5,032 matches
-
ziariști, François Bazin și Joseph Masé-Scaron, au scris o carte, Politocrații. Cartea se ocupă de casta celor care decid destinul Franței actuale. Nimic din ce e gazetărește posibil n-a scăpat celor doi: de la mecanismul special și extrem de profesionalizat al devenirii omului politic, destinat să ajungă sus de tot, și pînă la cele mai neînsemnate (neînsemnate?) amănunte privind viața omului politic, viață, se înțelege, marcată doar de țintirea irepresibilă a puterii. Totul începe cu o instrucție specifică, într-un institut de
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
partide ("internaționale") de ping-pong, subțiri libații dialogice în pivnițe secrete, replici schimbate, acid, în aburite vernisaje, întîrzieri pe sucite retroversii. Un capitol din superior-delectabilul său periplu american punctează ca doct interludiu soluțiile narative ale anilor optzeci, cu lungă bătaie în devenirea prozei moderne. Ei bine, cu imprudența neprofesionistului și cu nemăsuratul curaj al diletantului, îndrăznesc într-un moment de relâche rectoral să-i mărturisesc mult îngăduitorului Steve ceva din propria-mi împătimită strategie de lector (lectura unui pictor, la urma urmei
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
lui Saint-Saëns?) la Orléans, pentru Muzeul de Artă. Sustrăgîndu-se regulei (mai toate marile muzee franceze sînt foste edificii civile), acesta își etalează capodoperele în clădire specifică, ideală ireproșabilei panotări. Parcurgînd palierele, parcurgi traseul de la Velázquez la Léger cu naturalețea ireversibilei deveniri. Spre ce? Nișă luminată selenar și, probabil, alarmată hipersensibil, cu un Picasso mic, extras parcă din debaraua sublimului monstru, nișă semănînd cu cea, la fel de mică, din mai puțin pretențiosul muzeu din Tours, un Rembrandt modest (totuși, un Rembrandt).Iată spre
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
e, pînă la un punct, decizia pe care o ia destinul impunînd un creator în detrimentul altuia. Deși, valoric, par a nu exista deosebiri în ce-i privește. Nu tot atît de enigmatice sînt "anulările" ce se petrec, aproape legic, în devenirea unei arte endemice, cum ar fi, de pildă, pictura românească. De la ivirea ei, oricum dibuită, pînă la fixarea, tîrzie, a specificității ce-i asigură originalitatea. Pare firească "anularea" unui Grigorescu de către un Andreescu,al doilea, deși emul al primului, "depășindu
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
deși emul al primului, "depășindu-l" în voință de stil, în "desprindere". Cum, tot așa, succesorul lui Luchian, un mult mai tîrziu Tonitza, îl "anulează" pe primul prin radicalizarea/ detașarea imaginii compuse. Dacă așa par a sta lucrurile într-o devenire organică, nu mai sînt defel asemenea în cazul altor două figuri proeminente, de data asta ale sculpturii: Paciurea și Brâncuși. Binom paradigmatic în ocolirea "anulărilor". Dacă lumea ar fi evoluat în gustul lui Paciurea, probabil că Brâncuși n-ar mai
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
dinainte de căderea Constantinopolului (Papacostea 71-127). Imaginarul politic prinde astfel forme originale, consider, la intersecția dintre calcule de strategie diplomatică și militară, opțiune teologică, spirit de independență, factori determinanți de poziționare geografică. Nu fără importanță, acest ultim aspect condiționează în sine devenirea istorică a teritoriilor de la nordul Dunării. Mai întâi provincie romană, ele suportă un transfer de instituții necesare întăririi granițelor imperiului, cu tot "instrumentarul" politic pe care calculele militare și strategice îl presupuneau (Brezeanu, Identități și solidarități medievale 10-27, 85-121). Retragerea
[Corola-publishinghouse/Science/84959_a_85744]
