5,468 matches
-
românească. Mulți nu aveau arme, dar păreau dornici să lupte pentru o țară care nu era a lor. Mai precis, o țară pe care o simțeau ca fiind a lor. Vlad i-a angajat imediat, cu toată opoziția lui Bathory. Marșul spre Moldova a Început a treia zi la miezul nopții. Au fost trimis iscoade spre munții Carpați. Mi s-a părut că văd, În Învălmășeala plecării, la lumina făcliilor, câteva mantii albe cu semnul scutului și spadei. Poate că m-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
oștenii cădeau din picioare de oboseală, a cerut o mie de voluntari și s-a năpustit În fruntea lor asupra oștirii muntene. S-a Întors după două ceasuri, plin de sângele celor uciși, victorios. A poruncit ridicarea taberei și continuarea marșului spre Moldova. Culmea este că oștenii lui s-au molipsit de nebunia comandantului. În loc să protesteze, cum ar fi făcut orice armată europeană, au Încălecat și au dat pinteni, ca și cum abia ar fi așteptat prima ciocnire cu armata otomană. Târziu am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
e nicăieri. La cinci ceasuri călare ne așteaptă un baraj de ieniceri, cu șanțuri de apărare și țepușe pentru oprirea cailor. În mod ciudat, oamenii nu sunt obosiți. Au luptat mai bine de cinci ore, la lumina făcliilor. Acum continuă marșul spre sud, cu aceeași Încrâncenare. Este un mod uluitor de a răspunde, sufletește, unei porunci care venea parcă din interiorul lor. Ștefan le-a spus, la Suceava, doar atât: „Eliberați Moldova”. Sec, neutru, alb. Fără să țipe, fără să țină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
verzi, Vlad Dracula a ordonat trecerea frontierei. Se Întorcea În țara pe care o dusese la victorie. Și pe care, sunt convins, o merita. * 15 septembrie. Am impresia că particip la o sărbătoare pe care n-o Înțeleg. La un marș triumfal. Trupele adunate de Basarab Laiotă au rezistat mai puțin de un ceas atacului combinat al cavaleriei Transilvaniei și Moldovei. Au fost Învinse strategic și psihologic. Au Încercat o rezistență fiindcă așa le fusese poruncit. Dar se vedea că nici un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
spre locul unde urma să-l Întâlnească pe Bill, trecuse pe lângă grupuri de oameni care Își făceau exercițiile zilnice, sărituri, Întinderi, genuflexiuni, fandări și blocări ale brațului unui partener, imitând lupta corp la-corp. Un grup de femei a trecut În marș, Înaintând chiar mai repede decât circulația densă Încă de la ora aceea. Îmbrăcate În uniforme de voluntari, largi cămăși kaki Închise la gât și pantaloni bărbătești sobri, Își țineau capul sus, cu bărbia ridicată, gata să Înfrunte dușmanul nevăzut de pretutindeni
Map of the Invisible World by Tash AW () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1382_a_2891]
-
salte capul prea mult. Zgomotele se stinseseră, În afară de câte-un râs nervos ori de vreo doi bărbați care se străduiau să pară veseli. Restul era Înecat de muzică. Se cânta cu siguranță Bengawan Solo, chiar dacă orchestra Îl transformase Într-un marș militar. Adam a Încercat să și-l amintească. și-a imaginat că-l aude ca de obicei, la radio. Copiii Îl cântau la sărbătorile satului, iar părinții lăcrimau melancolici și se puneau pe povestit despre război și despre ocupație. Bengawan
Map of the Invisible World by Tash AW () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1382_a_2891]
-
erau tratați drept asasini, orice faptă a germanilor mi se părea o dreaptă răzbunare. În orice caz, critica mea era îndreptată împotriva unor ștabi din partidul local, care se fofilaseră cu lașitate de la serviciul militar pe front și care, după marșuri prin fața tribunelor, ne plictiseau cu discursuri goale abuzând în permanență de numele sfânt al Führerului, în care noi credeam, nu, în care eu, cu netulburatul meu obicei de a nu pune întrebări, am crezut până atunci când, așa cum o spusese de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
băiatul de paisprezece ani s-a trezit în ipostaza de a fi absolut lipsit de Dumnezeu, mădularul care devenise, odată cu el, mai bătrân, a început să-i producă mai multe griji decât situația militară de pe frontul de est, acolo unde marșul până atunci de neoprit al regimentelor noastre de tancuri se împotmolise cu puțin înainte de Moscova, mai întâi în noroi, apoi în zăpadă și gheață. „Taica Gerul“ a salvat Rusia. Și ce anume m-a ajutat la nevoie? Între timp, țelul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
