11,108 matches
-
că, în conformitate cu teza lui Oscar Cullmann preluată de Jeremias, perioada în care tradiția evanghelică dădea formă problemei botezului nou-născuților era una plină de viață și că pasajul despre binecuvântarea copiilor a fost utilizat ca argument împotriva dubiilor legate de acest ritual. Și gestul atingerii cu mâinile trebuie văzut în conexiune cu botezul<footnote Kurt Aland, Did The Early Church Baptize Infants?, London, 1963, p. 95-99; a se vedea și David F. Wright, op. cit., p. 20. footnote>. Deci, cine ar trebui să
Editura Ortodoxia. Revistă a Patriarhiei Române by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/133_a_425]
-
Lc. 2, 21) când a fost tăiat împrejur la opt zile, iar la 40 de zile a fost adus la templu și „pus înaintea Domnului” (Lc. 2, 21 22), ca paradigmă pentru toți pruncii. Tăierea împrejur sau circumciziunea era un ritual religios la evrei, semn al Legământului cel vechi dintre Dumnezeu și Avraam cu toți urmașii lui (Fac. 17, 10-14 și Fap. 7, 8). A fost legiferat de Moise (In. 7, 22-23), se făcea de către preoți, sâmbăta, în amintirea scoaterii lor
Editura Ortodoxia. Revistă a Patriarhiei Române by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/133_a_425]
-
Hristos Iisus” (Gal. 3, 28). footnote>. Textul de la Col. 2, 11 începe cu spiritualizarea circumciziei ca mod de a descrie experiența creștină a mântuirii adusă de Hristos, referindu se apoi la încorporarea baptismală a creștinilor. Corespondența nu este între două ritualuri, al circumciziei și al botezului, ci între ritualul evreiesc și lucrarea divină a circumciziei spirituale realizată de Hristos. În ceea ce privește „circumcizia lui Hristos”, David F. Wright este de părere că ea reprezintă moartea mântuitoare a lui Hristos<footnote David F. Wright
Editura Ortodoxia. Revistă a Patriarhiei Române by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/133_a_425]
-
Col. 2, 11 începe cu spiritualizarea circumciziei ca mod de a descrie experiența creștină a mântuirii adusă de Hristos, referindu se apoi la încorporarea baptismală a creștinilor. Corespondența nu este între două ritualuri, al circumciziei și al botezului, ci între ritualul evreiesc și lucrarea divină a circumciziei spirituale realizată de Hristos. În ceea ce privește „circumcizia lui Hristos”, David F. Wright este de părere că ea reprezintă moartea mântuitoare a lui Hristos<footnote David F. Wright, op. cit., p. 19-20. footnote>. Deci, nici nu există
Editura Ortodoxia. Revistă a Patriarhiei Române by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/133_a_425]
-
un transfer formal evident de la circumcizie la Botez, după cum se obține în relația dintre Trecerea evreiască (Paștele evreiesc) și Paștele creștin și Cina cea de Taină. Nici nu putem indica un moment semnificativ sau un nucleu al tranziției de la un ritual la celălalt. Deși a fost asumată pe scară largă presupunerea că Botezul nou-născutului a luat naștere în secolul al II-lea p. Chr., astăzi, situația este alta, în mare măsură datorită provocării avansate de A. Oepke<footnote A. Oepke, „Urchristentum
Editura Ortodoxia. Revistă a Patriarhiei Române by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/133_a_425]
-
14-16 (care prevăd că străinul de neamul și religia iudeilor, de va trăi între iudei să aibă aceeași lege ca și iudeii, în toate ale lui). Ori, iudeii, la Sinai, înainte de încheierea legământului cu Dumnezeu, au fost stropiți cu sânge, ritual care presupune că în prealabil s-au supus unui act de „botezare”. Motivarea biblică a acestei botezări pare cam forțată. Fapt este că ea se practica la iudei, înainte de ivirea creștinismului. Cert este, apoi, că Sfântul Apostol Pavel are cunoștință
Editura Ortodoxia. Revistă a Patriarhiei Române by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/133_a_425]
-
