5,478 matches
-
din stilul lui Gozzano. Sfidând conveniențele modei cu sahariana sa albă, cu preferința sa excentrică pentru „lucrurile bune, dar de prost gust”, atitudine și ea ostentativă Într-un moment În care toți tinerii se visează un des Esseintes, el Își Îndură suferința și se stinge, asemenea lui Beardsley, cu o extremă eleganță și detașare. Sudului fremătător de pasiune nu Îi putem dedica, din păcate, decât un paragraf. Să nu dea oare dandy celebri Spania, Portugalia, America Latină? Există cu siguranță studii care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
valorează În gravitate - pentru a motiva o dizgrație - cât miile de Împunsături afurisite la adresa afecțiunii Regentului, făcute cu cea mai mare ușurință de către Brummell. Ceea ce soțul Carolinei de Brunswick tolerase, amantul doamnei Fitz-Herbert și al Lady-ei Conyngham nu putea să Îndure 2. Ar fi putut Însă să mai Îndure, iar favoritul ar mai fi putut să le rănească fără urmări pe favorite, dacă prințul, lovit În persoana sa fizică - adevăratul său eu -, ar fi știut să sufere fără resentimente. „Cine-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
cât miile de Împunsături afurisite la adresa afecțiunii Regentului, făcute cu cea mai mare ușurință de către Brummell. Ceea ce soțul Carolinei de Brunswick tolerase, amantul doamnei Fitz-Herbert și al Lady-ei Conyngham nu putea să Îndure 2. Ar fi putut Însă să mai Îndure, iar favoritul ar mai fi putut să le rănească fără urmări pe favorite, dacă prințul, lovit În persoana sa fizică - adevăratul său eu -, ar fi știut să sufere fără resentimente. „Cine-i bărbatul ăla gras?”, rostit public de Brummell În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
simpatie pe care obișnuia să o Îndrepte spre multe femei”. În acea clipă, ea Începe să-și citească În suflet: „Dumnezeu (spune Domnișoara cu o gravitate à la Bossuet) este stăpânul stărilor noastre. Ni le Îngăduie atât cât le poate Îndura vanitatea spiritului nostru. Dacă mi-a permis să mi-l simt drept cel mai fericit din lume, trebuie să fiu mulțumită de faptul nașterii mele, de toate bunurile dobândite etc., etc. Și totuși, așa cum am spus, lucrurile care odinioară Îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
și disprețuitor, el asuprește cu neglijență. Dar scuza lui e durerea. „Cine ar Îndrăzni să-l invidieze, spune Milton, pe acela pe care poziția cea mai Înaltă Îl condamnă la un șir nesfârșit de suferințe pe care trebuie să le Îndure”. Atâtea nedreptăți suferite, o durere atât de continuă autorizează aceste excese. Revoltatul Își creează atunci câteva avantaje. Crima, desigur, nu e recomandată În sine. Dar ea se Înscrie În sfera valorii, supreme pentru romantic, a freneziei. Frenezia este reversul plictisului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
cu loțiuni depilatoare - practic, exact ce faci când duci mașina la revizie - și, în cele din urmă, cu toți porii respirând liber, cu părul înfășurat într-un prosop și pielea roz și plină de resentimente față de tot ceea ce trebuise să îndure, m-am ghemuit pe canapea și l-am sunat pe impresarul meu, Duggie, să-i spun că poate trece pe la mine să vadă noua serie de mobile. Mi-era și milă de cât de bine îi părea să mă audă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
fi prinși. Sunt un funcționar oficial al guvernului Statelor Unite. Aș putea s-o fac eu. Da, dar ești cu mine, nu? Tot aș avea probleme. Mai e vreo soluție? Uri scutură din cap și lovi cu pumnul în ușa clădirii, îndurând ceea ce părea a fi o durere puternică fără să crâcnească măcar. —Bine, spuse Maggie întorcându-se cu spatele. Să ne gândim. Ce s-a întâmplat când ai sunat la ziar? —Era doar echipa de la știrile de noapte - au spus că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
să fie acuzată de americani că s-a retras, așa că nu au îndrăznit să renunțe de tot. Dar nu se făceau progrese reale. Asta însemna că axa fundamentală a acestei guvernări - eforturile în slujba păcii - se prăbușea sub ochii lor. Îndura presiuni foarte puternice din partea celor din aripa dreaptă - colonialiștii cu nenorocitul lor de lanț uman din jurul Ierusalimului - și era pregătit să le reziste, dar nu și dacă nu avea pe ce să se sprijine. Își aminti de bărbatul care a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
