1,088 matches
-
discurs critic care să discrimineze cu acuratețe elementele de semiotică, poetică, retorică și politică articulate în operele de artă contemporană și, eventual, să revigoreze prin exemplul său tehnic și euristic practica artistică actuală. Un exemplu concret al acestui tip de teoretizare angajată în stabilirea unei relații directe cu practica artistică îl oferă Linda Weintraub, potrivit căreia un artist ar trebui să-și pună întrebări de genul "de ce sunt un artist?", "cine este publicul meu?", "cum pot comunica cu acest public?" și
Condiţia critică: studiile vizuale în critica culturală, critica de artă şi arta critică by Cătălin Gheorghe [Corola-publishinghouse/Science/926_a_2434]
-
se desfășoară după două principii de conduită teoretică: pe de o parte s-ar putea vorbi despre un principiu al co-habitării teoriilor clasice cu cele postmoderne, care ar presupune asumarea realismului politic de a accepta coexistența puterii tendințelor dominante de teoretizare a artei cu opoziția tendințelor alternative de studiere a câmpului artistic, iar pe de altă parte poate fi pus în discuție principiul de-localizării, prin care o teorie nouă își asumă rolul nomadic de a investiga diferitele aspecte ale câmpului
Condiţia critică: studiile vizuale în critica culturală, critica de artă şi arta critică by Cătălin Gheorghe [Corola-publishinghouse/Science/926_a_2434]
-
colective de lucru care evită estetizarea practicilor în favoarea producției culturale cu efecte sociale și politice. Această creștere a interesului pentru activități artistice colective, colaborative și direct angajate în țesutul social a intrat, în cele din urmă, în vizorul criticii și teoretizării artei recente, cu rezultate oarecum contradictorii. De pildă, într-un articol despre "turnura socială" în practicile artistice colaborative, Claire Bishop 257 susține că interesul pentru aceste activități s-ar datora pe de o parte profilului lor cvasi-comercial (foarte puține dintre
Condiţia critică: studiile vizuale în critica culturală, critica de artă şi arta critică by Cătălin Gheorghe [Corola-publishinghouse/Science/926_a_2434]
-
discursului teoretic cu privire la practicile, producțiile și reprezentările artei recente. Interesul pentru discursul observațional și reflexiv al criticii culturale, pentru modalitățile de apel ale criticii de artă și pentru răspunsul practic al artei critice au (in)format unul din tipurile de teoretizare posibile ale câmpului de investigație care subîntinde studiile vizuale contemporane. Situația actuală a culturii, a artei și a criticii reclamă și permite o deschidere a viziunii teoretice dincolo de canoanele abordării strict estetice a experiențelor culturii și artei contemporane. De pildă
Condiţia critică: studiile vizuale în critica culturală, critica de artă şi arta critică by Cătălin Gheorghe [Corola-publishinghouse/Science/926_a_2434]
-
ale câmpului de investigație care subîntinde studiile vizuale contemporane. Situația actuală a culturii, a artei și a criticii reclamă și permite o deschidere a viziunii teoretice dincolo de canoanele abordării strict estetice a experiențelor culturii și artei contemporane. De pildă, odată cu teoretizarea fenomenului de-materializării obiectului artistic s-ar putea vorbi despre consecința de-esteticizării experienței artistice. În ceea ce privește evaluarea studiului teoriei postestetice, s-ar putea lua în considerare activarea unei duble consecințe, pe de o parte în raport cu dezvoltarea teoriei critice a artei, iar
Condiţia critică: studiile vizuale în critica culturală, critica de artă şi arta critică by Cătălin Gheorghe [Corola-publishinghouse/Science/926_a_2434]
-
practicilor discursive ale teoriei critice a artei și posibilitatea revizitării critice a educației artistice din perspectiva înțelegerii sale ca (inter)mediere edificatoare, formează un cadru de referință și apreciere a judecării și aplicării studiilor vizuale contemporane în raport cu transformările postmoderne ale teoretizării și educării ca răspunsuri culturale critice la situația actuală a producției și comunicării vizuale. Referințe bibliografice (articole • cărți și cataloage • website-uri) Articole: Svetlana Alpers; Emily Apter; Carol Armstrong; Susan Buck-Morss; Tom Conley; Jonathan Crary; Thomas Crow; Tom Gunning; Michael Ann