că Sfântul Apostol Pavel are cunoștință de ea (vezi mai ales I Cor. 10, 1-2). În veacul I a. Chr., botezarea prozeliților căpătase caracterul unui act de sine stătător, alături de circumciziune. Câtă vreme și pruncii - nu doar vârstnicii - erau supuși ritualului botezării, prin deducție se poate afirma că „modelul” iudaic de botezare a prozeliților, împrumutat de Sfântul Ioan Botezătorul, a fost împrumutat integral. Ceea ce însemnează că și Biserica creștină trebuie să fi botezat pruncii. Prof. J. Jeremias scrie textual că până la
Editura Ortodoxia. Revistă a Patriarhiei Române by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/133_a_425]
-
de mizerie, cu trențe îmbibate de murdărie în loc de haine iar casa e primitoare și curată, cu mici rezerve de apă și conserve, cu un opaiț care ar face puțină lumină pentru ochii încă văzători ai soției doctorului. Îmbăierea este un ritual de umanizare. Femeile folosesc apa unei ploi rapace pentru curățirea lor proprie dar și a bărbaților. Haine curate din garderoba doctorului înlocuiesc trențele bieților orbi. Casa plăcut mirositoare desparte grupul de miasmele atmosferei în care se descompuneau fetid cadavrele. E
Responsabilitatea de a fi intelectual by Valeria Roşca () [Corola-publishinghouse/Science/91718_a_93229]
-
mamei și a fraților ei. În ciuda toxicității lui, adevărul trebuie spus atâta vreme cât el mai poate fi auzit. Iluzia, speranța deșartă e o minciună pe care EBL nu și-o asumă. A-i scrie fiicei sale devenise pentru bătrâna mamă un ritual asemeni celui de rugăciune. Produce o exfoliere a eului până ce el devine străveziu și foarte curat. Scrisorile EBL rămân pilde de iubire maternă cristalizată în scris, aproape destrupată, spiritualizată. Nu poate adormi până ce scrisoarea nu se desface încet, clar, frumos
Responsabilitatea de a fi intelectual by Valeria Roşca () [Corola-publishinghouse/Science/91718_a_93229]
-
veni vremuri când nici cealaltă cale, adică cea prin curier secret, nu va mai putea fi posibilă, că întreruperea schimbului de scrisori va fi iminentă, dar conștientizează evidența întâlnirii lor în spiritualul care înglobează și un sufletesc doldora de iubire. Ritualul de fiecare seară de a-i scrie fiicei nu va putea fi întrerupt, chiar dacă scrierea se va face în gând. În plus, știe că nici măcar moartea n-ar putea întrerupe zvâcnirea iubirii ei, și promite în repetate rânduri că de
Responsabilitatea de a fi intelectual by Valeria Roşca () [Corola-publishinghouse/Science/91718_a_93229]
-
jertfirea dacă nu ar fi așezată în granițele unei Imitatio Christi? Nici comuniunea nu ar fi posibilă în absența tainei. Ceea ce se instituie în Sfânta Liturghie săvârșită de preot este o reinstanțiere continuă a vieții prin jertfă. Nietzsche observă că ritualul preoțesc are un efect analgezic, amorțește senzația cruntă de durere pe care țio dă conștiința efemerității. După el, preoții împiedică trăirea vieții tocmai prin faptul că anulează înțepătura cumplită a gândului că ești o făptură trecătoare. La Baștovoi, părintele Ioan
Responsabilitatea de a fi intelectual by Valeria Roşca () [Corola-publishinghouse/Science/91718_a_93229]
-
să o atingă... Se împiedică ba de o căciulă aflată pe cap, ba de niște povești cu simbolistică erotică, mai mult inventate, dar sorbite în detaliu de imaginația febrilă a celui care le ascultă... Ocazia de a se curăța prin ritual spiritual, prin taină, e ratată. Ar rămâne izbăvirea prin iubire. Dar și aici avem dublu, triplu ricoșeu. O dată, că iubirea lui are chip de hipioată, cu plete și cu știința de a duce ispititor mâinile să acopere fața înainte de a
Responsabilitatea de a fi intelectual by Valeria Roşca () [Corola-publishinghouse/Science/91718_a_93229]
-
