5,659 matches
-
mult tăcând, cu ochii dilatați de așteptare, până ce Velicu îi ceru telefonul, ca o invitație, în sfârșit, atâta că n-avea telefon. Îi dădu adresa și-i spuse că e de găsit mereu acasă după șase seara, când iese de la cantină, și că-l așteaptă neapărat. Numai bine că a doua zi îl găsi păzindu-i ușa, ca și cum gândul și dorința ei îl chemaseră, deși lui parcă nu i-ar fi ars cine știe ce, după cum arăta de plictisit și obosit. Tocmai vroia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
sunt fără de număr meteenele și neputințele, și suferințele care ne apasă. Unde am ajunge dac-am sta în loc de ele? În seara aia au sărbătorit spârcâiala lui Velicu prăjind niște fleici în tigaie. Mirela avea frigiderul plin de carne adusă de la cantină și avea puse bine pentru prietenele ei sau pentru cine s-o nimeri pe la ea și două sticle de vin Sarica Niculițel, și două sticle de lichior de nuci verzi. Trai pe vătrai, Mirelo, așa o duceai pe vremea lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
și mai avea și altă meteahnă, de care suferă aproape toți bărbații: era însurat și avea doi copii, Mirelo, asta e, gâdil-o până s-o scula, iar-și bucură-te că te așteaptă seara cu mașina, când ieși de la cantină, ca să te scoată la plimbare și la vreun local te știi iubită și dorită, plimbată și distrată, păi, unde n-ar da Dumnezeu să se întoarcă vremurile alea? Îl avea pe Velicu, muncea și câștiga și nu-i lipsea. Oricum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
fi fost să fie n-a mai fost. Toată povestea asta ar fi trebuit să se întindă până spre anul 2000 încolo, dacă Revoluția nu l-ar fi terminat pe Ceaușescu cu tot cu șantierul Centrului Civic. Atunci a fost când localul cantinei concentraților și hala bucătăriei s-au transformat într-un depozit de mărfuri cu vânzare angro, iar conducerea intreprinderii de Gospodărire Locală și Alimentație Publică, care aparținea cantina, s-a simțit obligată să nu-și lase salariații de izbeliște. Încă nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
fi terminat pe Ceaușescu cu tot cu șantierul Centrului Civic. Atunci a fost când localul cantinei concentraților și hala bucătăriei s-au transformat într-un depozit de mărfuri cu vânzare angro, iar conducerea intreprinderii de Gospodărire Locală și Alimentație Publică, care aparținea cantina, s-a simțit obligată să nu-și lase salariații de izbeliște. Încă nu se ajunsese la concedierile și disponibilizările masive de personal de mai târziu, iar șomajul era în zilele acelea, imediat după Revoluție, mai mult o poveste, nu chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
ținut nu doar pe Mirela și pe nevastă-sa, ci încă trei-patru femei cu trei-patru rânduri de copii. Măcar că nu dispăruse peste noapte ca să-și trimită salariații la spălat closete, IMGB-ul fusese pentru Velicu cam ce fusese pentru Mirela cantina concentraților. I se tăiase de-acum și lui. Nu mai putea să fure fiare și nici salariul nu mai era ce fusese, și totuși nu era ăla care să se dea bătut. De bine, de rău, se descurca. Chiar ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
duceau cum puteau, deși, odată cu vremurile în schimbare, nici între ei nu mai era ce fusese. Parcă trecuseră niște zeci de ani, nu doar patru-cinci; atât de demult lăsaseră în urmă timpurile alea când el o aștepta cu mașina la cantină. Acum, abia dacă mai găsea, cine știe când, două ceasuri libere ca să fugă cu sufletul la gură la Mirela. Totuși, chiar și-ntro fugă și-o alergătură, ea tot ar mai fi însemnat ceva pentru el. Mirela n-apucase s-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
patru-cinci zile, văzându-și tot mai limpede soarta, cum își irosea viața stând la mâna cui n-ar fi trebuit... Oricum, se strâmtase și se subțiase și se rărise, Mirelo, nu mai era ce fusese pe vremea când lucra la cantină și avea banul ei și nu depindea de nimeni. Păi, Velicu, deh, ce să-i faci dacă s-a obișnuit cu ea și ține la ea ca și la o nevastă? Păi, dacă aia de-acasă nu e în stare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
Foamea și osteneala și somnul o încolțeau din toate părțile. Ai fi zis c-a tras la jug, Mirelo, păi, copilul ăsta din ea o făcea să se simtă ca după o zi de roboteală de douășpe ore prin halele cantinei, cotropind-o de o epuizare euforică, de gânduri, și lunecând parcă într-un vis cu damfuri grele de ciorbe și tocănuri. Se smulse cu greu de pe scaun, iar după ce ieși din cofetărie, începu să grăbească tot mai mult pasul, până
