6,028 matches
-
E o carte cu poze? a întrebat el. Nu, am spus eu. Ce e drept, nu conține litere, și totuși acolo se află tot ce trebuie să știe un om. Totul despre existența făpturii umane aici, în lume. A, a exclamat doctorul. Ce poate să însemne asta? Totul despre existență? Atunci i-am răspuns, ca și cum aș fi știut pe de rost: Cerul și pământul, mintea și trupul, părinții, prietenii și dușmanii, averile și sărăcia, succesul și necazul, sănătatea și boala. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
ca fenomenul cititului. De bună seamă, pe un plan strict teoretic. Atunci directoarea s-a oprit, privindu-mă. Am avut senzația că mă cerceta nu numai cu ochii ei pătrunzători, ci și cu furunculul. Tu chiar pricepi ce spui?! a exclamat ea. Și de fapt nu puteam spune că o făceam. Chiar în clipa aceea s-a întors tata. A venit alergând cu pași mici. Probabil că uitase ceva. Gâfâind ușor, s-a oprit foarte aproape de mine. Apoi a repetat de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
afla o carte. Era deschisă, cu scrisul în sus. Am arătat-o, întrebând: Ce e cu ea? Da, mi-a răspuns tata. A fost ciudat. în ultimele trei zile de viață începuse să citească din nou. Nu e posibil! am exclamat. El nu avea nevoie să citească! Totul se afla deja înăuntrul lui! Pentru prima dată în viață aveam sentimentul că una din ființele cele mai apropiate mie se făcuse vinovată de o trădare. De ce, am spus eu, de ce s-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
pe o curiozitate sau chiar ca pe o glumă: un jurist nu este o persoană alături de care să poți trăi, e o păpușă mare pe care o arăți la ocazii speciale și care acum își pierduse roba neagră. Da’ de unde! exclamă Pierre. Ce-a pățit vechitura? Este șase fără un sfert. Un ceas deșteptător de două parale ca ăla întotdeauna o ia înainte. Avocatul interveni scurt, parcă în virtutea obișnuinței: — Parcă ieri spuneai că rămâne în urmă?! Din clipa aceea primarul începu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
noapte“, „fată“, „monolog“ sau poate „treizeci“, dar, de fapt, ea purta numele „ostatic“. Vreme îndelungată nici unul nu spuse nimic, apoi un bărbat din Alsacia, pe nume Krogh, întrebă: —Ei, ce ziceți, e cazul să ne oferim de bunăvoie? — Ce prostie! exclamă unul dintre funcționari, un bărbat subțirel, între două vârste, care purta pince-nez. N-o să se ofere nimeni. Trebuie să tragem la sorți. Sau poate, adăugă el, ar trebui să ținem cont de vârstă: cei mai bătrâni pleacă primii. Nu, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
Ședea ținându-și încă mâinile pe burtă, ca să ascundă ceasul, dar bătaia lui se auzea în toată celula: tic-tac, tic-tac. O să-ncepem cu cei neînsurați. Cei însurați nu intră în discuție. Ei au responsabilități... I-auzi la el, ce șmecherie! exclamă Pierre. De ce să scape cei însurați? Și-au făcut datoria. Tu ești însurat, firește. Mi-a murit soția, acum nu sunt însurat, răspunse primarul. Și tu...? —Însurat, zise Pierre. Primarul începu să-și deșire din buzunar ceasul: faptul că rivalul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
Așa cum spusese Voisin, nu era drept. Numai Lenôtre privea lucrurile cu mult calm: își petrecuse toată viața în lumea afacerilor și, din colțul lui, fusese martor la încheierea multor tranzacții în care nu câștigase cel mai bun. Nu e drept? exclamă Janvier. De ce nu e drept să fac ce vreau? Cu toții ați vrea să fiți bogați, dacă ați putea, dar n-aveți curaj. Mie mi-a surâs norocul și vreau să profit de el. De ce nu? Bine-nțeles că e drept
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
a lua locul turiștilor din vremurile de pace. Îl primi un bărbat fercheș, slab, îmbrăcat într-o redingotă care mirosea vag a naftalină. —Mă tem că accentul dumneavoastră nu este destul de bun, spuse acesta în cele din urmă. —Cum adică? exclamă Charlot. — Nu este destul de bun pentru instituția noastră. Standardele noastre sunt deosebit de ridicate. Profesorii noștri trebuie să aibă cel mai curat accent parizian, fără cusur. Îmi pare rău, domnule. Rostea cuvintele cu o claritate desăvârșită, ca și cum era obișnuit să vorbească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