lui Shimon Guttman. Vladimir junior putea fi o singură persoană. Cu o ușurare ce o năpădea ca un val de extenuare, înțelegea ce îi spunea Uri. Că era în viață. Cumva reușise să supraviețuiască focurilor de armă de pe autostradă; cumva îndurase toate torturile la care probabil că îl supuseseră gorilele lui Miller. Și acum era „într-un moment vechi“. Zâmbi gândindu-se la asta. Știa că își va aminti, pentru că vorbiseră despre lucrul ăsta: cafeneaua care era Moment. Când deschise ușa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
zburăm creierii cât ai clipi. Maggie abia dacă putea gândi din cauza pulsului care îi răsuna ca un bubuit în vene. Era într-adevăr încolțită; ce altă opțiune mai avea în afara celei de-a se preda lui Miller? După tot ce înduraseră ea și Uri, Maggie trebui să accepte realitatea. El și banda lui de bătăuși câștigaseră. Atunci auzi încă o voce, mai aproape decât a lui Miller, dar totuși nu atât de clară. Îi luă o secundă să-și dea seama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
una japoneză, ci Într-o grevă generală și totală, din care tânărul Toshiro Fujimori nu izbutise să-l scoată cu nici un preț și prin nici o metodă. Îl izbise de nenumărate ori de palmă, În speranța că miniangrenajul inert se va Îndura s-o reia din loc, Îi mișcase În fel și chip limbile, Îi Întorsese la maximum arcul (era un ceas mecanic) - pauză! Câteva zile Îl mai ținuse totuși la mână, cu nădejdea că poate-poate... iar când se convinsese că nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
Wellesley și Beresford izbutesc să alunge pe năvălitor până dincolo de Pirinei, Portugalia nu-și recapătă independența absolută. Beresford continuă să stea în Portugalia, cu o parte din corpul expediționar britanic, și capătă chiar de la Joîo VI, care nu se mai îndură să părăsească Rio de Janeiro, drepturi absolute de guvernare și administrare a țării. Primejdia franceză a luat sfârșit în 1814. "Am scăpat de armata franceză, care a semănat printre noi ruine, sânge, mizerii, orori și idei perverse. De armată am
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
greva cizmarilor din Braga; în sfârșit, în decembrie, greva funcționarilor tramvaielor electrice, a cofetarilor, bucătarilor și lucrătorilor din portul Lisabonei. Strada era stăpâna absolută a politicii interne. Strada, orientată - firește - de Afonso Costa sau oamenii lui. Criza pe care o îndurau toate țările europene, în urma marelui război mondial, era exacerbată în Portugalia de luptele politice și de dezmățul conducerii. La 21 ianuarie 1920, guvernul colonelului Sa Cardoso, care păstrase puterea timp de 7 luni, își înaintează demisia. Se alcătuiește un guvern
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
cu formulele părintești, treizeci și trei și douăzeci și șapte, s-a Întâmplat ceva cu mine. Mi s-a administrat un șoc teribil de fortifiant. Supus parcă unui al doilea botez, mai cucernic decât cufundarea capului meu În apă, pe care o Îndurasem cu cincizeci de luni În urmă, zbierând, pe jumătate Înecându-mă și pe jumătate victorios (prin ușa Întredeschisă, În spatele căreia un vechi obicei Îi silea pe părinți să se retragă, mama a izbutit să repare boacăna făcută de protopopul Constantin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
cu care reconstitui eu acum imaginea ei și trecutul meu. Astfel, am moștenit Într-un fel, un superb simulacru - frumusețea proprietății intangibile, a moșiei ireale - și aceasta s-a dovedit a fi o splendidă pregătire pentru capacitatea mea de a Îndura pierderile de mai târziu. Simbolurile și Însemnele ei speciale mi-au devenit la fel de dragi și de sfinte precum erau pentru ea. Printre acestea era Încăperea care fusese rezervată În trecut pasiunii Îndrăgite de mama, un laborator de chimie; mai era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
pe smeritul Serghei să-mi Împărtășească supărarea. Să ții piept unei limbi nefamiliare (cunoștințele noastre de franceză se limitau la câteva expresii folosite În casă) și pe deasupra să ni se mai tulbure și tabieturile noastre dragi era peste putință de Îndurat. La bonne promenade pe care ne-o promisese s-a dovedit a fi o plicticoasă plimbărică pe lângă casă, unde zăpada fusese curățată și pământul Înghețat fusese presărat cu nisip. Ne obligase să ne punem pe noi lucruri pe care nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
