843 matches
-
să îndeplinească o sarcină; • M4 - persoana poate și vrea să îndeplinească o sarcină. Teoria ciclului de viață sugerează că, odată cu maturizarea individului, stilul de conducere se schimbă. Când un angajat intră pentru prima oară într-o organizație, el este considerat imatur (situația M1); de aceea, un stil de tipul „sarcini mari - relații scăzute” este cel maipotrivit pentru a deprinde o nouă activitate. După ce angajatul și-a însușit cerințele postului respectiv, cel mai bun raport este „sarcini înalte - relații înalte” (situația M2
[Corola-publishinghouse/Science/2049_a_3374]
-
ani este greu de descris altfel decât într-o formulă schematică. Pe de o parte, Biserica și-a menținut impactul religios asupra maselor. În același timp, Biserica s-a trezit contestată și efectiv zdruncinată de noile obligații față de o societate imatură, care suferă și astăzi de complexul asistenței paternaliste. Odată cucerită libertatea politică, Biserica a avut îndrăzneala să ia poziție în chestiunile acute ale societății postcomuniste, cum ar fi avortul, prostituția, drogurile, noua etică sexuală sau eutanasia. După cincizeci de ani
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
ci doar experimentarea acesteia de către penitentul în cauză. În funcție de structura personalității, a formei de religiozitate și a raportului pe care creștinul îl are cu divinitatea, în confesional se pot identifica trei mari categorii de penitenți: cu personalitate matură, cu personalitate imatură și cu personalitate accentuată. a. Penitentul cu personalitate matură Procesul dialogic în sine este o experiență amplă care poate fi trăită de penitent în mod adecvat numai dacă deține un anumit nivel de religiozitate matură. Cu certitudine, o religiozitate matură
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
caracterizează prin: - „perceperea clară a lui Dumnezeu, a omului, a Bisericii și a reprezentanților ei, a vieții religioase și a vieții cotidiene” (altfel ar trăi într-o lume „construită” de el, ireală, așa cum este cea în care se află persoana imatură); - capacitatea de a avea o conștiință morală adecvată, prin care să perceapă clar valorile creștine și să reușească să delimiteze corect binele de rău; - trăirea corectă a libertății, astfel încât să poată decide în mod independent să fie, sau nu, dependent
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
și nu demonstrează că evoluează, sau că se schimbă în relație cu Dumnezeu, ci că, dimpotrivă, perpetuează același stil de viață, deseori precară. Cauza nu este de fiecare dată voința malițioasă sau indiferența față de divinitate, ci însăși propria personalitate, structurată imatur, incapabilă să celebreze în mod adecvat reconcilierea. Experiența de Dumnezeu în spațiul reconcilierii sacramentale este o întâlnire condiționată și mijlocită, în-sensul că ea este comunicată prin subiectivitatea confesorului și interceptată de subiectivitatea penitentului. Celebrarea reconcilierii și structura personalității, sunt, prin
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
condiționată și mijlocită, în-sensul că ea este comunicată prin subiectivitatea confesorului și interceptată de subiectivitatea penitentului. Celebrarea reconcilierii și structura personalității, sunt, prin urmare, „două variabile interdependente care interacționează în vederea experienței liturgice și religioase de Dumnezeu”. b. Penitentul cu religiozitate imatură Dincolo de fidelitatea față de rit, de credință și spiritualitate, există riscul ca religiozitatea trăită de penitent să nu aibă calitatea de a fi matură, ci imatură, influențând negativ procesul dialogic cu preotul-confesor. Un astfel de penitent se distinge net de cel
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
variabile interdependente care interacționează în vederea experienței liturgice și religioase de Dumnezeu”. b. Penitentul cu religiozitate imatură Dincolo de fidelitatea față de rit, de credință și spiritualitate, există riscul ca religiozitatea trăită de penitent să nu aibă calitatea de a fi matură, ci imatură, influențând negativ procesul dialogic cu preotul-confesor. Un astfel de penitent se distinge net de cel matur prin prezența unor forme de narcisism, egoism sau idealism. Nu este vorba de un anumit tip de personalitate, ci doar de un mod imatur
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
imatură, influențând negativ procesul dialogic cu preotul-confesor. Un astfel de penitent se distinge net de cel matur prin prezența unor forme de narcisism, egoism sau idealism. Nu este vorba de un anumit tip de personalitate, ci doar de un mod imatur în care s-a structurat religiozitatea sa și de o manieră de a se raporta la Dumnezeu marcată de carențe și dificultăți. Se recunoaște prin excesul de practici religioase exterioare, prin concentrarea doar asupra propriilor sale trăiri, fiind exagerat de
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
