696 matches
-
un ticălos! — Naiba știe ce mai e și asta! zbieră Ferdâșcenko. A cam sărit peste cal! E fenomenal de slăbit! — E, pur și simplu, prost, spuse Ganea. Ippolit se mai potoli puțin. — Înțeleg, domnilor, începuse el, continuând să tremure și poticnindu-se la fiecare cuvânt, că am putut să vă provoc un sentiment de răzbunare personală și... regret că v-am chinuit cu acest delir (arătă spre manuscris), de fapt, regret că nu v-am chinuit de tot... (zâmbi prostește). V-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Nu râd, căci și eu sunt convins că, într-o anumită măsură, s-ar putea foarte bine să fie așa. — Ești convins? Chiar așa crezi și dumneata? se miră deodată, teribil, Aglaia. Punea întrebări repede, vorbea repede, dar uneori se poticnea și nu-și ducea ideea până la capăt; tot timpul se grăbea să-l prevină cu privire la ceva; în general, era stăpânită de o îngrijorare neobișnuită și, deși îl privea cu foarte mult curaj și cu un fel de provocare, poate îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
prințe, își făcu ea curaj în cele din urmă, că te-am adus aici ca să te iau la întrebări... Eu, amice, după seara de ieri, poate că nici n-aș fi dorit mult timp să mă întâlnesc cu tine... Se poticni puțin. Totuși țineți foarte mult să aflați cum m-am întâlnit astăzi cu Aglaia Ivanovna? îi încheie prințul gândul, cât se poate de calm. — Așa-i, țin! explodă imediat Lizaveta Prokofievna. Nu mă tem de cuvintele spuse de-a dreptul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
liniile ascuțite, fine ale frunții și obrajilor păreau umbre găunoase. De parcă ar fi fost un strigoi. Așteptă ca Duncan să coboare lanterna, apoi gesticulă precipitat În direcția zăvorului. — Deschide-l! Duncan ridică fereastra. MÎinile Încă Îi tremurau și fereastra se poticnea ridicîndu-se, iar geamul se zgîlțîia În ramă. O manevra Încet, de frică să nu facă zgomot. — Ce s-a-ntîmplat? Întrebă el după ce ridică fereastra. Alec Încercă să se uite În cameră, dincolo de el. — Ce făceai acolo? Am bătut la cealaltă fereastră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
el este primul care înțelege ironia situației sale de acum. Nici în ultimul ceas, pe picior de plecare, nu scapă de munca sa. Soarbe o înghițitură din bidonul cu apă sălcie și se încordează în șa, în timp ce calul i se poticnește, se cabrează, apoi reușește să se îndrepte, provocând o adevărată avalanșă de pietre pe vâlceaua abruptă și uscată. Este după-amiază târziu și căldura a mai slăbit în intensitate. Deasupra capului călărețului, cerul e plin de nori negri, încărcați de povara
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
spectacolul nu e de față. Platforma este goală, se află acolo doar Jean Loup, îmbrăcat seducător pentru a-l atrage pe maior; dat cu puțin ruj, cu pantaloni strâmți pe corp și cămașă kaki descheiată până la brâu. Jean Loup se poticnește, acoperindu-și ochii. Cu aparatul de fotografiat proptit de o creangă, Birch se împleticește și înjură, apoi (cu adevărat profesionist) își revine și întoarce lentila spre acțiunea ce se desfășoară la nivelul solului. Această acțiune este, ca să folosim un termen
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
cât de mult poasă ducă puțoiu. — Marfă. Ne fac vânt afară din mașină și ne Îmbrâncesc pe o scară. Scări. Putem vedea treptele de sup picioare. Îmbrâncit. Cioroiu. Ne obligă să ne mișcăm prea repede și ne Împiedicăm de tocuri, poticnindu-ne, dar ei ne țin să nu cădem și urlă la noi obscenități. Mișcăți curudă homălău de căcat! — Haidiodată pămpălău de rahat ce iești! Locul e părăsit, putem să vedem sticla spartă de sub picioarele noastre. E abandonat, nu-s alte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
și, pironindu-și ochii cu hotărâre în ochii generalului, vorbi repede, sacadat: ― Știu, excelență... am aflat că divizia noastră, peste câteva zile, va pleca în altă parte... pe alt front... ― Exact, zise generalul nedumerit, mai ales văzând că Bologa se poticnește. ― Atunci, excelență, ― urmă locotenentul brusc, parcă întreruperea i-ar fi dat un imbold nou, ― atunci vă rog să-mi faceți favoarea de a mă lăsa pe mine aici... Ori, dacă aici nu se poate, atunci pe frontul italian... Generalul îl
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
