881 matches
-
intervenție „chirurgicală”. În fine, „ontologia socială” a Bisericii depinde de o descripție teologică fundamentală. J. Milbank aduce din nou în discuție dogma trinitară a creștinismului, pe care o explorează creator în direcția unei ontologii a diferenței. Pentru el, creația transfigurată eshatologic oglindește într-o anumită măsură structura paradoxală a Dumnezeirii. Deplina unitate ființială a umanității permite totuși diferențierea ipostatică. Această afirmație nu reprezintă o simplă speculație filozofică, ci o necesitate dogmatică ce trebuie discutată din perspectiva unei teologii a participației. Lumea
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
răul profund dintr-o constelație de practici și valori date, ci asumarea personală a poruncii evanghelice a desăvârșirii. Numai din altoirea eclezială a diverselor daruri spirituale, o societate deschisă poate fi supusă, eventual, unei lente iradieri sau îmbogățiri. Până la secerișul eshatologic, neghina nu se desparte de grâu - prin urmare rolul Bisericii nu trebuie confundat cu cel al altor instituții seculare. Modernitatea refuză prin definiție principiul de omogenizare forțată a identităților, aplicat uneori în lumea antică. De aceea, sarcina agenților de cultură
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
bărbăția înfricoșătoare și neînfricată. Căci numai când mânia bărbătească înspăimântă și pune pe fugă gândul plăcerii apare frumusețea curată a sufletului”1. În planul divin, ca și la nivel uman, transfigurarea dorinței rămâne decisivă pentru ca istoria să devină preludiul comuniunii eshatologice. Dincolo, unde sinteza transcendentală a universaliilor unește binele cu adevărul și frumosul, măștile maleficului vor cădea răpuse. Până atunci, tradiția răsăriteană gravitează iconic în jurul misticii vederii (unio mystica)1. Structura cunoașterii teologice depinde în mod acut de această prezență iconică
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
Neamțu, M. Bufnița din dărâmături. Insomnii teologice, Editura Anastasia, București, 2005. Neamțu, Mihail, „Between the Gospel and the Nation: Dumitru Stăniloae’s Ethno-Theology”, Archaeus. Studies in the History of Religions X (2006) 3, pp. 9-46. Neamțu, Mihail, „Liturghia Bisericii: sinteză eshatologică”, prefață la André Scrima, Biserica liturgică, Editura Humanitas, București, 2005, pp. 5-15. Neamțu, Mihail, „Liturgical Orality and Textualist Oblivion. Printing the Scriptures into Romanian (16th-18th century)”, in Nadia Al-Bagdadi (ed.), Sacred Texts and Print Culture. The Case of Qu’ran
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
nouă și tuturor urmașilor care vor veni temeiul credinței și, de ce nu, dacă va fi nevoie, al jertfei pentru Dumnezeu și pentru țară. Consider că jertfa lor n-a fost inutilă, ci ne dă și nouă nădejdea într-o perspectivă eshatologică fericită pentru neamul nostru românesc. De asemenea, cred că toate scrierile autobiografice ale foștilor deținuți politic sunt nu numai o declarație sau mărturie de credință, ci și un îndemn sau chiar strigăt către generațiile următoare lor să nu uite credința
Poezia închisorilor by Cristian Filip () [Corola-publishinghouse/Memoirs/822_a_1750]
-
o nebunie, spune el, s) folosim argumentele vechi referitoare la iudaismul din Epoca bronzului și s) invoc)m dușm)nia dintre amalekiți și edomiți, pentru a pretinde drepturi eterne - trecute, prezente și viitoare - În Țară Sfânt) și a combina viziunile eshatologice cu armele moderne. Ceea ce Îl Îngrijoreaz) pe Talmon este c), În alte p)rți, asemenea mișc)ri au fost invariabil antisemite. Naționaliștii mistici din Israel folosesc limbajul specific r)zboiului sfânt. Extremiștii arabi cheam) și ei la un r)zboi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2110_a_3435]
-
