9,442 matches
-
în stăpînire locurile centrale - palatul, tronul, patul - scuză toate fabulațiile exterioare - simple șiretlicuri - pentru a-i înșela pe dușmani, așteptînd ca adevăratul Ulise să-și regăsească lăcașul dintotdeauna" (Jean Starobinski). Aidoma metodei ironice pe care se întemeia maieutica lui Socrate, ficțiunea artei se asociază cu o iluzorie fragilitate, cu o umilitate care descumpănește realul ostil, îl face să-și piardă certitudinile. Arta e o ironie ontologică: Dacă acceptăm ce spune Kankélévitch, că oamenii pierd în contact cu Socrate securitatea înșelătoare a
Ulise ca prototip by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/16730_a_18055]
-
lui Da Vinci? Ei bine, nu. E vorba de romanul unui autor norvegian, Tom Egeland, apărut cu doi ani înaintea celebrului volum semnat de Dan Brown, și publicat în română la sfârșitul anului trecut la Editura Allfa, în colecția „Strada Ficțiunii”, în traducerea inspirată a Ioanei Opaiț. Asemănările dintre cele două cărți (și acuzațiile de plagiat aduse lui Dan Brown, care și-a publicat volumul la mai bine de doi ani distanță de cel norvegian) se sfârșesc însă aici, pentru că diferența
Un Dan Brown norvegian by Răzvan Mihai Năstase () [Corola-journal/Journalistic/3471_a_4796]
-
de altă parte, și descoperirea unui simț al măsurii, găsirea unei ocale potrivite implică și ele un anume risc. O problemă pe care nu mi-am pus-o pe atunci este ce poate face acest semidoctism odată eliberat în spațiul ficțiunii. Firește, mă refer la Dan Brown și al său "Cod al lui da Vinci". Iar, acum, că tot am citit fragmente din carte și am văzut și filmul, încă am dificultăți în a mă hotărî între două ipoteze: A. un
Nimic de decodat by Alexandra Olivotto () [Corola-journal/Journalistic/10606_a_11931]
-
mozaicat în care filmele și eroii săi exemplari sunt puși să dialogheze, o heterotopie hilară, o comedie a cinematografiei care oferă modele prestigioase prin fascinul cu care este înzestrat, modele care, desprinse din context, își dovedesc vulnerabilitatea și condiția de ficțiuni compensatorii. Harald Schleicher intră în intestinele kitului, a mașinii de vise pe care o reprezintă cinematograful și de acolo ne face cu ochiul ironic și persuasiv. Unul dintre cele mai bune filme de la această secțiune, Adjustment (Adaptarea, UK, 2006) al
Anonimul român între Dunăre și Mare (II) by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/9316_a_10641]
-
autoreferențial pe canavaua unui eșec în dragoste o tulburătoare istorie melancolică în imagini, încercînd să prindă inefabilul, toate momentele, într-un film. Adaptarea ca și Public Spaces (Spații publice, Olanda, 2006) al lui Martjin Veldohen sunt filme de graniță între ficțiune și animație, subtile și neliniștitoare, reflexive, cu o filosofie proprie. Filmul de 10 minute al lui Veldohen funcționează contra-cronometru, cu ceas, așa cum sunt viețile funcționarilor care trec prin cadru. Practic, camera urmează personajul într-un travelling neobosit, și trecerea de la
Anonimul român între Dunăre și Mare (II) by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/9316_a_10641]
-
pentru întreg. Ar fi vorba mai mult despre o aducere la același numitor a celor două dimensiuni, biografică și poetică. Paradoxul apare clar în unele versuri: "Dar mai presus de toate/ întreaga lume e dezamăgită/ pentru că nu sînt la înălțimea ficțiunii/ pe care o scriu./ Nimeni însă nu mă întreabă/ cum arată o zi din viața mea/ și, în general, / cu mațele chiorăind, / cu mintea amputată" (Filipică). Este o lecție foarte importantă pe care poeta mărturisește indirect că a învățat-o
Cealaltă față a poeziei by C. Rogozanu () [Corola-journal/Journalistic/15827_a_17152]
-