-
cadrele puterii imperiale romane (universaliste) cu moștenirea elenistică a Bizanțului și cu cea iudeo-creștină, încercând să fixeze o formulă ideală, a unui stat-imperiu construit în jurul noii capitalei; el a fost depășit însă în chip natural de propria istorie și de devenirea civilizației europene, chiar după câteva secole de la întemeiere, prin ruptura de occident din secolul VIII, sub raport religios, definitivată politic în secolele XI-XIII. Despărțirea de Roma sau abandonarea ei în fața cuceritorilor barbari avea să se resimtă nu doar în evoluțiile
[Corola-publishinghouse/Science/84959_a_85744]
-
o "lume" în care el are de-a face numai cu sinele său particular, așadar abstract. Fiind formă "finală" a dictaturii judicativului, ideologia poate fi luată și ca formă originară a acesteia, dar în sens hegelian, ca deschidere a unei deveniri prin care ceea ce a fost la început se îndreaptă către împlinirea sa. Calea reducției judicative, aleasă, în această lucrare, pentru a reconstrui genealogia dictaturii judicativului, ne-a purtat în cerc, adică ne-a dus de la elementul originar al acestei dictaturi
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
națiuni, apărându-și dreptul de a proteja proprietatea aflată În controlul său și, de asemenea, pe acela de a intra În competiție cu alte state-națiune - prin intermediul comerțului sau al războiului - pentru teritoriile aflate În litigiu. Provocarea dificilă pentru statul-națiune În devenire era cum să elimine toate resturile de rezistență internă la comerțul liber pe piața națională și, În același timp, să obțină suportul emoțional al subiecților săi - mai apoi cetățenii săi - În sarcinile colective ale societății, incluzând colectarea taxelor și incorporarea
[Corola-publishinghouse/Science/2290_a_3615]
-
separa spațiul de timp - a fi și a deveni - și a redus toate fenomenele la activitate pură. Înainte de Whitehead, majoritatea filosofilor credeau că fenomenele aveau două aspecte: ce reprezentau și ce făceau. Exista structura și funcția, „ființa” unui lucru și „devenirea” sa. Whitehead, unul dintre primii filosofi moderni care a trăit În perioada introducerii electricității, a ajuns să vadă comportamentul ca pe un proces pur În care spațiul și timpul se Îmbină Într-un singur câmp extins al activității pure. Ceea ce
[Corola-publishinghouse/Science/2290_a_3615]
-
e alternativa preferabilă. Personajele lui Const. Popa sînt, de fapt, antieroi ce parcurg un drum sinuos de la criza inițială la catastrofa finală. Criza este cea a pierderii identității și ea se agravează pe măsură ce eroul capătă conștiința acestei pierderi. Cînd această devenire conștientă atinge punctul culminant și antieroul realizează că el este, de fapt, Nimeni, catastrofa intră în ordinea firească a lucrurilor. Autoiluzionarea cunoscuse un acces paroxistic, dar asta nu face decît să-l împingă pe antierou spre moartea finală care de
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
spre moartea finală care de fapt este anticipată pas cu pas de moartea morală progresivă. Am citit și alte piese ale lui Const. Popa, aflate deocamdată în mape. Mi-a plăcut mult "Regulamentul de bloc", în care siguranța construcției și devenirea conflictului dramatic sînt superioare lucrărilor de început. Îl aștept cu interes pe scenă. Ștefan Oprea ("Ateneu" Bacău, octombrie, 1986) Ediție specială (Gala recitalurilor dramatice) Cronica dramatică 20 noiembrie 1981 "Calul verde" de Constantin Popa (Teatrul Național "Vasile Alecsandri") Cunoscut ca
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
