1,214 matches
-
scop, o formă și o modalitate de execuție. Scopul de regulă se identifică cu mobilul mișcării care În lumea animală nu poate fi subordonat decât celor trei nevoi fundamentale (nutriție, apărare și reproducție), căpătând În cazul omului și o finalitate voită, voluntară, prin activitatea conștientă generată de rațiune. La rândul ei forma mișcării (În fond mijlocul prin care se realizează scopul) poate fi dezordonată sau haotică (la formele inferioare de viață) și ordonată - respectând o secvențialitate subordonată unui scop conștient sau
Medicină şi societate by Valeriu Lupu, Valeriu Vasile Lupu () [Corola-publishinghouse/Science/1587_a_2935]
-
familiei (chipurile În ideia respectării drepturilor fundamentale ale persoanei) sunt uneori de-a dreptul curioase. Printre acestea amintim; reuniunea consensuală În locul contractului de căsătorie, definirea partenerilor de cuplu care, nici mai mult nici mai puțin, contrazice datul natural (prin eludarea voită a sintagmei „de sex opus”), subminarea ordinei firești În cadrul familiei, de la interpretarea tendențioasă a unor evenimente care aparțin strict familiei, până la pătrunderea cu brutalitate În intimitatea ei. Descoperirea bruscă a faptului că În România violența În familie este una de
Medicină şi societate by Valeriu Lupu, Valeriu Vasile Lupu () [Corola-publishinghouse/Science/1587_a_2935]
-
a unor înrâuriri diverse în care se numără, de pildă, și Panait Cerna, și poeții belgieni, cu efectele lor cromatice și cu fragmentele de peisaj industrial, și Ion Minulescu (fără tehnica melodică a cantilenei acestuia), și G. Bacovia (fără ca lexicul voit „nepoetic” să producă aceeași tensiune tragică). În afara „Vieții noi”, el colaborează în perioada 1911-1916 la diverse reviste al căror program era înrâurit de simbolism: „Farul”, „Versuri și proză” (unde semnează cu pseudonimul Valde), „Sărbătoarea eroilor”, „Flacăra”, dar și la altele
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289047_a_290376]
-
dacă sunt luate în serios - „Nu dau o frunză de ștevie pe toate filosofiile” -, dar cumpănite, echilibrate de o aserțiune precum „Iubesc mai mult viața decât ideile pure”. Universul poetic se înclină tot mai primejdios către proza cotidianului, spre confesiunea voit apoetică în care soții discută în pat povestea ultimei sute de lei - prozaism care poate fi doar o altă poetică. Dar senzualitatea salvează și secvențele frizând banalitatea și clișeul - bunăoară „un strop de viață e mai prețios ca orice” - prin
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288432_a_289761]
-
nu li-i pe plac. Dacă nu sunt prea cârcotași, pun totul pe seama ironiei. Îi vom numi anticălători". Pentru astfel de oameni, soluția salvatoare rămâne evaziunea în imaginar: Multe călătorii au un dublu al lor, un pandant în imaginar. Infidelitatea, voită sau nu, a unor descripții, fluxul asociativ, țîșnind în extravagant și neverosimil, născocirea impertinentă (pe o claviatură mergând de la plastic la jucăuș, de la sublim la grotesc) imprimă textului o mobilitate ce deplasează mereu, uneori derutant, linia de hotar. O dezmărginire
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1052_a_2560]
-
pregătesc personajele care o populează. Privită cu ingenuitate (câteodată intolerabilă pentru un examen serios), puntea plurală dintre opera științifică și literatura fantastică pare puțin populată de coincidențe, ca și de contrasensuri. Dimpotrivă, privită cu insistență, ea debordează și de suprapuneri voite, chiar dacă parțial camuflate, și de interacții care parțial amenință sensul propriu și al științei, și al literaturii - deși Eliade a crezut totdeauna, și a mărturisit-o poate chiar prea abundent, că amândouă sunt doar calotele nu unei singure opere, ci
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
o carte etc.) (tu) vei (cânta, merge etc.) voi (ești), vrei (o carte etc.) (el, ea) va (cânta, merge etc.) voiește, vrea (o carte etc.) (noi) vom (cânta, merge etc.) voim, vrem (o carte etc.) (voi) veți (cânta, merge etc.) voiți, vreți (o carte etc.) (ei, ele) vor (cânta, merge etc.) voiesc, vor, vreau (o carte etc.) Singura formă comună verbului auxiliar și verbului liber este cea de la persoana a III-a plural, vor, formă rezultată în amândouă cazurile din întâlnirea
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
și uman. Calitatea națională, care nu este altceva decât o formă generală a sufletului, nu se dizolvă în har, ci harul se lasă turnat în tiparul sufletului național, sublimând această calitate a sufletului 4. Prin urmare, națiunea este o "realitate voită etern de Dumnezeu"; dreptul său la existență poate fi privit ca un fapt natural, inevitabil în iconomia divină. Sinteza dintre națiune și creștinism, în vederea atât a păstrării specificului națiunii, cât și a salvării unității creștinismului, a ecumenicității sale se poate
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
