3,752 matches
-
de epurare din țările blocului sovietic, îndeosebi după eliminarea lui Slánský și a conducerii comuniste cehoslovace și a acțiunilor antisemite staliniste din URSS. Hașomer Hațair și MAPAM-ul, care costituiau aripa stângă a partidului din Israel, au rămas fidele liniei marxiste sovietice staliniste, în timp ce partea majoritară au format partidul „Achdut haAvoda” („Unirea Muncii”) care, în continuare s-a unit cu partidul israelian dominant al timpului, MAPAI, partid social-democrat de tip european. MAPAM-ul s-a distanțat de stalinism tardiv, abea după
Hașomer Hațair () [Corola-website/Science/319831_a_321160]
-
din punct de vedere al definiției, teatrul lui Pișcător nu se adresează doar „proletarilor” stricto sensu</i></spân></spân></spân><spân style="font-family: Times New Român,șerif;"><spân style="font-size: medium;"><spân lang="ro-RO">, ci și șomerilor, lumpenproletariatului în termeni marxiști, cărora le oferă intrare gratuită. În cadrul acestor spectacole, proletarii sunt invitați să participe ca spectatori, să intervină, să participe activ în desfășurarea spectacolelor, să huiduie, să aplaude sau să vorbească în timpul pieselor după plac (Pișcător, 1966, 66). În aceste experiențe
Teatru proletar în Germania și Uniunea Sovietică () [Corola-website/Science/296106_a_297435]
-
Iași, pe care a terminat-o ca șefă de promoție. Mai târziu și-a motivat alegerea prin faptul că medicina era una dintre puținele discipline academice nepolitizate, în timp ce științele umaniste, pentru care avea de asemenea veleități, erau închistate în paradigma marxistă. Încă din anii facultății a scris critică literară și eseu pentru revistele „"Opinia studențească"” și „"Cronica"”. A fost redactor-șef la „"Opinia studențească"” între 1989 și 1992, iar din 1990, a devenit un colaborator frecvent la „Revista 22”, criticând regimul
Alina Mungiu-Pippidi () [Corola-website/Science/303138_a_304467]
-
l-a acuzat de „neseriozitate revoluționară”. În 1967, Kabila și restul susținătorilor săi și-au mutat operațiunile în zona muntoasă Fizi-Baraka din Kivu de Sud și au înființat Partidul Popular Revoluționar (PRP). Cu susținerea Chinei, PRP a înființat un stat marxist separatist în provincia Kivu de Sud, la vest de Lacul Tanganyika. Acest mic stat a colectivizat agricultura, și practica șantajul și contrabanda cu minereu. La sfârșitul anilor 1970 și începutul anilor 1980, Kabila acumulase o avere considerabilă și avea case
Laurent-Désiré Kabila () [Corola-website/Science/320424_a_321753]
-
a proclamat victoria la Lubumbashi în ziua de 17 mai, suspendând Constituția și schimbând numele țării din Zair în Republica Democrată Congo. După aceea, și-a făcut intrarea triumfală în Kinshasa la 20 mai și a devenit Președinte. Kabila era marxist convins, dar politicile sale în acest moment erau un amestec de capitalism și agricultură colectivizată. Deși în Occident, Kabila a fost considerat un „soi nou” de lider african, criticii l-au acuzat că politicile sale nu diferă prea mult de
Laurent-Désiré Kabila () [Corola-website/Science/320424_a_321753]
-
rusă. Evreii ruși au avut de suferit în mod special. Intelectualii, nerușii și evreii au emigrat în numerose cazuri pentru a scăpa de persecuții. Exodul intelectualilor ruși în occident i-a pus pe aceștia în contact cu marxismul. Primul grup marxist rus a fost format în 1884, deși nu a avut un număr semnificativ de membri până în 1898. Într-un contrast izbitor cu stagnarea socială din deceniile al nouălea și și al zecelea al secolului al XIX-lea, a apărut un
Revoluția rusă din 1905 () [Corola-website/Science/301455_a_302784]
-
o jumătate din capitalul investit era capital străin, iar prezența experților și antreprenorilor străini devenise vitală. Până în 1905, grupurile revoluționare și-au revenit după loviturile primite cu zece ani în urmă. Partidul Social Democrat al Muncii din Rusia de orientare marxistă a fost fondat în 1898, pentru ca numai după cinci ani să se rupă în două facțiuni importante: a menșevicilor și a bolșevicilor. Vladimir Ulianov (Lenin) a publicat în 1902 lucrarea " Ce este de făcut?". Partidul Socialist Revoluționar (eserii) a fost
