8,392 matches
-
lucios și cu fire negre de păr țepos, al căror vîrf era alb-argintiu; părul ei brumat și-l strînsese sub o broboadă de cașmir gri, cu motive florale mici pe margini. Zăpada de pe broboadă și de pe umeri începuse să se topească, iar acum picăturile de apă reflectau razele luminii, lăsîndu-mi impresia unei pulberi de diamante. Ochii Tamarei, mari, cu albul imens, mă priveau fix, în timp ce buzele, deschizîndu-se încet, lăsînd în bătaia luminii dinții scînteietori, șopteau încet, aproape cu teamă: Bună seara
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
urmez. Vîntul, mai rece și mai puternic decît dimineață, aduce din cînd în cînd rafale de zăpadă viscolește mai ceva decît în toiul iernii!... Rămîn pe treptele de la intrare, să simt mai bine viscolul, cu obrajii îmbujorați de fulgii reci topiți pe el. Haideți! îmi strigă Don Șef. Intrăm în pavilionul administrativ, ne scuturăm de zăpadă și ne îndreptăm spre sala de consiliu, aflată la parter. Să fiți calm! îmi șoptește Don Șef cînd ajungem lîngă ușă. Vreți un calmant? mă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
gîndesc". Eu, cel puțin, nu țin cărți nici sub masă și nici în manșetă, să le scot la momentul oportun. Nu-mi place să vînez clipa. Tamara își sprijină amîndouă mîinile de marginea mesei și se reașază pe scaun, parcă topindu-se. Nu înțeleg cui folosește toată discuția asta! se miră prim-secretarul. Mie, îi răspund. La ce? Să-mi fie clare niște lucruri înainte de-a le enunța. Este ora șaisprezece și douăzeci de minute, spun, uitîndu-mă la ceas. La
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
la ea cu gînd s-o bat. S-o bat așa cum n-a mai fost bătută vreo femeie pe pămînt. Dar cînd, întîmpinîndu-mă, mi-a întins mîna cu grația de odinioară, spunîndu-mi: "Bine-ai venit, Vlad", am simțit că mă topesc. A doua zi, cînd am ajuns la combinat, făcîndu-mi munca prin instalație, dar gîndindu-mă la ce mi s-a întîmplat, am ajuns la concluzia că-s un om mic, ca mulți alții. Și tot în aceeași zi, ca o ironie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
ca un ordin. Fierbeam de furie. Mergeam pe stradă și nu puteam să-mi stăpînesc palmele. Dar a fost de ajuns să văd mîna aceea de femeie toate mîinile de femeie sînt sfinte! întinsă cu grație că m-am și topit. Apoi, de ce să n-o recunosc?! m-am obișnuit să cînt cucurigu cînd mi se cere. Alteori vreau eu să mi se cînte și nu sînt refuzat... Aș fi nedrept să vorbesc urît despre ceea ce-i între mine și Brîndușa
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Și-a scos mănușa dreaptă, i-a alintat obrazul cu palma, s-a ridicat pe vîrfuri și l-a sărutat în fugă, apoi a continuat să-l alinte, poate abia acum spunîndu-i vreo vorbă. Simțeam de departe cum el se topește, ca o biată lumînare lîngă un foc de stejar; a lăsat sacul să-i scape la picioare, a întins brațele și a cuprins-o acum era el foc și ea o biată lumînare... Apoi el a luat-o cu brațul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
masă, Vlad mi-a spus că ai cumpărat și tu o Biblie, surîde ea, cu o strîngere discretă a colțului stîng al gurii, iar zîmbetul îi luminează fața, făcîndu-mă să înțeleg că numai și un zîmbet ca ăsta îi putea topi furia lui Vlad. Dacă ai fi citit Biblia ca pe o carte de înțelepciune, continuă Brîndușa, ai fi găsit că scrie undeva: ,,Ajungă-i zilei răutatea ei". Nu crezi că e cazul? Nu, doamnă. Corect, vorbele lui Matei sună astfel
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
rămîn așa un timp, au o tresărire, parcă ar vrea să prindă ceva, apoi se întorc pe obraz, trec apăsat peste buze, rămînînd alăturate în fața gurii, cu palmele lipite ca într-o rugăciune la ceas de taină. Vorbele ei calde topesc încet și sigur în sufletul meu orice urmă de îndoială, alungă din mine oboseala, îmi încălzesc sufletul viscolit și-mi aprind obrajii. Zîmbetul ei descătușează în mine zîmbetul. Simt dintr-o dată un val de fericire cuprinzîndu-mă, că-mi vine să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
