627 matches
-
Urmașii săi învinși, erau nevoiți să recunoască libertățile principilor germani, care continuau fărâmițarea politică a Imperiului și îl condamnau pe împărat la neputință. ,,Împăratul iezuiților" a vrut, ca și Carol Quintul și Filip al II-lea, să-și bazeze tentativa hegemonică pe o recucerire catolică a Germaniei. Tratatele de la Westfalia condamnau Sfântul Imperiu să nu mai fie romanic decât cu numele: în statul lui, fiecare prinț putea să aleagă și să impună poporului său religia pe care o dorea. Ele făceau
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
războaiele de succesiune ale Spaniei și Austriei), conflictele coloniale vor genera un nou sistem politic european: Westfalia va rămâne "umbra unei idei constructive"254. După un secol de războaie, Habsburgii au fost nevoiți să constate eșecul ambițiilor lor. Tentativele lor hegemonice bazate pe cucerirea catolică au sfârșit printr-un eșec în Europa statelor naționale. Rând pe rând, Filip al II-lea al Spaniei, apoi Habsburgii din Viena au fost înfrânți în încercarea de a realiza aceste proiecte ambițioase. Noul echilibru european
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
al Rinului. În tratatul din 23 mai 1802, Berlinul recunoștea schimbările intervenite în Italia și primea episcopiile Paderborn și Hildesheim, o parte din episcopia Münster, Eischfeld cu Erfurt și alte teritorii, mai puțin importante. În încercarea de a frâna intențiile hegemonice ale Franței, Anglia, Austria, Rusia și Turcia s-au coalizat 290. În primăvara anului 1801, Napoleon nu protestase când Prusia a ocupat Hanovra, care era unită cu Anglia printr-o alianță personală. Cu toate acestea, Napoleon nu va ezita să
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
Bismarck constituia, cu Austria și Italia, "Tripla Alianță", sistem defensiv îndreptat împotriva Rusiei și Franței. În același timp, el a semnat un tratat cu Rusia și a determinat Italia, Spania și Anglia să încheie "Înțelegerea mediteraneeană" (1887), îndreptată contra ambițiilor hegemonice ale Rusiei și Franței. Mai mult chiar, a reușit să determine puterile europene să se lanseze în expediții coloniale care le vor întoarce unele împotriva celorlalte. Germania, deși se alăturase mai târziu împărțirii lumii, poseda al treilea domeniu colonial (în
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
Ședințele au avut caracter protocolar, întrucât "cei 4" au decis totul: Georges Clemenceau, președintele Conferinței, Th. W. Wilson, Sir George David Lloyd și Vittorio-Emmanuele Orlando. La masa tratativelor s-au așezat nu atât țări, cât dezacorduri, rivalități, ambiții politice și hegemonice. Niciodată în istoria lumii trei țări și trei oameni Woodrow Wilson, Georges Clemenceau și David Lloyd George -, nu au avut o putere atât de mare în luarea unor decizii care vor configura viitorul lumii 515. Tratatele din 1919-1920 reconfigurau harta
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
în afara Germaniei și a Franței, Italia și Belgia, Țările de Jos și Luxemburg. În iulie 1951, Marea Britanie și Statele Unite ale Americii declară caducă starea de război cu Germania, urmate de URSS în ianuarie 1955812. Protejarea Germaniei de Vest împotriva intențiilor hegemonice ale URSS, integrarea în comunitatea valorilor și de apărare a democrațiilor occidentale, dorința reunificării țării în pace și libertate, toate acestea au constituit obiective politice supreme. Odată cu abolirea statutului de ocupație, RFG va adera la NATO (5 mai 1955). Crearea
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
structurilor de cooperare continentală și regională. Prin definiție, diplomația multilaterala nu exclude bilateralismul sau alte tipuri de negociere, acestea completându-se reciproc în mod natural; diplomația multilaterala, la modul cum s-a afirmat încă de la început, exclude așa-numitele "intenții hegemonice", "limitând drastic aspirațiile egoiste ale statelor",36 un exemplu revelator în acest sens este cel al secretarului britanic al afacerilor externe (Canning), care la finalul Congresului de la Viena (1815), apreciind că diplomația bilaterală este normală, concluziona: each for himself and
[Corola-publishinghouse/Science/84948_a_85733]
-
călăuze pentru reglementări represive", iar complicii se pare că ar fi membrii elitei care propagă aceste idei pentru a se asigura de puterea lor de influență. Într-adevăr, în expunerea sa Bailey vorbește la un moment dat despre "minciuna primară hegemonică" pe care o identifică "ideologiei dominante". Chiar "curente mai puțin importante precum funcționalismul, structuralismul sau postmodernismul" se găsesc incluse în aceeași categorie a minciunii primare (Bailey 1991:122). Această clasificare largă este, după părerea mea, neindicată. Criteriul înșelăciunii a dispărut
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
state au consimțit să normalizeze relațiile dintre ele, să reducă riscul unui conflict militar internațional, să rezolve problema Taiwanului prin medode pacifice, să promoveze comerțul dintre cele două țări și să se opună eforturilor oricărui alt stat de a deveni hegemonic În Asia de Est. Îmbunătățirea relațiilor cu China a favorizat și detensionarea relațiilor sovieto-americane În perioada 1971-1972, facilitând comunicarea și comerțul Între cele două blocuri și Încheierea unei serii de acorduri privind controlul de armament (acordurile SALT Ixe "SALT I
