2,391 matches
-
țipat. Șoferul mi-a spus că omul era un alcoolic înrăit. L-a tras afară din mașină și l-a luat pe umeri. Trupul i se bălăngănea de parcă ar fi avut numai oase îmbrăcate în piele și tot timpul a mormăit ceva. M-a amuzat oarecum. — Și eu sunt bețiv. Dar nu chiar așa, nu? Și tu ești bețivă. — Nu-i adevărat. Am văzut bețivi adevărați și arată cu totul altfel. Era prima oară când îl vedeam râzând cu poftă. — Atunci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
două femei singure. Ce pacoste! Am s-o conduc chiar eu. Cred că se făcuse miezul nopții. Vântul se mai potolise, iar cerul era plin de stele. Mergeam alături. Puteam foarte bine să dorm în aceeași cameră cu toată lumea. Uehara mormăi somnoros. — Vrei să fim împreună? am întrebat, râzând. A schițat un zâmbet trist. — Ăsta-i necazul. Eram dureros de conștientă de faptul că ceea ce simțea el pentru mine era dragoste. — Bei cam mult. Așa-i în fiecare noapte? — În fiecare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
Bavatsky, zbârcit și subțiratic, era chemat de jos de la subsol să i se spună ce-are de făcut, și i se atrăgea atenția să o lase mai moale cu băutura până spre seară. Acesta se îndepărta cu mersul lui săltat, mormăind în barbă cuvinte de amenințare, și se apuca de treabă. Doamna Einhorn nu știa să conducă cum trebuie gospodăria deși se plângea de podeaua toaletei și de scuipatul bătrânului. Însă Einhorn avea grijă de casa lui și se asigura că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
greșit. Sau dacă n-are o roată zimțată decât pentru ceva care n-are legătură cu el personal. Iar Einhorn? Dumnezeule, știa să te câștige, era cel mai plin de farmec copil al universului. Și asta te distrăgea. Poți să mormăi; poti să zici că e un truc, o șmecherie a celor dăruiți să te împiedice să ajungi la încâlceala de viperă și nodurile hidoase ale dorințelor lor, dar dacă meșteșugul prin care reușesc asta este îndeajuns de profund și purtat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
în altul. Dar era genul independent și nu cerșea milă nimănui; nici nu i se oferise vreodată. Simon a dat-o afară și a angajat-o pe Sablonka, o poloneză bătrână care ne antipatiza, o văduvă care se mișca anevoie, mormăind veșnic, cu o față mobilă, grasă, josnică și pioasă, care nici nu gătea bine. Dar oricum nu prea stăteam noi pe acasă. La vreo câteva săptămâni după ce a venit la noi, eu nici nu mai locuiam acolo, căci m-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
arate bine. Urmează să mă căsătoresc curând. O să încercăm să vă facem pe plac, domnule, I-a răspuns ea iar lui nu i-a scăpat batjocura tonului ei. Femeia arăta dârză și neintimidată și el a privit-o lung, a mormăit ceva și și-a luat pălăria. La revedere, Mamă. La revedere, băieți. Și luați de-aici rahaturile astea, a spus Simon, și a împrăștiat acele pe jos când a tras de cuvertură. Apoi a plecat, iar femeia mi-a spus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
o să aibă el grijă de el. Nu vreau, Simon. Mamă, nu vrei să fie totul cum trebuie? Apoi a încercat să-i desfacă degetele de pe baston. Termină! i-am spus, iar Verișoara Anna, cu fața ei roșie și morocănoasă a mormăit ceva în direcția lui. Ia mai taci din gură, vaco! i-a spus el. A plecat apoi, dar mi-a lăsat instrucțiuni: — Să i-l iei, m-ai auzit? Doamne, în ce hal ne prezentăm! I-am lăsat Mamei bastonul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
mă facă să le dau date despre doctor. Ce crezi, o să reușesc să-mi țin gura? Ăsta era modul ei de a se lăuda că nimeni nu o putea face să ciripească, nici despre un om ca ăla. Padilla a mormăit: De ce mai pierdem timpul vorbind cu ea? Haidem odată. Am îmbrăcat-o cu haina și i-am pus pălăria pe cap, i-am făcut o valiză cu cămașa de noapte, periuța și pieptenele și apoi, împreună cu Padilla, am dus-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
ajuns banii pentru a menține la nesfârșit aceste fieste, așa că energia pentru ele probabil că venea din această antică adorare a zeilor șerpilor de foc și ai oglinzilor fermecate și ai monștrilor celor mai înfiorători. Până și câinii alergau și mormăiau de parcă de-abia s-ar fi întors de pe tărâmul umbrelor, Mictlan. Vechea credință a indienilor era că aceștia purtau cu ei sufletele morților. Mai domnea și o epidemie provocată de o amoebă intestinală care era trecută sub tăcere, însă înmormântările