Condiţia critică: studiile vizuale în critica culturală, critica de artă şi arta critică by Cătălin Gheorghe [Corola-publishinghouse/Science/926_a_2434]
-
și acompaniament ritmic. Conținuturile învățării propuse de actualul curriculum pentru clasa a III-a, care includ ca și conținuturi pentru curriculum extins sunetele muzicale La, Sol, Mi, Do, pledează pentru educarea reală a capacităților interpretative ale elevilor, în defavoarea unei excesive teoretizări, prin intermediul următoarelor secvențe: Cântarea vocală deprinderi specifice de cânt (emisia naturală, dicția, respirația corectă) deprinderi de cântare în colectiv *Cântarea instrumentală jucării muzicale instrumente muzicale melodice și de percuție Ritmul Tactarea măsurii Duratele de pătrime, optime, doime și pauza de
CÂNTĂM ŞI COMUNICĂM by ELENA SIMINA () [Corola-publishinghouse/Science/493_a_864]
-
făcut decât să-i întărească latura romantică. Spre romantism era atras și prin obiectivele naționale și sociale ale întregii sale activități. De aceea, „obiceiurile veacului” și „culoarea locală” pentru care pleda Hugo au fost imediat încorporate de scriitorul român în teoretizările asupra artei și literaturii. În viziunea lui romantică și utopică, poezia însemna încununarea tuturor virtuților creatoare ale omului, mijlocul prin care acesta se poate asemui cu creația - și ea poetică - a divinității. La înaltele țeluri morale ale poeziei, în concepția
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287426_a_288755]
-
scris numeroase articole, prefețe, prelegeri care cuprind expuneri de principii estetice sau de teorie literară, reguli de stil, de prozodie și retorică. El are, în această perioadă, cea mai importantă contribuție la constituirea teoriei literare românești. Însoțind de multe ori teoretizările cu exemplificări din propria creație, ia în discuție varietățile stilului, unele chestiuni de versificație și de metrică, genurile și speciile literare, definite după normele clasiciste, dar exemplificate, de cele mai multe ori, cu opere romantice. Creația literară se confundă cu poezia și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287426_a_288755]
-
prin exercițiile joc prezentate oferă elevilor suficiente posibilități de rezolvare creativă. Manualul clasei a II-a sistematizează și consolidează, prin exerciții variate, cunoștințele despre sunet, silabă, cuvânt, propoziție, text, grupuri de litere, vocale și consoane, substantive articulate și nearticulate (fără teoretizări), la singular și plural, nume proprii, semne de punctuație, ortograme (învățate în mod intuitiv) etc. Meritul deosebit al manualului constă în aceea că oferă școlarilor exerciții care facilitează însușirea acestor cunoștințe de limbă pe cale operațională. Metodologia abordată Învățarea scrierii corecte
ÎNVĂŢAREA SCRIERII CORECTE ÎN CICLUL ACHIZIŢIILOR FUNDAMENTALE (Clasele I – II) by IOANA CHICHIRĂU () [Corola-publishinghouse/Science/1291_a_1944]
-
vagabonzi, cerșetori, bolnavi psihic, leproși, devianți de la normele comportamentului social), situate de asemenea În zona alterității, ca obiect al prejudecăților și al discriminării. În afara analizei și descrierii acestor reprezentări și atitudini, istoria mentalităților ne-a oferit și câteva Încercări de teoretizare a structurilor și mecanismelor alterității, privitoare la modalitățile de producere și agregare a acestor imagini sau la impactul lor social. Observațiile cu privire la structura imaginilor naționale, construite prin atribuirea unui set restrâns de trăsături etnice sau chiar a unei singure Însușiri
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
de cercetare, Învecinat, cel al geografiilor simbolice. Nu este vorba Însă despre o cale „canonizată”, despre un drum „deschis circulației publice”, potrivit unor standarde general acceptate; ci, mai curând, despre o serie de căutări personale, care vizează construirea, promovarea și teoretizarea unui nou obiect de cercetare. * * * Voi Începe prin schițarea unui bilanț al cercetărilor de imagologie din România. De la bun Început, se poate afirma că studiul interdisciplinar al alterității nu mai reprezintă de mult o pasăre rară sau o floare exotică