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
interes și care n-ar mai avea mult până să-i dea fiu-său cu bolovanul în cap ca să scoată bani de la ea, și c-o știe ea pe Roșioara ce-i poate pielea încă de pe vremea când lucra la cantină și-i ținea copiii pe mâncare, și drept răsplată, s-a apucat să umple cartierul cu minciunile și mizeriile alea. El o întrebă care mizerii și ea dădu din mână, adică nu vrea să-și facă sânge rău amintindu-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
cu Mugurel, ce vremuri, ce mai vremuri... De bine, de rău, acuma avea un pat, avea pe ce să pună capul, dar n-ar fi avut cum să uite că tot în vremurile alea cumpărase patul ăsta, din salariul de la cantina concentraților. Astea fuseseră vremurile, și bune și rele deopotrivă. Norocul ei că apucase să-și cumpere pat, mobilă, frigider și televizorul ăla alb-negru, că de-acum n-ar mai fi avut cu ce. Avea acum unde să doarmă, dar cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
de două săptămâni a pus pe liber televizorul și se trezește la lumina lumânării ca să-l îmbrace pe Mugurel să-l trimită la școală... Ba nu te gândi, Mirelo, că-i mai greu decât în vremurile alea când munceai la cantină. Te dai de ceasul morții să faci rost de bani ca să plătești curentul, păi, tot de la nășica, pe când s-o întoarce Roberto, dacă nu i s-o face și ăluia de ducă, la fel ca lui Ticuță ori Velicu, fir-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
El mai bine și decât tine și decât oricine ce trebuie și ce nu trebuie. Retrăia parcă seara aia când se încurcase cu Velicu, tot în bucătăria asta și tot cu carne prăjită-n tigaie. Pulpa aia de porc din cantina concentraților, Mirelo, parc-a trecut o sută de ani de atunci. Nu umblai cu Moș Ajunul pe la prietene ca să-ți dea să mănânci, ba tocmai că tu le dădeai lor... Aburul și mirosul prăjelii tremurau în pâlpâiala lumânării pe pereți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
parcă ai fi izbutit să-i fii pe plac și d-aia îl trăgea ața aici. De fiecare dată când îl aștepta și el nu mai apărea câte o săptămână întreagă, își amintea de seara aia când se întorsese de la cantină și-l găsise la ușă: era lumină încă, vară, în august, și ea, înfierbântată cum era atunci, mereu în priză, mereu în mișcare, la cantină și pe drum, și acasă, și pe urmă cu cocoșelul ei împielițat cu mașina la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
mai apărea câte o săptămână întreagă, își amintea de seara aia când se întorsese de la cantină și-l găsise la ușă: era lumină încă, vară, în august, și ea, înfierbântată cum era atunci, mereu în priză, mereu în mișcare, la cantină și pe drum, și acasă, și pe urmă cu cocoșelul ei împielițat cu mașina la plimbare și doar că ațipea câteva ceasuri pe noapte și iar o lua de la capăt, temându-se că, dacă ar zăbovi prea mult într-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
Au venit peste noi ca vulturii, ne-au certat că de ce n-am luat un gardian după incidentul inexplicabil dinainte - dar noi luasem -, de ce nu am montat camere video în instituție - de unde bani, când încă nu rezolvasem problema șobolanilor de la cantină -, de ce, de ce, de ce. Directorul a făcut un preinfarct și a căzut lat chiar în fața mea, arătându-mă cu degetul: o să te trag după mine, îți promit... După ce l-au luat la spital și l-au ținut sub observație câteva zile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
ce; dacă-l întrebi ce face zice că „are o treabă”; m-am gândit și la prostii, dar cum spuneam, șade într-o parte, mâinile îi stau la vedere, una pe telecomandă, alta pe borcan, nimic în genul ăsta. La cantină evitam să iau masa cu el. Mă convingeam din zi în zi că ceva nu e în regulă deloc cu băiatul ăsta. Dacă vedeam vreun coleg de facultate - chiar unul cu care nu mă aveam bine -, mă duceam la masa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