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
trecerea lui Eneas, acea băiță clementă, mătăsoasă, minunată, cu sclipiri de frumusețe, pe lângă care copilăriseră toate semințiile străvechi. În timp ce părăseam portul, oceanul Atlantic, de un cenușiu brutal, a prins în chingi vasul cu toată puterea lui, zgâlțâindu-l, împingându-l, mormăind; o sfârâială înfometată a prins a săra pereții etanși. Însă în dimineața următoare, în soare și căldură, ne îndreptam cu toate pânzele sus spre sud. Am ieșit pe punte după o noapte întreagă de vărsături - căci pastilele Mothersills nu mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
poziție am zărit un om care se ținea și el de pupă, nefericitul. Am strigat la el, fericit, încântat, dar omul avea capul coborât. Am înotat înnebunit în spatele lui să văd ce pățise. Ești lovit? am întrebat. Nu, istovit, a mormăit el. Hai, te ajut eu să sui și după aia îmi dai și mie o mână. Trebuie să încercăm să vedem dacă nu reușim să mai culegem și pe alții. A trebuit să așteptăm până ne-am recăpătat puterile ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
el mai mult din părul lui Seymour decât dintr-al meu. Puține lucruri în viață, înainte și după aceea, m-au sâcâit mai mult. Dar numai o singură dată m-am plâns și atunci am săvârșit o greșeală colosală. Am mormăit ceva, pe un ton net înciudat, despre „blestematul lui de păr“ care cade întotdeauna peste mine. În clipa în care am rostit cuvintele mi-a și părut rău, dar le spusesem. Seymour n-a răspuns nimic, dar imediat a început
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
Vecinul sosise. Bărbatul i-a dat masa. Când a vrut să-i plătească, bărbatul a spus că nu ia nimic pe lucrul lui; doar atât: să-i spună "mulțumesc Lui Dumnezeu" de câte ori se așează la masă. Uimit, vecinul a plecat mormăind: "Păi de-aia n-ai nici de unele în casă! Calic, da' cu nasu' pe sus!" Atunci, bărbatul s-a uitat la copil și am văzut cum în ochi îi juca toată bucuria și toată lumina soarelui. "Nu veniți la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
din oraș. Dar unde sunt părinții, bunicii ?! Da, e adevărat, ici și colo vedeai câte un bătrân chiar în parc văzusem unul care semăna cu Einstein, plus niște ochelari cât roata carului pe nas, care-și așezase laptopul pe bancă, mormăi ceva spre mine, apoi se întorsese demonstrativ cu spatele și începuse să lucreze. După un timp, se răsuci spre mine și strigă : "Hei, nu-ți irosi timpul ! Fă ceva !"dar eu eram în vacanță și aveam chef să fac exact
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
lângă oaia aia bălțată cu mielul ei biata de ea ! -pe o parte mielul, pe cealaltă eu ! Și zău că era mai cald decât în cojoaca mea ! Repede, adormitule ! Se-ntâmplă ceva ! Dacă-mi spui iar de nu știu ce stea am mormăit eu să știi că te bat ! Stai acolo, taci odată și nu-mi mai spune de stele care luminează, care merg, care stau și nu mai știu ce! Și noaptea trecută, tot așa, m-ai trezit și degeaba ! Ți-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
rând cu ei, dar mă apropiasem cam la o zvârlitură de băț și ei nu mă zăriseră. Mergeau cu capul în jos, uitându-se parcă la umbra care se desena în drumul din fața lor și-și vorbeau arar. Mai mult mormăiau. Nu-i văzusem niciodată așa. Unchi-mio, mai ales, despre care toată lumea spunea că e tare frumos, deștept și vesel și păcat că nu se-nsoară să se așeze și el la casa lui, cu copii cât e tânăr acu' era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
-mă-n pace ! Du-te de pe capul meu ! Am treabă ! Unul din cei doi copii: Așa vezi ! De unul singur în pădure ! Acuș cade noaptea! Ce faci aici, când maică-ta de două zile te caută înnebunită peste tot ?! Băiatul (mormăind): Păi, ea m-a trimis ! Celălalt copil (arată cu degetul spre postamentul de piatră) : Unde ? Singur, la statuia lui Vishnu ?! (întorcându-se spre el, râzând) Nu te cred ! Mă, tu vrei să fugi de-acasă ! Băiatul (hotărât, încruntat, cu pumnii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