Amintiri) confirmă primatul materialității ca trăsătură esențială a universului monastic definit de Stănoiu. Consecința directă a unui asemenea accent axiologic este sentimentul valorizării superlative a lumii de aici și căutarea împlinirii hic et nunc. Aceste date aruncă în derizoriu orizontul eshatologic în care, prin proiectul ei fundamental, instituția mănăstirii e ancorată. Departe de a fi o împărăție a spiritului, aici se face apologia exteriorului și a libertăților sale. O anchetă, Păcăința starețului, Dragoste și smerenie, Jalba cuviosului Pitirim, Amintiri din mănăstire
[Corola-publishinghouse/Science/1560_a_2858]
-
timp care este determinat doar de condițiile empirice, adică de ceea ce se întâmplă să fie în câmpul vieții. Fenomenologia valorii expusă de sinoptica formelor nu este predeterminată de un sens temporal. Împresia noastră este că Platon descoperă istoria ca sens eshatologic în marginea textelor lui Hesiod. Însă aici forma ei este mitul. De aceea, probabil, Platon crede că despre istorie putem spune doar mituri, în sensul că forma unei filosofii a istoriei nu poate lua decât înfățișarea unui discurs mitic. Și
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
unei filosofii a istoriei nu poate lua decât înfățișarea unui discurs mitic. Și poate că tocmai în imaginea mitului din Omul politic s-ar găsi un răspuns la întrebarea „după tiranie, încotro?”. Căci aici sensul istoriei este expus ca parcurs eshatologic al cosmosului, atunci când divinitatea se retrage de la cârma lui. De aceea, mi-e greu să văd un Platon bântuind euforic prin cetatea Syracusei din cauză că a aflat formula magică a coborârii eternității în timp. Mi-e greu să-l văd și
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
mergând să trăiască altundeva. Și dacă oamenii care stau laolaltă în constituția cea dreaptă sunt umanitatea în general? Și dacă felul ei de a decădea prin timp este modul lui Platon de a-și pune problema istoriei omenirii ca sens eshatologic și ca destin al omenirii guvernate de stasis? Nu înseamnă asta atunci că cele cinci stadii morfologice ale politicului sunt epoci ale sensului eshatologic al omenirii? Nu înseamnă asta atunci a gândi politicul ca pe ceva mai puțin inocent, de
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
decădea prin timp este modul lui Platon de a-și pune problema istoriei omenirii ca sens eshatologic și ca destin al omenirii guvernate de stasis? Nu înseamnă asta atunci că cele cinci stadii morfologice ale politicului sunt epoci ale sensului eshatologic al omenirii? Nu înseamnă asta atunci a gândi politicul ca pe ceva mai puțin inocent, de a-l gândi ca pe ceva asemănător bombei atomice? Multe dintre monografiile care-i sunt dedicate mizează pe experiența istorică traumatizantă care îi determină
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
odiseicul, înțelese acum drept niște componente ale spiritului, să fie distribuite social de Platon: de partea supușilor, ahileicul cu lipsa lui de reflexivitate completă, garantat de corespondența cu atributele divinului și legitimat ontologic de schema cunoașterii inteligibilului și de mitul eshatologic din finalul textului; de partea suveranului, filosoful odiseic, care își asumă binele și conștiința restului și care legitimează minciuna politică, instituie eugenia, suspendă familia prin generalizarea ei la nivelul cetății, desființează istoria prin caracterul atemporal al regulilor instituite și suprimă
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
vorba de valorizarea pozitivă a lumii materiale (decurgând din formularea dogmei Întrupării), de accentuarea libertății și responsabiltății individuale (care are la bază dogma persoanelor treimice) și de acceptarea istoriei ca timp al împlinirii (fundamentată în istoricitatea întrupării și în deschiderea eshatologică a timpului creștin). Trei afirmații radical antiplatonice care relegă formularea lui Nietzsche despre creștinism ca un „platonism pentru popor” în zona simplelor butade de succes. Cumulate, cele două obiecții afirmă incompatibilitatea dintre gândirea politică a lui Platon și destinul Europei