stat și de națiune se află la originea acestei transformări. Nae Ionescu demontează falsitatea acestor formule-stereotip care nu provoacă decât grave deservicii clarificării conceptuale a termenilor de Biserică și națiune, mai ales în contextul în care este ocolită, în mod voit, realitatea. Filosoful român nu contesta contribuția Bisericii din trecut la menținerea statului și a națiunii; aceste formule erau valide în măsura în care Biserică; stat; națiune nu erau simple abstracțiuni, ci "puncte de vedere asupra realității care este una și care închide în
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
face demn de merit sau de repudiat; ea este legată de chiar demnitatea ființei spirituale. Libertatea este o imanență, o realitate intrinsecă a ființei umane care se manifestă prin refuzul unor forme de impietare asupra propriei naturi sau prin acceptarea voită a unor reguli și principii ce corespund structurii interioare. Din când în când, libertatea interioară poate fi supusă unui proces firesc de autocenzură, un proces de analiză și reflecție a conștiinței ce implică resorturile intime de manifestare a posibilităților. Autocenzura
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
întâi, datoria statului, ca unitate politică, și nu culturală, este să se comporte obiectiv și imparțial față de toate formele de viață religioasă. În al doilea rând, legiferarea în materie religioasă nu înseamnă acordarea unui ajutor efectiv din partea statului, ci, dacă voiți, mai degrabă o garanție pe care statul și-o ia față de aceste formațiuni sociale. Legiferarea înseamnă, în primul rând, precizare de raporturi. Ea nu poate să fie arbitrară și nu creează realități noi, inexistente până atunci. Ci, cel mult, formulează
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
Cel ce și-a luminat mintea cu înțelesurile dumnezeiești și și-a obișnuit rațiunea să-L laude pe Făcător neîncetat prin cântări dumnezeiești, iar simțirea și-a sfințit-o prin imagini curate, acela adaugă la bunătatea naturală a chipului bunătatea voită a asemănării cu Dumnezeu". 6 Cf. Evagrie Ponticul, Tratatul practic. Gnosticul, ediția a II-a, Iași, Polirom, 2003, pp. 112-113: Mintea se întărește când nu-și închipuie nici un lucru lumesc în timpul rugăciunii; Mintea care, cu ajutorul lui Dumnezeu, și-a însușit
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
Cluj a Uniunii Scriitorilor. Din 2002 este membru al PEN-Clubului Român. Lirica lui V., „plină de aluzii la cultură, este, totuși, în primul rând poezie a observației directe, imediate, în care metaforismul «împăunează» abia o emisiune verbală de un prozaism voit, tocmai pentru a sublinia erupția poeticului prin structurile cotidianului banal și naturalist, asemenea unei surprinzătoare prezențe (poate inevitabile) a ierbii prin crăpăturile unui asfalt” (Ștefan Aug. Doinaș). Poetul se înscrie în ecoul unui postmodernism în care el însuși devine plăsmuire
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290671_a_292000]
-
În eseul lui Jean Paulhan despre dispariția retoricii, Florile din Tarbes 60, există un capitol care se intitulează "sărăcia și foamea": e vorba de modernii care se privează de bogăția procedeelor unei științe a expresiei, care se supun în mod voit unei "asceze". Sărăcia înseamnă aici absența unei retorici. Cam în același sens, Antoine Compagnon, într-o sinteză a literaturii în secolul XX, punea sub semnul unui "Elogiu al sărăciei"61 un tip de roman care implică o scriitură epurată intenționat
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
în sine omenirea întreagă; a doua generație pe cele viitoare, și așa mai încolo până la generația de astăzi a noastră ce coprinde în sine pe cele viitoare până la împlinirea secolilor 127. Reprezentarea lui Heliade Rădulescu se sprijină pe o confuzie - voită - între realitatea biologică a generării (prin care un individ își perpetuează codul genetic în generațiile următoare) și productivitatea unui model de literatură, capacitatea unui "gen" de a se dezvolta printr-un număr nelimitat de realizări ulterioare. În virtutea unei mecanici biologice
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
Conținutul în umiditate al produselor horticole proaspete este în general ridicat și favorizează dezvoltarea microorganismelor, din momentul când acestea au realizat contaminarea. Mai greu se produce alterarea unor categorii de produse prelucrate, unde această umiditate a fost diminuată în mod voit. Microorganismele au nevoie pentru dezvoltare de o proporție de apă liberă (sau în termeni analitici de apă totală) cât mai ridicată. Noțiunea de activitate a apei (aw) înțeleasă ca raportul între presiunea de vapori a apei din produs (p) și
Materii prime horticole mai importante pentru industria alimentară. Struguri, fructe, legume. Cunoștințe de bază și aplicații practice by Dumitru D. Beceanu, Anghel Roxana Mihaela, Filimon V. Răzvan () [Corola-publishinghouse/Science/1627_a_3105]
-