pe umăr, ținîndu-l agățat cu degetul arătător, vînturînd cu mîna cealaltă mapa în care-și poartă caietele de curs și cele două-trei cărți de specialitate împrumutate pentru după-amiază de la bibliotecă. Salve! strigă studentului de serviciu la intrarea în cămin. Salut! mormăie acesta absent, cufundat în lectură. Dorine! lovește cu degetul în geam cînd își dă seama cine l-a salutat ai o telegramă... scoate el mîna pe ochiul de fereastră deschis și-i arată către masa cu scrisori. Dorin rămîne cîteva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
în rîs amîndoi, odată. Unde naiba poți cunoaște în orașul ăsta o femeie mai de Doamne-ajută?! se miră Vlad. Aici, pe aleile combinatului gîndește cu glas tare Mihai, încă sub impresia privirii cu care l-a înfruntat Teona. Da-da, mormăie Vlad, sorbind ultima înghițitură de cafea am cunoscut mai înainte în birou la mine una înfofolită, gripată, i se vedea doar jumătatea de sus a ochilor și-avea niște picioare... superbe! Dacă nu termin la timp rezervorul, cred că mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
de șofer, scoate apoi din buzunar o hîrtie de 25 și i-o pune în mînă. Lasă, nea Neculai, nu trebuia zice șoferul, luînd bancnota, aranjînd mai bine geamantanele. Doamne, grele-s! Vine Mihai la autogara să le ia. Bine mormăie șoferul, împingînd geamantanele, să poată închide oblonul, dar imediat sare ca ars, arătînd cu mîna: O dihanie în mașină, colo... Dintr-o singură mișcare, țăranul trage furca din coșul căruței, de sub fîn și se aține cu ea lîngă oblonul ridicat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
între timp, a reușit să intre în curtea autogării, dar n-a mai răzbit pînă la peron. Vine sau nu mai vine cursa rapidă?! întreabă Radu furios, întinzînd gîtul peste umerii muncitorilor din biroul șefului. Nu știm nimic. Așteptăm. Așteptați! mormăie Radu ieșind. Ce se-aude, dom' doctor? întreabă Mihai, întîlnindu-l. Dracu' să-i ia! Am înghețat de tot spune, făcînd un gest de lehamite și pleacă grăbit, croindu-și drum prin nămeți. Mihai rămîne cu privirea în urma lui pînă îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
sticla pornită în jos și o așază pe mijlocul mesei, în vreme ce soția, lăsînd copilul din brațele sale să stea jos, în picioare, caută prin sacoșe. Dacă scoate două olițe din sacoșă, mă duc și-mi vînd ceasul pe-o țuică! mormăie Lazăr, observînd că și studenta privește într-acolo. Vinde-l rîde studenta încet, cînd femeia scoate dintr-o sacoșă două olițe, una roșie și una albastră, din material plastic, puse una în alta, învelite într-o pungă de polietilenă. Femeia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
joase. Nu mă culc încă. Ce reviste-s astea? Programe de sală pentru o piesă de teatru. De cine? De unul pe care l-aș dori aici, în locul meu, și eu acasă, la nevastă, sta-i-ar în gît teatrul! mormăie Lazăr culcîndu-și tîmpla pe o jumătate din pachetul cu programe. Auzi, Ioane, te-am sunat acasă și mi-a spus soția ta că ești la serviciu; de ce? întreabă Mihai la telefon, cînd dă de urma lui Nelu Arbore, consăteanul său
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
se scuze că-i încă neordine în casă cînd le calcă pragul vecina... Două mari idealuri: satisfacția sexuală și părerea vecinelor. Nu știam că sînteți căsătorit spune Mihai încet, să-l tempereze. Cred că am și coarne, ca un cerb mormăie Muraru cu dezgust. Ce-mi trebuia mie?!... La un gest al lui, făcut mai înainte, chelnerul mai aduce două pahare cu vin. Și-ncă o vodcă! spune Muraru, fără să ia în seamă protestul lui Mihai. Crezi că-mi pasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
-i gîndul... Dinspre bucătărie se aud bătăi într-o ușă. E deschis, intră, ce naiba mai vrei? întreabă Mircea Emil supărat că a fost trezit. Deschide, vreau să mă uit la grinzi spune arhitectul, împingînd ușa. Uită-te în altă parte mormăie Mircea Emil, întorcîndu-se cu spatele la peretele cald, străbătut de un junghi puternic unde a fost lovit de Sultana cu lemnul. Arhitectul vrea să mai împingă ușa, dar cînd înțelege că nu se mișcă deloc, o privește atent și-și dă seama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]