6,679 matches
-
de la Pootung și Hungjao tăcuseră. Pe aeroport se oprise o coloană de camioane, lîngă hangare, și bărbați Înarmați, purtînd căști americane, urcau pe scara turnului de control. Grupuri de avioane Mustang se Învîrteau peste Lunghua În formație strînsă, cu motoarele urlînd spre cîmpurile pîrjolite. Făcîndu-le semne cu mîna, Jim alergă la gardul Împrejmuit al lagărului. Știa că avioanele americane aveau să aterizeze, gata să Îi ia pe oameni pe care el Îi reînviase. LÎngă movilele funerare, la vest de lagăr, trei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
Izvoarele ce cântă, curg ori clipocesc, Frumoase flori ce tainic vrăjite înfloresc, Acestea toate, Lumii de Dumnezeu vorbesc, Îl preamăresc ca mine, ca mine îl iubesc! Când soarele se-ascunde, la fel și buna lună, Iar vântul bate strașnic și urlă a furtună, Când nourii pe ceruri învolburați se-adună Și marea se agită și valurile-i sună De tatăl lor și-al nostru, de Tatăl cel Ceresc, Acestea toate, Lumii de Dumnezeu vorbesc! ÎN EXCLUSIVITATE De voi adormi pe veci
Regăsirea by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91647_a_107362]
-
E trist, e rece și e sus/ Și ... nu sunt telefoane!” .... „Tremură a taină gândurile-n mine,/Plapumă de nori vreau să dorm în tine!” „Când soarele se-ascunde și nu-i nici buna lună,/ Iar vântul bate strașnic și urlă a furtună,/ Când nourii pe ceruri învolburați se- adună” Și marea se agită și valurile-i sună/De tatăl lor și-al nostru, de Tatăl cel Ceresc,/ Acestea toate, Lumii de Dumnezeu vorbesc!” ..... sau „Pentru inimi rupten două,/ Pentru inima
Regăsirea by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91647_a_107362]
-
și ne gândeam la tine, ce bine! și Marius vrea să-ți spună ceva, spune-i că vreau să-i pun o melodie, îți pun o melodie, spune el mai clar în telefonul luat, ascult și din bâzâială îl aud urlând prin casă I miss youuu! I miss youuu!... ascult și îmi aprind țigara cu o mână, zâmbesc de jurîmprejur, poate par stăpână pe mine, ești varză, îmi spune Prietena mea care mă simte și știe fără să vorbesc și chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
știu că mai trebuie să se întâmple ceva. Ești varză, îmi zice Prietena mea care e mai sus, sunt terminată, zic cu vocea aceea care nu e a mea, ascultând încă la telefon, spune-i să-mi dea un mesaj, urlă el din casă, zice să-i dai un masaj, bine, dar n-am cum, nu mă interesează!!! Acum! Bine, iau telefonul Prietenei mele și scriu așa cum era și cum nu-mi fusese teamă cu el să-i arăt: Și mie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
au căscat, scuipându-și morții, Aprinși războinici s-au luptat prin nouri, Așa, ca în război, în rânduri strânse, Lăsând să cadă burniță de sânge Pe Capitoliu. Zăngăneau din arme Și caii nechezau și horcăiala Răniților se auzea. Pe stradă Urlau nălucile 3... Roma devenise locul unde cei vii trăiau de-a valma cu cei morți, unde nimic nu mai despărțea spațiul uman al cetății de spațiul unui univers sălbatic, straniu, terorizat de zgomotele și de spaimele întunericului. Dar oare nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
forța unei magii care operează metamorfoze efective. Când Puck îi va povesti lui Oberon „pozna” pe care i-a făcut-o lui Bottom, el va descrie în primul rând teribila spaimă a așa-zișilor „actori”, care o rupseseră la fugă urlând, îngroziți de ceea ce văzuseră. E fuga disperată a unor oameni cu mințile rătăcite, înfricoșați de confruntarea cu o alteritate monstruoasă, cu nimic mai puțin de temut decât o întâlnire cu fantomele; e fuga unor oameni de-a dreptul cuprinși de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
era înfățișată Gorgo. Un erou care va semăna moartea în tabăra francezilor. În Henric al V-lea, regele își expune viziunea asupra războiului; din descrierea lui nu lipsește imaginea fiarei sălbatice și nici aceea a războinicului fioros: Dar când îți urlă în auz războiul, Te fă asemeni tigrului turbat. Fă-ți trupul coardă, toarnă-ți foc în sânge, Mânia să-ți ascundă blânda fire, Cumplit să-ți fie ochiul în orbită: Deci umflă-ți nările și-arată-ți colții, Răsuflul ține-ți-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
