5,297 matches
-
și la puterea totală" (1989a: 264-5). Pe de altă parte, viața politică modernă își găsește în suveranitate principiul constitutiv. Statul este conceput prin analogie cu omul suveran ca dat aprioric, ca entitate limitată care intră în relație cu alte prezențe suverane. Conform lui Jenny Edkins și Véronique Pin-Fat (1999: 6), suveranitatea se comportă ca "marele semnificant". Atât "Omul" cât și statul se află în prezența suveranității, contrastând cu relațiile internaționale ce sunt marcate, în mod violent, de absența ei (sau, altfel
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
relațiilor de putere în cadrul ordinii politice. Această înțelegere conflictuală a societății este în opoziție atât cu liberalismul kantian, cât și cu realismul hobbesian. Ea pare să anticipeze accentul pe luptă pus de Nietzsche. Puterea politică, instituită și legitimată în statul suveran, nu pune capăt războiului; mai degrabă, "în cea mai mică din cochiliile sale, pacea duce un război secret" (2003: 50). Acest "discurs al războiului" afirmă o structură binară care subîntinde întreaga societate civilă, și în care un grup se află
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
este numele dat de Ashley momentului definitoriu al celor mai multe investigații din Relațiile Internaționale. Acest fapt este ilustrat de afirmația lui Oye (1985: 1) conform căreia: "Națiunile trăiesc într-o anarhie perpetuă, deoarece nicio autoritate centrală nu impune limite urmăririi intereselor suverane." Cel mai important este că problematica anarhiei derivă din absența autorității globale centrale nu doar un concept gol de anarhie, ci și o descriere a relațiilor internaționale în termeni de politică de putere, caracterizată de interese egoiste, raison d'état
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
suveranității. Anarhia capătă sens doar ca antiteză a suveranității. Mai mult, se consideră că suveranitatea și anarhia se exclud reciproc și că sunt reciproc exhaustive. Ashley demonstrează, totuși, că problematica anarhiei funcționează doar prin formularea unor anumite presupuneri privind statele suverane. Dacă dihotomia dintre suveranitate și anarhie este în vreun fel validă, atunci în interiorul statului suveran trebuie să se găsească un domeniu al identității, omogenității, ordinii și progresului garantate de puterea legitimă; iar în exterior trebuie să existe un domeniu anarhic
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
și anarhia se exclud reciproc și că sunt reciproc exhaustive. Ashley demonstrează, totuși, că problematica anarhiei funcționează doar prin formularea unor anumite presupuneri privind statele suverane. Dacă dihotomia dintre suveranitate și anarhie este în vreun fel validă, atunci în interiorul statului suveran trebuie să se găsească un domeniu al identității, omogenității, ordinii și progresului garantate de puterea legitimă; iar în exterior trebuie să existe un domeniu anarhic al diferenței, eterogenității, dezordinii și amenințării, repetării și reîntoarcerii. Dar a prezenta anarhia și suveranitatea
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
să existe un domeniu anarhic al diferenței, eterogenității, dezordinii și amenințării, repetării și reîntoarcerii. Dar a prezenta anarhia și suveranitatea în acest fel (adică drept concepte ce se exclud și sunt exhaustive reciproc), depinde de convertirea diferențelor din interiorul statelor suverane în diferențe între statele suverane (Ashley 1988: 257). Statele suverane trebuie să distrugă orice urmă de anarhie ce ar putea exista în interiorul lor pentru a face clară distincția dintre suveranitate și anarhie. Dezacordurile interne și ceea ce Ashley (1987, 1989b) numește
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
al diferenței, eterogenității, dezordinii și amenințării, repetării și reîntoarcerii. Dar a prezenta anarhia și suveranitatea în acest fel (adică drept concepte ce se exclud și sunt exhaustive reciproc), depinde de convertirea diferențelor din interiorul statelor suverane în diferențe între statele suverane (Ashley 1988: 257). Statele suverane trebuie să distrugă orice urmă de anarhie ce ar putea exista în interiorul lor pentru a face clară distincția dintre suveranitate și anarhie. Dezacordurile interne și ceea ce Ashley (1987, 1989b) numește "lupte transversale", care aruncă îndoială
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
amenințării, repetării și reîntoarcerii. Dar a prezenta anarhia și suveranitatea în acest fel (adică drept concepte ce se exclud și sunt exhaustive reciproc), depinde de convertirea diferențelor din interiorul statelor suverane în diferențe între statele suverane (Ashley 1988: 257). Statele suverane trebuie să distrugă orice urmă de anarhie ce ar putea exista în interiorul lor pentru a face clară distincția dintre suveranitate și anarhie. Dezacordurile interne și ceea ce Ashley (1987, 1989b) numește "lupte transversale", care aruncă îndoială asupra ideii de identitate suverană
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
