481 matches
-
noi doi va trebui neapărat să fie, și eu nu vă văd pe dumneavoastră cu Înfățișarea, nici cu șiretenia necesară pentru rolul de pisică, Prin urmare sunt condamnat să fiu șoarece toată viața, Atât cât va dura, da, un șoarece violoncelist, Alt desen animat, Încă n-ați observat că ființele umane sunt desene animate, Și dumneavoastră, presupun, Ați avut ocazia să vedeți ce par, O femeie frumoasă, Mulțumesc, Nu știu dacă v-ați dat seama că această conversație la telefon seamănă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
sunt obișnuită, În afară de asta e ușor de ghicit ce urma să spuneți, Însă, dacă considerați că trebuie să-mi dați o explicație mai completă, poate vom putea continua conversația sâmbătă, N-o să vă văd până atunci, Nu. Legătura se Întrerupse. Violoncelistul se uită la receptorul pe care-l avea Încă În mâna umedă de emoție, Trebuie să fi visat, murmură, asta nu e o aventură care să mi se Întâmple mie. Puse receptorul În furcă și Întrebă, acum cu glas tare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
mie. Puse receptorul În furcă și Întrebă, acum cu glas tare, pianul, violoncelul, biblioteca, Ce vrea femeia asta de la mine, cine e, de ce apare În viața mea. Trezit de zgomot, câinele ridicase capul. În ochii lui era un răspuns, dar violoncelistul nu-i dădu atenție, străbătea Încăperea dintr-o parte În alta, cu nervii mai agitați ca Înainte, iar răspunsul era așa, Acum că pomenești de asta, am o vagă amintire că am dormit În poala unei femei, poate că a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
În alta, cu nervii mai agitați ca Înainte, iar răspunsul era așa, Acum că pomenești de asta, am o vagă amintire că am dormit În poala unei femei, poate că a fost ea, Ce poală, ce femeie, ar fi Întrebat violoncelistul, Tu dormeai, Unde, Aici, În patul tău, Și ea, unde era, Pe aici, Bună glumă, domnule câine, de cât timp nu intră o femeie În casa asta, În camera aia, hai, spune-mi, Așa cum trebuie să știi, perceperea timpului de către
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
mai probabil, câinii sunt niște visători incorigibili, ajungem să visăm cu ochii deschiși, e suficient să vedem ceva În Întuneric ca să ne imaginăm imediat că e o poală de femeie și să sărim În ea, Treburi de câini, ar spune violoncelistul, Chiar dacă nu-i adevărat, ar răspunde câinele, nu ne plângem. În camera sa din hotel, moartea, dezbrăcată, stă nemișcată În fața oglinzii. Nu știe cine este. Pe tot parcursul zilei următoare femeia nu telefonă. Violoncelistul nu ieși din casă, În așteptare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
ea, Treburi de câini, ar spune violoncelistul, Chiar dacă nu-i adevărat, ar răspunde câinele, nu ne plângem. În camera sa din hotel, moartea, dezbrăcată, stă nemișcată În fața oglinzii. Nu știe cine este. Pe tot parcursul zilei următoare femeia nu telefonă. Violoncelistul nu ieși din casă, În așteptare. Noaptea trecu, și nici un cuvânt. Violoncelistul dormi și mai prost decât În noaptea anterioară. În dimineața zilei de sâmbată, Înainte de a pleca la repetiție, Îi intră În cap ideea năstrușnică de a se duce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
răspunde câinele, nu ne plângem. În camera sa din hotel, moartea, dezbrăcată, stă nemișcată În fața oglinzii. Nu știe cine este. Pe tot parcursul zilei următoare femeia nu telefonă. Violoncelistul nu ieși din casă, În așteptare. Noaptea trecu, și nici un cuvânt. Violoncelistul dormi și mai prost decât În noaptea anterioară. În dimineața zilei de sâmbată, Înainte de a pleca la repetiție, Îi intră În cap ideea năstrușnică de a se duce să Întrebe prin hotelurile din Împrejurimi dacă era cazată acolo o femeie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
dat-o orele următoare. În principiu, cine a telefonat și nu i s-a răspuns, va telefona din nou, dar blestematul de aparat rămase tăcut toată după-amiaza, nepăsător la privirile tot mai lipsite de speranță pe care i le arunca violoncelistul. Asta e, totul arată că ea nu va suna, poate dintr-un motiv sau altul nu-i fusese posibil, dar va veni la concert, se vor Întoarce amândoi În același taxi, așa cum s-a Întâmplat după celălalt concert, și, când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