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
egală măsură, să surprindem felului în care ea funcționează. Specific rămâne aici faptul că eikôn-ul nu poate fi înțeles plecând de la Ființă, ci numai refăcând un anumit traseu hermeneutic în sens invers. Termenul poate fi înțeles în perspectiva unei hermeneutici eshatologice de factură etico-religioasă, tocmai fiindcă numai pe acest temei se poate înainta în cunoașterea Ființei. Ființarea, cu toată spectralitatea sa, se oferă intelectului în maniera cea mai adecvată, doar profitând de „excedentul” de pertinență caracteristic imago-exemplarității. Platon apelează la mitoimagine
[Corola-publishinghouse/Science/1983_a_3308]
-
sfatul adecvat în cele mai mărunte detalii ale acțiunii cotidiene. El nu este alcătuit numai din reflecțiile a trei sute de filozofi, ci și din experiența a nouă sute de mii de militanți."285 Mircea Eliade afirmă că marxismul a preluat mituri eshatologice asiatico-mediteraneene, ca rolul izbăvitor al celui Drept (proletariatul), plus o ideologie mesianică de sorginte biblică, cu rol profetic și soteriologic al proletariatului, lupta finală Bine-Rău, urmată de victoria inevitabilă a Binelui, care consfințește ieșirea din Istorie și astfel Vârsta de
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
și o idee mai înaltă decât existența neînsemnată a fiecăruia dintre noi", la fel fiind personalizate și forțele contrare, malefice, uneori același personaj jucând ambele roluri, ca Napoleon, Hitler, Stalin).451 Eliade observă și el că secularizarea conceptului de rege eshatologic n-a înlăturat speranța unei renovări universale, adânc înrădăcinată în sufletul colectiv, realizată de către Eroul exemplar sub una din noile sale forme: Reformatorul, Revoluționarul, Mucenicul (libertății populare), Șeful partidului, rolul și misiunea fondatorilor și a șefilor de mișcări totalitare moderne
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
dintâi confirmare a datei). La originea mitului creștin nu se află o singură tradiție rămasă ascunsă, așa cum presupunea Bousset, ci patru tradiții precreștine care, în anumite împrejurări, devin convergente. Acestea sunt: 1. mitul confruntării cosmologice, Chaoskampf‑ul deplasat în spațiul eshatologic; 2. mitul adversarului: - Satan: Psalmii pseudodavidici 19, 15; 1 Enoh 40, 7 (la plural „Satane”: ei sunt defăimători ai „celor ce viețuiesc în pustie”, apropiați ai lui Dumnezeu); 53, 3; 54, 6; Cartea Jubileelor 10, 11; 23, 29; 40, 9
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
se spune că îngerii căzuți se află la originea civilizației omenești. 3. tradiția profetului mincinos, existentă deja în Vechiul Testament (de exemplu, Deut. 13,1‑6; 18,18‑22) și analizată în context anticristologic, de W.A. Meeks; 4. tradiția tiranului eshatologic. Primul personaj stigmatizat ca tiran eshatologic, în Vechiul Testament (Is. 14,4‑21), este Nabucodonosor (sec. al VI‑lea î.Cr.). Acestor patru tradiții le sunt conferite valori diferite, în funcție de fiecare autor. Jenks notează: „Importanța pe care fiecare dintre aceste curente a
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
află la originea civilizației omenești. 3. tradiția profetului mincinos, existentă deja în Vechiul Testament (de exemplu, Deut. 13,1‑6; 18,18‑22) și analizată în context anticristologic, de W.A. Meeks; 4. tradiția tiranului eshatologic. Primul personaj stigmatizat ca tiran eshatologic, în Vechiul Testament (Is. 14,4‑21), este Nabucodonosor (sec. al VI‑lea î.Cr.). Acestor patru tradiții le sunt conferite valori diferite, în funcție de fiecare autor. Jenks notează: „Importanța pe care fiecare dintre aceste curente a avut‑o pentru dezvoltarea tradiției Anticristului
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
