6,372 matches
-
doar de sex, ci a intervenit viața reală. Crezuse că îl iubește, dar nu era așa. Era un ticălos plictisitor. Cel mai plictisitor dintre ticăloșii plictisitori. Nu voia să vorbească decât despre numărul său și despre cum nici unul dintre ceilalți comici nu era la fel de bun ca el. Și avea nevoie de atât de multă atenție. I se părea dezgustător faptul că pe el îl deranja când ea se concentra asupra lui Craig sau a lui Molly. Câteodată, era ca și cum ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
echinoxurile. Datele verii meteorologice sînt ușor de reținut: trei luni complete, iunie, iulie, august, și cu asta basta. Nu-ți complici existența, iar el nu ținea deloc să și-o complice pe a lui Încă și mai mult. Nu e comic să te trezești gîndindu-te că atingi fundul, cînd de fapt adormise după ce Își petrecuse seara la niște prieteni care, pentru că se Întorceau din Dolomiți, nu-i vorbiseră decît despre escaladări, creste și vîrfuri? Întors acasă, se culcase simțindu-se În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
de doi ani, iar tata nu mi-a mai vorbit niciodată despre acest subiect, nici măcar pe tonul de zeflemea pe care atît de bine se pricepea să-l adopte cînd voia să discrediteze ceva, prefăcînd-se că-i descoperă un element comic. Mi-ar fi putut spune: „Ei, ce mai face Zscharnak, cu doctoria sau cu escrocheria?“. Nu m-aș fi formalizat de jocul de cuvinte facil. L-aș fi luat drept o dovadă de interes. Nu cred că nu-l interesa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
ca un tânăr : De-a tale grații însă, Postum, nu face-abuz./ Pe scara bătrâneții te urci tot spre junie/ Și de pe vârful scărei cade-n copilărie (I 8). Tema incompatibilității dintre vârsta afectivă și cea fizică este repusă în registru comic în scena în care bătrânul Postum o urmărește cu asiduitățile sale pe tânăra Getta. Cucerit de farmecul proaspăt al sclavei ( Îmi placi, ești frumușică și tânără), pretorul se crede potrivit să-i fie amant de vreme ce e puternic, mare, bogat și
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
chefuiește la curtea îndoliată fără să știe de nenorocirea abătută asupra gazdei sale. Ulterior, el se dovedește a fi sensibil la suferința altuia și plin de delicatețe, dar prima sa apariție este de un grotesc extravagant. Dincolo de astfel de manifestări comice neobișnuite, deznodământul marchează decisiv devierea de la mersul uzual al tragediei, el aducând salvarea făpturilor omenești menite pierzaniei. Ultimele cuvinte ale piesei evidențiază caracterul insolit al celor petrecute : Ce multe sunt fețele sorții/ și ce de-ntâmplări nesperate/ dezlănțuie zeii./ Atâtea
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
se jertfesc din dragostea absolută pentru partener, adevărata iubire presupunând unirea în veșnicie. Într-un anume sens, dramaturgul român pare mai consecvent spiritului tragediei decât maestrul său grec Euripide. Eliminând personajul parțial burlesc al lui Heracles, el reduce oricum elementul comic din piesa înaintașului său. Singurul moment destins al dramei e scena în care Străinul/ Pan și șerbii săi discreditează maieutica, arta de a scoate cu ajutorul analizei apă din piatră seacă și adevărul din nimic (III, p. 234), precum și spiritele subtile
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
de focuri întins din Asia Mică până în Grecia. Cu toate acestea, mitul e sensibil modificat, mai puțin în datele exterioare cât în chiar substanța sa. Preludiu la Electra este precedat de un prolog într-o formulă practicată mai degrabă de comicii decât de tragicii antici : funcția de anticipare a evenimentelor e estompată în favoarea celei de stabilire a contactului cu publicul. Prezentatorul-personaj sugerează caracterul fictiv al acțiunilor de pe scenă (veți fi martori ai unei întâmplări care altcum ar părea de necrezut), dar
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
complice al tragediei, implicarea sporită readucând în gustul contemporanilor această formă teatrală în care eroul este angajat total, de vreme ce actele lui sunt definitive și angrenează un univers întreg. Radu Stanca proclamă superioritatea tragediei asupra celorlalte genuri dramatice. Între tragic și comic există, potrivit autorului, o diferență de sferă noțională, prin care tragicul stăpânește un domeniu mult mai larg decât comicul. Tragicul angajează personalitatea umană în întregul ei și devine, astfel, o atitudine față de lume și de viață, pe când comicul angajează numai
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
toți - familia savantului, oficialitățile Siracuzei, în frunte cu tiranul Hieron II, ca și dușmanii romani conduși de Marcellus - și singura soluție pentru a evita folosirea ei în scopuri distructive este dispariția celui care născocit-o. Fie că alege o abordare comică sau una dramatică, Dumitru Solomon vede în lumea clasică o sursă de inspirație. Eroii antici servesc drept pilde posterității, iar piesele dezvăluie, așa cum își propunea autorul, metafore ale omului universal și contemporan, ale spiritului uman în luptă cu el însuși
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
tot mai mult de omul nou crescut în actul eroic al spiritului (p. 24). Paradoxal, spiritul tragic se refugiază, parcă, în comedia lui Aristofan, căci libertatea duhului născută în lupta tragică se manifestă mai degrabă în râsul slobod al marelui comic decât în patetismul acut al lui Euripide (p. 25). Cel din urmă dramaturg imprimă tragicului pecetea unui pesimism filosofic, în timp ce la Eschil tragicul este mai ales suferința fecundă a celui care se întâlnește cu misterul și luptă cu el (p.