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
1981. Fischer, Manfred S., „Komparatistische Imagologie”, În Zeitschrift für Sozialpsychologie, 1979, nr. 1. Florin Constantiniu, „Aspecte ale mentalului colectiv sătesc”, În Studii și materiale de istorie medie, VII, 1974. Fochi, Adrian, Estetica oralității, Editura Minerva, București, 1980. Foran, John (coord.), Teoretizarea revoluțiilor, Editura Polirom, Iași, 2004. Foucault, Michel, Cuvintele și lucrurile, Editura Univers, București, 1996. Foucault, Michel, Nașterea clinicii, Editura Științifică, București, 1998. Francastel, Pierre, Realitatea figurativă, Editura Meridiane, București, 1972. Frâncu, Teofil; Candrea, George, Românii din Munții Apuseni, Tipografia Modernă
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
pp. 1-45, 164-220. Acest text a fost scris În vara anului 2004. Pentru modalitățile de gestionare practică și simbolică a trecutului, vezi lucrarea masivă a lui David Lowenthal, Trecutul este o țară străină, Editura Curtea Veche, București, 2002. O scurtă teoretizare a rolului jucat de arhivă În operațiunea de reconstituire istoriografică a trecutului la Paul Ricœur, Memoria, istoria, uitarea, Editura Amarcord, Timișoara, 2001, pp. 176-220: „Faza documentară: memoria arhivată”. Bogdan Murgescu, A fi istoric În anul 2000, Editura ALL, București, 2000
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
ansamblul „științelor sociale”, ca și la faptul că acestea scapă din vedere specificul uman În favoarea „structurilor, cantităților și mecanismelor”. Vezi Alexandru Duțu, Călătorii, imagini..., ed. cit., p. 20 și Literatura comparată..., ed. cit., pp. 28-30, În dialog cu ideea unei teoretizări a istoriei mentalităților din perspectiva științelor sociale, emisă de Rolf Reichardt, „Für eine Konzeptualisierung der Mentalitätshistorie”, În Ethnologia Europaea, XI, 2, 1979/1980, pp. 234-241. Vezi Jacques Le Goff, Pentru un alt Ev Mediu, vol. II, Editura Meridian, București, 1986
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
producții. Cu multă măsură „transetnică” sunt realizate lucrările istoricilor grupați În „Arbeitskreis für Siebenbürgische Landeskunde” (vezi, de exemplu, sinteza lui Harald Roth, Kleine Geschichte Siebenbürgens). Câteva repere teoretice: Charles Tilly, Revoluțiile europene (1492-1992), Editura Polirom, Iași, 2002; John Foran (coord.), Teoretizarea revoluțiilor, Editura Polirom, Iași, 2004. Alexis de Tocqueville, Vechiul Regim și Revoluția, Editura Nemira, București, 2000; François Furet, Reflecții asupra Revoluției Franceze, Editura Humanitas, București, 1992. Eugene Weber, Peasants into Frenchmen: The Modernization of Rural France, 1870-1914, Stanford University Press
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
istorică a României, vol. VIII (1989-1994), pp. 80-81, Înregistrează 69 de titluri la secțiunea Istoria mentalităților, imagologie, iar vol. IX (1994-1999), pp. 105-111, un număr de 182 de poziții, sub aceeași titulatură. Lucian Boia, op. cit., p. 58. Vezi Însă și teoretizarea diferenței dintre „modernizare” și „occidentalizare”, la Samuel Huntington, Ciocnirea civilizațiilor și refacerea ordinii mondiale, Editura Antet, București, 1998, pp. 80-114. Edward W. Said, Orientalism. Concepțiile occidentale despre Orient, Amarcord, Timișoara, 2001. Larry Wolff, Inventing Eastern Europe. The Map of Civilization
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
o descoperire interesantă: în lipsa unei tradiții a studiului ekphrastic sau a descrierii ekphrastice, în aceast interval apar câteva romane construite pe principul ekphrastic al descrierii unui tablou celebru. Pe de altă parte, discursul critic românesc nu înregistrează "poziții" importante în teoretizarea ekphrazei: câteva articole publicate în colecția revistei Arta și câteva cărți care dezvoltă subiectul corespondențelor dintre literatură și artă ajung accidental să descopere și practica ekphrastică. Pe de altă parte, acest interval este singurul din istoria literaturii române în care
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
