1,020 matches
-
putea s-o deseneze frumos pe prințesă, îl reprezentă pe uriaș cărînd un sac. Prințesa era în sac. Taică-său îl privi peste umăr și spuse: — Ce desenezi? — Un morar alergînd spre moară cu un sac de porumb, zise el stînjenit. — Ce vrea să însemne linia albastră? — Cerul. — Vrei să zici, orizontul? Thaw se uită prostește la desen. — Orizontul este linia unde cerul și pămîntul par să se atingă. Ăsta-i orizontul? — E cerul. Dar cerul nu-i o linie dreaptă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
prea departe. Ea se uită lung la halatul plin de pete de vopsea pe care-l purta peste salopetă. I-l făcuse maică-sa dintr-o pătură militară, gri și groasă, și era călduros și-l păzea de curent. Adăugă stînjenit: — Spuneți-i lui Robert că regret că i-am ratat nunta. Amvonul era izolat contra curentului printr-un dispozitiv electric pentru încălzirea picioarelor. în zilele foarte friguroase, găsea că-i mai intim să doarmă încolăcit pe podeaua lui octogonală decît
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
-i rețin numele, dar e pictor... cred că numele mic începe cu B. E destul de cunoscut. Oricum, asta ar trebui să te facă să te simți... cam... îl aștept pe Peter aici. Știai că m-am măritat? Thaw se ridică stînjenit și urcă treptele spre stradă. Un tramvai care mergea în Riddrie se opri la semaforul următor și se sui în el cu oarecare efort. Scaunul său de pe platforma de jos părea a fi un cîine. Cînd se uita sau îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
picioarele patului și cîntă încet: „Dadadada“. Băiețelul nu se mai plînse și se cuibări în brațele lui. Trupul lui mic și îndesat era cald și liniștitor și-i dădea un sentiment atît de plăcut de pace, că Lanark se întrebă stînjenit dacă un tată ar trebui să se simtă așa. Puse băiatul în căruciorul de lîngă pat și-l înveli atent cu o pătură moale. Sludden se ridică și își destinse mîinile, spunînd: — Minunat! E absolut minunat. Am venit aici din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
aici, unde se mai află și centrul de stabilitate și pentru mediu. O să te las aici, bine? Lanark simți că retrăiește ceva care se petrecuse înainte, poate cu Gloopy. — Regret că nu sînt persoana pe care o credeai, zise el stînjenit, adică, nu sînt un om de acțiune. Jack dădu din umeri și-i spuse: Nu-i vina ta. O să-ți dau un sfat... Fu întrerupt de vuietele unei sirene și de un zăngănit ca un tunet slab. Traficul din piață
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
pe trotuar strigînd și făcînd semne unui taxi care se pusese în mișcare în șirul de mașini. Taxiul opri la bordură și Jack sări în el. Lanark îl urmări cum dă colțul, apoi stătu o vreme simțindu-se slăbit și stînjenit. Se gîndea la Alex, la Rima și la soldați. Nu mai văzuse soldați înarmați pe stradă. în final, se răsuci și intră în clădire. Unui bărbat în uniformă, aflat în holul de intrare, i se adresă astfel: — Caut de lucru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
trebui să te duci la culcare, Lanark. — Aș face-o, dacă m-ai putea însoți, spuse Lanark, luînd-o de talie. Ea îl privi încruntată, de parcă el ar fi fost o pagină pe care încerca s-o citească. își retrase brațul stînjenit și zise: — îmi cer scuze dacă par lacom, dar nu cred că fetițele astea mă plac. Iar noi doi am fost aproape prieteni cîndva. — Da. Am fi putut face ce doream, dar ai fugit dup-o curvă dragonească. — Dar a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
pentru vîrsta lui, și pare a fi inteligent, și are toate șansele să fie un om bun cînd va fi mare. Ea îi scruta în continuare fața, de parcă ar fi încercat s-o citească. El îi evită privirea și spuse stînjenit: — Nu-ți face griji. Nu sînt beat, dacă asta crezi. Cînd își întoarse privirea, ea dispăruse și Martha stătea cu un pahar spunînd: — Eu am făcut amestecul ăsta. Nu are gust prea bun, dar e tare. Vă rog, domnule, voi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
mâna Mariei, cu un zâmbet ciudat pe buze, și-i mângâia degetele așezate cuminte pe fața de masă cu degetele ei lungi și uscate, cu unghiile lungi, lăcuite purpuriu. Pe arătător cântăreața avea un inel ciudat, la care Maria, puțin stânjenită, privea cu încăpățînare. Veriga inelului nu era de metal, ci părea o răsucire de fire de păr groase și unsuroase în jurul cărora se înfășură în spire rare, ținîndu-le la un loc, o sârmuliță de argint. Era păr de mamut, îi