moral, intelectual -, la distrugerea trucatelor imagini despre noi înșine. Autoagresiunea este momentul în care sîntem împinși spre analiză, spre șansa conștientizării imperfecțiunii, a sentimentului de culpabilitate, a concluziei că numai norocul de a fi nedesăvîrșiți ne oferă promisiunea unei posibile deveniri. Se-nțelege, vorbim despre agresiunea care clatină pentru a stabiliza, de dezechilibrul purtător al unui alt echilibru ce va fi într-un raport fidel cu exteriorul și interiorul nostru. Iar cînd criza de evoluție, de creștere se va fi copt
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
tovarășe colonel... sînt aproape gata... cred că mai am puțin... și... cu ajutorul dumneavoastră ajung eu la un nivel de conștiință..., nu se poate să nu ajung! Securistul: Eu nu-ți spun să te pripești..., dar nici s-o lungești cu devenirea pînă la venirea deplină a comunismului... Costache: Da... sigur... lăsați că devin eu la timp... (pauză) Aș vrea să vă rog ceva... Nevastă-mea mi-a spus că săptămîna viitoare sînt alegerile de partid la ei... și ea vrea să
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
Dacă vreți... eu pot să mai... Securistul: (încă speriat și cu o oarecare silă...) Nu, nu, e destul... A fost bine..., foarte bine... (pune casetofonul în sîn) Bine. Ne vom vedea conform programului... Da? Costache: Da, sigur..., conform programului de devenire... Și lăsați... am eu grijă de răspunsuri... le strunesc eu... Ehe!, nu le merge cu mine. Ehe! Securistul: (ca în fața unui bolnav) Bine, bine... (pleacă) Costache: (așezîndu-se pe locul unde era înainte de venirea securistului) Acum spune-mi tu dacă am
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
pe el... Adaptarea spontană e aproape imposibilă... Așa că degeaba se tot laudă unii că s-au schimbat... că s-au adaptat din mers... Chiar dacă vor să se schimbe, nu pot... Nu pot pentru că, pur și simplu, sînt victima propriei lor deveniri... Cam asta e... Octav: (e mai mult uluit decît revoltat) Dumnezeule, și cînd îi aud pe ăștia cu "greaua moștenire" cu gîndul la strunguri și la pluguri îmi vine să vărs! Frica! Asta-i moștenirea cea mai grea! Frica, inerția
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
tip proces le apropie de limbile ergative (Alexiadou 1999). Paralelismul dintre cele două tipuri de structuri este explicat de Alexiadou (1999). Există două tipuri de v: (a) v tranzitiv/Cauzativ, care se combină numai cu argumente externe; (b) v intranzitiv/Devenire, deficient, care nu se combină cu argumente externe și este inclus în structura inacuzativelor. Limbile ergative au cel de-al doilea tip, v deficient 66. Cazul ergativ nu este structural, ci lexical/prepozițional, asemănător cu grupul prepozițional care introduce Agentul
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
a învia, a leșina, a macera 29, a orbi, a paraliza, a plesni, a reîntineri, a reînvia, a roși, a scădea, a seca, a varia (derivate). Am considerat ca fiind relevantă pentru această subclasă semantică de verbe inacuzative informația semantică [devenire], pe care o ilustrez, prin glose, cu primele două verbe din fiecare subtip: a se cloci "a deveni clocit", a se înnora "a deveni înnorat"; a (se) mucegăi "a deveni mucegăit", a (se) putrezi "a deveni putrezit", a ațipi "a
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
a verbului interacționează într-un mod intim. Koontz-Garboden (2009: 82) arată că sensul unui verb de schimbare de stare poate fi descompus în reprezentări care exprimă sensul cauzativ și cel de schimbare de stare, folosindu-se operatorul CAUZĂ și operatorul DEVENIRE (care au fost introduși în semantica generativă timpurie − Lakoff 1965). Acești operatori au fost tratați ca primitive semantice sau sintactice − Pesetsky (1995), Hale și Keyser (2002), Embick (2004a), Arad (2005)126 − cu diferite nume: micul v, FIENT. v introduce două
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