Revoluția rusă din 1905 () [Corola-website/Science/301455_a_302784]
-
(n. 13 decembrie 1917, Chișinău; d. 18 iulie 1974, București) a fost un sociolog marxist, istoric, om politic comunist român, membru titular al Academiei Române (1974). S-a născut la Chișinău. Alexandru Bârlădeanu susținea despre el că ar fi fost fiul nelegitim al geologului Gheorghe Munteanu-Murgoci. După unirea Basarabiei cu România, familia sa se mută la
Miron Constantinescu () [Corola-website/Science/306660_a_307989]
-
fost Opoziția Partidului Comunist (KPO) din Germania, condusă de Heinrich Brandler. În Statele Unite ale Americii, Jay Lovestone, Bertram Wolfe și sprijinitorii lor au fondat "Partidul Comunist (Opoziția)" - "PC(O)" și au publicat ziarul "Workers Age". În Canada, "Liga de Educație Marxistă" a fost formată ca secțiune a PC(O) și a devenit afiliată la Cooperative Commonwealth Federation. Totuși, până la sfârșitul anului 1939, amândouă aceste organizații, atât cea din Toronto, cât și cea din Montreal, aui dispărut. În câteva locuri, grupurile comuniste
Opoziția de dreapta () [Corola-website/Science/299514_a_300843]
-
asupra alegerii opoziției în interiorul Cominternului versus crearea unei noi Internaționale, care să rivalizeze cu cea stalinistă, așa cum a făcut Troțki cu a sa Internațională a patra. În februarie 1938, la Congresul Revoluționar Socialist de la Paris, Opoziția Comunistă Internațională și Centrul Marxist Revoluționar Internațional din Londra, (condus de Partidul Laburist Independent Britanic) a organizat "Biroul Internațional pentru Unitate Revoluționară Socialistă". BIURS era o organizație eclectică de centru. "Centrismul" se referă la faptul că membrii blocului gravitau undeva între social democrație și comunismul
Opoziția de dreapta () [Corola-website/Science/299514_a_300843]
-
Zentrum avea 90 de deputați în Reichstag. După 1878, intensitatea acestei politici anticlericale se diminuează. După moartea Papei Pius IX, Leon al XIII era mai flexibil, dispus să facă compromisuri. Bismark înțelege că nu catolicii erau inamicii statului german, ci marxiștii. În 1878 au fost adoptate legi care scot din afară legii Partidul Social Democrat. Catolicii s-au opus deciziei în Reichstag. Kultur Kampf a luat sfârșit în 1880, când Bismark abandonase politică anticlericală. În 1882 sunt reluate relațiile cu Sfântul
Istoria Germaniei () [Corola-website/Science/300128_a_301457]
-
Partidului Comunist German). În preajma Primului Război Mondial, SFIO nu avea nici măcar 100 de membri; Partidul Socialist german avea peste 1 milion de membri (cotizanți). În 1875, cele două partide socialiste se unesc, pe baza unui compromis, renunțând la multe din ideile partidului marxist.Din această cauza Marx lansează Critică partidului de la Gota. În 1878 sunt scoși în afară legii, până în 1890.Cei mai mulți lideri se stabilesc în străinătate, în exil, mai ales în Elveția.Se publică ziare social-democrate în exil, iar activitatea politică în
Istoria Germaniei () [Corola-website/Science/300128_a_301457]
-
independență Etiopia pierdea ieșirea la mare, în schimb avea pacea și menținea bune relații cu vecinii si deplin acces la porturile din Eritreea. Sub Meles Zenawi se inițiază o perioadă de reforme politice și sociale care duc la abandonaea regimului marxist, se incorporează la FMI și la Banca Mondială stabilizarea țării în 1995 cu alegeri, care totuși sunt boicotate de opoziție și o constituție democratică. Un nou război cu Eritreea, 1997-2000, pe o presupusă dispută de frontieră, menținând total separate popoarele
Etiopia () [Corola-website/Science/298099_a_299428]
-