când cuvintele vor Începe s-o ia Într-o direcție și gândurile În alta, atunci se va vedea dacă se poate Întâmpla ceva de care să merite să ne amintim când vom fi bătrâni. În această stare de spirit plecă violoncelistul de acasă, această stare de spirit Îl duse la teatru, cu această stare de spirit intră În scenă și se așeză la locul său. Loja era goală. A Întârziat, Își spuse, trebuie să fie pe punctul de a sosi, Încă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
Încă mai există speranțe În lume, ar fi posibil ca ea să-l aștepte cu un surâs pe buze și cu scrisoarea În mână la intrarea În clădirea În care locuia, Iat-o, promisiunea e datorie. Nici acolo nu era. Violoncelistul intră În casă ca un robot, din aceia vechi, din cei din prima generație, din aceia care trebuia să ceară voie unui picior ca să-l poată mișca pe celălalt. Împinse câinele care venise să-l salute, lăsă violoncelul unde se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
lins iar și iar, așa cum obișnuiesc să facă câinii obișnuiți, dar natura, de data asta binevoitoare, rezervase pentru el o sensibilitate atât de specială Încât Îi permitea chiar să inventeze gesturi diferite pentru a exprima mereu aceleași și unice emoții. Violoncelistul se Întoarse spre câine, Își mișcă și Își Îndoi trupul până ce propriul său cap ajunse la o palmă de capul animalului, și rămaseră așa, privindu-se, spunând, fără să fie nevoie de cuvinte, Dacă mă gândesc bine, habar n-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
palmă de capul animalului, și rămaseră așa, privindu-se, spunând, fără să fie nevoie de cuvinte, Dacă mă gândesc bine, habar n-am cine ești, dar asta nu contează, ceea ce este important e că ne placem unul pe altul. Amărăciunea violoncelistului se diminuă Încetul cu Încetul, de fapt lumea e mai mult decât saturată de episoade ca acesta, el a așteptat și ea n-a venit, ea a așteptat și el n-a venit, În fond, și Între noi fie vorba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
era să n-o fi spus, căci vorbele au de multe ori efecte contrare celor scontate, astfel Încât nu rareori acești bărbați sau acele femei jură și Înjură, O detest, Îl destest, și imediat izbucnesc În lacrimi după ce au rostit cuvintele. Violoncelistul se așeză pe pat, Îmbrățișă câinele, care-i pusese labele pe genunchi Într-un ultim gest de solidaritate, și spuse, de parcă se dojenea pe sine Însuși, Un pic de demnitate, te rog, ajunge cu lamentările. Apoi, către câine, Ți-e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
Însuși, Un pic de demnitate, te rog, ajunge cu lamentările. Apoi, către câine, Ți-e foame, bineînțeles, Dând din coadă, câinele răspunse ca da, sigur, Îi era foame, nu mâncase de câteva ore bune, și amândoi se duseră În bucătărie. Violoncelistul nu mâncă, n-avea chef. În afară de asta nodul pe care-l avea În gât nu l-ar fi lăsat să Înghită. După o jumătate de oră era În pat, luase o pastilă ca să-l ajute să adoarmă, dar nu i-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
Încrucișate pe piept. A doua zi era duminică, și duminica e zi de scos câinele la plimbare. Iubirea cu iubire se răsplătește, părea să-i spună animalul, deja cu lesa În gură și gata de plimbare. Când, ajuns În parc, violoncelistul se Îndrepta spre banca unde obișnuia să se așeze, văzu, de la distanță, că o femeie se afla deja acolo. Băncile din grădină sunt libere, publice și În general gratuite, nu putem spune cuiva care a ajuns Înaintea noastră, Banca asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
acolo. Băncile din grădină sunt libere, publice și În general gratuite, nu putem spune cuiva care a ajuns Înaintea noastră, Banca asta e a mea, fiți bun și căutați-vă alta. Niciodată n-ar face așa ceva un bărbat educat ca violoncelistul, și cu atât mai puțin dacă i s-ar părea că recunoaște În persoana respectivă pe faimoasa femeie din loja de categoria Întâi, femeia care lipsise de la Întâlnire, femeia pe care o văzuse În mijlocul sălii de muzică cu mâinile Încrucișate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
