzilor și asistase la supliciul tovarășilor săi ascuns într-o tufă povestise că burgunzii erau conduși de o tânără femeie ce călărea un roib cu stea în frunte confirmând astfel indirect impresia pe care Mandzuk o avusese încă din primul moment. Rugurile acelea din noapte, ai căror autori nu erau capturați niciodată, îi demoralizau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
începură să-i ceară moartea, amintindu-și că, la urma urmei, el însuși oferise comandantului lor, ca garanție, propria viață. Era la fel de adevărat că abatele se oferise ca garant doar pentru turma sa de fugari, dar în ochii lor, între burgunzi și galo-romani, țărani și soldați nu existau diferențe semnificative; și pe urmă, trebuia dat un exemplu pentru ca - așa cum chiar Shudian-gun spusese înaintea trupului neînsuflețit al lui Khaba - oamenii aceia să înțeleagă cu cine aveau de-a face. Când fu găsit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
înaintea sa, urmărind cu ușurare cum peisajul devenea din ce în ce mai plat, acum că mingan-ul lăsase în urmă munții Jura. în spatele său înainta mica sa armată, cu ceea ce mai rămăsese din animalele ce le furaseră și cu carele încă inutilizabile după incursiunea burgunzilor. în depărtare, pe câmpia unduitoare, presărată de mici cătune abandonate și întreruptă din loc în loc de pâlcuri de copaci, putea distinge cercetașii ce le deschideau drumul. Grămezi imense de nori albi se înălțau ca niște turnuri în înaltul cerului; căldura zilei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
astfel că, ieșind din rândurile războinicilor, veni și el acolo. Balamber își încredințase prietenului său conducerea ariergărzii, iar din expresia feței sale înțelese că avea să-i spună ceva important. — Ce e? îl întrebă. — Sunt niște oameni în spatele nostru. Cavaleri burgunzi, se pare. Un detașament numeros. — Câți sunt? — Nu mai puțin de două sute, aș zice. — Crezi că au de gând să ne atace? — Nu-mi dau seama. Pentru moment, nu păreau dispuși să micșoreze distanța. Balamber scutură gânditor capul: — Câinii ăștia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
se pare. Un detașament numeros. — Câți sunt? — Nu mai puțin de două sute, aș zice. — Crezi că au de gând să ne atace? — Nu-mi dau seama. Pentru moment, nu păreau dispuși să micșoreze distanța. Balamber scutură gânditor capul: — Câinii ăștia burgunzi nu îndrăznesc să ne înfrunte la lumina zilei, în câmp deschis. Dar o să-i obligăm să o facă. — Ce ai în minte? întrebă Mandzuk. întorcându-se spre Odolgan, Balamber făcu un semn înainte, către un pâlc de carpeni și mesteceni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
o mare armată, capabilă să se opună hunilor. Miliții barbare, cele mai multe, dar legate de noi prin tratate precise de alianță: vizigoții din Aquitania, înainte de toate, pe urmă francii din Belgica, dar și alanii din Cenabum Aureliana, saxonii de pe Loira... — Și burgunzii... adăugă Sebastianus. Pentru un moment, chipul lui Flavius Etius se întunecă. Apoi încuviință. — Și burgunzii, firește. Ei și-au îndeplinit deja într-un mod minunat sarcina. Când te-am trimis la Genava, încă nu era posibil să cunoaștem intențiile lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
prin tratate precise de alianță: vizigoții din Aquitania, înainte de toate, pe urmă francii din Belgica, dar și alanii din Cenabum Aureliana, saxonii de pe Loira... — Și burgunzii... adăugă Sebastianus. Pentru un moment, chipul lui Flavius Etius se întunecă. Apoi încuviință. — Și burgunzii, firește. Ei și-au îndeplinit deja într-un mod minunat sarcina. Când te-am trimis la Genava, încă nu era posibil să cunoaștem intențiile lui Atila: adică dacă avea intenția să traverseze Sapaudia și să coboare în Italia sau dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
obținuse explicația pe care o căuta. Acum, deși înțelegea că Magister militum deja iertase tonul retoric și de critică prost mascată al mesajului său, consideră oportun să se justifice: — Cu îngăduința ta, Eminentissime, eu nu cunoșteam în ansamblu mersul evenimentelor. Burgunzii erau într-o criză totală și furioși pe noi și acesta e motivul pentru care am ales să lupt alături de Chilperic. Etius încruntă sprâncenele și, pentru o clipă, ridurile ce-i brăzdau fruntea se adânciră, dar imediat, chipul său se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
o expresie de suficiență: — Nu era cine știe ce, răspunse soldatul. Hippolita făcu un semn către tânărul prizonier. — E un hun? — Nu, asta e sigur. Trebuie să fie un gepid sau, cel mai probabil, un burgund de dincolo de Rin. Pandantivul, oricum, pare burgund. — îi cunoști pe barbari? Soldatul încuviință: — Destul de bine. Până anul trecut, escortam convoaiele de negustori spre Argentoratum sau Augusta; am fost și la Genava, iar acolo am cunoscut o mulțime de burgunzi. în orice caz, cel de aici înțelege limba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]