i se opresc pe buze, făcîndu-le să tremure. Abia acum își dă seama că a ajuns într-adevăr la mine, că și-a aruncat pe masă toate cărțile... E emoționată și începe să se piardă, ca o lumînare ce se topește încet: rămîne din ea doar lumina privirii albastre și zîmbetul zîmbetul ei înflorind mereu, iradiind în jur căldură... În tăcerea dintre noi, doar ceasul de la mîna mea e trecut de miezul nopții punctează uniform, continuu și ireversibil cea de-a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
în piept, apoi se lasă pe spate. Nu pot să scap de mirosul ăla de gogoși, Baroane! Îmi lasă gura apă... Poate iese Înecatu` cu o tavă plină și-ți dă cu ea peste ochi. Ia un biban, ți se topește-n gură, zăbăucule. Auzi, cum a dat ortu` popii ăsta de s-a înecat aici, e cu suspans sau cu amor ghebos? Cică și-a prins nevasta cu unu`, în sufragerie, i-a omorât cu un topor - nu-nțeleg cum
Frig by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1176_a_1898]
-
de alții. Întorsese capul și se afundase în pădure, în timp ce deasupra munților strălucea soarele, din ce în ce mai tare... Sub folia protectivă de poliester - ce idee trăznită, în astfel de condiții! -, bărbatul desfăcu o ciocolată amăruie și gustă o bucățică. Așteptă să se topească, încetul cu încetul, apoi înghiți și ascultă șuieratul vântului. Ploua în rafale, iar bombardamentul umed lovea insistent cortul, cu o evidentă nervozitate. Demnă de o cauză mai bună, își spuse, fiindcă o asemenea zi frumoasă nu ar fi trebuit să
Frig by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1176_a_1898]
-
ce mare scofală să mergi la mare câteva zile, de 1 Mai! — Pentru că a fost un angajament pe care mi-l luasem la în ceputul anului, după cum v-am spus, și-am ținut morțiș să-l îndeplinesc... Și pentru că eram topit după una din grup, de care abia mai târziu mi-am dat seama că nu făcea nici cât o cea pă degerată! — Și a trecut 1 Mai? întrebă Clara, pe neașteptate, cu un glas răgușit. își duse mâinile la gât
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
scaré cu ciuperci. Ce scaré-i asta dacé-i cu ciuperci? Ar trebui sé aibé o scaré noué și frumoasé. Dar asta este și udé și grea pentru cé a stat toaté iarnă În zépadé și s-a udat cînd s-a topit zépada. Degrabé o sé putrezeascé și n-o sé mai fie buné de nimic. Șasa scormoni cu degetele și rupse o bucaté de coajé care se desprinse ușor de pe lemn. Pe lemnul negru-cafenior de sub coajé vézu o urechelnițé care a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2008_a_3333]
-
taie atîția copaci că sé se facé manuale și caiete? N-ar mai fi oxigen! Și de aceea voi trebuie sé umblați că albinuțele, sé colectați cît mai multé maculaturé. Pe urmé maculatura aceasta se duce la fabricé și se topește și se transformé În hîrtie, iar pe urmé din hîrtie se fac caiete și manuale și nu mai trebuie sé se mai taie copacii. În cîmp nu mai era nimeni. Numai albinuțele bîzÎiau peste tot cu legéturi mici de gazete
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2008_a_3333]
-
i-ar fi dat lui inima ei! Adesa și-o închipuia pe acea umbră argintie cu fața albă și păr de aur? căci toate idealele sunt blonde - și parcă simțea mînuțele-i calde și înguste în mâinile lui, și parcă-i topea ochii sărutîndu-i, și parcă i se topea sufletul, ființa, viața, privind-o... vecinic privind-o. Pe ici pe colo pe la mese se zăreau grupe de jucători de cărți, oameni cu părul în dizordine, ținând cărțile într-o mână ce tremura
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
Adesa și-o închipuia pe acea umbră argintie cu fața albă și păr de aur? căci toate idealele sunt blonde - și parcă simțea mînuțele-i calde și înguste în mâinile lui, și parcă-i topea ochii sărutîndu-i, și parcă i se topea sufletul, ființa, viața, privind-o... vecinic privind-o. Pe ici pe colo pe la mese se zăreau grupe de jucători de cărți, oameni cu părul în dizordine, ținând cărțile într-o mână ce tremura, pleznind din degete cu cealaltă înainte de-
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
dulceață, deșartă dar singură, îi amețea sufletul lui. El își închipuia că ea va putea fi a lui. Ea! toată lumea era cuprinsă în acest cuvânt. Când gândea cum i-ar lua capul ei de aur în mâni și i-ar topi ochii cu sărutările lui, când gândea că mijlocul ei cel dulce s-ar putea odihni cuprins de brațul lui, că ar putea să-i prindă mânuța ei albă, să se uite la transparentele-i degete oare întregi, îi venea să
