6,026 matches
-
pe care chiar oamenii Bisericii încercau să și-o amenajeze pe cât se putea în afara constrângerilor regimului lumea relațiilor umane informale, a filiației spirituale, a vizitării marilor duhovnici pentru "cuvinte de folos", lumea familiei și a prietenilor, precum și a amintirii "disidențelor discrete" (care, uneori, presupuneau în același timp un anumit grad de complicitate cu autoritățile politice sau/și mai ales cu oamenii care le întruchipau). Mare parte a reconstrucției memoriei comunismului în sânul Bisericii Ortodoxe Române s-a făcut pe un ton
Discursul religios în mass-media. Cazul României postdecembriste by Liliana Naclad [Corola-publishinghouse/Journalistic/1410_a_2652]
-
Chestiunea Cocoș" nu era decît o cacealma care nu privea în nici un fel Serviciul. S-a gîndit că merită să-i mulțumească, deși fusese obraznic. Obraznic și prost. Chiar dacă îți dai seama despre cineva că lucrează la o instituție mai discretă nu trebuie să-i arăți că știi și cu atît mai puțin să o strigi în gura mare pe stradă. A zîmbit văzîndu-l cît de nenorocit era numai la gîndul că n-o să fie de acord. "Bine, un marghiloman și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
fîstîcit și era să se împiedice cînd a trecut pragul. K.F. rămăsese cumva în ușă, aproape închizînd intrarea în hol, obligîndu-l așa să o atingă, mai bine spus să se frece de catifeaua rochiei și să simtă în nări parfumul discret care o înconjura. "S-a pregătit, bestia" și rămase chiar, el surprins, nu atît de constatare, cît de cuvîntul pe care îl folosise. Străbătând holul, către scara ce urca în sala de primire în care nu mai fusese de atîția
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
Ultima dată fusese în legătură cu alcătuirea Regenței după sfîrșitul lui Ferdinand, timp în care Basarab Cantacuzino se agitase, desigur, în felul său, destul de mult. "Se agitase" însemna că telefonase personal, ceea ce l-a pus pe gînduri pe inspectorul însărcinat cu supravegherea discretă a zonei, prințul necatadicsind în general să se obosească pentru atîta lucru. Plătea pentru asta cam trei-patru secretari, oameni educați și plini de rafinament, încît te puteau face să crezi că vorbești chiar cu Excelența-sa în persoană. Preocuparea față de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
sentiment, care e de fapt o idee, că natura ne apasă cu elementele ei: Chemări de dispariție mă sorb. - Da, dar nu e o idee prea originală. Domină descripția peisajului, învăluit în poezia sumbrului. Ne-am despărțit la sugestia lui discretă că dimineața trebuie să se scoale devreme, deși eu aș fi vrut să mai rămân. Poezie, da, dar el avea o slujbă, nu se putea duce obosit de nesomn. Urma să ne vedem a doua zi pe la orele șase. L-
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
Fumam și eu, dar am uitat să aprind, atât de curios eram să văd ce-o să se întîmple. - Domnule Pisani, i-a spus Orleanu fără obișnuitul lui surâs care se vroia fin, puțin batjocoritor (îi masca de fapt o timiditate discretă și un complex de om de cultură autodidact), ce ziceți dumneavoastră de cuvântul inefabil? Bătrânul s-a zbârlit cu mult mai mult decât sperasem noi că avea să se întîmple, s-a ridicat peste birou agresiv și a început să
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
plecat direct din contul respectiv către contul personal al prim-vicepreședintelui de atunci al băn cii, Mircea Hosu, care era considerat eminența ei cenușie și cel care o conducea de fapt. Sima era președintele băncii, dar cu o prezență mai discretă. Asta era înainte ca banca să-și schimbe acționariatul și să intre în proprietatea unor cetățeni israelieni. Și-atunci am început investigația pentru fapte de corupție. Am stabilit că Mircea Horia Hosu îi condiționase investitorului privat acordarea creditului de primirea
Preţul adevărului. Un procuror în luptă cu sistemul by Dan Tăpălagă, Daniel Morar () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1338_a_2715]
-
place postura de păcălit. Acest roman excelent scris, cu dese anticipări și reluări ale unor episoade ce apar ca din nimic, reprezintă un triumf al povestitorului. Remarcabilă este reținerea acestuia, care își subliniază prezența mai mult prin tăcere, prin ironia discretă, aproape imperceptibilă, prin ingineria textuală fină, voalată și de efect. Impresia finală este că prozatorul nu vrea să facă postmodernism (deși posedă o virtuozitate reală, uneori exersată în chip demonstrativ), ci că s-a născut postmodern, privind lucrurile prin pânza