întoarcerea într-unul din buncărele pentru submarine de pe coasta franceză a Atlanticului. Aliniat împreună cu echipajul, el stă lângă bărbosul căpitan-locotenent sub fanioanele care semnalează navele scufundate până acum. Gașca ce fusese considerată pierdută e salutată cu muzica vioaie a unui marș de către o orchestră a marinei, exact așa cum văzuseră spectatorii în cinematografe că se desfășura întoarcerea fericită a eroilor lor; cât despre submarinele care se scufundaseră cine știe pe unde, cu echipaj cu tot, acelea nu existau în nici o imagine mișcată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
de a ajunge adult, bărbat între bărbați? Probabil că pentru ajutorul de la Luftwaffe ar fi fost cu putință să schimbe permisia de sfârșit de săptămână pe o zi liberă de miercuri sau de joi. Un lucru e sigur: după un marș mai lung am luat tramvaiul de la Heubude până la gara centrală, de acolo am luat trenul prin Langfuhr și Zoppot spre Gotenhafen, un oraș care, în timpul copilăriei mele, se numise Gdingen și, în polonă, Gdynia. Crescut prea repede, el nu avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
pace. Gata cu bătaia la curul gol. Aceia mai recalcitranți dintre noi, câțiva flăcăi din Alsacia sau Lorena, care produceau o bălmăjeala de neînțeles, care în orele libere se țineau scai unii de alții și care, cu prima ocazie - după marșuri cu ranița în spate pe ploi interminabile - se dădeau bolnavi într-o germană literară ciudată, șușoteau în franceză, ceea ce le era interzis, ceva ce ar fi putut însemna „ieșit din comun“. Insul care refuza să pună mâna pe armă se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
în continuare ar fi fost vinovați, în egală măsură, toți cei de un leat cu el. Și până la urmă arestul l-a scutit totuși pe cel ce refuza să atingă arma de spectacolul matinal. Pentru asta exista o celulă anume. „Marș la arest!“, așa suna ordinul. Dar, oricât de complet ne dispăruse el din ochi, rămânea prezent ca absență. De atunci încolo nu au mai domnit decât ordinea și disciplina. Imediat, pictura după natură și-a găsit sfârșitul. Pensulele au fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
ce mi s-a ordonat, de pildă târâtul de-a bușilea pe sub burta tancului de exerciții. „Măsurați libertatea la sol!“, așa suna ordinul. Iată ce anume trebuia să facă bărbat din mine: instrucția intensivă cu tunul. Tir asupra țintelor mișcătoare. Marșuri nocturne cu echipament de asalt. Genuflexiuni cu carabina ținută în față. Din când în când mai aveam parte, drept recompensă, de despăduchere într-o baracă sanitară anume amenajată. După asta aveam voie să facem duș, toată grupa în pielea goală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
nu reușesc deloc să-l fixez pe cel ce făcea parte din mai degrabă imaginara Divizie Jörg von Frundsberg. Din tabăra de instrucție situată în pădurile Boemiei, grupuri distincte au fost mutate în punctele foarte îndepărtate ale unor companii în marș. Un grup a pornit în direcția Viena, un altul urma să fie aruncat în lupta pentru Stettin. Pe noi ne-a dus un tren de marfă, noaptea, prin Tetschen-Bodenbach până la Dresda, apoi mai departe spre est, în Silezia inferioară, unde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
closet. De ce anume se agață amintirea: o natură moartă care nu a vrut să fie decât pragmatică, nicidecum artă. De altfel, mulți infanteriști purtând urmele unor răni vindecate sau veniți din spitalele de campanie fuseseră repartizați direct la compania de marș; spre sfârșit, fiecare era considerat apt pentru lupta de apărare. Într-un târziu, ne-am trezit cu niște tancuri sub plase de camuflaj - ce-i drept, nu Königstiger, doar trei sau patru Panther-e de vânătoare cu tunuri de asalt fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
încă mai durează atunci când strigătele răniților încep să acopere toate celelalte zgomote. Oricât de scurtă a fost, a ajuns: încă pe parcursul primei lecții am învățat să-mi fie frică. Groaza a pus stăpânire pe mine. Nici urmă de culcat, înainte marș ca la instrucție, m-am târât de sub tanc prin față și mă văd ieșind târâș din pământul de pădure răscolit și din frunzișul putrezit, un amestec în care, cât timp orga lui Stalin a dat tonul, mi-am presat fața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
mă urmărea totuși mai departe. Tot mereu, infanteriști spânzurați de copacii de pe marginea șoselei avertizau asupra pericolului în care se afla orice om care nu putea dovedi că face parte din vreo companie sau că se afla, cu ordin de marș ștampilat, în drum spre unitatea cutare sau cutare. Porțiunea mediană a frontului de est, împinsă departe spre vest, se afla sub comanda temutului general Schörner. Conform „ordinului Schörner“, jandarmii de teren - câinii de lanț - căutau soldați care, indiferent de grad