la o "topologie" a nihilismului și să identificăm în istoria ființei locul esențial în care se decide destinul nihilismului. Dacă, de fapt, traversarea liniei nihilismului are drept condiție esențială depășirea metafizicii și a uitării ființei, această depășire nu poate fi "voită". Procedând astfel, nu numai că am recădea într-o determinare metafizică compromisă precum voința, ci am ajunge să credem că uitarea ființei este o simplă "mașinație" a omului, cu alte cuvinte că stă în puterea sa. Aceasta depinde în schimb
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
savant, adesea lacunară, cuvântul rar, vocabula arhaică se integrează expresiei cotidiene, într-un efort de construcție originală. Lirică fundamental ambiguă, versurile la A., polarizate în structuri oximoronice, creează o tensiune semantică între conținut și expresie, cu efecte ironice izvorâte din voita inadecvare. Experiența intimă e proiectată pe un fundal livresc, de simboluri cunoscute, reinterpretate și devenite repere ale unui univers insolit. Câteva teme și obsesii se lasă lesne descoperite, asigurând coerența întregului: feminitatea, în varii ipostaze - fecioara inocentă, dar întunecat voluptuoasă
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285350_a_286679]
-
ar fi o desfătare nemodelată de inteligență? O descărcare nervoasă parcurgând mușchii unei broaște pe care cercetătorii au lăsat-o fără encefal, un spasm pierdut în cosmos, o cheltuială inutilă diluată în azur... Plăcerea la care aspiră Aristip este deci voită, dorită, aleasă, stăpânită, creată prin propriile îngrijiri. Ea nu-l debordează pe cel care o face să apară și nu-l duce dincolo de limitele ființei sale, ci îl lasă între ele, să-și locuiască propriul sălaș. Adevărata jubilare constă în
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
de tipul agresivității morale. În acest caz, se va crea o stare de tensiune, de Încordare Între persoană și ceilalți, care va duce la conflicte, ură, confruntare violentă. În cazul modestiei, putem remarca o accentuare a acesteia manifestată printr-o voită și cultivată situație de autoinferiorizare, pe care Însăși persoana respectivă și-o impune, putând merge până la starea de supunere, umilință, negare a oricăror valori personale. Orgoliul, ca formă de agresivitate psihologică și morală, poate fi considerat ca sadism moral, pe când
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
ele se manifestă prin conduitele și acțiunile persoanelor respective, În special În relațiile interpersonale ale acestora cu ceilalți. În sensul acesta, menționăm ca fiind cele mai frecvente și mai semnificative următoarele: aă Ipocrizia, ca modalitate de a falsifica În mod voit, intenționat, adevărul, de a te arăta altfel decât ești În realitate, căutând ca prin aceasta să captezi atenția, bunăvoința și Încrederea celorlalți. Ea se apropie de lingușire, dar și de dorința de a Îi Înșela pe ceilalți printr-un act
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
creează o relație de comuniune Între persoane, o atracție reciprocă, o nevoie a mea de celălalt și invers. Ea este permanentă și inepuizabilă. Persoana umană nu poate exista singură. Ea are permanent nevoie de ceilalți. Chiar și când este singură, voit sau forțat, ea se află totuși În comuniune cu Dumnezeu. Persoana nu poate suporta singurătatea, Întrucât singurătatea o anulează. Ea are nevoie de ceilalți sau de o prezență interioară care este Dumnezeu, persoana divină supremă, dar și imaginea arhetipală a
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
din care, printr-un proces de convertire, se naște „un om nou” cu o „viață nouă”. Să insistăm asupra aspectelor psihologice ale vinovăției și păcatului. Ce reprezintă ele din punct de vedere psihologic? O Împotrivire. O abatere de la normă. Călcarea voită sau involuntară a unei interdicții. A face ceea ce nu este permis și a fi obligat să răspunzi de consecința actelor sale. Din punct de vedere psihologic, vinovăția poate fi considerată ca reprezentând „dezacordul dintre conștiință și acțiune”. Orice acțiune poate
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
cu o dispoziție afectivă particulară care o subliniază, reprezentată prin tristețe, rușine, dorința de a se ascunde etc. Orice regret asociază ideii de vinovăție sentimente și pasiuni. Cel care regretă, recunoaște, direct sau indirect, că a greșit, fie În mod voit, fie involuntar, o greșeală comisă Împotriva sa, sau Împotriva altuia. În orice situație Însă, regretul este primul pas către acțiunea de reparație psihomorală din trecut. Apare Întrebarea dacă toți cei care greșesc, și sunt vinovați, regretă sau nu? Sunt persoane
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
se comunică un sens subversiv despre infernul istoriei. Cartea e și mai barocă, și mai complicată, și mai livrescă decât cea anterioară; se face și mai mult apel la mit, la legendă, la basm. Pe de altă parte, din confuzia voită se desprind totuși nuclee și se organizează opt narațiuni. Cât despre substanță, aceasta urcă din ontologic spre social și spre psihologic. Conturând mai decis personajele decât în trecut, B. reia o temă tradițională a prozei românești, aceea a venirii de la
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285566_a_286895]