Keyser (2002), Embick (2004a), Arad (2005)126 − cu diferite nume: micul v, FIENT. v introduce două tipuri de eventualități: evenimente și stări. CAUZĂ este operatorul responsabil de semantica cauzativă și reprezintă relația dintre două evenimente (unul îl cauzează pe celălalt). DEVENIRE este operatorul schimbării de stare și reprezintă relația dintre un eveniment și o stare. Anumite verbe sunt specificate în grad înalt și acceptă Cauză agentivă, altele sunt subspecificate și pot avea Agent, Instrument, Cauză naturală, iar pentru relațiile tematice nespecificate
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
part. trecut, -ă nom. trecerea, trecutul NEREFLEXIVE A AȚIPI Ion ațipește în timpul filmului part. ațipit, -ă nom. ațipirea, ațipitul A DEGERA Călătorii degeră în tren part. degerat, -ă nom. degerarea, degeratul A DEVENI Ion devine neputincios part. devenit, -ă nom. − (devenire "schimbare, transformare progresivă a lucrurilor") A EVOLUA Sistemul economic evoluează încet, dar sigur (agentiv: Ion evoluează rapid în învățarea japonezei) part. evoluat, -ă nom. evoluarea (evoluatul − rar) A EXPIRA Laptele pasteurizat expiră în trei luni part. expirat, -ă (*om expirat
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
Syntax and Verbal Alternations", în: A. Alexiadou, E. Anagnostopoulou, M. Everaert (eds.), p. 137-158. Embick, David, 2004b, "On the Structure of Resultative Participles in English", Linguistic Inquiry, 35, 3, p. 355−392. Evseev, Ivan, 1974, Semantica verbului. Categoriile de acțiune, devenire și stare, Timișoara, Facla. Feuillet, Jack, 2006, Introduction à la typologie linguistique, Paris, Honoré Champion Éditeur. Folli, Raffaella, Heidi Harley, 2007, "Causation, Obligation, and Argument Structure: On the Nature of Little v", Linguistic Inquiry, 38, 2, p. 197-238. Franchetto, Bruna
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
plus, participiul adjectival fluturat are întotdeauna citire pasivă, deci verbul nu trece nici testul adjectivizării participiului. 6 O clasificare interesantă și care poate fi folosită pentru studiul verbelor inacuzative este propusă de Evseev (1974), care identifică verbe de acțiune, de devenire și de stare. 7 Dacă se ia în considerare o definiție mai restrictivă a conceptelor Temă și Pacient și, implicit, a subclaselor de verbe inacuzative al căror subiect primește acest rol, atunci verbul a cădea ar intra mai degrabă în
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
M. Labelle, "Change of State and Valency", Journal of Linguistics, 28, p. 375−414. 134 R. Maldonaldo, "Energetic Reflexives in Spanish", Berkley Linguistic Society, 14, p.153−165. 135 Valoarea "eventivă", definită de autoare ca exprimând "transpunerea în altă stare, devenirea", nu este dată de reflexiv, ci este o componentă semantică a verbului, asociată cu toate verbele exprimând o schimbare de stare, care pot fi atât reflexive, cât și nereflexive (a degera, a deveni, a evolua, a fermenta, a germina etc.
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
adoptată la 27 august 1991 de către Parlamentul Republicii, constituit în urma unor alegeri libere și democratice. Proclamarea suveranității și independenței au la bază, în primul rând, factorul istoric al continuității poporului român și statalității neîntrerupte „în spațiul istoric și etnic al devenirii sale naționale”. Dezmembrările teritoriale din 1775 și 1812 au fost în contradicție cu dreptul istoric și de neam și cu statutul juridic al Țării Moldovei; dezmembrările au fost infirmate de întreaga evoluție istorică și de viață liber exprimată a populației
Basarabia în acte diplomatice1711-1947 by Ion AGRIGOROAIEI () [Corola-publishinghouse/Science/100958_a_102250]