în iernile din Sankt Petersburg, pe vremea când încă nu primise numirea de comandant suprem al armatei ruse de la Dunăre... Și?... Și?... Se alesese praful de toate pregătirile. Pierduse bătălia. Tinerețea lor învinsese. Ivan! mai țipă încă o dată, ca să nu urle de disperare, ca să nu plângă. Sufletul nu are grade de general. Are doar slăbiciuni. Capul ordonanței apăru, în sfârșit, prin crăpătura ușii. ― Să trăiți! Încă o sticlă? ― Marș! Hai odată! Bâstro, bâstro, puturosule! Pe unde umbli? ― Dobroe utro! Brrr! Ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
repede și roagă-i să vină. ― Nuuu! Parcă mă simt ceva mai bine acum! ― Desigur, doamnă consul! Unul locuiește în casa prințului Mannouci, iar celălalt la han. Este medicul personal al generalului Kutuzov. Plătit, desigur, de același prinț Mannouci. ― Aaau! urlă Ledoulx, pradă furiei și unui nou puseu de durere. Nu mă dau pe mâna dușmanilor mei. Nu vreau să mor otrăvit. Mmm! Chiar nu vă dați seama? Toinette întâlni privirea valetului și amândoi căzură tacit de acord că nu mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
fir dă fum pă nicăiri, pă la nici o casă. Bătăturile pustii, înghețate bocnă, fără un suflet acolo, măcar dă câne. Dârdâiam, burțile țipau, da’ să iasă careva, ți-ai găsit! Nu tu tătucă, nu tu mămucă! Doar undeva, hăt, tot urla o potaie. Vai și vai! Că te lua cu frig dă moarte pă spinare. Aude și Înălțimea Sa și, în sfârșit, oprește calu’. Poruncește la o cătană proastă din coadă să cate cum stă treaba. Omu’ să duse, intră în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
mai repede nenorocitul ăla de raport. Dar stăpânul meu face parte din categoria aceea nesuferită de oameni care vor, cu tot dinadinsul, să exaspereze un biet cățeluș de rasă purăuuăuuăuu... mic, drăgălaș și cu blana mătăsoasăuuăuuăuu. Și Bichon continuă să urle prelung și jalnic, sfidând mai întâi mirarea, apoi enervarea, ba chiar și furia plină de ură pentru întreaga specie canină din privirile stăpânului său. PAGINĂ NOUĂ 23 În ultimul timp, prințul primise tot felul de informații, dar încă nu putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
nu este nimeni sub pat! zâmbi Toinette. ți-a scăpat! Îți spun asta ca să nu te mai obosești să cotrobăi. ― Ce? Ce spui? ― Da, dragul meu! Am făcut-o! ― Nu înțeleg! ― Dar este mai mult decât evident. ― În dormitorul nostru? urlă Ledoulx. După o pauză în care se auzi doar fâșâitul pieptenelui trecut prin șuvițele de păr, veni și răspunsul, pe un ton lejer, de salon. ― Dar unde, dragul meu? Toinette se răsuci cu fața spre el și îl privi oarecum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
pe sub fustele ei flendurite și pestrițe. Iancu se oprise la marginea drumului. Stătea cu coatele rezemate într-o ulucă șubredă. Se simțea copleșit. Pentru el priveliștea era insuportabilă până la durere. Era de-a dreptul tragică. Îi venea să strige, să urle în gura mare, peste urletele celorlalți: Dar uitați-vă bine! Așa suntem noi! Chiar așa! Biete păpuși jucate de puternicii lumii. Intermezzo informativ: Despre o ciudată melancolie imperială și despre tulburătorul efect al veninului strecurat de agenții francezi din Balcani
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
de poliție. Savary realiză imediat că șleahta lui Malet era înconjurată din toate părțile. Prinse curaj și țipă ascuțit: ― Împăratul e viu, generale! O să dai socoteală în fața Consiliului de război. ― Nu-l ascultați! E doar o diversiune. Aduceți trăsura! Repede! urlă Malet. Apoi scoase pistolul și trase în direcția ministrului de război, care continua să-i ordone să se predea. Se auzi un țipăt scurt, urmat de urletele înnebunite ale mulțimii. Caii de la trăsura prințului, prinsă la mijlocul adunăturii de oameni, săreau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
mă întindeam atunci pe burtă în mocirla de la marginea drumului, cu coatele proptite în noroi, cu obrajii sprijiniți în podurile palmelor murdărite de balega cojită de soare,chipul mamei, blând și adorat, mă ferea de nebunie. Fiindcă îmi venea să urlu, să răcnesc, să-mi arunc căciula grea de oaie de pe capul tuns chilug și să-mi sfâșii mantaua prea grea și prea mare, pătată peste tot de zeama răsturnată din gamelă, în clipele de panică. De atunci păstrez amintirea rictusului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
inimii mele, să-mi mai încetinească bătaia. - Zitta! zisei liniștindu-mă puțin, - abia atunci mi-ai surâs muierește, ridicând lanterna aprinsă deasupra capetelor noastre, ca să-mi luminezi astfel drumul cel adevărat, dar și cel mai sărac - spre pierzanie. Dezbracă-te! Urlai după aceea, înălțându-mă cu mult deasupra înțelegerii tale. Însă trupul ce mi l-ai împrumutat atunci, a fost urât și pământesc și atât de neputincios mi s-a arătat, așa cum stătea față în față cu eleganta clădire a tinereții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