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
ca toate fetele, ca toate femeile. Maria nu mai văzuse o femeie atât de frumoasă. Lumina în odaie, și parcă și părțile ei întunecate, bănuții vișinii ai sfârcurilor și triunghiul negru dintre pulpe, ardeau ciudat în aerul gros ca siropul. Stânjenită, neștiind ce să creadă, ce să simtă și ce să facă, zise: "Dar nu mi-e cald, nu e așa cald." " Nu, dar așa o să te simți mai în largul tău." Cum Maria ezita, cântăreața se ridică, făcu câțiva pași
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
locuisem, de fapt, nu la parter, ci la etajul casei în acei primi doi ani din viața mea, într-una din odăile înșirate de-a lungul galeriei. Abia după visul acela am întrebat-o pe mama, și ea, speriată și stânjenită ca-ntotdeauna când o-ntreb despre trecut, mi-a spus că așa era. Urcam pe o scară de scânduri de-a lungul unui perete văruit într-un albastru bolnăvicios, spălăcit, plin de umflături și de pleznituri. Ajungeam pe-un fel
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
ai?", mă-ntreba apoi, când mă vedea mușcând din bucata sticloasă, iar eu râdeam cu gura plină, căci deja știam că "rahat" mai însemna și caca. "Mare noroc a avut Marioara cu mine de data asta, Costele", îi șoptise Ionel stânjenit. "Știi pe mâinile cui a intrat? Da' ce să-ți mai spun? Putea s-o încurce rău, rău de tot. I-am convins până la urmă că femeia nu știe ce face, m-am pus garanție, că doar o cunosc de-
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
și chiloțeii cu desene de ancore i se vedeau etalate pe mușamaua cenușie. Își trăsese repede rochița-n jos, prefăcîn-du-se a nu fi-nțeles nimic, iar doctorul, depărtîndu-se un pic de scaun, continuase scobitul în măsea. La plecare îi zâmbise stânjenit, corect totuși, știind însă, cumva, că-ntreaga viață a fetiței cu cozi cuminți avea să-și schimbe cursul de la acea întîlnire. Când, de mână cu mama ei, ieșise sub stele, printre ruine fumegătoare, știa și ea că zeci și sute
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
se termină curând, or să-l omoare ai lui! Tocmai când se gândea că nimeni nu avea să le spună vreo vorbă, la doar câțiva metri de coliba lui Stin, un grup de trei tinere se postaseră în mijlocul aleii. Păreau stânjenite, dar una dintre ele făcu un pas în față frîngîndu-și mâinile. Stin o știa. Era Urella, una dintre prietenele Xentyei. ― Maria, știu că tu poți afla de soarta prietenei noastre. E bine? Mai trăiește? E vindecată? Maria se întoarse spre
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
de pildă clonele? Cum veți face să le neutralizați pe toate? - Așteaptă doar să îmi recapăt eu arsenalul de pe Tengys și o să distrug toate afurisitele astea de Planete Agricole din Univers. Toate! M-arn gândit la asta... N'Gai Loon tăcu stânjenit, sperând că împăratul lui avea să sesizeze enormitatea acelei soluții. Bella privea însă concentrat în jos, încercînd să zărească fundul puțului perfect în care continuau să coboare cu lentoare. - Dacă veți distruge Planetele Agricole, o să fie foarte greu să mai
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
salută, căutând să-și păstreze fermitatea glasului: — Trebuie să ne ierți, Malaberga, că am dat buzna așa. Afară zeii s-au mâniat: e un vânt teribil, toarnă cu găleata, iar cărările sunt acum niște râuri de noroi. Tuși din nou, stânjenit. — în sfârșit, nu era cu putință să mergem mai departe - și nicidecum cu caii. Prietenul meu a văzut casa de pe cărăruia de sus, a crezut-o părăsită și s-a gândit că e bine să coboare iute să caute adăpost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
Rugăciune și penitență! Căutând prin mulțime, îl găsi imediat alături pe bărbatul bărbos care, puțin mai devreme, vorbise în numele tuturor: — Ambianus, îți vorbesc ție, care ești capul satului. Văd că sunteți mulți; toți sunt din comunitatea voastră? Bărbatul plecă, parcă stânjenit, capul. — Ca să spun drept, părinte sfânt, între noi sunt mulți fugari din Vesontio. Au aflat că urcam la voi și n-am putut să-i împiedicăm să ne urmeze. Acele ultime cuvinte, rostite ca o scuză, îl făcură pe Canzianus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