timp ca băiețelul care se află pe linie să fie salvat într-o fracțiune de secundă. Cu toate acestea, omagiul regizorului american este adresat lui Georges Méliès și citatul filmic la care apelează în acest caz îl constituie filmul de ficțiune Le voyage dans la Lune (1903). Undeva, Georges Méliès, devenit Papa Georges, explică eșecul interbelic al filmelor sale prin raportul dintre realitate și ficțiune, realitatea Primului Război Mondial devenind mai puternică decât oricare dintre ficțiunile sale. Este aceasta revanșa fraților Lumière pentru
Hugo (2011) by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/4737_a_6062]
-
lui Georges Méliès și citatul filmic la care apelează în acest caz îl constituie filmul de ficțiune Le voyage dans la Lune (1903). Undeva, Georges Méliès, devenit Papa Georges, explică eșecul interbelic al filmelor sale prin raportul dintre realitate și ficțiune, realitatea Primului Război Mondial devenind mai puternică decât oricare dintre ficțiunile sale. Este aceasta revanșa fraților Lumière pentru care simpla înregistrare a „realității”, a unui fapt cotidian expus însă dintrun unghi privilegiat crea stupoare și o chiar undă de teroare prin spectatorii
Hugo (2011) by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/4737_a_6062]
-
în acest caz îl constituie filmul de ficțiune Le voyage dans la Lune (1903). Undeva, Georges Méliès, devenit Papa Georges, explică eșecul interbelic al filmelor sale prin raportul dintre realitate și ficțiune, realitatea Primului Război Mondial devenind mai puternică decât oricare dintre ficțiunile sale. Este aceasta revanșa fraților Lumière pentru care simpla înregistrare a „realității”, a unui fapt cotidian expus însă dintrun unghi privilegiat crea stupoare și o chiar undă de teroare prin spectatorii nepreveniți? Atât frații Lumière cât și Georges Méliès își
Hugo (2011) by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/4737_a_6062]
-
platoul de filmare într-o lume feerică, flamboaiantă, și tehnicianul care-l dublează și care se sprijină pe o artă în sensul vechi al termenului. Căutând profilul unui astfel de artist cu o imaginație debordantă în sensul ei plastic, de ficțiune, dar în același timp cu o minte de inventator, de geometru îl găsesc mai degrabă în Renaștere, la un Leonardo da Vinci, un uomo universale. Este ca și cum Scorsese ar fi vrut să unifice două personalități diferite în același artist, regizorul
Hugo (2011) by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/4737_a_6062]
-
cunoaște universul cărților în care-l inițiază Isabelle prin intermediul unui librar, ezotericul domnul Labisse (Christopher Lee), în schimb, fata nu cunoaște universul filmului în care o inițiază Hugo. Cele două dimensiuni sunt recuperate printr-un raport de solidaritate cu fascinația ficțiunii pure. Hugo l-a citit numai pe Jules Verne, dar îl primește în dar pe Robin Hood, Isabelle nu a văzut niciun film, dar consultă împreună cu Hugo o istorie a filmului, iar paginile conținând reproducerea unor cadre sunt răsfoite cu
Hugo (2011) by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/4737_a_6062]
-
accidentalului și pentru accesul la tipic și la general, realitatea oglindirii nu va putea fi integral depășită. în centrul oricărei reprezentări se găsește invariabil individul, omul determinat, indiferent dacă el are o stare civilă anume sau este doar proiecția unei ficțiuni. Atletul, zeul, filosoful, poetul tragic, liric sau epic, oratorul, omul cetății și efebul, chiar dacă ilustrează un caz ori o categorie, sînt perfect individualizați ca natură umană și analizați în trăsăturile lor distincte. Imaginea nu mai este purtătoarea de mesaj a
Imaginea, între Occident și Orient by Pavel Șușară () [Corola-journal/Journalistic/7983_a_9308]
-