de soldați se năpustiră asupra trenului ce pufăia și se smucea cu înverșunare înainte de a se opri. Ochii lui Apostol însă alergau nerăbdători printre oameni, mereu de ici-colo, cercetând aproape cu frică până ce, cu o lucire de fericire nestăpânită, se poticniră. Pe peron, în același loc unde rămăsese, ca și cum vreme de patru săptămâni nici nu s-ar fi clintit de acolo, stătea Ilona, scormonind, cu priviri din ce un ce mai îngrijorate, prin toate vagoanele, pe rând, încît fața ei, în
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
brațul lui amorțit... Urcușul se isprăvi. Pârâul iar murmura alături, somnoros. Lui Apostol i se părea că merge de o veșnicie pe o cărare fără sfârșit și din nou îi răsări în creieri întrebarea: "Unde mergem?" Atunci preotul parcă se poticni și îndată prinse a se ruga cu glas mai fierbinte, cu vorbe mai grăbite. ― Am sosit? întrebă Bologa, neîndrăznind să ridice ochii. ― Fii tare, fiule, fii tare! bolborosi popa Constantin, plângător. Apoi Apostol simți iarbă sub tălpi. Și deodată picioarele
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
propria pușcă. Nimeni nu avu timp să remarce că Burke se grăbea spre singurul culoar încă deschis: pasajul dintre centrul de exploatare și circa medicală. Jeturile de napalm luminau haosul și incinerau atacanții pe rând. Câteodată, creaturile în flăcări se poticneau urlând înnebunite, fapt ce amplifica confuzia și violența incendiului. Dar strigătele lor exprimau mai multă furie decât suferință. Acidul șiroia din corpurile calcinate și deschidea cavități mari în podea, ceea ce mărea pericolul. ― Secțiunea medicală! strigă Ripley, bătând ușor în retragere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
săraci. — Măria-Ta - grăi el tare, pășind în față spre neascunsa mirare a tuturor - sora cinstitului han ar vrea să te cunoască, dar nu cutează. Dacă ea nu cutează, eu cutez și rogu-te dară... Dar aici glasul i se poticni și nu mai sfârși. Barzovie-Vodă, cât de întristat era, prinse a zâmbi și se îndreptă imperceptibil din șale. — Cu mare plăcere! - zise el căutând cu ochii. Dar unde este? Iovănuț se dădu la o parte și din spatele lui răsări Huruzuma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
pământ, Însă... Însă, așa... - Se vede că libertatea ceea nu-i ca o bucată de pâine: ți se dă, tu o iei, o mănânci... Libertatea-i ca tabla-nmulțirii: trebuie să trudești la ea, pân-o-nveți - și tot te poticnești la șapte-ori-opt! Ei, da: libertatea ca tabla-nmulțirii: se Învață Încetul cu Încetul, greu - se mai uită, se re-Învață... - Bine, măi Ioane - zicea tata că zicea, În primii lui an de apostolat În Mana - ai primit la Reformă și cinci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
trei curți: a lui Maxim, În stânga; drept În față, a lui Simion Cristea și, În dreapta, pe sfert acoperită de cornul școlii, gospodăria lui Moș Andrei. Simion Cristea aleargă de colo-colo, prin ogradă, mai Împiedecându-se de un copil (are, are!), mai poticnindu-se În vreo unealtă uitată - și tot Împunge cerul cu o butelcă de vin. Răcnește ca la crâșmă (n-avem așa ceva În Mana, dar dacă am avea, așa ar; am auzit eu): - Da viniț’ s’ cinstim, măi!! Mai repede, mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
care vin aici - indiferent dacă Închiriază locul cu luna sau cu ora - nu sînt clienți prea statornici. Cu toate acestea, dacă privesc bine În jurul meu, observ că majoritatea mașinilor din parcare au fost și ieri aici, nu? — Sper... zise el poticnindu-se ca și cînd ar fi vrut să-și Înăbușe un acces de tuse, sper că nu sînteți de la poliție. - Să fim serioși! Crezi că polițiștii plătesc pentru a Întreba de o persoană a cărei identitate este neclară? Și-apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
înveți mai repede să accentuezi corect. Citind cu voce tare te auzi și îți dai seama când pronunți cuvintele corect și când nu, când accentuezi bine propozițiile și când nu, dar mai ales înveți să citești cursiv, fără să te poticnești. Exercițiile de dicție pot fi cele care presupun citirea rapidă a anumitor cuvinte mai dificil de pronunțat, dar pot fi și simplele citiri repetate ale unor știri, texte, articole etc. Trebuie să îți exersezi cât mai mult cititul astfel încât, atunci când
TRANSMISIUNEA ÎN DIRECT by ANA-MARIA NEAGU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/861_a_1560]
-
pentru ei. Dumnezeu mi-a dat niște puteri pe care voi le numiți "supranaturale", pentru că știe cât am pătimit și cât am păcătuit fără voia mea. Și încă ceva, te rog să mă tutuiești, altminteri curgerea povestirii mele se va poticni mereu în piedica distanței dintre noi, or ceea ce am eu de spus se poate spune doar unui prieten apropiat. Dar spune-mi, este foarte important : ai păstrat în suflet credința moștenită de la părinții tăi ? Simion era credincios. Dora răspunde cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