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
nu mai asculta: se uita la Ganea, râdea și îi striga: — Ce-i cu fața dumitale? O, Doamne, ce față ai în momentul ăsta! Râsul dură câteva clipe, iar fața lui Ganea într-adevăr era foarte descompusă: încremenirea, consternarea lui comică, lașă dispăruseră brusc: pălise îngrozitor; buzele i se schimonosiseră convulsiv: tăcut, crispat, cu ochi răi, concentrat, se uita la musafira care continua să râdă. De față mai era un observator, care, nici el, nu se descotorosise de muțenia aproape totală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
arăt că nu-mi pasă de bani! strigă Rogojin, extaziat dintr-odată. — Totuși, ce înseamnă asta? rosti amenințător, pe neașteptate, Ardalion Alexandrovici, apropiindu-se supărat de Rogojin. Izbucnirea subită a bătrânului, care până atunci tăcuse, se arătă a fi foarte comică. Se auziră râsete. — Ăsta de unde-a mai apărut? începu Rogojin să râdă. Hai cu mine, moșule, te îmbăt dacă vii! — Asta-i de-acum mârșăvie! strigă Kolea, plângând de rușine și de ciudă. — Chiar nu se află printre voi nici un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
a lui Kolea, care, desigur, ar fi putut foarte bine să-i explice încă înainte de a ieși din casă că nu moare nimeni și că nu există nici un pat de moarte, dar nu-i explicase, presimțind cu șiretenie viitoarea mânie comică a generălesei, când aceasta, după cum își făcea el socoteala, avea să se supere negreșit, găsindu-l sănătos pe prinț, pe sincerul ei prieten. Kolea avu chiar lipsa de delicatețe de a-și rosti cu voce tare bănuiala, ca s-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
că vocația acestui sentiment înseamnă mult și că aceste sentimente, prin ele însele, sunt semnul unui caracter profund și, pe de o parte, foarte lăudabil, ca să nu mai vorbim de Don Quijote. „Cavalerul sărman“ este același Don Quijote, însă unul serios, nu comic. La început nu am înțeles și am râs, dar acum îmi place „cavalerul sărman“ și, ceea ce e mai important, îi stimez faptele de vitejie. Așa încheie Aglaia și, privind-o, era greu să-ți dai seama dacă vorbește serios sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
fulgerător de existența ei, își îndreptă iar ochii spre dreapta și începu să urmărească iarăși extraordinara lui nălucire. În clipa aceea, Nastasia Filippovna trecea chiar pe lângă scaunele domnișoarelor. Evgheni Pavlovici continua să-i povestească Alexandrei Ivanovna ceva, cu siguranță foarte comic și interesant, vorbea repede și cu însuflețire. Prințul avea să-și amintească apoi că Aglaia rostise pe neașteptate cu jumătate de voce: „Cât de...“ Cuvintele erau vagi și nerostite până la capăt; într-o clipă se abținu și nu mai adăugă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
să ajungi? continuă prințul să întrebe. (Vorbea cu atâta seriozitate și cu un aer din care lipsea orice umbră de glumă sau ironie la adresa lui Lebedev, de care își râdeau toți, încât, pe fundalul general al tonului celorlalți, devenea, fără voie, comic: încă puțin, și ceilalți ar fi început să râdă și de el, însă prințul nu observa acest lucru.) — Prințe, chiar nu vă dați seama că e smintit? spuse Evgheni Pavlovici, aplecându-se spre el. Mai înainte mi-a spus cineva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
din cauza furiei, jur: m-a înșfăcat de mână și mi-a spus splendidul său «Du-te», fără să se supere absolut deloc. Demnitate avea, chiar multă, chiar care nu i se potrivea deloc (așa că, sincer să fiu, era chiar foarte comic), dar răutate nu avea. Poate că, pur și simplu, a început deodată să mă disprețuiască. De atunci, de două-trei ori când l-am întâlnit pe scară, a început deodată să-și ridice pălăria în fața mea, gest pe care nu-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