implicit, să își structureze un tip de religiozitate patologică. Vorbim de religiozitate patologică atunci când raportul persoanei umane cu Dumnezeu este alterat, nefiresc, guvernat de compulsivitate, de căutarea de compensări și siguranțe. Cu toate că este dificil a face distincție între o religiozitate imatură și una patologică, acest lucru este necesar, pentru ca, astfel, procesul dialogic dintre confesor și penitent să poată beneficia de cunoașterea realistă a stării penitentului și de modalitatea corectă de abordare a acestuia. Accentuările de personalitate determină modalități deficitare de relaționare
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
cu toate că, adesea, are nevoie să resimtă direct, ca pe o confirmare, autoritatea cuiva, tocmai pentru a ști cum să se poziționeze mai bine față de acesta. De obicei, este rezistent la atitudinile și comportamentele celorlalți. Se încăpățânează și, uneori, poate fi „imatur” în comportamentul său. În realitate, trăiește o stare de frică, mai ales atunci când are de a face cu autoritatea. Comportamentul agresiv, în diferitele sale forme, este o modalitate de apărare la care apelează cu convingere. Obișnuiește să „tărăgăneze” lucrurile pe
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
eșecurile mai bine decât o fac bărbații. Cu toate acestea, ea a mușcat întâi din mărul cunoașterii... În societatea contemporană femeile au încă un serios recul spre viața de familie, de multe ori urmat de frustrări, de refulări. Aservite, oarecum imatur, bărbaților, ele renunță de multe ori la vocații și aspirații, nefericindu-se. Agora e de interes general... Aici ce pot face bărbații nu e neapărat performant, iar ceea ce fac femeile nu e, aprioric, mediocru. Revista Dilema a abordat într-un
Convorbiri fără adiţionale by Cornel Galben () [Corola-publishinghouse/Science/692_a_986]
-
autor, anularea retroactivă ar constitui un subtip al izolării. 9) Traducerea englezescului supression și a termenilor francezi répression și mise à l’écart. 10) Mecanism figurând în DSM III-R sub numele de reverie autistă. Vaillant utilizează pentru una dintre apărările imature denumirea de fantezie sau fantezie schizoidă. 11) Pentru Vaillant, întoarcerea către propria persoană este sinonimă cu agresiunea pasivă, mecanism figurând în DSM III-R și DSM-IV. 12) În lista lui Valenstein, retragerea este definită ca deplasarea (removal) interesului sau afectului de la
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
definite în funcție de caracterul lor adaptativ în cursul vieții adulte (stabilit în urma unor observații pe termen lung): 1) Prima categorie este aceea a apărărilor psihotice, care include proiecția delirantă, distorsiunea și refuzul psihotic. 2) A doua categorie este cea a apărărilor imature, șase la număr: proiecția, fantezia schizoidă, ipohondria, agresiunea pasivă, activismul (acting-out) și disocierea (sau refuzul nevrotic). Vaillant precizează că exclude din această categorie mai multe apărări imature - precum clivajul, devalorizarea, idealizarea sau identificarea proiectivă -, cunoscute și ca apărări care distorsionează
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
delirantă, distorsiunea și refuzul psihotic. 2) A doua categorie este cea a apărărilor imature, șase la număr: proiecția, fantezia schizoidă, ipohondria, agresiunea pasivă, activismul (acting-out) și disocierea (sau refuzul nevrotic). Vaillant precizează că exclude din această categorie mai multe apărări imature - precum clivajul, devalorizarea, idealizarea sau identificarea proiectivă -, cunoscute și ca apărări care distorsionează imaginea și care sunt desemnate prin termeni aflați în legătură cu teoria relațiilor obiectuale. 3) În a treia categorie, cea a apărărilor nevrotice sau intermediare, Vaillant clasează deplasarea, izolarea
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
secțiunea 2 a capitolului de față, trebuie să notăm dezvoltarea unei terminologii (deja menționată în capitolul 1) care se referă la momentul apariției mecanismelor de apărare: - mecanisme arhaice versus primitive (Fenichel, 1945/1953; English și Finch, 1964); - mecanisme mature versus imature (Semrad, 1967; Vaillant, 1971, 1977; Semrad et al., 1973). Apărările imature sunt considerate a aparține primilor ani de viață, în timp ce apărările mature ar caracteriza stadii de dezvoltare mai târzii. Această terminologie ridică problema relațiilor dintre momentul de apariție a unui
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
terminologii (deja menționată în capitolul 1) care se referă la momentul apariției mecanismelor de apărare: - mecanisme arhaice versus primitive (Fenichel, 1945/1953; English și Finch, 1964); - mecanisme mature versus imature (Semrad, 1967; Vaillant, 1971, 1977; Semrad et al., 1973). Apărările imature sunt considerate a aparține primilor ani de viață, în timp ce apărările mature ar caracteriza stadii de dezvoltare mai târzii. Această terminologie ridică problema relațiilor dintre momentul de apariție a unui mecanism și proprietățile sau calitățile sale ca apărare. Conștient de confuzia
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
poate dezvolta și poate fi utilizată în forma sa inițială o anumită perioadă de timp. Mai târziu, ea se va modifica, rămânând o variantă a aceleiași apărări, sau se va transforma într-o apărare cu totul diferită. Ipoteza că mecanismele imature sau de nivel scăzut evoluează către alte apărări, mature ori mai avansate, a fost discutată de Semrad et al. (1973) și de Dorprat (1985). Eventualitatea ca, pentru fiecare mecanism de apărare, să existe o linie de dezvoltare (Stolorow și Lachmann
