5,504 matches
-
al jocului. Știi, întotdeauna mi-am dorit să fiu arheolog, spuse Virgil Jones, schimbând subiectul. Din nefericire, viața are un fel anume de a-ți submina ambițiile cele mai mari. Pictori cu vise de artist, sfârșesc prin a zugrăvi pereți. Sculptorii sunt siliți să proiecteze toalete. Scriitorii devin critici sau jurnaliști. Arheologii, așa ca mine, ajung gropari. Ați fost gropar? îl întrebă Vultur-în-Zbor cu o uimire sinceră. Dar i se păru nimerit: obișnuita expresie lugubră a domnului Jones se potrivea bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
simplu - și fără urmă de îndoială - extrem de urâte, părând să nu aibă nici un sens și nici un scop estetic în afară de acea de a face ca lumea să pară urâtă și demnă de ură. Chiar și o asemenea descriere e prea elogioasă. Sculptorul avusese mai puțin talent chiar și decât Vultur-în-Zbor, care nu era artist. Sculpturile îi priveau insistent de sus, de pe pereți, și făceau ca încăperea să pară mai întunecoasă. — Camera lui Liv, le-a spus Virgil Jones. N-a mai fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
Fiului Răsare să pară niște revărsări de frumusețe și bucurie. Respingătoarele și contorsionatele forme, chipuri, trupuri, membre trunchiate și peisaje de coșmar vorbeau despre o patimă tot mai adâncă a creatorului lor, o mlaștină tot mai adâncă de dezgust. Dacă sculptorul nu face altceva decât să extragă din materialele sale brute formele care zac deja în ele, atunci lemnul acela părea să fi fost făcut de demoni, altfel n-ar fi putut închide în el forme atât de hidoase. Interiorul căsuței
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
grămădește lumea într-un singur semn; Acel semn ce îl propagă, el în taină nu îl crede, Adâncit vorbește noaptea cu-a lui umbră din părete - Umbra-și râde, noaptea tace, mută-i masa cea de lemn. {EminescuOpIV 121} Orbul sculptor în chilie pipăe marmura clară. Dalta-i tremură... îmmoae cu gîndirea-i temerară Piatra rece. Neted iese de sub mînă-i un întreg, Ce la lume își arată palida-i, eterna-i fire, Stabilă-n a ei mișcare, mută-n cruda ei simțire
Opere 04 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295583_a_296912]
-
Preoți cu crucea-n frunte, visternici de mistere, Voi sunteți sarea lumei, formați inima ei. E rău numai că ziua stați pe mâncat și bere Și sara pe minciune și noaptea pe femei. O drăngăniți pe gânduri voi musici; voi sculptor, Îmi pipăiți cu mâna un corp tremurător; Și, voi, artiști dramatici strîmbați-vă la lună, Pictori, eternitatea v-așteaptă c-o cunună. Tu, timp, nu poți cununa în degete s-o sfermi Căci zugrăvir-atîta de bine saci de viermi. O, regi
Opere 04 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295583_a_296912]
-
altele deszic, Ai desfrunzit a visurilor vară Și totuși eu în ceruri te ridic: M-ai învățat să nu mă-nchin la soarte Căci orice-ar fi ce ne așteaptă - moarte! Tu ai stins ochiul Greciei antice, Secat-ai brațul sculptorului grec, Oricât oceanu-ar vrea să se ridice Cu mii talazuri ce-nspumate trec, Nimic el nouă nu ne poate zice. Genunchiul, gândul, eu la el nu-mi plec Căci glasul tău urechia noastr-o schimbă: Pierdută-i a naturii sfântă limbă
Opere 04 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295583_a_296912]
-
la mesele lor de sculptură, cu salopete peste Îmbrăcămintea lejeră. Un tînăr spaniol arătos, al cărui organ genital impozant de-abia Încăpea În acoperitoarea specială pentru ședința de pozat, stătea În picioare pe un podium, cu o grație posacă, În timp ce sculptorii - cu toții amatori, judecînd după zelul cu care lucrau - masau de zor bucățile de argilă pentru a le transforma În ceva asemănător torsului și coapselor sale. Instructorul lor corpolent, un adevărat Vulcan(##notă: Zeul focului și al metalurgiei În mitologia romană
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
cîte un slip minuscul, Întinși pe o platformă de scufundări sau unul lîngă altul, goi ca niște foci pe plaja de prundiș. Cu gîndul la tinerii spanioli care pozau purtînd doar acoperitori genitale, l-am Întrebat pe Hennessy: — Sansom era sculptor amator? — Nu știu să fi fost. Chestia asta se leagă de teoria ta? — Tinerii ăștia... Îmi amintesc de modelele masculine de la cursurile de sculptură din oraș. — SÎnt prieteni suedezi de-ai lui Sansom. Mai vin uneori În vizită În Estrella
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