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2212_a_3537]
-
și o panică neașteptate, în timp ce de pe chipu-i subțire, încă de băiețaș, bucuria se stingea. Dacă n-ar fi fost cu totul imposibil, Fran ar fi zis că n-a auzit în viața lui de Twinkle Toes. Capitolul 5 — Sofisticare discretă, asta e impresia pe care vrei s-o creezi. Henrietta căută prin vasta ei garderobă o ținută pentru prietena sa. — Așa ceva. Scoase o rochie neagră mulată, cu paiete, care n-ar fi făcut notă discordantă în garderoba Dianei Ross. Fran
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
vasta ei garderobă o ținută pentru prietena sa. — Așa ceva. Scoase o rochie neagră mulată, cu paiete, care n-ar fi făcut notă discordantă în garderoba Dianei Ross. Fran și Sophie schimbară priviri cu subînțeles. Henrietta avea o accepție a cuvântului „discret“ nu foarte diferită de cea a unei trupe de heavy metal. Fran se așeză descurajată. — Nu cred că Woodbury e pregătit să facă față la asta într-o seară de miercuri. Mergem doar la Old Bell & Crown. N-ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
Tyler trecu pe lângă marea de zambile de un albastru ca al porțelanului de Delft din părculețul de la ieșirea din Woodbury și inspiră parfumul lor dulce, intens. Nu știa niciodată ce să creadă despre zambile. Ca și crinii, aveau un iz discret de moarte, de parcă ar fi încercat să acopere un miros de putreziciune. Iubea acest părculeț și i-ar fi plăcut să hoinărească pe-aici în fiecare zi dacă ar fi putut. O porni agale spre lac și, în cele din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
în materie de muzică și film erau atât de asemănătoare, încât știau că orice închiria unul din ei avea să-i placă și celuilalt. Apartamentul lui îi produsese un oarecare șoc la început, prinn ascetismul lui monastic, dar făcea retușuri discrete spre a-i îmblânzi liniile tăioase. După doar câteva săptămâni, Fran avea impresia că îl cunoștea dintotdeauna. Cu o singură excepție. Spre ușoara ei consternare, Laurence nu părea să se grăbească s-o ia pe sus și s-o ducă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
aplecă să îi deschidă portiera. Se dădu jos, cu multă grijă, ca o morsă pe tocuri cui. — Mă descurc de-aici, declară, poți să te întorci la ceilalți. Aș prefera să mă asigur că ai intrat cu bine. O urmă discret de-a lungul aleii păstrând o oarecare distanță, iar Fran căută în geantă, dornică să demonstreze că era mai stăpână pe ea decât credea el. Chiar și în starea ei de amețeală știa că locul cheilor era într-un buzunar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
declinului și al dezintegrării. Tatăl ei pe care îl iubea revenise, de parcă n-ar fi înfruntat niciodată neantul. Ralph își încrucișă picioarele, lăsând să se vadă singura abatere de la normă. Una dintre șosete era din lână și avea o nuanță discretă, convențională; cealaltă era colorată într-un ton strident de turcoaz, și purta inscripția „La mulți ani“. Ultimul cadou pe care i-l făcuse Fran, cu numai șase luni în urmă. Ridică din sprânceană în direcția lor și Ralph își încrucișă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
un narator propriu-zis, el este absent ca persoană. Vocea aparține pe rând, într-o expunere dramatizată, personajelor intrate în scenă. Eroul povestirii va deveni apoi el însuși povestitor, implicat inclusiv afectiv în istorisire, înainte ca personajul secundar, doar un martor discret al evenimentelor, să preia și el, într-un act de dublă implicare, funcția narativă. În fine, în nuvelele târzii, fără a fi erou sau măcar martor, autorul însuși este naratorul, devenind deopotrivă „o prezență și un limbaj“ și, prin aceasta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
mai ales vocea. O voce caldă, însă lipsită de energie, înăbușită, cu care nu poți face orice în viață. Nu poți să fii, de pildă, orator, comandant, șofer de taxi sau profet. Ești nevoit, avînd-o, să-ți alegi o profesie discretă, care nu-ți cere să ridici tonul niciodată, nici să-ți înflăcărezi auditoriul. "Ai mai vînat?" m-a întrebat el într-o doară, ca să spună, probabil, ceva. "Cerbi?" "Nu neapărat. Așa în general". Participasem cândva la niște concursuri de tir
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
cei mai mulți bătrâni erau retrași, posaci, închirciți în lumea dinlăuntrul lor, cât de vie n-am cum să știu; din ea răzbăteau slabe pâlpâiri în afară. Pe aceștia îi vedeam mai rar, pe unii chiar foarte rar, tristețea fiind de obicei discretă, și n-aș putea spune mai nimic despre ei. Când încerc să le reconstitui figurile, abia reușesc să-mi amintesc câte un amănunt: un tic, o privire, o voce. În rest, nu mai văd decât aceleași halate de un vișiniu