pe navigatorii de odinioară, călare pe cal sau la prora caravelei, cu mâna streașină la ochi, scrutând orizonturile Îndepărtate. Femeia e Îmbrăcată Într-un stil diferit, cu pantaloni și jachetă de piele, e cu siguranță altă persoană, asta Îi spune violoncelistul inimii, dar aceasta, care are ochi mai buni, Îți spune să deschizi ochii, că e ea, și acum ia aminte cum te porți. Femeia ridică capul și violoncelistul nu mai avu Îndoieli, ea era. Bună ziua, spuse el când se opri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
și jachetă de piele, e cu siguranță altă persoană, asta Îi spune violoncelistul inimii, dar aceasta, care are ochi mai buni, Îți spune să deschizi ochii, că e ea, și acum ia aminte cum te porți. Femeia ridică capul și violoncelistul nu mai avu Îndoieli, ea era. Bună ziua, spuse el când se opri lângă bancă, azi aș fi putut să mă aștept la orice, dar nu să vă Întâlnesc aici, Bună ziua, am venit să-mi iau rămas-bun și să vă cer
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
el când se opri lângă bancă, azi aș fi putut să mă aștept la orice, dar nu să vă Întâlnesc aici, Bună ziua, am venit să-mi iau rămas-bun și să vă cer scuze pentru că n-am fost ieri la concert. Violoncelistul se așeză, Îi scoase lesa câinelui și Îi spuse, Du-te, și, fără s-o privească pe femeie, răspunse, N-am pentru ce să vă scuz, asta se Întâmplă adesea, oamenii cumpără bilete și apoi, dintr-un motiv sau altul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
străinilor, și să nu-mi veniți acum cu povestea că Îl cunoașteți și pe el, Nu atât ca pe dumneavoastră, dar dumneavoastră sunteți o excepție, Mai bine nu eram, De ce, Vreți să vă spun, chiar vreți să vă spun, Întrebă violoncelistul cu o vehemență vecină cu disperarea, Vreau, Pentru că m-am Îndrăgostit de o femeie despre care nu știu nimic, care se distrează pe socoteala mea, care mâine se va duce știu eu unde și pe care n-am s-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
v-o dau, am lăsat-o la hotel, spuse femeia zâmbind, Atunci rupeți-o, O să mă gândesc ce trebuie să fac cu ea, Nu trebuie să vă gândiți, rupeți-o și gata. Femeia se ridică În picioare. Plecați deja, Întrebă violoncelistul. Nu se ridicase, stătea cu capul plecat, Încă mai avea ceva de spus. Nu v-am atins niciodată, murmură el, N-am vrut eu să mă atingeți, Cum ați reușit, Pentru mine nu e greu, Nici măcar acum, Nici măcar acum, Cel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
mai avea ceva de spus. Nu v-am atins niciodată, murmură el, N-am vrut eu să mă atingeți, Cum ați reușit, Pentru mine nu e greu, Nici măcar acum, Nici măcar acum, Cel puțin o strângere de mănă, Am mâinile reci. Violoncelistul ridică capul. Femeia nu mai era acolo. Bărbat și câine au plecat devreme din parc, sendvișurile le-au cumpărat ca să mănânce acasă, nu și-au făcut siesta la soare. După-amiaza a fost lungă și tristă, muzicianul a luat o carte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
parc, gândi, până la urmă nu era adevărat acel proverb care spunea că ceea ce ochii nu văd, inima nu simte. Proverbele ne amăgesc În mod constant, conchise câinele. Era ora unsprezece când sună soneria de la ușă. Vreun vecin cu probleme, gândi violoncelistul, și se ridică să se ducă să deschidă. Bună seara, spuse femeia din lojă, călcând pragul, Bună seara, răspunse muzicianul, forțându-se să domine spasmul care-i contracta glota, Nu mă poftiți să intru, Sigur că da, vă rog. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
Vă repet că avem timp, Există un pasaj În preludiu la care am dificultăți, Nu contează, săriți peste el când ajungeți acolo, spuse femeia, sau nici nu va fi nevoie, o să vedeți că o să cântați și mai bine decât rostropovici. Violoncelistul zâmbi, Puteți fi sigură. Deschise caietul pe pupitru, respiră adânc, puse mâna stângă pe brațul violoncelului, mâna dreaptă conduse arcușul până aproape să atingă corzile, și Începu. Știa el prea bine că nu era rostropovici, că nu era mai mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
de muzică, acest ceas, această femeie. Când termină, mâinile ei nu mai erau reci, ale lui ardeau, de aceea mâinile se dădură mâinilor și nu li se păru că Își sunt străine. Era mult peste ora unu din noapte când violoncelistul Întrebă, Vreți să chem un taxi ca să vă ducă la hotel, și femeia răspunse, Nu, voi rămâne cu tine, și-i oferi gura. Intrară În dormitor, se dezbrăcară și ceea ce era scris să se Întâmple, se Întâmplă În sfârșit, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]