frumoase care se ungeau cu ulei de plajă sub razele soarelui. Wolfgang tocmai făcea o demonstrație de săritură pe spate, elanul său biciuind trambulina și scoțînd din ea un trosnet care ridică În picioare toată lumea din jur. — Arătos individ - orice sculptor grec și-ar fi dat o mînă ca să-l poată imortaliza Într-o friză. E grozav, Charles. Ai făcut o treabă minunată. Poate nu-ți dai seama, dar adevărata ta ambiție e să conduci un club de noapte În Puerto
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
Pe platformă, concepută de Clubul de Arte Costasol, era Înfățișat atelierul unui artist. Șase șevalete se Înșirau la un capăt al scenei, iar În fața lor stăteau artiști În haine de lucru victoriene, care făceau schițe În cărbune și creion. Un sculptor, Teddy Taylor, otorinolaringolog din Purley, lucra la masa lui, modelînd din lut trupul nevestei sale blonde și cuminți. Ea, Într-un costum strîns pe corp, poza În chip de Lady Godiva pe un cal butaforic, zîmbindu-le cu gura pînă la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
Charles, dă-i ordin să se dezbrace! Femeile de lîngă mine țopăiau În tenișii lor ca niște majorete, vîjÎind cu rachetele pe deasupra capului meu, iar Crawford, amabil și binedispus, se descheie la cămașă, expunîndu-și pieptul spîn și pozînd byronian pentru sculptor. Un fotograf de la o agenție de știri o luă la fugă pe lîngă platformă. Crawford se despuie pînă la brîu și-și azvîrli cămașa În mulțime. Puțin mai tîrziu, În dreptul mallului, sări de pe platformă și alergă cu pieptul gol pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
dintr-o producție imaginară. Nu altfel procedează Alexandra Crăciun, Într-o carte provocatoare, Narcisismul și problemele reflectării 2. Vastul arsenal teoretic mobilizat În acest din urmă caz țintește, cum e și normal, nu biografiile, ci fabulările unor autori (scriitori, pictori, sculptori, cineaști), dandy sau nu În viața reală. După cum, analizând detaliu după detaliu comportamentul dandy-lor „adevărați”, consemnați În documentele de epocă (jurnale, corespondență, memorii, cronici mondene), Marylène Delbourg-Delphis nu are cum să riște interpretări mitico-simbolice atunci când, de pildă, trece În revistă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
lor e unul de stimă (de cele mai multe ori stânjenită). Brummell, Montesquiou, d’Orsay contează ei Înșiși ca opere de artă, cu stilul lor de a trăi, nu prin produsele voinței creatoare (mai mult sau mai puțin Încrâncenate) de scriitori sau sculptori. Dar cazul „greilor” artei, dandy și ei - măcar pe unele porțiuni ale vieții - schimbă cu totul perspectiva. Dacă e adevărat că marea operă estetică trebuie să spargă tiparele, să aibă un aer de unicitate ciudată, de bizarerie sfidătoare („frumosul trebuie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
are ca țel și ca rezultat dispariția din ten a tuturor petelor pe care natura le-a presărat atât de jignitor și crearea În textura și culoarea pielii a unei unități, care, precum cea obținută de ciocanul de lemn al sculptorului, apropie pe dată ființa umană de statuie, adică de o ființă divină și superioară? Cât despre negrul artifical ce Înconjoară ochiul și roșul ce marchează partea de sus a obrazului, deși folosirea lor Își are drept izvor același principiu, nevoia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
sinuozități mobile, voluptoase și ironice, asemenea buzelor de pe chipurile pictate de Leonardo da Vinci; nasul, fin și delicat, puțin rotunjit, cu nări palpitânde, părea că inspiră vagi parfumuri Îndepărtate; o gropiță viguroasă accentua linia bărbiei, precum retușul final făcut de sculptor cu degetul mare; obrajii, rași cu grijă, contrastau prin culoarea lor albăstruie, catifelată de pudra de orez, cu nuanțele roșiatice ale pomeților; gâtul, de-o eleganță și de-o albeață feminine, se Înălța liber din gulerul răsfrânt al cămășii prinse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
sale aveau o curbură plăcută. —Bună, eu sunt Ben Sabot, zise el, strângându-mi mâna. Mâna sa era la fel de mare ca întreaga-i făptură, cu niște degete ca lopețile, acel tip pe care proștii cu diplomă îl numesc mâini de sculptor. El n-avea nici o vină. Purta un pulover pe gât și o pereche de pantaloni vechi și jerpeliți din tercot și dădea aceeași impresie liniștitoare de competență pe care o avea și MM, deși mai puțin intensă. —Eu sunt DA
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