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
către Ieronim Iartă dac-o femeie îți spune că te iubește. O femeie frumoasă și tânără, căci știu că sunt frumoasă. Dar știu eu... tu ești atât de mândru, știi a privi atât de rece... Ah! cum {EminescuOpVII 125} aș topi gheața ochilor tăi cu gura mea - iubite! De ce să mai îmbrac amorul cu vălul rușinei... când te iubesc, când aș primi să fiu servitoarea ta, numai să mă suferi într-un colț al casei în care vei locui tu, să
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
pe jumătate închiși. V Cezara cătră Ieronim Iartă dac-o femeie îți spune că te iubește. O femeie frumoasă și tânără, căci știu că sunt frumoasă. Dar... tu ești atât de mândru, știi a privi atât de rece... Cum aș topi gheața ochilor tăi cu gura mea - iubite! De ce să mai îmbrac amorul c-un văl... când te iubesc, când aș primi să fiu servitoarea ta, numai să mă suferi într-un colț al casei în care va dormi, să suferi
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
V Cezara către Ieronim Iartă dac-o femeie îți spune că te iubește. O femeie frumoasă și tânără, căci știu că sunt frumoasă. Dar știu eu... tu ești atât de mândru, știi a privi atât de rece... Ah! cum aș topi gheața ochilor tăi cu gura mea - iubite! De ce să mai îmbrac amorul cu vălul rușinei [c-un văl]... când te iubesc, când aș primi să fiu servitoarea ta, numai să mă suferi într-un colț al casei în care vei
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
cădea peste ochi - mânuțele mele slabe și reci le băgam tremurând în mînecele ude. Așa am stat toată noaptea. Pe la cântători am început a merge cu picioarele goale prin noroi spre casă... am intrat în bordei... pe vatră lemnele se topise... și zgura abia mai licărea... tata ședea pe un scăunaș scund și pe fața sa arsă și nerasă se strecurau lacrimi de venin. - Unde - ai fost? zise el, apucând cu blândețe mâna mea înghețată. - Am fost să caut pe mama
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
ei nu arde... ei dorm... ei dorm duși... va să zică sunt liniștiți, de vreme ce dorm și lumina-i stinsă... va să zică ea nu moare... din contra, e speranță să se-nsănătoșeze de vreme ce doarme. - Capul tău e ud, zic eu, căci, fierbinte fiind, s-a topit zăpada pe fruntea [ta]. Cu vorbele astea mi-am luat căciula mea de blană din cap și i-am pus-o lui, apăsîndu-i-o peste ochi, căci băgasem de samă că lumina se reaprinsese. Apoi, apucîndu-l cu amândouă mînile de subsuori
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
supte și ochii cei mari închiși și-nfundați sub fruntea lată și veștedă. Bătrânul s-apropie și apăsă lung timp buzele sale reci pe fruntea copilei moarte. Sora sa stătea, o marmură vie, un geniu al durerei, răzimată, cu fața topită de durere, lângă un copaci ce-și scutura frunzele galbene și plină de neauă pe fața ei albă și rece. Ochii închiși și seci, gura ei trasă cu amărăciune, fața ei ce sta să plângă și nu putea te făcea
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
aievea, neci mi se părea că sunt între oameni... mi se părea din contră că sunt singur, coprins de spasmurile unei viziuni teribile, căci nu vedeam decât coșciugul ce mi se părea plutind pin aer, nu vedeam decât pe ea topită de plâns, alintând după cosciug de brațul unui om. Ochii de foc a lumânărilor de ceară danțau pin aer în noaptea bisericei ca stele murdare și roșii... mortul din cosciugul descoperit părea că se strâmbă la mine și murii cei
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
taiat în marmură, ochii mari sub niște sprâncene arcate cu măiestrie erau întunecoși, dar de o coloare nedescriptibilă. Păreau negri, dar, privind bine sub lungile lor gene, ai fi găsit că sunt de un albastru întunecos, demonic, asemenea unui smarald topit noaptea. Poate că, neumbriți de gene atât de lungi și {EminescuOpVII 295} atât de dese, n-ar fi părut atât de întunecoși, poate că lumina, neoprită de acea mătase brună, ar fi limpezit noaptea voluptoasă a acelor ochi. Aveau albăstrimea
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]