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
numai păcatele cu care se încărcase, ci și posibilitatea, pierdută pentru totdeauna, de a le mai săvârși; tinerețea însemna, vai, vremea când acuzații din boxă se uitau spre el ca o vită în pragul abatorului. În rest, era un om discret. Rar se plângea de ceva; i se părea că ar fi dăunat prestigiului său. Cu profilul lui acvilin, de pasăre de pradă îmbătrînită, stătea de obicei lângă Dodo și prefera, ca și el, să asculte. Ehoan, ce nume mai era
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
valorează mai mult: e vie, respiră. În plus, nimeni nu-ți strigă că nu ești bun de nimic, deși într-un cimitir sânt mai numeroși oameni decât pe stradă. Cu morții nu riști niciodată nimic. Ei sânt foarte politicoși și discreți; singurul pericol e să te plictisești de atâta discreție. Cutreierând printre scaieți, uitîndu-mă la Stâncile care străluceau în lumină, eram hotărât să-mi dau toată silința la cimitirul cel nou, să acopăr prin râvnă lipsa mea de talent. Mă obișnuisem
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
inopinată și mă aștepta, probabil, intrigat ― sau nervos? ― pe fotoliul său de răchită. Mi-am aranjat părul, mi-am îndreptat haina, m-am concentrat, încercînd să-mi pun ordine și în gânduri. Francisc aștepta în spatele meu. Mi-am făcut cruce discret și, în timp ce capul îmi vuia golit de toate frazele frumoase pe care le rostisem în vis, am apăsat pe zăvor și am deschis ușa. În primele clipe n-am văzut nimic. Lumina vie, puternică, reverberată în oglinzi m-a orbit
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
de Aristide. Mă căuta. M-a întrebat, mai întîi pe ocolite, apoi, luîndu-și inima în dinți, de-a dreptul, dacă nu eram de acord să-i sculptez un bust. "Fără să afle alții deocamdată, ca să nu fie invidii". În mod discret, ar fi venit în fiecare zi la stânci să-mi pozeze. Dinu îmi spusese că Aristide suferea de ciroză și n-am vrut să repet întîmplarea cu Tuberculosul. Îl persecuta ideea sfârșitului, probabil, și dorea să se asigure că va
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
cu vinurile-soi. Fetească, Băbească, Frâncușă, Zghihară etc. La ei, mai importantă este podgoria, adică zona. Și culoarea: alb, roze, roșu. Am gustat, ba chiar am și băut, din toate, fără discriminare. Și mi-au plăcut la fel de mult. Au un parfum discret de struguri, sunt ușoare, catifelate, încât alune-că singure pe gât, nu trebuie să le înghiți, nu au damfuri de bentonită sau mai știu eu de ce alte otrăvuri care ajută la fa-cerea vinului vechi în două săptămâni. Cum aud că se
ALTE ?NT?MPL?RI LA APA CORR?ZE by VASILE FILIP () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83173_a_84498]
-
că aștepta un moment favorabil să scape și auzind somația s-a rostogolit din pat jos și s-a târât până în colțul odăii între ușă și geam (colț mort unde să nu-l ajungă gloanțele). I-am făcut un semn discret șefului de Post să aducă o damigeană de vin bun de Niculițel din beci, ceea ce a și făcut, i-am dat o cană de vin chiar și banditului, care ne-a zis: ,,Să trăiți și vă mulțumesc că nu m-
Pe urmele infractorilor by Vasile Ghivirigă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91846_a_92804]
-
rând, că a generaliza înseamnă a fi idiot), trebuie să vă mărturisesc absolut sincer că, de când sunt aici, nu am citit sau auzit de vreun caz de corupție în rândul poliției, care continuă să-și facă datoria în cel mai discret mod posibil. Datoria?... Pe undeva, o voce perversă îmi șoptește că toate acestea sunt cu putință în arhipelag numai pentru că omul obișnuit are un raport ancilar cu constituția, pe care nici măcar nu și-ar putea închipui s-o încalce vreodată
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
cu aerul că nu o face: schimbă mereu planurile, modifică perspectiva, unghiul narativ, dându-le câtorva eroi posibilitatea de a se exprima liber, neîngrădit și ne-mediat. Juxtapunerea acestor confesiuni paralele sau, mai exact, relaționarea lor mai vizibilă ori mai discretă oferă, la final, cheia simbolică a cărții. Darul Ioanei este, în fond, povestea unei așteptări. Cu un romantism desuet, cu un idealism mereu depășit de evenimente, Andrei Vlădescu Îtânăr sub 30 de ani, cu o „înspăimântătoare nevoie de puritate“, structură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]