intitulată „Existențialismul este un umanism” ("vezi "Legături externe""), în care expune filozofia și morala existențialistă, punând capăt unor speculații naive asupra acestei doctrine filozofice. În acei ani Sartre înclină tot mai mult către o ideologie de stânga sau de inspirație marxistă și manifestă - cu deosebire în 1951-54 - o simpatie față de comunism ca societate alternativă, și față de Uniunea Sovietică, simpatie care-l îndepărtează mai apoi de o seamă de prieteni, precum André Gide, Albert Camus, André Malraux. După reprimarea violentă de către armata
Jean-Paul Sartre () [Corola-website/Science/298016_a_299345]
-
de editor al influentului "Die Neue Zeit" (Timpuri Noi), ziarul de teorie politică al foarte marelui Partid Social Democrat din Germania (SPD) - cel mai important partid al Internaționalei. Până în 1910, au apărut facțiuni în social-democrația de stânga, (cum se autodefineau marxiștii care dominau Internaționala), iar gânditori de stânga, precum Rosa Luxemburg și olandezul Anton Pannekoek, au devenit chiar mai critici decât Kautsky. Începând din acest moment, se poate vorbi în "Internaționala Socialistă" despre o aripă de dreapta (reformistă), un centru și
Comintern () [Corola-website/Science/298582_a_299911]
-
în iunie 1956 , unde s-a convins că viața de acolo era și mai mizerabilă decât cea din România. În 1957 a scris o carte despre teoria economică a lui John Maynard Keynes, încercând s-o explice pe înțelesul economiștilor marxiști și menționând că ea conține învățăminte și pentru o economie socialistă. Cartea a fost publicată, celebrată în presă ca originală, apoi criticată, autorul înfierat ca revizionist burghezo-cosmopolit, în final retrasă din circulație și din toate bibliotecile din țară ca eretică
Egon Balas () [Corola-website/Science/321339_a_322668]
-
în scandaluri financiare. Relațiile dintre clasa politică și clasa antreprenorială erau toxice. Principala forță politică italiană era reprezentată de liberali. În Parlamentul italian era un număr restrâns de republicani. Socialiștii erau în ascensiune pe măsură ce Italia se industrializa. Treptat apar organizații marxiste în anii 1880 în nord. În 1881 este lansată o revistă care răspândea și promova ideile marxiste, fiind câțiva intelectuali italieni atrași de socialism, ca Edmondo de Amicis, autorul "Cuore". Socialismul italian se baza mai mult pe țărani decât pe
Istoria Italiei () [Corola-website/Science/314059_a_315388]
-
reprezentată de liberali. În Parlamentul italian era un număr restrâns de republicani. Socialiștii erau în ascensiune pe măsură ce Italia se industrializa. Treptat apar organizații marxiste în anii 1880 în nord. În 1881 este lansată o revistă care răspândea și promova ideile marxiste, fiind câțiva intelectuali italieni atrași de socialism, ca Edmondo de Amicis, autorul "Cuore". Socialismul italian se baza mai mult pe țărani decât pe proletariatul care nu era foarte dezvoltat și de aceea era foarte preocupat de problemele rurale. Apar organizații
Istoria Italiei () [Corola-website/Science/314059_a_315388]
-
în realizarea unei vaste acțiuni interdisciplinare de scriere a monografiilor satelor din România. În anul 1936, Dimitrie Gusti, și Victor Ion Popa au înființat Muzeul Satului din București. Ca membru al societății "Criterion" s-a făcut cunoscut prin poziția sale marxistă, în 1932 intrând în polemică cu Lucrețiu Pătrășcanu, care susținea o poziție leninistă. În anul 1934, împreună cu Alexandru Cristian Tell, Mircea Eliade, Mircea Vulcănescu și Petru Comarnescu a înființat revista "Criterion", despre care afirma că nu are nici o legătură cu
Henri H. Stahl () [Corola-website/Science/297571_a_298900]
-
o teză născocită de acesta din urmă. Ea reprezintă mai mult gândirea proprie a lui Kojève decât a lui Hegel. Neoconservatorul american Francis Fukuyama, în "Sfârșitul istoriei și ultimul om", dezvoltă o teză similară, dar cu un scop opus gândirii marxiste a lui Kojève : sfârșitul istoriei ar fi apariția liberalismului și a economiei de piață, nu a societății fără clase.