imaginii, rădăcinile termenului legându-se de apariția doctrinei ut pictura poesis 25. b. Ekphrasis-ul - o varietate a descrierii Teoria ekphrastică se dezvoltă simultan cu interesul teoreticienilor occidentali pentru descriere. Perioada culturală care descoperă ekphrasis-ul arată deopotrivă și un interes pentru teoretizarea descrierii. Studiile despre descriere ce apar în această perioadă se împart în două categorii 26. Prima orientare este ilustrată prin studiile lui Gerard Genette. În grila neo-retoricianului francez distincția descriere/ narațiune se asimilează distincției spațiu/timp. Dacă narațiunea ordonează povestirea
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
de a aborda tehnica descriptivă în raport cu cititorul căruia i se adresează textul: consecință a leneviei spirituale, o descriere "reduce în cititor, nevoia unei atenții cât de mici, ca să-l seducă prin efecte instantanee numai, și numai prin retorica șocului"49. Teoretizarea ekphrasis-ului ca formă a descrierii reprezintă însă contribuția esențială a lui Michel Beaujour. Odată cu definiția sa, ekphraza dezvoltă o schemă bipolară cu un descriptor (autor sau personaj) - care a resimțit o stare de emoție puternică provocată de stimulul vizual - și
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
concepție și o apreciere a marilor forțe care, "în relațiile lor reciproce, în justul lor echilibru, domină lumea, deopotrivă naturală și supranaturală, oamenii și societatea, făcându-le ceea ce trebuie să fie."213 Mitul, mai explicit, mai didactic, mai înclinat către "teoretizare" decât ritualul, conține "germenul" acelei cunoașteri pe care o va prelua filozofia, transpunându-l în alt registru al limbajului și al gândirii, idee des întâlnită, după cum s-a văzut.214 Dar mitul, figurarea și ritul operează în același registru al
by Gelu Teampău [Corola-publishinghouse/Science/1113_a_2621]
-
nivelul limbii literare franceze, ca în cazul lucrării de față. Cartea Lingvistica textuală. O introducere în analiza textuală a discursului reprezintă o extensie a altor lucrări care, deși propun o disociere a textului de discurs, se interesează mai degrabă de teoretizarea formelor textuale ca secvențe ale discursivității. Autorul arată însă că există motive întemeiate pentru a furniza aici, în această carte, o poziție teoretică și metodologică ce poate situa decisiv lingvistica textuală în cadrul analizei discursului și nu în opoziție cu aceasta
by JEANMICHEL ADAM [Corola-publishinghouse/Science/981_a_2489]
-
romanul de curte " (Maingueneau 1990: 133). Aceasta înseamnă că, în afară de formele elementare de secvențializare despre care voi discuta aici, codificări sociale generice se manifestă în cadrul oricărui tip de comunicare verbală (Rastier, 1989: 37), codificări care oricum nu țin de o teoretizare strict lingvistică și pe care mă văd obligat, din această cauză, să o las pentru un timp la o parte. Cu toate că lingvistica textuală operează acum o separare provizorie a producției de enunțuri de condițiile socio-istorice, ea nu este fundamentată totuși
by Jean-Michel Adam [Corola-publishinghouse/Science/1083_a_2591]
-
lucrare apare astfel ca o reflecție aspra unor categorii care se află la baza oricărei construcții textuale. Operând distincția dintre enunț și text, subliniez de fapt existența a două tipuri de abordări privind problematica textuală și a două axe de teoretizare (pe care încerc să le separ în două momente distincte ale studiului nostru). Un enunț "text", în sensul unui obiect material oral sau scris, a unui obiect empiric care poate fi observat și descris, nu reprezintă textul, obiect abstract construit
by Jean-Michel Adam [Corola-publishinghouse/Science/1083_a_2591]
-
teorie de ansamblu. Planurile de organizare ale textualității țin seama de caracterul profund eterogen al unui obiect care nu poate fi redus la un singur tip de organizare, complex și în același timp coerent. Atunci când mă bazez pe posibilitatea de teoretizare a acestei diversități și a acestei eterogenități, mă refer la diferitele planuri de organizare textuală și definesc textul drept o structură compusă din secvențe. Revenind la aceste două aspecte, este necesar să definim un cadru teoretic; obiectivul lingvisticii textuale este
by Jean-Michel Adam [Corola-publishinghouse/Science/1083_a_2591]