suverane trebuie să distrugă orice urmă de anarhie ce ar putea exista în interiorul lor pentru a face clară distincția dintre suveranitate și anarhie. Dezacordurile interne și ceea ce Ashley (1987, 1989b) numește "lupte transversale", care aruncă îndoială asupra ideii de identitate suverană identificabilă și demarcată, trebuie reprimate sau negate pentru a da sens problematicii anarhiei. În special, opoziția dintre anarhie și suveranitate se sprijină pe posibilitatea de a determina "o entitate suverană bine delimitată ce are propriul centru hegemonic "intern" de luare
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
numește "lupte transversale", care aruncă îndoială asupra ideii de identitate suverană identificabilă și demarcată, trebuie reprimate sau negate pentru a da sens problematicii anarhiei. În special, opoziția dintre anarhie și suveranitate se sprijină pe posibilitatea de a determina "o entitate suverană bine delimitată ce are propriul centru hegemonic "intern" de luare a deciziilor, capabil să reconcilieze conflictele "interne", și, deci, capabil să proiecteze o prezență singulară" (Ashley 1988: 245). Efectul general al problematicii anarhiei este confirmarea opoziției dintre anarhie și suveranitate
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
și (2) să reprezinte domeniul de dincolo de suveranitate drept periculos și anarhic. Aceste efecte depind de ceea ce Ashley (1988: 256) numește "dublă excludere". Aceasta este posibilă doar dacă, pe de o parte, se poate impune o unică reprezentare a identității suverane și, pe de altă parte, dacă reprezentarea poate fi făcută astfel încât să pară naturală și indiscutabilă. Dubla citire re-problematizează anarhia formulând două întrebări: mai întâi, ce se întâmplă cu problematica anarhiei dacă nu este foarte clar că statele suverane, prezente
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
identității suverane și, pe de altă parte, dacă reprezentarea poate fi făcută astfel încât să pară naturală și indiscutabilă. Dubla citire re-problematizează anarhia formulând două întrebări: mai întâi, ce se întâmplă cu problematica anarhiei dacă nu este foarte clar că statele suverane, prezente în totalitatea lor și complete, sunt ontologic primare sau unitare? Și, în al doilea rând, ce se întâmplă cu problematica anarhiei dacă lipsa unei puteri globale centrale nu este susținută în exces de asumpții legate de politica de putere
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
totalitatea lor și complete, sunt ontologic primare sau unitare? Și, în al doilea rând, ce se întâmplă cu problematica anarhiei dacă lipsa unei puteri globale centrale nu este susținută în exces de asumpții legate de politica de putere? Problematizarea statelor suverane Statele, suveranitatea și violența sunt teme cu o existență îndelungată în tradiția Relațiilor Internaționale, teme ce au câștigat în importanță după atacurile teroriste din 11 Septembrie. Ele sunt și teme centrale în abordările postmoderne din relațiile internaționale. Totuși, în loc să le
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
Ele sunt și teme centrale în abordările postmoderne din relațiile internaționale. Totuși, în loc să le preia necritic din abordările tradiționale, postmodernismul le revizuiește folosindu-se de genealogie și deconstrucție. Postmodernismul caută să abordeze o problemă esențială privind interpretările și explicațiile statelor suverane, pe care abordările centrate pe stat au pus-o în umbră și anume, constituirea și reconstituirea sa istorică ca modalitate primară de subiectivitate în politica mondială. Astfel, ne întoarcem la genul de întrebare formulat de genealogia lui Foucault: cum, prin
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
-o în umbră și anume, constituirea și reconstituirea sa istorică ca modalitate primară de subiectivitate în politica mondială. Astfel, ne întoarcem la genul de întrebare formulat de genealogia lui Foucault: cum, prin ce practici și reprezentări politice este instituit statul suveran ca modul normal de subiectivitate internațională? Formularea întrebării în acest fel îndreaptă atenția, în stilul lui Nietzsche, mai puțin către a afla care este esența statului suveran și mai degrabă către a afla cum este posibilă existența statului suveran, cum
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
genealogia lui Foucault: cum, prin ce practici și reprezentări politice este instituit statul suveran ca modul normal de subiectivitate internațională? Formularea întrebării în acest fel îndreaptă atenția, în stilul lui Nietzsche, mai puțin către a afla care este esența statului suveran și mai degrabă către a afla cum este posibilă existența statului suveran, cum este el naturalizat, și cum anume este făcut să apară ca și cum ar avea o esență. În măsura în care postmodernismul caută să explice condițiile care fac posibil fenomenul statului ca
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
statul suveran ca modul normal de subiectivitate internațională? Formularea întrebării în acest fel îndreaptă atenția, în stilul lui Nietzsche, mai puțin către a afla care este esența statului suveran și mai degrabă către a afla cum este posibilă existența statului suveran, cum este el naturalizat, și cum anume este făcut să apară ca și cum ar avea o esență. În măsura în care postmodernismul caută să explice condițiile care fac posibil fenomenul statului ca fiind ceva ce afectează în mod concret experiența de zi cu zi