Alexandre Kojève () [Corola-website/Science/337095_a_338424]
-
Comprehensive, Școala King din Gloucester și, mai târziu, Colegiu Stratford-upon-Avon, unde și-a aprofundat cursurile de limba și literatura engleză, precum și cele de actorie. A studiat actoria la Universitatea din Bristol, iar teza sa de absolvire a fost „O vedere marxistă asupra discursului de cinema din anii '70”. La Bristol a apărut într-o producție alături de Sarah Kane și David Greig. În anul 1993 s-a mutat la Londra și a intrat în circuitul de stand-up comedy. În 1995 a făcut
Simon Pegg () [Corola-website/Science/322573_a_323902]
-
democrate, atunci votate în noile teritorii (de exemplu reforma agrară, școala peste tot obligatorie și dreptul de vot pentru ambele sexe, sau cetățenia fără discriminări de credință sau de limbă). În aceste dezbateri, în care erau adversari ai naționaliștilor, ai marxiștilor și ai partizanilor dreptului strămoșesc, francmasonii nu au avut totdeauna ultimul cuvânt. Dar într-un răstimp de cinci ani, mulțumită activității lor, România a devenit o monarhie parlamentară unitară modernă, în care majoritatea problemelor constituționale, agrare și de drept erau
Istoria francmasoneriei în România () [Corola-website/Science/312542_a_313871]
-
la postmodernismul polonez anti-fundaționalist în cultura populară. Deși postmodernismul a fost promovat pe scară largă în așa-numitul "drugi obieg" (a doua circulație) de presa samizdat poloneze, a fost de asemenea criticat ca fiind amorf atât de filozofii catolici, precum și "marxiști căzuți", [6] creditat cu apariția SOC-postmodernismului în Polonia - pe baza relativismului extrem și a umorului amar (vezi Mrożek). Dialogul continuu extinzându-se dincolo de legea marțială din Polonia, în cele din urmă a condus la distrugerea ideologiei totalitare, și acceptarea inevitabilă
Postmodernismul în Polonia () [Corola-website/Science/329306_a_330635]
-
corespondeze cu Proudhon. Legătura dintre Proudhon și Marx s-a terminat prin neînțelegerea ulterioară între cei doi. Proudhon denunță intoleranța lui Marx și "religiunea rațiunii" (materialismul dialectic) pus pe picioare de Marx. Această scrisoare marchează opoziția istorică dintre anarhiști și marxiști. În urma cărții " Sistemul contradicțiilor economice sau Filosofia mizeriei" a lui Proudhon (1846), Marx a ripostat prin lucrarea "Mizeria filosofiei". "Ce e proprietatea? Proprietatea e furt!" "Monarhia universală e în politică ceea ce e cvadratura cercului sau mișcarea perpetuă în matematică." "Zilnic
Pierre-Joseph Proudhon () [Corola-website/Science/298748_a_300077]
-
în mod oficial, dar este ineficientă, (nu are șanse să ajungă la guvernare), și nu trebuie confundat nici cu sistemul în care sunt interzise toate partidele politice. În cea mai mare parte a cazurilor, statele unipartide sunt rezultatul ideologiilor fasciste, marxiste, staliniste, fundamentaliste sau naționaliste, apărute în timpul luptei pentru idependență de sub jugul colonial. Sistemele monopartite au apărut în cazul țărilor decolonizate, datorită rolului copleșitor pe care l-a avut un singur partid în lupta pentru eliberare sau pentru independență. În statele
Sistem monopartid () [Corola-website/Science/303527_a_304856]