pe care le degajă existența noastră. Două piese de același autor, Hamlet și Cum vă place de Shakespeare, proiectează lumi cu totul diferite: într-una ființa umană rătăcește în labirintul răutății înconjurătoare, în cealaltă înaintează liniștită printre prieteni. Este lumea ficțiunii alcătuită ca un demers eliberator? Eliberator în măsura în care ne permite să sezisăm de sus și de departe - și într-un mod detașat, ca un joc - cine suntem și pe ce lume trăim. Cărțile dvs. mai cunoscute sunt Fictional Worlds - 1988, L
Toma Pavel: „Ființa umană nu trăiește numai și numai exact unde și cînd se află” by Iulian Bol () [Corola-journal/Journalistic/4321_a_5646]
-
care se plângeau că asemenea cărți despre lungă perioada comunistă nu s-au prea scris de zece ani încoace. Cartierul Primăverii... este, cum s-a spus deja, un român satiric (unul cu cheie), care lasă să se întrevadă, sub măștile ficțiunii, personaje care au scris (și rescris, în maniera orwelliană) istoria României postbelice. În ultimele pagini ale cărții, într-o discuție imaginara cu "Criticul" (instanță critică și autocritica la care autorul se raportează permanent, românul fiind "pus în abis" la finele
Cronica unei "iepoci" by Dan Croitoru () [Corola-journal/Journalistic/18101_a_19426]
-
Dinu, Mărturia unei vieți readuce în atenție figuri și momente-cheie ale istoriei contemporane și adresează o întrebare gravă cu privire la memoria noastră culturală și chiar la prejudecățile literare. Prima fiind însăși prejudecata inexistenței literaturii de sertar: dacă, într-adevăr, literatura de ficțiune nu a oferit, după 1989, titluri semnificative nepublicate înainte, cea memorialistică a scos la iveală, dimpotrivă, un întreg tezaur care n-ar fi putut vedea nicicum lumina tiparului în timpul regimului comunist. De la Ion Ioanid la N. Steinhardt, de la Ion D.
Memoriile Nataliei Manoilescu-Dinu by Răzvan Voncu () [Corola-journal/Journalistic/2545_a_3870]
-
lui rațiune era alta. Nepos, Plutarh, Varro, Suetoniu și alți biografi din antichitate n-au propriu vorbind o metodă științifică de apreciere a surselor pe care-și bazează reconstituirea. Biografiile scrise de ei sînt evenimențiale și psihologice, mai apropiate de ficțiunea literară decît de istorie. Spiritul critic nu le lipsește, dar e așa zicînd spontan, ca un fel de bun simț, care le permite să pună la îndoială ori să accepte informația furnizată de lacunarele documente pe care le posedă. Și
Cum am învățat să citesc literatura by Nicolae Manolescu () [Corola-journal/Journalistic/16123_a_17448]
-
cu pricina, formația unui istoric. Altceva mijea, se vede treaba, în mine, fără s-o știu, și anume vocația de critic literar. Biografiile lui Nepos și Plutarh mi-au oferit esențialul pentru orice lectură critică: faptul de a înțelege că ficțiunea nu conține criterii ferme de adevăr, că poate fi plină de contradicții, dînd unuia o impresie opusă decît a dat celuilalt, și că ea lasă spații mari pentru interpretări diferite. Acest pluralism hermeneutic a fost revelația lecturilor mele din biografii
Cum am învățat să citesc literatura by Nicolae Manolescu () [Corola-journal/Journalistic/16123_a_17448]
-
de contradicții, dînd unuia o impresie opusă decît a dat celuilalt, și că ea lasă spații mari pentru interpretări diferite. Acest pluralism hermeneutic a fost revelația lecturilor mele din biografii antichității. Ei mi-au sugerat infinitatea înțelesurilor cuprinse într-o ficțiune literară. Și mi-au încurajat totodată subiectivitatea lecturii: am știut spontan că pot avea dreptate, în ipoteza mea nouă împotriva ipotezei general admise, și că nu există nici o cale ca ea să-mi fie infirmată. Un critic in nuce are
Cum am învățat să citesc literatura by Nicolae Manolescu () [Corola-journal/Journalistic/16123_a_17448]
-
Măniuțiu și tînăra scenografă Iuliana Vîlsan, un spectacol cu și despre un protagonist al lumii teatrale: George Banu. Un spectacol care pleacă și revine la ideea de cuplu: memorie - uitare, eu - alter ego, regizor - actor, creator - spectator, sublim - suferință, realitate - ficțiune, exuberanță - cădere, colectivitate - singurătate. Conflict, tensiune, armonie leagă corpurile celor doi balerini, Sylvain Groud și Vava Ștefănescu în acea zbatere continuă a individului cu el însuși, cu celălalt, cu lumea. Efortul materializat în transpirația protagoniștilor lasă urme pe covorul scenei