soție. Khaba i se alătură pe calul său. — O să avem ceva de furcă. E un urcuș urât, observă, arătând cu capul spre vechea construcție care domina valea de pe un vârf de stâncă. Balamber știa că prietenul său era, cu siguranță, stânjenit fiindcă în sat se făcuse purtătorul de cuvânt al văicărelilor războinicilor, și încerca, de fapt, să-i cerceteze starea de spirit, iritarea. Poate chiar se căise. Ridică, la rândul său, privirea către sihăstrie. Cu o zi înainte ajunseseră la picioarele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
moarte, îi luă centura și sabia și puse stăpânire pe calul lui, lăsându-l Lidaniei pe al său. Apucând frâele, femeia îl privi cum urca în șa. Simți graba sa de a se îndepărta, așa cum la început îi simțise neliniștea. Stânjenită, își frecă nasul cu dosul mâinii: — Ei, spuse, ridicând din umeri, mulțumesc pentru tot. — Eu trebuie să-ți mulțumesc ție. Arătându-și limpede experiența, Lidania își împunse calul cu călcâiele și îl apropie de cel al lui Maliban. Era pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
făcuse decât datoria, nu putea să nu se simtă într-o oarecare măsură vinovat, mai ales față de Frediana, care acum îl privea cu severitate și, desigur, simțea crescând iarăși în ea vechea dușmănie a germanicilor față de Roma. întrucât se simțea stânjenit, se văzu obligat să justifice alegerea comandantului său: — Arelate e capitala Galiior. Etius a văzut, probabil, ca pe o prioritate apărarea ei. Frediana, făcând semn către prizonier, îi răspunse pe un ton dur: O fi cum spui. Oricum, între timp
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
unde să mă duc; poate că tatăl meu m-ar fi primit, dar eram departe de casă și, oricum, dacă m-aș fi întors în situația aceea de om alungat, l-aș fi făcut cu siguranță să se simtă foarte stânjenit; și pe urmă, mă temeam că avea să mă oblige să îngenunchez înaintea acelui ucigaș și a stăpânului său, ca să nu mai vorbim, firește, de abatele acela nedemn. A fost într-adevăr un moment urât! în primele zilele, dacă n-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
îndepărtează în grabă, urmându-l pe servitor, își aminti de Flavia. Unde dispăruse? De la balustradă, îl întrebă pe Clemantius, care se întorsese dedesubt și vorbea cu însuflețire cu purtătorii de lectică ai Matidiei, dar nu primi decât un răspuns negativ, stânjenit. înspăimântată, privi în jur, trecându-și nervos o mână prin cârlionții negri. Alți oameni i se adresau, cu glasul frânt de teamă, punându-i întrebări presante, la care, în acel moment, încetă să mai răspundă. Coborî treptele în fugă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
un braț la spate, dar Hippolita, deși nu înțelegea ce spuneau, observă că vocea sa era frântă, de teamă sau mai degrabă de rușine. Cei doi schimbară câteva cuvinte pe un ton aprins: căpetenia barbară părea mâniată, băiatul părea evident stânjenit și dădea impresia că se justifica. Imediat după aceea, bătrânul războinic schimbă câteva cuvinte cu oamenii din suita sa. Hippolita profită ca să-l întrebe pe soldat dacă înțelesese ceva din acel dialog însuflețit. Mabertus răspunse, făcând semn cu bărbia spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
vrem,e încăperea se umplu, iar printre cei de față Sebastianus îl revăzu pe Rutilius, care, în mod evident, zăbovise în speranța de a afla veștile al căror purtător era Sebastianus. Invitat să spună ce știa, bagaudul se simți oarecum stânjenit, fiindcă până atunci își închipuise că urma să vorbească doar cu episcopul. în tăcerea plină de așteptare ce se lăsase în încăpere, nu se mai auzeau nici măcar loviturile de berbec: atacul, în mod evident, încetase. Dubritius se legănă o clipă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
care un soldat din escorta unui perceptor i-l strivise cu o lovitură de ciomag. Nu s-a gândit de două ori, înțelegeți? Și, în sfârșit, a rămas așa, asta-i... fără deget. Dubritius își încheiase raportul; tăcu și, oarecum stânjenit, își scărpină iarăși barba aspră, privind în pământ. Câțiva îi puseră însă întrebări. Rutilius, mai ales, îl întrebă cam când gândește că ar fi putut să intre Eudoxiu în cetate, dar când bagaudul îi spuse să considere că ajunsese la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]