planul conștiinței sale, conform unei atracții sau respingeri preferențiale. Întâlnirea este fie Întâmplătoare, fie pregătită și selectivă. Prima poate avea adesea un efect surpriză. Cea de-a doua Însă nu are un caracter spontan, ci ea este pregătită, ca un ritual, conform normelor de conduită sau de conveniență, În raport cu valorile sociomorale, comune celor două persoane. Elementul de legătură, În aceste situații, este reprezentat de sentimentele morale ale celor două persoane care se Întâlnesc. Acceptarea sau atracția reciprocă nu este Întâmplătoare, ci
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
fie răstignit. El știe că este nevinovat și, condamnându-l la moarte, Își asumă responsabilitatea morală a condamnării unui nevinovat. Hotărârea lui Pilat a fost luată sub presiunea mulțimii. Pentru a deturna culpabilitatea, Pilat face un act simbolic, asemenea unui ritual purificator; spălându-și mâinile, spune: „Eu sunt nevinovat de sângele neprihănitului acestuia. Treaba voastră”, iar mulțimea răspunde: „Sângele lui să fie asupra noastră și asupra copiilor noștri” (Matei, 27, 24-25Ă. Prin răspunsul dat actului lui Pilat, mulțimea preia asupra ei
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
principalul motiv al căinței și remușcării, ca acte sau ca eforturi sufletești de reparație. În general, un act comis nu mai poate fi decât În parte sau deloc șters. Din aceste motive, actele de reparație au un caracter particular, de ritualuri simbolice, prin care se urmărește obținerea unui efect cathartic. În felul acesta, se urmărește anularea sau cel puțin compensarea actelor negative din trecutul imediat sau Îndepărtat. Durerea morală, regretul, suferința, doliul sunt forme simbolice cu caracter sublimativ, veritabile ritualuri, care
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
de ritualuri simbolice, prin care se urmărește obținerea unui efect cathartic. În felul acesta, se urmărește anularea sau cel puțin compensarea actelor negative din trecutul imediat sau Îndepărtat. Durerea morală, regretul, suferința, doliul sunt forme simbolice cu caracter sublimativ, veritabile ritualuri, care exprimă efortul persoanei de a repara actele negative comise, de care se consideră a fi vinovată. Este o revenire asupra actelor comise și o reevaluare a acestora În planul conștiinței morale a individului, declanșând un alt tip de suferințe
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
În acest caz, chinul este acceptat ca fiind o cale absolut obligatorie de parcurs. Nu poți spera În mântuire dacă nu treci tu Însuți prin nenorocirile pe care le-ai produs. Chinul are, În cazul acesta, semnificația simbolică a unui ritual de expiere, reparator. Mitologia chinurilor este plină de eroi și exemple: Danaidele, Sisif, Tantal, Oedip, Raskolnikov și seria este departe de a se Încheia. Ceea ce trebuie reținut este faptul că situațiile Închise ale vieții, ca și persoanele care Îi cad
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
de eroi și exemple: Danaidele, Sisif, Tantal, Oedip, Raskolnikov și seria este departe de a se Încheia. Ceea ce trebuie reținut este faptul că situațiile Închise ale vieții, ca și persoanele care Îi cad victime, nu sunt nenorociri, ci acte sau ritualuri de Încercare la care este supusă ființa umană, inevitabile În decursul existenței acesteia. Prin ele, persoana iese mai Întărită și mai Înțeleaptă, sau sfârșește prin a cădea definitiv Învinsă. Spre deosebire de morala Antichității clasice, precreștine, care vedea În situația tragică rezolvarea
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
efort, prin renunțări și chiar cu prețul unor sacrificii. Ieșirea din limitele vieții Înseamnă eliberare și aceasta se realizează fie În plan individual, fie În plan colectiv, În mod periodic, fie sub forma unor conduite de refugiu sau a unor ritualuri. În ambele situații ele au valoarea unor acțiuni catharice individuale sau colective, de eliberare de tensiunile interioare și constrângerile externe de care atât individul, cât și grupurile umane au atâta nevoie. Sunt veritabile ritualuri de Înnoire, prin care ființa umană