Revoltă sau abandon by Marina Constantinescu () [Corola-journal/Journalistic/15832_a_17157]
-
Un alt subiect care constituie în lumea noastră un "lung prilej de vorbe și de ipoteze" este postmodernismul românesc. Agitația (verbală) din jurul lui s-a intensificat în momentul în care a apărut monografia lui Mircea Cărtărescu, considerată de unii o "ficțiune critică". Ion Simuț reexaminează întreaga dispută, recuperând monografia bucată cu bucată, ca pe un vapor scufundat, din oceanul de contestări pătimașe. Acestea sunt numai două dintre exemplele posibile. în stilul lui de expert incoruptibil, Ion Simuț corectează prejudecățile sau iluziile
PRIVIREA CARE îNNOBILEAZĂ TEXTELE by Alex. Ștefănescu () [Corola-journal/Journalistic/16872_a_18197]
-
ales Supraviețuirile - nu câștigă tot mai mult ca literatură în sine. Personal, cred că acesta este și secretul cărților în care mătușile (Sanseverina și Verona, în acest volum) sunt absolut memorabile, iar Relu pare tot mai mult un personaj de ficțiune. Textele sunt scrise splendid de un virtuoz care construiește silabă cu silabă muzicalitatea frazei (se văd lecturile "grele" din franceză) și, în același timp, o umple și cu semnificațiile unor contraste extraordinare. În ciuda caracterului lor compozit, alternând confesiunea cu articole
Confesiunea unei minți tinere by Marius Chivu () [Corola-journal/Journalistic/12322_a_13647]
-
necesita o subliniere. Pe de o parte, fundamentaliștii: Isus este parte a Noului Testament, a Dogmei și a-l transla în interiorul operelor literare reprezintă o blasfemie. Nu vă atingeți de Mântuitor! Pe de altă parte, liber-schimbiștii: Biblia însăși e o ficțiune și, chiar dacă n-ar fi, noi ne luăm dreptul să-l utilizăm pe Isus așa cum credem de cuviință. Nu ne interesează credința voastră, vrem să ne eliberăm de spiritul retrograd. La o privire mai atentă, ambele poziții ridică serioase obiecții
Fictiuni by Daniel Cristea-Enache () [Corola-journal/Journalistic/10134_a_11459]
-
pe listă (ca altădată dadaismul), să se deconstruiască, să-și submineze postura. Relativizarea dogmei creștine merge în piesa de față, după cum vom vedea, împreună cu acreditarea unei versiuni alternative: Isus n-a fost răstignit pe cruce. Dar dacă totul e pură ficțiune, de ce ar reprezenta tocmai această versiune adevărul gol-goluț? Și dacă autoarea mizează pe ea ca adevăr, nu-i putem opune oare adevărul consacrat? În fine, prin faptul că face din Isus Cristos personajul piesei sale, Alina Mungiu-Pippidi dovedește că are
Fictiuni by Daniel Cristea-Enache () [Corola-journal/Journalistic/10134_a_11459]
-
pe ea ca adevăr, nu-i putem opune oare adevărul consacrat? În fine, prin faptul că face din Isus Cristos personajul piesei sale, Alina Mungiu-Pippidi dovedește că are mai multă încredere în evangheliști decât în propria capacitate de a crea ficțiuni autonome, puternice, originale. Lucrează, așa-zicând, cu materialul altora, în loc să și-l producă singură. Reinterpretează, în loc să creeze. Isus nu e al ei, dar devine: în nemărginita lui bunătate, acceptă să intre în piesa Evangheliștii, în rolul ce i se dă
Fictiuni by Daniel Cristea-Enache () [Corola-journal/Journalistic/10134_a_11459]
-
el se ridică exact înainte de căderea cortinei, cu pumnalul ieșindu-i firesc dintre umeri, și îi face Elenei o promisiune bine cunoscută: Astă-seară vei fi cu mine în Rai!". Curajoasă prin premise și ingenioasă în conflictul dramatic, Evangheliștii este o ficțiune veritabilă, care dă de gândit.
Fictiuni by Daniel Cristea-Enache () [Corola-journal/Journalistic/10134_a_11459]