Ar fi bine să verifici. Te cred pe cuvânt, răspunse tânăra. —Dar nu și mama dumitale. Ai aici socoteala. Îi întinse hârtia pe care erau trecute toate cumpărăturile și privi peste umărul ei în timp ce ea verifica lista. —Jean-Louis Charlot... Ciudat! exclamă ea oprindu-se. Privind peste umărul ei, el își dădu seama brusc de ceea ce făcuse: semnase aproape la fel cum semnase pe contractul de donație. Ce e ciudat? — Aș putea să jur că îți cunosc scrisul, că l-am mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
pune mâna pe ele, chiar și pe gulere. Se așeză pe pat, iar Charlot își spuse că e grozav de trist să vezi o persoană atât de tânără, atât de obosită și care totuși nu poate dormi. Sărmana de ea! exclamă Thérèse. — N-ar fi mai bine să-i spui? — Nu mă gândeam la mama mea, ci la ea, la cea din fotografie. Mama lui nu prea are de ce să fie mândră. Pentru prima oară de când era aici, Charlot simți nevoia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
trebui să-i spun stăpânei tale adevărul. E clar că profiți de bunătatea domnișoarei. Charlot îl lăsă să trăncăne mai departe, căutând cât mai adânc printre amintiri: Ba am fost în pușcărie și te-am și recunoscut, Monsieur Carosse. —Dumnezeule! exclamă celălalt și se uită la Charlot mai atent decât până acum. Nu ești Pidot? N-ai cum, ăsta nu e glasul lui. Nu, m-ai mai confundat cu Pidot o dată. Numele meu este Charlot. E a doua oară când îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
după ce l-ai lăsat o noapte întreagă să se gândească la asta e mult mai îngrozitor, nu? În ochii lui nu eram îndeajuns de mârșav. A spus că ați încercat o dată să vă retrageți oferta. —O dată, într-adevăr, doar o dată! exclamă Carosse. N-a fost timp pentru mai mult de-atât, înainte de a fi dus de lângă noi. Credeți-mă, Mademoiselle, imploră el cu lacrimi în ochi, era în toiul nopții. Da, știu că era în toiul nopții, răspunse ea, pentru că durerea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
nopții. Da, știu că era în toiul nopții, răspunse ea, pentru că durerea m-a trezit din somn. — Cam pe la ce oră? — Imediat după miezul nopții. — Exact atunci a fost. —Ce mizerabil, cum a putut să mintă în legătură cu asta? Ce mizerabil! exclamă ea. —Dumneavoastră nu-l cunoașteți, Mademoiselle, pe acest Charlot cum l-am cunoscut eu în pușcărie. Știu că mă disprețuiți profund pentru că mi-am cumpărat viața cu prețul vieții fratelui dumneavoastră, dar cel puțin n-am trișat ca să mi-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
prea urât din partea lui, după ce l-a escrocat pe frate și i-a furat viața. — Și chiar crezi că eu am să stau cu mâinile în sân? Ți-ai dat seama și singur că o iubesc pe fată. — Mare lucru! exclamă Carosse expediind astfel problema ridicată de Charlot. Nu o iubești îndeajuns încât să-ți periclitezi propriile șanse. Nici eu, nici tu nu mai avem vârsta la care să iubim astfel. Dacă Chavel se întoarce, nu te alegi cu nimic, pe când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
nu aveam altceva să ne comunicăm decât: „Nimic de semnalat“. Cu o urmă de îngrijorare în glas, Carosse întrebă: Și-acum ce faci? Semnalele astea transmiteau mesajul: „Ajutor, ne-au atacat pieile roșii!“. Ah, nu-nțeleg nimic din ce spui! exclamă fata. —Prietenul meu locuiește tot acolo, deși acum nu-mi mai este prieten. La ora asta își scoate vacile la păscut. O să vadă semnalele luminoase și o să-și dea seama că s-a întors Chavel. O să înțeleagă mesajul. „Ne-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
care reușește să-l citească este: „Nicicând n-au existat buze mai fragede, nici ochi mai luminoși“, ceea ce se dovedește a fi un vers dintr-un sonet scris de Cobb cu gândul, firește, la doamna Tripp. — Ce drăguț din partea lui! exclamă doamna Tripp. Marea problemă cu care se confruntă Tripp acum este cum să mascheze faptul că rapoartele sale provin din surse inexistente. Constată însă că este surprinzător de ușor. Pleacă la cumpărături și se întoarce cu o adevărată colecție de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
mai excitante tipe din zonă Pornografie, sex, futut, oral, anal, lesbiene, homosexuali Vino la „SEX FIERBINTE“ pentru numai 29,95 de dolari Dacă ești vizitator, dă click aici pentru a vedea site-ul special al vizitatorului ― Am reușit, am reușit! exclamă Ben jubilând, și dă click pe site-ul vizitatorului. Am găsit sex pe internet! ― Având în vedere că e vorba de cercetare, pari extrem de încântat, spun eu, și nu pot decât să zâmbesc la reacția lui Ben. ― O, da, scuză