atârnat unde trebuia, când i-a picat cuiva în cap și l-a omorât. *** Margery Pickett era perfect îndreptățită să facă asta. Dacă aș fi fost administrator de teatru și aș fi aflat că în clădirea mea se află un sculptor care a făcut un mobil care i-a crăpat capul unuia - sculptor care era acum pus să facă câteva mobile aproape identice pentru o producție din teatrul meu - și eu aș fi vrut să primesc asigurări în legătură cu standardele de igienă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
a omorât. *** Margery Pickett era perfect îndreptățită să facă asta. Dacă aș fi fost administrator de teatru și aș fi aflat că în clădirea mea se află un sculptor care a făcut un mobil care i-a crăpat capul unuia - sculptor care era acum pus să facă câteva mobile aproape identice pentru o producție din teatrul meu - și eu aș fi vrut să primesc asigurări în legătură cu standardele de igienă și siguranță. Dar aș fi pus întrebarea direct. Nu aș fi luat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
și eu aș fi vrut să primesc asigurări în legătură cu standardele de igienă și siguranță. Dar aș fi pus întrebarea direct. Nu aș fi luat-o pe ocolite, în cercuri din ce în ce mai strânse, n-aș fi făcut observații anodine legate de vestimentația sculptorului respectiv sau nu m-aș fi prefăcut că știu mai puține lucruri despre problema aceea decât în realitate. Evident, era un subiect dureros pentru mine și vorbind despre el îmi răsuceam cuțitul în rană. Cu toate astea, îmi displăcea profund
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
el, de parcă asta ar fi înrăutățit lucrurile. Și să nu te prind că mă-ntrebi ce are miercurea, zise el, citindu-mi gândurile, că vezi tu bătaie cu poliția. Eu sunt artistă, declarai eu, plină de importanță. Mai toți artiștii - sculptorii - mamă, da’ greu mai e cuvântul ăsta - mai beau și ei câte un păhărel, din când în când. Ca să nu zic de nenorociții de polițai, adăugai eu, într-un acces de nervi. Las că v-am văzut eu și pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
la ce altceva sunt buni prietenii? Am șters imediat mesajul lui Sally, ca nu cumva să-l ascult mai târziu, din greșeală, și să-mi vină să mă năpustesc cu o rangă asupra robotului. Acesta e dezavantajul de a fi sculptor - de obicei ai o mare varietate de scule la îndemână care te tentează atunci când îți vine întâi să faci ceva și abia apoi să te gândești ce. Mă trecu un val de furie împotriva lui Hugo; dacă l-aș vedea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
veți simți cum crește și se face tot mai frumos, ca și cum, pe creanga unui copac bătrân și maiestuos, dar uscat, ar renaște câțiva muguri, câteva frunze verzi, câteva flori strălucind de lumină. Pretutindeni, cei mai buni pictori, cei mai buni sculptori, scriitori, muzicieni, meșteri produc cele mai minunate capodopere, sub ocrotirea Noastră. Primăvara abia a început, dar deja iarna se apropie. Deja moartea stă la pândă. Ne pândește de peste tot. Dincotro ne va ajunge? Cu ce sabie ne va lovi? Doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
pe 6 ianuarie 1520, într-o zi de vineri, în noua bazilică Sfântul Petru, încă neterminată. Aceasta dădea pe dinafară de lume în ziua aceea - cardinali, episcopi, ambasadori, cât și numeroși protejați ai lui Leon al X-lea, poeți, pictori, sculptori, strălucind de brocarturi, perle și nestemate. Până și Raffaello din Urbino, divinul Rafael, cum îl numeau admiratorii artei sale, era acolo, nepărând deloc slăbit de pe urma bolii care avea să-l răpună trei luni mai târziu. Papa triumfa sub tiară: — În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
Vaticanului, a doua oară când fusesem botezat. După ceremonie, venise, ca atâția alții, să prezinte felicitările sale papei, care-l așezase alături de mine. O întrebare nu-i da pace: Este adevărat că în țara ta nu există nici pictori, nici sculptori? — Se întâmplă ca unii oameni să picteze sau să sculpteze, dar orice înfățișare a chipului este condamnată. E considerată o sfidare la adresa Creatorului. — I se aduce o prea mare cinstire artei noastre dacă se crede că ea poate rivaliza cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
bogățiile sale nenumărate, precum a făcut-o el însuși mereu! Nu am fost singurul care m-am gândit la plecare: cardinalul Giulio s-a exilat la Florența, Guicciardini s-a refugiat la Modena, iar împrejurul meu, sute de scriitori, pictori, sculptori, neguțători, dintre cei mai renumiți, au început să părăsească orașul de parcă ar fi fost lovit de ciumă. În realitate, a fost o scurtă epidemie, dar alta era adevărata ciumă. Numele ei era spus cu voce tare din Borgo până în Piața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]