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
concluzionăm că evaluatorii independenți, fără o formație psihanalitică, sunt în măsură să identifice în mod fidel mecanismele de apărare - mai cu seamă la subiecți provenind din medii socioeconomice defavorizate - și pot să se pună de acord în privința caracterului matur sau imatur al stilului defensiv al unei persoane. Cea de-a doua problemă enunțată la începutul acestei secțiuni se referă la validitatea evaluării mecanismelor de apărare. Pentru a o soluționa, Vaillant a calculat corelațiile dintre, pe de o parte, evaluarea gradului de
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
de 20 până la 47 de ani. Stilul astfel identificat pronostica în mod semnificativ un nivel înalt de satisfacție în raport cu viața la vârsta de 65 de ani. Datele culese în cadrul cercetării demonstrează că la nici unul dintre bărbații evaluați ca utilizând apărări imature înainte de 47 de ani nu s-a înregistrat o stare de bine la 65 de ani. Dimpotrivă, dintre bărbații care recurgeau la apărări mature între 20 și 47 de ani, unul singur era într-o stare relativ rea la vârsta
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
defensivă a pacienților depresivi este mai importantă decât cea a subiecților care nu prezintă tulburări mintale, iar pe de altă parte, că scorurile ridicate ale pacienților depresivi la anumite apărări ar arăta că aceștia utilizează în principal apărări primitive sau imature, precum regresia și proiecția (Bond et al., 1983; Plutchik et al., 1979; Vaillant et al., 1986; Wong, 1989) sau apărări de nivel intermediar (formațiunea reacțională sau refularea). În alte cercetări, evoluția tulburărilor psihopatologice a fost pusă în legătură cu mecanismele de apărare
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
Ablon et al., 1974) ajung la concluzia că această scală permite evaluarea schimbărilor survenite în funcționarea eului la pacienții cu tulburări afective. Într-adevăr, în cursul îmbunătățirii stării lor clinice, cercetătorii notează o schimbare constând într-o trecere de la apărări imature la apărări mai puternic orientate spre relațiile interpersonale. Într-o altă cercetare, 30 de schizofrenici au completat Indexul stilului de viață (Plutchik et al., 1979) la internarea lor în spital. După externare, ei au fost urmăriți vreme de doi ani
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
în acest răstimp, respitalizați. Între necesitatea respitalizării și utilizarea refulării, a deplasării și a refuzului (Conte et al., 1983) au fost identificate corelații pozitive semnificative. Este interesant să amintim faptul că refularea și refuzul au fost considerate apărări primitive sau imature (Bond et al., 1983; Plutchik et al., 1979; Wong, 1989), în vreme ce deplasarea a fost inclusă printre apărările intermediare sau nevrotice (Vaillant și Drake, 1985; Wong, 1989). Astfel, deși respitalizarea are, fără îndoială, cauze multiple, cercetarea întreprinsă de Conte et al
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
deplasarea a fost inclusă printre apărările intermediare sau nevrotice (Vaillant și Drake, 1985; Wong, 1989). Astfel, deși respitalizarea are, fără îndoială, cauze multiple, cercetarea întreprinsă de Conte et al. arată că pacienții care recurg deseori la mecanisme de apărare relativ imature riscă în mai mare măsură să fie respitalizați, comparativ cu cei care utilizează mai puțin acest gen de apărări. O ultimă direcție de cercetare este consacrată studiului valorii predictive a apărărilor, mai ales în cazul sinuciderii și al comportamentelor violente
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
fals self”. În sens opus, un copil care ar interioriza excesiv interdicțiile parentale ar dezvolta o personalitate ținută sub cheie de un supraeu atotputernic. Putem evoca aici hipermaturitatea de care dau dovadă unii copii care sunt astfel opusul persoanelor narcisice imature. Cunoaștem, de la Freud (1917b/1968) încoace, rolul introiecției în melancolie, constând într-o retragere în eu a libidoului atașat unui obiect iubit care este pierdut sau decepționant. Acest libido „supus introiecției” va servi la realizarea unei identificări a eului cu
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
matcă are de asemenea efecte antioxidante (El-Nekcety et al, 2007559) și efecte hepatoprotectoare (Zimmermann, 2002; Uzbekova et al, 2006560). 555 Alte acțiuni ale lăptișorului de matcă asupra organismului sunt: revigorează bolnavii hipotrofici; administrat în hrană ameliorează starea generală a sugarilor imaturi, a copiilor bolnavi sau convalescenți; la bătrâni înlătură astenia fizică și psihică, reduce tulburările neuro-circulatorii și pe cele de memorie, îmbunătățește vederea, stimulează apetitul și starea generală; este calmant pentru persoanele emotive și tranchilizant pentru cei ce suferă de insomnie
MICROGRAFII ASUPRA PRODUSELOR APICOLE by Andriţoiu Călin Vasile [Corola-publishinghouse/Science/273_a_935]