de dimineață. Învățasem pe de rost nocturna lui marină: O bate cineva, o bate, O mână nemilos din spate, Plesnesc în largul mării bicele Și-aud trosnind din lemnării caicele. Cerșește și nimic nu cere, Se vaietă fără durere, Și urlă ca-n strânsoarea cleștelui, Zvârlind la mal miros din stârvul peștelui Turbini și clocot în cazane, Trec trenuri noaptea pe tavane Și-n întuneric catastrofele Vin groaznice să-mi împlinească strofele Cu scârbă-n suflet, mână-n mână, Stă trupul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
dea o mână de ajutor și prin ușile larg căscate, plec din casa mea, ca un mădular smuls din trupul Zittei, care țipă în sufragerie, parcă ar fi fost opărită cu apă clocotită. - Zitta, nu te iert nici mort, degeaba urli, curvă! - Parcă a zis mortul ceva, spuse intendentul, lipindu-și urechea de raclă. Numai unchiul scăpătat coboară scările până la capătul gangului ce dă înspre stradă. El vede cum racla mea alunecă în dubă, cum șoferul dă drumul motorului și-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
de ochi holbați, spânzurat de cravata prinsă de cârligul tavanului. Încercase să se ucidă de rușinea ce i-am făcut-o. Croitorul dădu fuga după foarfecă și tăie dintr-o îmbucătură bunătate de cravată. ...Râde toată mahalaua, numai femeia mea urlă și cobește, povestește mai departe Zaharia. Țin minte ce cuminte și supusă a fost din prima noapte a căsniciei: băusem după cununie ca la vreo vadră de vin și înspre ziuă, când dădui plapuma deoparte, mă minunai ce-mi văzură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
ca o plantă strâmb crescută. „Să murim, Gloria”, îi răspund întunecându-mă. Mă culc lângă dânsa, dar trupurile ne rămân despărțite, chiar atunci când mâinile ni se întâlnesc în atingeri șovăielnice. „Să mor, sau să scap”, strigă Gloria. „Tu ești vinovată”, urlu eu și sar din pat, să trag afară și să răstorn sertarul scrinului; caut o rașpă cu care să-i răzuiesc mitra stearpă și ovarele stricate, și așa cum scormonesc prin mlaștini, avid să cunosc odiosul adevăr, văd cum se afundă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
întărâtat: țineam să știu dacă vierul s-a tăvălit în așternutul nostru. Poate că-i întind mâna fără să-l cunosc. „Limpezește-mă, draga mea, și încearcă să mă faci să cred că sunt chinuit de o idee fixă”. „Răspunde!” urlam înnebunit de cumplita ei tăcere. Cuvintele îmi pocneau ca niște becuri electrice izbite la pământ. Vidul din creier îmi producea explozia vorbelor. Plânsul meu cu ochii uscați o lăsau indiferentă, fiindcă nu-l înțelegea. Pentru că Gloria nu-și închipuie că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
Și aia ce mai e? Polițistul se dădu puțin îndărăt. Ești localnic? — Să fie oare sarcina secției de poliție să mă hărțuiască pe mine, când orașul ăsta este una dintre cele mai reputat capitale ale viciului din întreaga lume civilizată? urlă Ignatius pe deasupra mulțimii din fața magazinului. Orașul acesta este vestit pentru jucători de noroc, prostituate, exhibiționiști, anticriști, alcoolici, sodomiți, drogați, fetișiști, onaniști, pornografi, escroci, lichele, păduchioși și lesbiene, toți chiar prea bine protejați de atâta corupție. Dacă ai puțin timp, o să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
prost dispusă care părea să aibă o anumită legătură cu barul și un tânăr elegant care fuma Salem, aprinzând țigară de la țigară și sorbea lacom daiquiri cu gheață. — Ignatius, hai mai bine să plecăm, îl îndemnă doamna Reilly, râgâind. — Cum? urlă Ignatius. Trebuie să rămânem ca să privim corupția. A început deja să se instaleze. Tânărul elegant își răsturnă paharul pe haina de catifea verde ca sticla. — Ei, barman, strigă doamna Reilly. Ad-o cârpă. Unu’ din clienți ș-a vărsat băutura. — Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
puiule? I-am spus că fac cercetări asupra accidentului și că ai alunecat pe strada udă. — I-ai spus bine. Și el ce-a răspuns? — Că nu vrea să se judece. Vrea s-ajungeți la o-nțelegere acum. — Maică Doamne! urlă Ignatius în partea din față a casei. Ce insultă sfruntată adusă bunului gust! — Nu-l lua-n samă, îl sfătui doamna Reilly pe polițistul speriat. Așa face tot timpu’ cât se uită la televizor. O „înțelegere“? Asta-nseamnă că vrea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]