tu ești deștept, înveți și scapi, sigur nu rămâi. Ăsta nu e om, e orice altceva, dar nu e om). Aș putea vorbi despre facultate, dar prefer să mă rezum la viața de civil. Trebuie să spun de așteptarea la cantină, de câini, de tanti Silvia, de muzeul Antipa și de Cișmigiu, iar la final, să povestesc de cheful unde au arestat-o pe Carmen. Cantina are o intrare generoasă, ca o adevărată instituție. Ai impresia că lipsesc mobile și ficuși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
dar prefer să mă rezum la viața de civil. Trebuie să spun de așteptarea la cantină, de câini, de tanti Silvia, de muzeul Antipa și de Cișmigiu, iar la final, să povestesc de cheful unde au arestat-o pe Carmen. Cantina are o intrare generoasă, ca o adevărată instituție. Ai impresia că lipsesc mobile și ficuși, e o atmosferă de ușurătate și neîmplinire (poate mi se pare, pentru că intru acolo numai când mi-e foame). În dreapta sunt veceurile, care nu miros
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
și am plecat la masă. După ce am mâncat, m-am întors repede în cămin. Poate că ar fi vrut să sară la bătaie. Era o perspectivă interesantă, oricum nu mi se întâmplase nimic de foarte multă vreme. Am ieșit din cantină și m-am îndreptat spre bloc. Nu digerasem prea bine și aveam stomacul umflat. Am încercat degeaba să râgâi, am pufăit și am bombănit. Înaintea lui 433 m-am simțit mai ușurat și am deschis repede ușa. Hector stătea pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2226_a_3551]
-
hotărât să îmi duc planurile la îndeplinire de una singură și să încerc să organizez din banii mei un fel de școală pentru copii. Spun un fel de școală, pentru că aș fi vrut de fapt să fie și bibliotecă, și cantină, și dispensar medical. Dar ca să realizez un proiect atât de mare aveam nevoie de mai mulți bani, așa că i-am cerut ajutorul lui Père Augustin, care venea din când în când la noi în sat. Proiectul a fost realizat în
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1757]
-
medicale cu teza „Infecțiile streptococice În colectivități”. În 1992, când avea 69 de ani, s-a pensionat, iar din 1993 se dedică apostolește marilor binefaceri, Întemeind Asociația Filantropică Medical-Creștină „Christiana”, o policlinică fără plată, un cămin de bătrâni și o cantină socială. La 28 februarie 1965 s-a căsătorit cu inginera Lidia Stoian, intelectuală profund religioasă și, implicit, de cea mai Înaltă moralitate, asemenea lui Teofil. Atât educația primită de la părinți, cât și cea căpătată la școlile de caractere creștine, naționaliste
Zborul unui Înger Înapoi, la cer by Mihai Stere Derdena () [Corola-publishinghouse/Imaginative/865_a_1495]
-
că marele savant Simion Mehedinți spunea despre legionari că sunt „copiii lui Eminescu”. O asemenea odraslă spirituală este și doctorul scriitor Teofil Mija. Pentru că-i și binefăcător fără egal printre contemporani, prin cele trei instituții de ocrotire (căminul de bătrâni, cantina gratuită și policlinica fără plată), noi Îl considerăm un reper moral-creștin de cea mai Înaltă valoare și un far călăuzitor. Cel mai bun memorial Edificarea paraclisului „Nașterea Maicii Domnului” de la Mislea, inițiată și condusă cu toată dăruirea de admirabila Doamnă
Zborul unui Înger Înapoi, la cer by Mihai Stere Derdena () [Corola-publishinghouse/Imaginative/865_a_1495]
-
unde nu a călcat picior de om. Peisaj pur, natură pură, indiferentă, împăcată, contopită cu tot ceea ce într-adevăr există. Am trecut podețul de scânduri putrede de peste pârâul secat, cu albia plină de frunze moarte și noroi și gunoaie de la cantină: conserve, hârtii, folii jegoase de polietilenă, și am urcat treptele de ciment către restaurantul-pensiune. înăuntru, figurile tipice: nepoțelul prodigios cu bunica, literatul plin de coșuri strângând între palme sticla de bere, muzicianul celebru încrucișînd dinții a două furculițe și manevrîndu-le
Travesti by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295574_a_296903]
-
sfert de oră la înviorare, de jur-împrejurul conacului (m-am uitat speriat spre statuie, dar nimfa redevenise inofensivă și pudică), ne-au mai aliniat, am mai sărit ca mingea și am mai mers ca piticii, după care ne-au dat, la cantină, cunoscutul ceai de zahăr ars (are sau n-are bromură?). în dimineața aceea, Manix, cu o mutră foarte stranie, de bețiv sau de posedat, congestionat la față, interpreta un soi de pantomimă ritmată, mișcând din gât și din umeri, bătând
Travesti by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295574_a_296903]