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
Geraldine, spun eu, prefăcându-mă din nou că nu vreau decât să ni se alăture. Haide, vino. ― Neah, face Geraldine, luând o felie de castravete între degete și plescăind. Am treabă, trebuie să mă spăl pe cap. ― Doamne, ești jalnică, exclamă Ben, dar nu cu răutate, ci pentru că de fapt nu se poate abține, este extrem de evident că vrea ca ea să vină. Chiar dacă sunt acolo tocilari, asta nu contează, pentru că vom fi noi acolo. ― Neah. Refuză să se lase convinsă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
diferite de ale dumneavoastră. Din nefericire, nu am probă de ecran, dar atașez o fotografie și CV-ul meu. Aștept cu nerăbdare să primesc vești de la dvs.“ ― Gata, spun eu, lăsând stiloul jos. Ben clatină din cap uluit. ― Doamne, Jemima, exclamă el, recitindu-mi cuvintele. Ești uimitoare. ― Știu, suspin eu. Aș vrea doar să și observe cineva asta. ― E pur și simplu atât de inspirat, spune el, și atunci un zâmbet larg i se întinde pe toată fața. ― Până la urmă, Ben
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
ușă, încercând să le convingă să se întoarcă. ― Doamne, ce coșmar! îi spune Sophie Lisei când ajung din nou afară. Ești sigură că merită? Nu e mai bine să sărim într-un taxi și să mergem în oraș? ― Ești nebună? exclamă Lisa, întorcându-se îngrozită spre ea. Când n-am mai întâlnit un bărbat atât de arătos de un car de ani? ― Arată într-adevăr superb, îi dă dreptate Sophie, dar lucrează la Kilburn Herald. Adică nu prea intră în lumea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
cuprinde gâtul și obrajii. ― Jemima! Te-ai înroșit! Geraldine își coboară vocea și zâmbește. ― Îți place de Ben? ― Nu! spun eu rugându-mă la Dumnezeu să nu mă înroșesc nici pe jumătate din cât o fac de obicei. ― Ba da! exclamă Geraldine. Nu-mi vine să cred. Roșeața începe să pălească. ― Geraldine, încep eu hotărâtă, cu o convingere venită Dumnezeu știe de unde. N-ar avea nici un rost să-mi placă de Ben Williams, de care, întâmplător chiar nu-mi place, pentru că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
pentru o clipă nu mă pot abține să mă întreb dacă asta nu e vreo poză decupată dintr-o revistă. Arată însă ca o fotografie, iar câinele este exact așa cum l-a descris. Jemima Jones, ți se schimbă norocul. ― Wow, exclamă Geraldine, venind din spatele meu. Cine e ăsta? ― Brad. Nici nu mă obosesc să mă mai uit în jur, sunt mult prea ocupată să-i sorb din priviri înfățișarea incredibilă. ― Cine e Brad? ― Tipul cu care am vorbit pe internet. ― Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
pe nerăsuflate. Poți face ceva și cu obrajii ei? Paul îi îngustează fața și apoi alege exact aceeași nuanță ca aceea a tenului Jemimei. Cu o precizie incredibilă, îi estompează obrajii, până când îi apar pomeții. Pomeți perfecți, frumoși, proeminenți. ― Doamne, exclamă el, uitându-se fix la ecran. ― Doamne, spune și Geraldine, uitându-se fix la ecran. ― Ar fi frumoasă dacă ar slăbi. Uită-te la față, e absolut superbă, cine ar fi crezut? Firește că noi știm că Jemima ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
La telefon, spune Ben, ținând receptorul cu umărul și uitându-se printr-un teanc de hârtii de pe masă. ― Bună, începe fata, cu o voce tânără ce pare a cuiva nu prea important. Sunt Jackie de la London Daytime Television. ― A, bună! exclamă Ben, devenind dintr-odată extrem de atent la vocea de la celălalt capăt. ― Sunt secretara Dianei Macpherson. Am primit scrisoarea ta de intenție azi-dimineață și Diana voia să știe când ai putea veni s-o întâlnești. În timp ce Jackie spune asta, se uită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
una singură. ― Deci când ai de gând să-l suni pe tip? ― Nu știu, spun eu pe un ton dramatic, și suspin. S-ar putea să se termine urât, și nu știu dacă vreau s-o fac. ― Ei, la naiba, exclamă Geraldine, ce ai de pierdut? Are dreptate, știu că are dreptate. Mergem înapoi sus, și Geraldine îmi spune despre tipul pe care l-a întâlnit săptămâna trecută - Simon, care conduce un Mercedes ultimul răcnet, lucrează în domeniul depozitelor de investiții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]