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
în violență, (2) o relatare a înscrierii limitelor, (3) o deconstrucție a identității așa cum este ea definită în discursurile de securitate și politică externă și (4) o interpretare revizuită a artei guvernării. Rezultatul final este regândirea structurii ontologice a statului suveran astfel încât să răspundă corespunzător la problema (re)constituirii statului suveran ca modul normal de subiectivitate în relațiile internaționale. Violența Gândirea politică modernă a încercat să depășească formele nelegitime de guvernare (cum ar fi tirania sau despotismul), unde puterea nu este
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
deconstrucție a identității așa cum este ea definită în discursurile de securitate și politică externă și (4) o interpretare revizuită a artei guvernării. Rezultatul final este regândirea structurii ontologice a statului suveran astfel încât să răspundă corespunzător la problema (re)constituirii statului suveran ca modul normal de subiectivitate în relațiile internaționale. Violența Gândirea politică modernă a încercat să depășească formele nelegitime de guvernare (cum ar fi tirania sau despotismul), unde puterea nu este constrânsă sau controlată, ci arbitrară și violentă, prin crearea unor
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
În politica modernă, rațiunea a devenit măsura legitimității, și nu puterea sau violența. Totuși, așa cum subliniază Campbell și Dillon (1993: 161), relația dintre politică și violență în modernitate este profund ambivalentă deoarece, pe de o parte, violența "construiește refugiul comunității suverane" și, pe de altă parte, este "condiția de care cetățenii acelei comunități trebuie protejați". Paradoxul în acest caz este că violența este atât otrava, cât și antidotul. Legătura dintre violență și stat este dezvăluită de Bradley Klein în genealogia statului
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
privind strânsa și paradoxala relație dintre violență și ordine politică este dus și mai departe de Jenny Edkins care plasează nazismul, lagărele de concentrare, NATO și taberele de refugiați pe aceeși linie. Toate, argumentează ea, sunt determinate de o putere suverană ce caută să-și extindă controlul asupra vieții. Ea afirmă că până și umanitarismul poate fi plasat în spectrul violenței, de vreme ce face parte din ordinea statului suveran de putere și violență, cu toate că susține contrariul. Într-adevăr, ea spune că taberele
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
de refugiați pe aceeși linie. Toate, argumentează ea, sunt determinate de o putere suverană ce caută să-și extindă controlul asupra vieții. Ea afirmă că până și umanitarismul poate fi plasat în spectrul violenței, de vreme ce face parte din ordinea statului suveran de putere și violență, cu toate că susține contrariul. Într-adevăr, ea spune că taberele de acordare a ajutorului împotriva foametei sunt similare lagărelor de concentrare deoarece amândouă sunt locuri unde "se iau decizii arbitrare între viață și moarte, unde lucrătorii sociali
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
alte cuvinte, argumentând că formele dominante de umanitarism îi construiesc pe oameni ca victime "incapabile de a acționa fără intervenție". Această formă de umanitarism, insuficientă din punct de vedere politic sau uman, este deci "puternic implicată în producerea puterii politice suverane ce deține monopolul violenței legitime" (Edkins 2000: 18). Mick Dillon și Julian Reid oferă o analiză similară a răspunsului dat de umanitarism "urgențelor complexe", dar în loc să afirme o echivalență între umanitarism și puterea suverană, ei văd o susceptibilitate a primei
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
puternic implicată în producerea puterii politice suverane ce deține monopolul violenței legitime" (Edkins 2000: 18). Mick Dillon și Julian Reid oferă o analiză similară a răspunsului dat de umanitarism "urgențelor complexe", dar în loc să afirme o echivalență între umanitarism și puterea suverană, ei văd o susceptibilitate a primei față de acțiunile celei de-a doua. Guvernanța globală, spun ei, "amenință la modul propriu agențiile non-guvernamentale și umanitare prin recrutarea lor în chiar structurile și practicile de putere împotriva cărora ele își definiseră inițial
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
înseamnă exact a nu avea nicio perspectivă de a reintra în textura politică a vieții, exact atunci când situația cuiva poate fi foarte, dacă nu fatal, politizată". Pornind de la ideile lui Agamben, aceste lucrări postmoderniste caută să arate modul cum statele suverane, chiar și cele liberale și democratice, se constituie prin excludere și violență. Frontierele Analiza (re)constituirii statului, în felul în care o face postmodernismul, însemnă în parte a cerceta felul în care este împărțit spațiul politic global. Lumea nu este
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]