mi se pare a fi fost cea mai rece și cea mai prolifică). Flăcările roșiatice albăstrui, În care văzusem o bătălie Închipuită, se micșoraseră, licărind acum sinistru ca un apus de soare arctic printre brazi brumați. Și totuși nu mă Înduram să mă culc, temându-mă nu atât de insomnie, cât de inevitabila sistolă dublă, produsă de răceala așternutului și totodată de ciudata afecțiune numită anxietas tibiarum, o stare dureroasă de neliniște, o chinuitoare accentuare a Încordării musculare, care te face
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
o masă de mocirlă neagră, mingea era lipicioasă ca o budincă de prune și capul Îmi crăpa de durere după o noapte de nesomn În care scrisesem versuri. Nu reușeam să prind mingea - și o scoteam din plasă. Soarta se Îndura de mine și jocul se deplasa În capătul opus al terenului mizerabil. Începea o burniță slabă, sâcâitoare, care ezita la Început, apoi continua. Niște ciori jumulite se roteau În jurul unui ulm desfrunzit și croncănitul lor surd se prefăcea parcă Într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
atras (și încă mă mai atrag!) ferestrele. Chenarul lor magic, deschis spre dincolo. Am trăit magia ferestrei, pe la 12-13 ani, într-o seară de toamnă la R. Asfințise de mult. Luminile pâlpâiau în capătul străzii. Isprăvisem joaca, dar nu mă înduram să plec acasă. D., băiatul unor oameni necăjiți, cu mulți copii, înghesuiți într-o căsuță ca o jucărie, cu două odăi, sub streașina unui depozit de lemne, îmi spusese că, din clipă în clipă, se va aprinde lumina în odaia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
alte câteva asemenea. Locul de muncă este ceva străin, dușmănos, efemer. Nu-i un spațiu al libertății, ci unul al recluziunii forțate, al silniciilor din relația șefi-subordonați, al damnării de a munci pentru o leafă mizeră, un drum al batjocoririlor îndurate chiar de la primul ins cu care te afli, oarecum, într-o relație de subordonare. De la veșnic nervoasa „doamnă Miți“ de la pontaj și până la șeful de echipă, de tură, de șantier, de întreprindere, de trust, de Direcție Generală, de Minister, la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
poarta victoriei. Biblioteca m-a învățat, mai mult decât toate întâmplările vieții mele, să fiu supus, ascultător, robit vieții, să nu mă semețesc cu nici o izbândă. Mi-a dat acea umilință a așteptării, m-a întărit în răbdarea de a îndura mizeriile de peste zi. Mi-a dat tăria de a trăi din lefuri de nimic, de a mă hrăni cu fărâmituri și de a nu-i invidia altuia reușita. Mi-a dăruit adevărata putere de a nu fi singur, chiar în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
pașii spre drumul care duce spre Dumnezeu. Ea m-a făcut să mă simt al Dumnezeirii. Ea mi-a insuflat curajul de a crede că sunt vegheat de Dumnezeu. Că răul Lumii, oricât de grozav ar fi el, îl pot îndura atâta timp cât cred și mă rog. Biblioteca m-a învățat profunzimea sentimentului de rugă. A învinsului rugă. A smeritului rugă, deschizătoare de porți de liniște, împăcare și bucurii. Ruga aceea din străfundul ființei tale, adevărată pentru că este ruga vieții tale. Prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
fi cerut iertare? Cine să te ierte când tu însuți nu știi pentru ce-ai vrea să fii iertat! Ocoleam biserica aceea dus parcă de imaginea turlelor Văcăreștilor încărcate de nea, cu blânda frumusețe a celeilalte biserici, din fosta pușcărie, îndurându-și blajină ticăloasa ei omorâre, tăcută, maiestuoasă, copleșitoare ca o deschidere de ceruri. M-am așezat, într-un târziu, pe o bancă în chioșcul clopotniței. Funia lungă o înnodase clopotarul de stâlpul de lângă mine. La capătul ei, un nod gros
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
a murit la 59 de ani. Eu am pornit spre ei. Ce-am dat eu, într-o viață mistuită de aiureli? Întorcându-mă la gândul de început, am trăit un an al minciunii. Al minciunii relevate. Voi ști s-o îndur? Voi ști s-o ocolesc? Voi ști măcar acum, în acești ultimi ani pe care îi mai am, să-mi urmez drumul pe care îl simt al meu? Nu am ucis. Nu am învinovățit pe cineva cu mărturie mincinoasă. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
ștergi“. Nu mă mișcam. „Șterge-o, mă, fir-ai al dracului! N-auzi că-i saltă pe suspecți?“, repeta scrâșnit. Nu mă știam suspect. Dar l-am crezut. Știam ce înseamnă să fii săltat, la înghesuială. Până se lămureau lucrurile, îndurai cel puțin câteva batjocuri și umilințe. Prima dată o pățisem în anul trei de facultate. M-au luat de la intrarea în Cișmigiu. O așteptam pe Ester. Erau urmăriți atunci pletoșii. Aveam și eu părul mare, revărsat pe spate. M-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]