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
cutare sau cutare. Porțiunea mediană a frontului de est, împinsă departe spre vest, se afla sub comanda temutului general Schörner. Conform „ordinului Schörner“, jandarmii de teren - câinii de lanț - căutau soldați care, indiferent de grad, dacă nu aveau ordin de marș, trebuiau prinși și duși în fața unor tribunale mobile de război ca niște chiulangii, lași, dezertori. După care, fără formalități și într-un vizibil de la distanță, erau spânzurați. O expresie funcționa ca avertisment: „Spaima eroilor e pe-aproape!“. Schörner și ordinul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
tras de cai, apoi grupuri mai mici pe jos: inconfundabilii infanteriști după tiparul german, pasul lor târșâit. Orbește, m-am alăturat unei coloane, căci chiar și fără intervenția dușmanului un ins care merge de unul singur și fără ordin de marș ar fi devenit candidat la moarte, bun pentru ștreang. Știu că sună greu de crezut și că miroase prea tare a minciună gogonată. Totuși, în favoarea sâmburelui de adevăr al acestei povești despre supraviețuire vorbește faptul că, decenii mai târziu, ori de câte ori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
vecinul. Infanteriștii răniți la picior trebuiau pe jumătate sprijiniți, pe jumătate purtați pe sus. Nu reușeam să înaintăm prea repede. Deoarece prin aparatul de emisie-recepție tot nu venea nici un răspuns de la coloana de tancuri, plutonierul a ordonat o pauză de marș pe marginea drumului. Având, se pare, experiența frontului, voia să aștepte retragerea tancurilor rămase, sperând să facă rost de transport, cel puțin pentru cei doi care șchiopătau și pentru bătrânul rătăcit din Volkssturm. Oricum, noi eram sleiți. Din fericire, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
mai ține pistolul automat pregătit să deschidă focul. Fără rost atârnă pe el, ca o tobă alungită, suportul în care se află masca de gaze. În săculețul de pâine mai sunt în orice caz firimituri din resturile ultimei rații de marș ce i-a fost repartizată. Bidonul de campanie pe jumătate gol. Ceasul său de mână marca Kienzle - cadoul primit de ziua lui de naștere de la tatăl său, avea cifre fosforescente - s-a oprit cine știe când. Ah, dacă ar avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
cu puțin înaintea ultimului schimb de focuri. Se spune că noaptea, în pădure, e bine să fluieri. Eu n-am fluierat. Ceva, poate mama mea din depărtări, mi-a poruncit să cânt. Fără să caut ceva cantabil printre cântecele de marș exersate - de exemplu Erika - și șlagăre știute din filme, pe care le cântase nu cu mult timp în urmă Marika Rökk - Cui i-ar plăcea să fie singur, noaptea... -, mi-a venit pe buze aproape fără voia mea un cântec
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
după focurile de bivuac, apreciase câmpia deschisă ca fiind ocupată de inamic, am căutat un loc care nu era luminat de nici un foc. Mai exact: el a căutat, eu eram mereu la doi pași în urma lui. Într-o pauză de marș, la lumina lunii care a durat ceva mai mult, și-a săpunit fața și și-a ras temeinic barba de trei zile. Eu a trebuit să-i țin superiorului meu oglinjoara. Abia când, cu brazdele lui ce duceau spre vest
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
și cu oamenii lui din Volkssturm mai mult de un minut. El părea să fie de la natură un om apăsat de griji și a întrerupt raportul nostru, cu tot cu explicația detaliată pe care i-o dădeam - „Ei, da’ ordinu’ ăla dă marș pă une-l aveți?“ -, atât de într-o doară, de parcă ar fi fost un clișeu pe care i-l impunea datoria. Din cauză că fără hârtie ștampilată puteam fi considerați, cum s-ar spune, liberi ca păsările cerului și - la drept vorbind - un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
făcut posibil printr-o intervenție concretă. Prin mine, el ajunsese, fără să sufle vreodată o vorbă despre asta, într-o societate suspectă. La un moment dat, probabil în pivnița plină de borcane cu alimente conservate sau în timpul vreunei pauze de marș, în timpul căreia el se săpunea, se bărbierea și pe urmă își scotea o țigară, am auzit următoarele: „Dacă ar fi ca Ivan să pună totuși laba pe noi, ai încurcat-o, băiete, cu podoaba aia de la guler. Pe ăia ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]