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
alte explicații, ilustrate În special cu exemple din Africa de Vest și construite În jurul conceptului neogramscian de hegemonie (Cox, 1983). Riley (1999), de pildă, invocând cazul Comunității Economice a Statelor din Africa de Vest (ECOWAS), În care Nigeria joacă rolul principal, consideră că tendințele hegemonice regionale ale unui stat pot fi unul dintre motivele apariției și menținerii acestor interdependențe regionale de securitate. În anii ’70, odată cu apariția și consolidarea unor organizații regionale și a unor acorduri comerciale limitate exclusiv la continentul sud-american, America Latinăxe "America Latină
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
otomană În urma recunoașterii condiționate a independenței statului român la Congresul de la Berlin din 1878 a pus România În fața unei situații strategice dificile. În acel moment, Principatele Unite aveau granițe comune cu Rusia și cu Austro-Ungaria, doi actori cu tendințe pronunțat hegemonice În regiune. Din punct de vedere al logicii subsistemului bipolar, acest lucru pune uneori problema nu doar a asigurării independenței, ci a Însăși supraviețuirii României ca stat. Pentru a ține În balanță potențialele amenințări și riscuri de securitate, guvernul român
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
trupele naziste trebuiau Înfruntate fără aliați, posibilitate mai degrabă suicidară având În vedere capabilitățile și pregătirea armatei române. Prin urmare, nu existau opțiuni de alianță ale României În 1940, iar singura decizie coerentă În ansamblul mai larg al unui subsistem hegemonic era alinierea cu hegemonul. Schimbarea balanței de putere odată cu intrarea URSS și SUA În război (1941-1942) au determinat, În cele din urmă, o nouă schimbare a strategiei României care, la 23 august 1944, Întoarce armele Împotriva Germaniei și aliaților săi
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
unei invazii a Armatei Roșii care ar fi putut desființa statul român. 9.2. România În spatele Cortinei de Fiertc "9.2. România În spatele Cortinei de Fier" În timpul Războiului Rece (1945-1991), subsistemul de relații internaționale al României a fost unul strict hegemonic: Întreaga Europă de Est și de Sud-Est s-a aflat În spatele Cortinei de Fier, respectiv În sfera de influență a URSS. Deși Mearsheimer aprecia că, la nivel sistemic, bipolaritatea este mult mai stabilă datorită simplității - număr redus de diade conflictuale
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
aflat În spatele Cortinei de Fier, respectiv În sfera de influență a URSS. Deși Mearsheimer aprecia că, la nivel sistemic, bipolaritatea este mult mai stabilă datorită simplității - număr redus de diade conflictuale posibile și, de aceea, predicticilitate crescută - la nivelul subsistemului hegemonic stabilitatea era dată numai de puterea covârșitoare a URSS, hegemonul subsistemului, care amenința și ținea toate statele din sfera sa de influență În șah (Mearsheimer, 2003). În toată perioada dintre 1945-1991, politica de securitate românească a fost gândită pe trei
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
SUA și URSS permiteau un anumit echilibru. Această stabilitate precară avea să constituie elementul dominant al strategiilor de securitate din acea perioadă. Astfel că strategia de securitate națională a României a fost construită, așa cum este, de altfel, tipic pentru sistemele hegemonice, În jurul Pactului de la Varșovia patronat de URSS. În perioada anterioară creării URSS, România se bucura de un statut privilegiat de stat echilibrator Într-un subsistem alcătuit În marea lui majoritate din state-tampon Între doi sau mai mulți centri de putere
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
reprezenta un exemplu de tentativă de balansare, dar cedările imediate ale elitei politice de la București În fața propunerilor URSS de reformare a Pactului de la Varșovia dovedesc inconsecvența unei politici externe, anume inexistența unei strategii deliberate și continue de ieșire din subsistemul hegemonic dominat de sovietici. Trebuie Însă subliniat faptul că dependența României de URSS s-a manifestat pe Întreaga perioadă a Războiului Rece la nivelul cel mai fundamental - cel al supraviețuirii statului român În contextul confruntării nucleare est-vest, motiv pentru care România
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
militare sau care sunt factorii care limitează loviturile de stat? De exemplu, Jackman [1978] confirmă teza de bază a lui Huntington referitoare la cercetarea sa despre Africa, în care se arată că preexistența unui sistem cu un partid dominant sau hegemonic, adică a unei instituții care joacă un rol complementar de stabilitate, diminuează posibilitatea producerii loviturilor de stat. Johnson, Slater și McGowan [1984: 634] susțin că situația ideală, potrivnică intervenției militare, este cea în care un partid de masă dominant permite