la întrebări. Dar nimic din ceea ce spunea nu semăna, de altminteri, a discuție amabilă. Ideile lui erau serioase, uneori chiar enigmatice. Prințul enunțase chiar câteva din opiniile sale, câteva din propriile sale observații tăinuite, așa că totul ar fi putut părea comic dacă „relatarea n-ar fi fost excelentă“, cum au fost apoi de acord toți cei care l-au ascultat. Generalul, deși îi plăceau temele serioase de discuție, găsea și el, împreună cu Lizaveta Prokofievna, că la mijloc era prea multă erudiție
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
mult tulburarea. Altădată, adică cu vreo câteva zile mai înainte, întâlnindu-se cu el, depunea toate eforturile pentru a-l înveseli, se temea teribil de înfățișarea lui întristată: încercase chiar să-i cânte; cel mai adesea îi povestea toate istorioarele comice pe care și le amintea. Mai întotdeauna, prințul se prefăcea că râde din toată inima și uneori chiar râdea într-adevăr de mintea ei sclipitoare și de simțirea senină cu care ea povestea câteodată când se lăsa (și deseori se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
obsesie de a da alte tipare vieții - au fost ființe ce au suferit peste marginile chinului! Moartea le părea o evidență strivitor de comună. Și nu apare ea din centrul bolii ca o fatalitate atât de apropiată, încît e aproape comic s-o mai transformi în problemă? E destul să suferi, să suferi îndelung, ca să-ți dai seama că în lumea asta totul e evidență - afară de viață. Răpit din mrejele ei, faci tot posibilul s-o așezi în alte ordine, să
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
orice prospețime. Și atunci, să te miri de ce lebedele - suflete spulberate-n corpuri - îți par chioare (căci nu privesc ele în lături?); de ce un cer senin îți trezește icoana lucie a unui creier de imbecil și viața îți pare mai comică decât un sfânt zburdalnic? Dacă izvoarele Alpilor mi-ar spăla mintea și mi-ar răcori inima! Doar așa aș fi vesel să descopăr frăgezimea neștiinței, și nu să rumeg în munți și-n șesuri, pe mări și pustiuri curiozitatea fatală
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
apauz la Biserică ori să facă cele cuvenite pentru pomenirea morților lor, băteau În poarta părinților mei să cumpere ,,numai o jumatate”, pentru că ai mei nu scoseseră nici un butuc și fusese o producție bună În anul acela. Avea și nuanțe comice În purtările sale, uneori, tata. După intrarea În sat, pe la scoala, unde comisia primăriei constată că În ziua aceea se arase miriștile, pentru că-i vedea deasupra cocenilor plugul, cotiga și cu tânjeala, ca să ajungă acasă drumul trecea chiar prin fața primăriei
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
această amintire n ar putea trăi. Ca să umple tăcerea care începe să devină stânjenitoare, Agrippina gesticulează către cei prezenți: — Scuze pentru întârziere. Am venit imediat ce am fost înștiin țate printr-o scrisoare că dacă nu ne deranjează... Face o strâmbătură comică. — ...și dacă avem destul timp... Toți râd, bucuroși să alunge apăsarea. Cu un uruit ca de roți în urechi, Vipsania fixează din priviri degetele umflate, cu unghii scorțoase și aspre, ale surorii ei. Ar trebui să se ferească să-și
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
mei s-au stabilit printre ubi. Nu știu cu ce se mănâncă felul ăsta, glumește instructorul. Ofuscat, tovarășul său îi aruncă o privire încărcată de reproș. — Ara Ubiorum! exclamă pe un ton iritat. Rufus își îmbină sprâncenele într-o expresie comică. — Dacă e cumva vorba de vreo femeie, să știi că nu m-am culcat cu ea. — N-ai auzit de Marele Altar al ubilor? se indignează și mai mult tânărul. Evreul clatină din cap. — Pe Rin! bubuie vocea germanului. — Lasă
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
cineva scrisese, nu foarte Îndemînatic, cu vopsea emailată - poate chiar domnul Leonard - o cugetare, care suna astfel: „Să stai mereu de veghe la porțile gîndirii.“ Cuvintele astea Îl făceau pe Duncan să rîdă Întotdeauna, și nu pentru că le considera deosebit de comice, dar, pur și simplu, pentru că a rîde În acel moment ar fi fost oribil; atunci intra În panică la gîndul că va trebui să tacă atîta timp, și simțind că o să fie forțat să scoată un sunet, să facă o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]