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
conduite de refugiu sau a unor ritualuri. În ambele situații ele au valoarea unor acțiuni catharice individuale sau colective, de eliberare de tensiunile interioare și constrângerile externe de care atât individul, cât și grupurile umane au atâta nevoie. Sunt veritabile ritualuri de Înnoire, prin care ființa umană, sau grupul, se descarcă. Trebuie Însă menționat că dincolo de semnificația psihologică și morală pe care o au aceste ritualuri, ele Îmbracă forma unor conduite culturale, veritabile spectacole colective cu caracter expiator/cathartic. Deși, de
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
constrângerile externe de care atât individul, cât și grupurile umane au atâta nevoie. Sunt veritabile ritualuri de Înnoire, prin care ființa umană, sau grupul, se descarcă. Trebuie Însă menționat că dincolo de semnificația psihologică și morală pe care o au aceste ritualuri, ele Îmbracă forma unor conduite culturale, veritabile spectacole colective cu caracter expiator/cathartic. Deși, de regulă, acestea sunt studiate În sfera culturii, semnificația, sau mai exact funcția lor, este psihologică și morală, motiv pentru care noi considerăm că ele fac
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
suferință, cât și de fericire. Existența umană oscilează permanent Între acești doi poli. Ambele stări sunt, dincolo de aspectele lor corporale și sufletești, experiențe ale conștiinței, interioare persoanei umane, dar și ale sufletului colectiv. Acestea sunt reproduse În mod periodic prin ritualuri, care, sub forma unor spectacole comemorative, reproduc fie situații tragice, ca expresie a suferinței, fie situații comice, ca expresie a plăcerii. Tragicul și comicul, În plan cultural, sunt cele două modele a căror semnificație este atât psihologică, cât și morală
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
având ca scop reproducerea suferinței sau a plăcerii, obiectivate În exterior ca situații de viață exemplară, cu soluții finale cathartice, moralizatoare. Am dori numai să le subliniem funcția și semnificația culturală și psihomorală. Vom analiza În continuare principalele forme de ritualuri culturale prin care sunt manifestate suferința sau plăcerea, atât În plan individual, cât și În plan colectiv. 1. Ritualuri care au ca obiect plăcerea Aceste ritualuri fie urmăresc realizarea plăcerii fizice, somatice, fie realizarea unei stări de bucurie și fericire
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
cathartice, moralizatoare. Am dori numai să le subliniem funcția și semnificația culturală și psihomorală. Vom analiza În continuare principalele forme de ritualuri culturale prin care sunt manifestate suferința sau plăcerea, atât În plan individual, cât și În plan colectiv. 1. Ritualuri care au ca obiect plăcerea Aceste ritualuri fie urmăresc realizarea plăcerii fizice, somatice, fie realizarea unei stări de bucurie și fericire sufletească și moral-spirituală către care aspiră individul sau grupul social. Plăcerea fizică este realizată prin ritualurile orgiastice, care eliberează
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
subliniem funcția și semnificația culturală și psihomorală. Vom analiza În continuare principalele forme de ritualuri culturale prin care sunt manifestate suferința sau plăcerea, atât În plan individual, cât și În plan colectiv. 1. Ritualuri care au ca obiect plăcerea Aceste ritualuri fie urmăresc realizarea plăcerii fizice, somatice, fie realizarea unei stări de bucurie și fericire sufletească și moral-spirituală către care aspiră individul sau grupul social. Plăcerea fizică este realizată prin ritualurile orgiastice, care eliberează pulsiunile instinctuale, primare, de factură libidinală, sexuale
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]