ascunde unda triumfătoare din voce. Profesorul o asculta impasibil, cu un zâmbet binevoitor, împietrit pe chip. Soția lui, cu pleoapele plecate, descifra un labirint dintr-un almanah. Carmina nu-și pierdu suflul, nici vocea, de data asta, nici nu se poticni în cuvinte. Vezi tu, îi spuse la urmă Alexe, după ce Carmina tăcu, autorul tău are, fără îndoială, merite dar are și tot atâtea păcate. Nu-i adevărat, contrazise ea pentru prima oară și glasul îi tremura aproape de lacrimi. Eu cred
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
până când se restaura starea de calm când se putea din nou concentra asupra temelor sale. În cele din urmă, încordarea dintre tată și fiică deveni maximă, Carmina răspundea reproșurilor cu vocea ridicată, tatăl se înroșea, se înfuria, vocea i se poticnea în flora faringitei sale cronice, gâfâia își pierdea glasul, și-l dregea, reîncepea asaltul. Ieși afară, te rog, îi striga Carmina, nu pot studia certându-mă cu tine. Dar el gesticula și vorbea cu nerv, saliva îi sărea din gură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
Aveam gusturi și păreri asemănătoare, am subliniat eu, cu un zâmbet. Ne-am așezat la masa din bucătărie, față-n față, am băut cafea și am vorbit despre vremuri trecute. A început să povestească mai multe despre Kizuki, cu toate că se poticnea și-și alegea cu greu cuvintele. Din când în când ningea, apoi iar se oprea, dar cerul nu s-a înseninat deloc în cele trei zile cât am stat acolo. La plecare, i-am spus că intenționez să o vizitez
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
ora trei? Recepționera părea să aibă mari dificultăți În pronunțarea literei r și, ca pentru a compensa acea lipsă, se chinuia foarte mult accentuând sunetul, ridicând vocea și adăugând un zâmbet În plus de fiecare dată când limba i se poticnea În litera nefastă. Pentru a o scuti de efort, Zeliha Încuviință imediat din cap, poate chiar cu prea multă Însuflețire. — Și pentru ce anume veniserăți, domnișoară pacientă de la ora trei? Zeliha reuși să ignore absurditatea Întrebării. Știa deja prea bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
momentul de față, zăpăceala și dezorientarea aproape depășindu-i durerea. La nu mai mult de șaptezeci și două de ore după sosirea lor acolo, se simțea de parcă se prăbușise din Întâmplare Într-o gaură de vierme a universului și se poticnea printr-o altă dimensiune, un tărâm ciudat, unde nimic nu părea să fie normal și unde până și moartea era Învăluită În irealitate. Bunica Gülsüm stătea alături de ea, incapabilă să comunice cu această noră americancă pe care n-o văzuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
mai Întâi dă furie și p-ormă dă uimire, poa că m-am Înșelat totuși. Niciodată nu zic că alba care o văd io ie neagră. M-am Întors și, pipăind cu varga, am dat buzna În secretariat. M-am poticnit În ceva dă pă dușamea. M-am ciucit la pământ. Am atins niște păr cu mâna. Apoi un nas și niște ochi. Nu știam ce făceam, și mi-am zmuls legătura dă pă ochi. Abenhaldun zăcea pă covor, cu gura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
lui crunte. - Nu putem face nici o presupunere despre soarta cuiva, i-am răspuns. Dovadă că frati-său, un om mult mai slab, a preferat spânzurătoarea... Iar mărturia lui din Ion pledează pentru înțelegere... - Da, știu, e frumos, dar... Codrin se poticni. \ - Vreau să spun, reluă el, că Ardealul e al nostru. Și că e presărat de martiri, de care voi, regățenii, nu știți nimic. - Aflăm de la voi, i-am răspuns. Povestiți-ne! - Asta și facem! Tata, la Brașov, s-a dus
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
acele zile verzi. Rămăsese deci poet... I-am spus că vreau să debutez în literatură și anume la Gândirea, și am scos manuscrisul din buzunar. - Îți place Gândirea ? - Da. - De ce? - Pentru că a publicat mari scriitori români, și... Și m-am poticnit. Eram neinformat în ce privește curentele și tendințele nu numai ale revistelor, ci și ale întregii literaturi. Nu mi se părea pe atunci important dacă un scriitor era ortodoxist, tradiționalist, ermetic, mesianic, suprarealist sau mistic... Totul era să fie bun. Și Nichifor
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]