fiecare autor. Jenks notează: „Importanța pe care fiecare dintre aceste curente a avut‑o pentru dezvoltarea tradiției Anticristului pare să fi fost determinată de situația concretă în care se afla autorul. În unele împrejurări, au fost importante elementele motivului tiranului eshatologic, și tocmai aceste aspecte apar în scrierile noastre. În altele, nevoia de a lupta împotriva falșilor învățători a adus în centrul atenției tradiția prorocului mincinos. În alte împrejurări, vechile tradiții mitologice ale forțelor haosului care se opun planurilor lui Dumnezeu
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
adoptă o viziune în principal analitică. El caută să „pună în lumină deopotrivă unitatea și diversitatea noțiunilor asociate adversarului lui Cristos, în literatura anterioară lui Irineu”, încercând să răspundă acestor trei întrebări esențiale: „1) Care sunt credințele legate de adversarii eshatologici prezenți în această literatură; 2) În ce scop autorii creștini din vechime au reluat în scrierile lor tradiții referitoare la adversarii eshatologici; 3) care este fundalul istoric al așteptării acestor adversari eshatologici” (p. 14). Peerbolte adaugă spiritului critico‑filologic intuiția
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
literatura anterioară lui Irineu”, încercând să răspundă acestor trei întrebări esențiale: „1) Care sunt credințele legate de adversarii eshatologici prezenți în această literatură; 2) În ce scop autorii creștini din vechime au reluat în scrierile lor tradiții referitoare la adversarii eshatologici; 3) care este fundalul istoric al așteptării acestor adversari eshatologici” (p. 14). Peerbolte adaugă spiritului critico‑filologic intuiția istorico‑filozofică. În prima jumătate a cărții, el analizează modalitățile prin care se exprimă, în general, opoziția eshatologică. Spre deosebire de Jenks, el accentuează
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
esențiale: „1) Care sunt credințele legate de adversarii eshatologici prezenți în această literatură; 2) În ce scop autorii creștini din vechime au reluat în scrierile lor tradiții referitoare la adversarii eshatologici; 3) care este fundalul istoric al așteptării acestor adversari eshatologici” (p. 14). Peerbolte adaugă spiritului critico‑filologic intuiția istorico‑filozofică. În prima jumătate a cărții, el analizează modalitățile prin care se exprimă, în general, opoziția eshatologică. Spre deosebire de Jenks, el accentuează caracterul original, unic al fiecărei figuri eshatologice opuse lui Cristos
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
tradiții referitoare la adversarii eshatologici; 3) care este fundalul istoric al așteptării acestor adversari eshatologici” (p. 14). Peerbolte adaugă spiritului critico‑filologic intuiția istorico‑filozofică. În prima jumătate a cărții, el analizează modalitățile prin care se exprimă, în general, opoziția eshatologică. Spre deosebire de Jenks, el accentuează caracterul original, unic al fiecărei figuri eshatologice opuse lui Cristos. „Anticristul” din Epistolele lui Ioan, afirmă cercetătorul olandez, este altceva decât „Omul nelegiuirii” din 2 Tesaloniceni, altceva decât „Înșelătorul lumii” din Didahie (cap. 16), altceva decât
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
așteptării acestor adversari eshatologici” (p. 14). Peerbolte adaugă spiritului critico‑filologic intuiția istorico‑filozofică. În prima jumătate a cărții, el analizează modalitățile prin care se exprimă, în general, opoziția eshatologică. Spre deosebire de Jenks, el accentuează caracterul original, unic al fiecărei figuri eshatologice opuse lui Cristos. „Anticristul” din Epistolele lui Ioan, afirmă cercetătorul olandez, este altceva decât „Omul nelegiuirii” din 2 Tesaloniceni, altceva decât „Înșelătorul lumii” din Didahie (cap. 16), altceva decât „Beliar” din Urcarea la cer a lui Isaia. Aceste fragmente „nu
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]