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
aceste regimuri au o orientare ideologică socialist-naționalistă sau (mai degrabă) marxist-leninistă. Principala structură civilă este partidul unic; numai în anumite cazuri sunt admise alte partide, mici, fără să existe o competiție reală. Este vorba despre așa-zisul "sistem cu partid hegemonic". Acest model prevede și o semnificativă inovare instituțională, fie în privința articulării structurilor politice, fie în ceea ce privește organele de conducere (ale societății și ale economiei) ce urmează a fi create. Regimurile care configurează un astfel de model promit stabilitate, chiar dacă nu se
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
devin un model-limită al autoritarismului, foarte apropiat totalitarismului [a se vedea mai departe]. Deși există diferențe enorme între modelele propuse și cazurile atribuite fiecărui model în parte, diferitele regimuri sunt unite (mai ales) de rolul conducător al partidului unic sau hegemonic, care poate astfel să conviețuiască cu alte partide mici, fără a exista o competiție efectivă. Diferențele stau în origini, în contextele culturale și socio-economice și în ideologiile-mentalități care inspiră și conduc actiunea guvernanților și fundamentează formele de legitimare a acestor
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
Europene). Până acum câțiva ani, aceleași minorități erau expresia grupului social dominant. În toate țările luate în considerare există un proces de legitimare al întreprinderii private, al pieții, și, mai general, a noilor structuri economice. Spațiul sectorului economic public, anterior hegemonic, devine mult mai limitat. Instituțiile democratice încurajează legitimarea noii economii și, datorită combinației dintre doi factori: experiența falimentării structurilor economice din trecut, pe de o parte și atracția exercitată de democrațiile occidentale cu economii prospere, pe de altă parte. În
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
externă americană. În Partea I, capitolele 5 și 6 leagă realismul de originile războiului rece și de criza rachetelor din Cuba. În Partea a II-a, teoriile realiste din economia politică internațională sînt puse în legătură cu preocupările Statelor Unite referitoare la declinul hegemonic și la funcționarea economiei politice globale. Structura de bază a cărții derivă din concentrarea asupra realismului ca fiind deopotrivă o comunitate academică și o practică. De aceea, istoria internă a evoluției gîndirii realiste, expusă în prima și a doua parte
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
toate ideologiile internaționaliste sînt simple raționalizări operate de puterile dominante, cu scopul de a-și proteja poziția lor privilegiată. Dar, așa cum vom vedea imediat, această teză este contradictorie: chiar dacă acceptăm că toate ideile provin din interese particulare, nu toate interesele hegemonice sînt automat însoțite de o ideologie internaționalistă bazată pe o armonie a intereselor. În concepția lui Carr, guvernul nazist german ar trebui înțeles doar ca un alt tip de forță revizionistă, ale cărei pretenții de schimbare a ordinii internaționale sînt
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
din aceea a interdependenței complexe, logica comportamentului statului depinde de circumstanțele cazului particular aflat în atenție. Din păcate, acestea nu sînt întotdeauna cunoscute dinainte. Cînd Robert Keohane (1980) a aplicat această perspectivă dublă la ceea ce s-a numit teoria stabilității hegemonice (vezi capitolul 10), el a ajuns la concluzia că în unele arii de probleme prevalează explicațiile realiste, iar în altele cele ale interdependenței complexe. Astfel, Keohane poate dovedi valoarea analitică a modelului organizațional internațional doar ex post facto, prin analiză
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
ducîndu-ne înapoi la perioada dinaintea lui Kissinger. El propune, de asemenea, o arie restrînsă pentru explicațiile din disciplina relațiilor internaționale, așa încît teoria realistă nu mai are nevoie să pretindă că poate prevedea consecințele particulare ale distribuției puterii. Teoria stabilității hegemonice (capitolul 10) a găsit soluția în preocupările politice mai generale în legătură cu ordinea internațională de la sfîrșitul secolului al XX-lea. Politica internațională se caracterizează prin diferențiere funcțională, mai ales în ce privește economia sa politică. Mai vizibilă în versiunea sa referitoare la regimuri
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
a găsit soluția în preocupările politice mai generale în legătură cu ordinea internațională de la sfîrșitul secolului al XX-lea. Politica internațională se caracterizează prin diferențiere funcțională, mai ales în ce privește economia sa politică. Mai vizibilă în versiunea sa referitoare la regimuri, teoria stabilității hegemonice conferă o mai mare importanță cauzală distribuției puterii, dar numai în cadrul unor arii de probleme bine definite. În fine, teoriile realiste care se apropie de economia politică structuralistă (capitolul 11) au mers și mai departe cu redefinirea politicii și a
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]